Η «μάχη» της επιβίωσης έχει κάνει ακόμα πιο απάνθρωπες τις συνθήκες διαβίωσης στη χώρα και έχει μειώσει στο ελάχιστο την ήδη πολύ χαμηλή αίσθηση ενδιαφέροντος για το κοινωνικό σύνολο και την πρόοδο του.

Την ώρα που το «εμείς» θα έπρεπε να κυριαρχεί, μπας και βρεθεί μία λύση στο οικονομικό και κοινωνικοπολιτικό πρόβλημα που βιώνουμε όλοι, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο, άπαντες κοιτάμε το «εγώ», πως θα μπορέσει ο καθένας να καλύψει την πάρτη του, τον… κώλο του.

Αυτή η εγωκεντρική προσέγγιση των πραγμάτων δε θα μπορούσε να μην έχει αντίκτυπο και στο ήδη σαθρό και προβληματικό ελληνικό ποδόσφαιρο, στο οποίο όσα συμβαίνουν και αποτελούν «προϊόν» της γενικότερης κρίσης αξιών της ελληνικής κοινωνίας συμβαίνουν απλά πιο συχνά, πιο απτά και πιο έντονα.

Δυστυχώς πολλοί, παράγοντες, οπαδοί και δημοσιογράφοι, κοιτούν το συμφέρον της ομάδας τους κι αδιαφορούν αν αυτή η ευκαιριακή αντιπαράθεση με «τους άλλους» σκοτώνει το ίδιο το άθλημα, το οποίο είναι η βασική αφορμή για την οποία ασχολούμαστε με το ποδόσφαιρο και τις ομάδες.

Βρέθηκα χτες στη «Λεωφόρο» γιατί έπρεπε να περιγράψω το ντέρμπι του Παναθηναϊκού με τον ΠΑΟΚ για τον ραδιοφωνικό σταθμό «Libero 107,4», αλλά και για το PAOK24.

Ντρέπομαι που το παραδέχομαι, αλλά δύσκολα θα βρισκόμουν σε διαφορετική περίπτωση στο «Απόστολος Νικολαϊδης».

Δεν είναι μόνο η χιλιομετρική απόσταση της Θεσσαλονίκης με την Αθήνα που θα δυσκόλευε μία τέτοια επιλογή για το βράδυ μου.

Και στην Τούμπα θα σκεφτόμουν να πάω και στο Καυτατζόγλειο και στο Καραϊσκάκη.

Γενικότερα, τι να πάει να κάνει κανείς το 2017 σε ελληνικό γήπεδο ποδοσφαιρικής ομάδας;

Υπάρχει ποδοσφαιρικό προϊόν; Ασχολείται κανείς με το άθλημα; Είναι στο επίκεντρο των δικών μας κρίσεων, των δημοσιογραφικών, όσα έγιναν εντός αγωνιστικού χώρου και γιατί η τάδε ομάδα είναι καλύτερη από τη δείνα βάσει τακτικής ή ενδεχομένως βάσει ατομικής ή συνολικής απόδοσης;

Υπάρχει υγιής (όσο αυτή μπορεί να είναι πάντα και παντού) οπαδική αντιπαράθεση γιατί «η δική μας ομάδα είναι καλύτερη» ή γιατί «ο δικός μας παίκτης ξεχωρίζει από τους δικούς σας»;

Υπάρχει πλέον σε καμία ποδοσφαιρική κουβέντα μεταξύ φίλων με διαφορετικές οπαδικές προτιμήσεις καμία διάθεση για καζούρα ή για πείραγμα;

Προφανώς και όχι. Ποιος ασχολείται πλέον, όλοι οι φυσιολογικοί έχουμε ξενερώσει.

Κάνοντας αυτή τη δουλειά όχι πολλά χρόνια, αλλά αρκετά για να μπορώ να έχω άποψη, σας διαβεβαιώνω ότι σε όλους τους υγιώς σκεπτόμενους οπαδούς και δημοσιογράφους μας έχει φύγει η… καύλα.

Στη «Λεωφόρο» χτες γίναμε μάρτυρες ενός τραγικού περιστατικού, το οποίο αντί να καταδικαστεί και από τις δύο ομάδες, η πλευρά του θύτη προτίμησε να κάνουν… παρέλαση οι παράγοντες της και να μιλούν για «θέατρο» και έλλειψη αντρισμού του θύματος.

Η απέχθεια μου δεν αφορά συγκεκριμένα τον Παναθηναϊκό και τους παράγοντες του.

