Η διαφορά επιπέδου από αυτές τις ομάδες, έδειξε και το που βρίσκεται ο ΠΑΟΚ αυτή τη στιγμή. Η ομάδα ψάχνεται, οι καινούργιοι παίκτες της προσπαθούν να καταλάβουν τι γίνεται εδώ, τι τους ζητείται και τι μπορούν να δώσουν αυτοί. Αν αυτά τα παιχνίδια, ήταν μια ευκαιρία να μετρηθούν δυνάμεις, το μέτρημα χάθηκε και το θέμα είναι τι μπορεί να γίνει από εδώ και πέρα.
Το χειρότερο από όλα σε αυτά τα παιχνίδια με Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, ήταν αυτή η εικόνα σχολικής εκδρομής. Αυτές οι ομάδες, που διεκδικούν είσοδο στο Final Foυr της Ευρωλίγκα, αν σε βρουν «μπόσικο» δε θα σε συγχωρέσουν. Ο ΠΑΟΚ, λοιπόν, που έχει αλλάξει πολύ από την ομάδα που έγινε στην αρχή της σεζόν, δείχνει να έχει χάσει τη νοοτροπία της μαχητικότητας.
Αυτό το στοιχείο, η μαχητικότητα, ήταν κάτι για το οποίο δε μπορούσε να τον ψέξει κανείς. Για έλλειψη ποιότητας ναι, για βάθος στο ρόστερ ναι, για άσχημες ήττες ναι, αλλά μέχρι τώρα, για τη διάθεση και τη μαχητικότητα, δε γινόταν πεις κάτι. Με Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, σου δινόταν η εντύπωση, ότι χάθηκε και αυτό. Και αν όντως έχει χαθεί η σωστή νοοτροπία, τότε τα πλέι οφ που έρχονται, θα είναι πολύ άσχημα για τον ΠΑΟΚ.
Βλέποντας τον Σόμπι, στα παιχνίδια με πιο απαιτητικούς αντιπάλους, καταλαβαίνεις γιατί μετά από ένα μήνα στην Ευρώπη και την Ελλάδα, επιλέγει να υπογράψει νέο διετές συμβόλαιο στην… Αυστραλία. Καλά τα χρήματα εκεί, πολύ το «ξύλο» εδώ και για να προσαρμοστείς θέλει πολύ χρόνο. Ο Ασκα το παλεύει, αλλά για να φανεί θέλει ομαδική δουλειά και χρόνος δεν υπάρχει.
Ο ΜακΦάντεν μια του ύψους μια του βάθους και δυστυχώς, είναι πολλά τα παιχνίδια που δικαιώνει αυτούς που πιστεύουν ότι το επίπεδο του είναι για άλλα πρωταθλήματα. Στον «άσσο»; Γνωστό και χιλιοειπωμένο το πρόβλημα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Κόνιαρη (κυρίως) και του Τσόχλα.
Ο Κλάντον μετά από εκείνο το διάστρεμμα στην Τενερίφη δεν έχει συνέλθει πλήρως, σωματικά και πνευματικά. Η απώλεια του Σάιμπερτ είναι σημαντική, όχι απλά γιατί ο ΠΑΟΚ έχασε έναν επιθετικό του «άξονα», αλλά γιατί ο Αμερικανός, είχε πλέον εγκλιματιστεί σε όλες τις καταστάσεις και πλέον αφομοίωνε πολύ καλύτερα ότι του ζητούνταν. Βλέπεις τον Σόμπι, να βάζει το κεφάλι κάτω και να… τρακάρει και καταλαβαίνεις πόσο λείπει τώρα, ο «Smooth». Βέβαια, αν ο ΠΑΟΚ απέκτησε τον Αυστραλό, που έχει συγκεκριμένα καλά στοιχεία στο παιχνίδι του και περιμένει να πάρει παιχνίδι από το… πικ εν ρολ του, δεν είναι το πρόβλημα του παίκτη μόνο.
Αν ο ΠΑΟΚ έχει χάσει και τον ελάχιστο εαυτό του (όπως έχει τραγουδήσει και ο μεγάλος Θανάσης Παπακωνσταντίνου), τη μαχητικότητά του δηλαδή, τότε ακόμα και τα παιχνίδια με το Λαύριο, είναι πολύ δύσκολα… Αυτή είναι η στιγμή, που θα πρέπει να μπουν και λίγα «γκάζια» από διοίκηση και προπονητή και να υπάρξει επιτέλους και ένας εκνευρισμός, που συνήθως ταρακουνάει.
Υ.Γ.: Θα το αναφέρουμε ξανά και ας είμαστε σχεδόν οι μοναδικοί που ασχολούνται με τη διαιτησία στο πρωτάθλημα. Η τέταρτη θέση στην κανονική περίοδο και το πλεονέκτημα έδρας χάθηκε για διάφορους λόγους και ένας από τους πιο σημαντικούς, είναι αυτά που έγιναν στο Ρέθυμνο. Μιλάμε για εκείνο το παιχνίδι, που ο ΠΑΟΚ δέχτηκε πέντε πόντους στο τελευταίο λεπτό, που δεν έπρεπε να μετρήσουν και έκριναν τον νικητή. Εκεί που η τάπα έγινε δίποντο και τα βήματα, μετατράπηκαν σε νικητήριο τρίποντο. Με εκείνη την νίκη, ο ΠΑΟΚ θα ήταν βαθμολογικά αδιάφορος χθες, δε θα τον ένοιαζε τι έκανε ο Αρης και θα περίμενε να μάθει τον αντίπαλο του μετά την πρώτη φάση των πλέι οφ. Δεν είναι δικαιολογία, είναι πραγματικότητα, ανεξαρτήτως των κάκιστων εμφανίσεων με Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό.
