Δεν ήταν απλά βαρετά, ήταν αποκαρδιωτικά. Τίποτα δεν άλλαξε σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια, με το βασικό σχήμα να παρατάσσεται χωρίς καθαρό δέκα και χωρίς τον Λέοβατς.

Αφού είδαμε τον Τζάλμα ξανά στο δέκα για κάποιο διάστημα, πήρε τη σκυτάλη ο φιλότιμος Μακ που βελτίωσε τη γενικότερη εικόνα. Αλλά αν φτάνουμε 8 Αυγούστου για να δούμε στο δέκα τον Τζάλμα και τον Μακ ενώ υπάρχουν Μπίσεσβαρ και Πέλκας, κάπου το χάνουμε.

Μία φάση που πιάσαμε στον ύπνο τον ΠΑΣ πριν συμπληρωθεί λεπτό, μία κεφαλιά πάλι του Πρίγιοβιτς στο τέλος, η προσπάθεια του Δεληγιαννίδη να δείξει πράγματα, η σοβαρότητα του Μαλεζά και κάπου εκεί τελειώσαμε.

Ομαδική λειτουργία κάτω του μηδενός, όχι για μία νέα ομάδα αλλά για μία παλιά ομάδα που ξέχασε κι αυτά που ήξερε. Για πέμπτο συνεχόμενο παιχνίδι, συμπεριλαμβανομένων φιλικών και επίσημων αγώνων.

Ο ΠΑΟΚ ήρθε η ώρα να απαντήσει στο αν μπορεί αυτή η καθημερινότητα να οδηγήσει την ομάδα παραπέρα. Εμείς είμαστε προβληματισμένοι και το δείχνουμε. Πιστεύω και ο ίδιος ο ΠΑΟΚ.

Την ίδια στιγμή, οι μεταγραφικές επιλογές ανεβαίνουν επίπεδο. Με τον Ελ Καντουρί που πραγματικά δεν πίστευα ποτέ πως θα παίξει, να είναι σε καλό σημειο για τον ΠΑΟΚ. Δύσκολη περίπτωση, ενός παίκτη που έχει απίστευτα στοιχεία και συμμετοχές από μικρό παιδί στην Ιταλία, αλλά αν έρθει σε αλλάζει επίπεδο. Όχι από μόνος του, γιατί με αυτή την εικόνα της ομάδας, μάλλον πρώτα πρέπει να δούμε πως αυτή θα αλλάξει. Από μόνος του ένας παίκτης δεν μπορεί να σώσει έναν οργανισμό που δεν πιστεύει σε αυτό που κάνει. Όμως αν λυθεί αυτό το ζήτημα, ο Ελ Καντουρί είναι ένας παίκτης που δεν υπάρχει όμοιός του ούτε στον ΠΑΟΚ αλλά ούτε και στο πρωτάθλημά μας.

Κάτι αντίστοιχο ισχύει και με τις περιπτώσεις Ζαμπράνο και Βιεϊρίνια. Το ευχάριστο μέσα στο γενικότερο ερωτηματικό που πλανάται πάνω από την ομάδα, είναι η ξεκάθαρη απόφαση της ηγεσίας να ανεβάσει το στάτους των επιλογών, ακυρώνοντας αυτές που εμφανίστηκαν πριν από είκοσι μέρες.