Αυτοί ήταν απλά οι τελευταίοι που προτίμησαν να ξεφτιλιστούν και να υποβαθμίσουν ακόμα περισσότερο το «προϊόν» του ελληνικού ποδοσφαίρου και όλους εμάς που ασχολούμαστε επαγγελματικά με αυτό.

Θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι, με σημαντικές διαφορές βέβαια γιατί δεν είναι όλοι ίδιοι, παράγοντες και από άλλες ελληνικές ομάδες.

Από χτες βράδυ πολλοί που έχουν λόγο και βήμα κρίνουν πως είναι πιο σημαντικό θέμα το πόσο γεμάτο ήταν το κουτάκι μπύρας που χτύπησε τον  Ίβιτς, κι αν όντως ο προπονητής του ΠΑΟΚ έχει υποστεί μεγάλη ή μικρή διάσειση από το ίδιο το συμβάν.

Το περιστατικό άλλωστε αυτό που αποτελεί ακόμα μία «μαχαιριά» στο ίδιο το ποδόσφαιρο στα ελληνικά γήπεδα, είναι ακόμα ένα.

Συνηθίσαμε. Μάθαμε όλοι να βιώνουμε ολοένα και περισσότερα τέτοια περιστατικά να βλέπουμε τέτοιες εικόνες και πλέον δε μας κάνει αίσθηση.

Κι η συνήθεια είναι κακό πράγμα, ειδικά όταν μειώνει τα ένστικτα αντίδρασης μας στον βιασμό της λογικής και της κανονικότητας, της ίδιας μας της ζωής, αλλά και του ποδοσφαίρου που είναι κομμάτι της.

Είναι μέρος της καθημερινότητας μας. Για εμένα της επαγγελματικής, για άλλους της ξέγνοιαστης ώρας που αφιερώνουν στην ομάδα τους για να χαλαρώσουν (υποτίθεται) και να γουστάρουν ποδόσφαιρο, ξεχνώντας τις σκοτούρες της δουλειάς και του σπιτιού τους.

Ποια όμως η διαφορά όσων συνέβησαν χτες στη «Λεωφόρο» από τα τραγικά επεισόδια στον τελικό του Πανθεσσαλικού;

Εκεί όπου σε μία πανέμορφη πόλη, σε ένα ωραίο γήπεδο και με ιδανικές καιρικές συνθήκες, σε έναν τελικό ανάμεσα σε δύο μεγάλες προσφυγικές ομάδες με κοινές καταβολές, αντί να ασχολούμαστε με τα ποιοτικά αγωνιστικά χαρακτηριστικά του τελικού, γίναμε για καμιά ώρα και βάλε πολεμικοί ανταποκριτές, περιγράφοντας μάχες σώμα με σώμα.

Από ποιους; Από ανθρώπους που θέλουν να λέγονται οπαδοί κι επιλέγουν με το έτσι θέλω τη δικτατορία των λίγων σε βάρος αυτών που πραγματικά θέλουν οι πολλοί.

Για να τελειώνουμε. Όσο θα προσπαθούμε (όλοι ανεξαιρέτως παράγοντες οπαδοί δημοσιογράφοι, απλά με άλλη βαρύτητα λόγω θέσης, ρόλου και επιρροής ο καθένας από τη μεριά του) να δικαιολογούμε «αρρωστημένες» καταστάσεις όπως η χτεσινοβραδινή στη «Λεωφόρο», όπως αυτή του τελικού στον Βόλο και τόσες άλλες που έχουν προηγηθεί, στον βωμό μίας ανούσιας και αστείας ευκαιριακής προστασίας των «δικών μας» συμφερόντων, των «δικών μας» ομάδων, καλύτερα να το κλείσουμε το μαγαζί.

Καλύτερα να αρχίσουμε όλοι να βλέπουμε περισσότερο κι ενδεχομένως πιο σοβαρά και με μεγαλύτερο πάθος (από όσο πολλοί ήδη παρατηρούνε) κανένα «Survivor», το οποίο με τη συνεχόμενη κατρακύλα του ελληνικού ποδοσφαίρου θα φτάσει να μοιάζει «προϊόν» υψηλού επιπέδου.

Όταν θα αποφασίσουμε να διώξουμε από τη ζωή μας το «εγώ» και να βάλουμε το «εμείς», προσθέτοντας τη διάθεση να δουλέψουμε όλοι για το κοινωνικό σύνολο, τότε θα βρούμε τρόπο όλοι, παράγοντες, οπαδοί και δημοσιογράφοι, να παραμερίσουμε τις διαφορές μας και να βάλουμε πρώτα και πάνω από όλα το ίδιο το ελληνικό ποδόσφαιρο και τον τρόπο βελτίωσης του.

Μέχρι τότε όλοι μας μπορούμε να γίνουμε εν δυνάμει υποκριτές κι ευκαιριακά διασώστες του «σωστού» και του «δικαίου» στο παιχνίδι που δεν πλήττονται τα συμφέροντα μας, κρίνοντας τη μία Κυριακή τα όργια από τη σκοπιά του θύτη και την άλλη από την πλευρά του θύματος.

Όλα στη ζωή, άλλωστε, είναι θέμα επιλογών…

Y.Γ. 1) Οι κανόνες σε μία χώρα υπάρχουν για να τηρούνται. Η τήρηση αυτών διαχωρίζει μία κοινωνία από μία… ζούγκλα. Αυτός είναι κι ο βασικός λόγος που οφείλουν να τηρούνται σε όλα τα γήπεδα και σε βάρος όλων των ομάδων, αν αυτές όντως τους έχουν παραβεί. Η έλλειψη πολιτικής και κοινωνικής βούλησης σε αυτό τον τομέα αποτελεί βασική αιτία για τα έκτροπα στα διάφορα ελληνικά γήπεδα. Ναι μπορεί να τους «βολεύει» γιατί είναι αυτοί που κόντρα στα άπειρα ψέματα που είπαν έχουν να περάσουν δυσβάσταχτα μέτρα και πρέπει να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη για να μην είναι ανακόλουθοι, παρότι έτσι βρέθηκαν στην εξουσία. Αυτοί μπορεί να κάνουν ό,τι θέλουν, εγώ κι εσύ τι κάνουμε όμως; Το δικό μας ποδόσφαιρο «πεθαίνει», εκεί είναι το θέμα…

Υ.Γ. 2) Τη φετινή σεζόν υπήρξε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα (στη μετά Βασσάρα εποχή) μέχρι και πριν περίπου έναν μήνα, στο οποίο η προσπάθεια να αλλάξει η κατάσταση στον χώρο της ελληνικής διαιτησίας απέδιδε καρπούς και δικαίωνε όσους έδιναν «μάχη» για μία νέα σελίδα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Λάθη γίνονταν και πάλι, αλλά ανθρώπινα και σε βάρος σχεδόν όλων. «Χτιζόταν» μία σχέση εμπιστοσύνης τόσο μέσα από τους καλύτερους ορισμούς και τις βελτιωμένες διαιτησίες όσο και από την «πλάτη» που έβαζαν οι ομάδες (εκτός του Ολυμπιακού), θάβοντας στη μεταβατική εποχή τα τσεκούρια του πολέμου. Τις τελευταίες εβδομάδες το μέτρο χάθηκε και πάλι, με την πίεση που ασκείται στους διαιτητές και από τα μέσα να αποτελεί ένα σημαντικό λόγο, αλλά να μην μπορεί να δώσει άλλοθι σε τραγικές διαιτητικές αποφάσεις, όπως πολλές από αυτές που πήρε χτες ο Κομίνης. Διαιτητής σε… τρικυμία, έχασε την μπάλα και σκεφτόταν αντί για την τήρηση των κανόνων την επόμενη του μέρα με τον φόβο να μη στοχοποιηθεί. Ένας βασικός λόγος που είναι προτιμότερο να υπάρχουν άνθρωποι κι όχι μηχανές στη θέση των διαιτητών, όπως και πολλών ακόμα επαγγελμάτων, είναι η κρίση κι η ανάγκη να υπάρχουν σε αυτές τις θέσεις άνθρωποι που θέλουν να πάρουν πάνω τους ευθύνες, δείχνοντας στην πράξη ότι έχουν προσωπικότητα και μπορούν να αντιληφθούν τις συνθήκες διεξαγωγής του παιχνιδιού. Ό,τι δεν έκανε ο Κομίνης χτες δηλαδή…

Υ.Γ. 3) Μη μας τύχει να χρειαστούμε δημόσιο νοσοκομείο. Βρέθηκα στον «Ευαγγελισμό», εκεί όπου νοσηλεύτηκε ο Βλάνταν Ίβιτς και ντρέπομαι που είμαι πολίτης αυτής της χώρας.