Ο Ντίμιταρ Μπερμπάτοφ είναι εδώ τριγύρω – άντε το πολύ ένα δυο χιλιόμετρα μακριά απ’ όπου κάθε ΠΑΟΚΙ εδρεύει- και οφείλουμε να τον κατανοήσουμε αλλά και να κατανοηθούμε.

Αν μιλούσαμε για μουσική, θα ήταν σα να λέγαμε πως ο Πήτερ Γκάμπριελ ή ο Μπρους Σπρίγκστιν τραγουδάνε στην Μικράς Ασίας. 

Παρότι δήλωσε στην υποδοχή του στην Τούμπα πως είναι ένας σαν κι εμάς, που έκανε τ’ όνειρό του πραγματικότητα, δύσκολα ψήνει για παιδί της διπλανής πόρτας. Αυτός, με το μαγικό άγγιγμα της ποδοσφαιρικής μεγαλοφυΐας, που τόσα από μικρός πέρασε, που τόσα χάρηκε αλλά και που τόσα πρόσφερε στους εκλεκτικούς ποδοσφαιρόφιλους, φαίνεται να έχει έμφυτη την απόσταση όχι από παρεξηγήσιμο σνομπισμό αλλά από φύση. «Δεν είν’ ο κόσμος φίλος μου / ούτε κι εγώ του κόσμου/ άλλος του κόσμου ο Θεός / και άλλος ο δικός μου», εξήγησε καλύτερα ο μέγας Άκης Πάνου και δεν είναι κακό να είσαι άλλος και αλλιώς από αυτό που θέλουν.

Η ερμηνεία «Από τα σαλόνια στ’ αλώνια» είναι η εύκολη για τα όσα –δεν- βλέπουμε. Όταν έχεις τον συνεπή επαγγελματία σχεδόν αδιαμαρτύρητα παγκίτη, αυτόν, που ως πέρυσι έβγαζε σε κοινή θέα και έκθεση εκείνο το ποδοσφαιρικά υπερβατικό, το μη αναμενόμενο, το από ψηλά σταλμένο, κάτι δεν πάει καλά. Δε μεγάλωσε τόσο σ’ ένα χρόνο ούτε έχασε το άγγιγμα του θείου, που απλόχερα του δόθηκε. Μήπως εμείς, φρέσκοι οδηγοί –τόσο μπορούμε, τόσο κάνουμε- στο δρόμο, πήραμε Πόρσε και την πάμε με είκοσι;

Οι ειδικότεροι κάτι παραπάνω ξέρουν από τον μέσο καταναλωτή αθλητικού θεάματος αλλά ο Ντίμιταρ δε θα γίνει ποτέ Μητσάρας βαλκανικού ταμπεραμέντου και οικειότητας Κάτω Τούμπας. Είναι άλλης ιδιοσυγκρασίας και θέασης της ζωής από κατασκευής. Μένει ο αυτοσεβασμός του, η συνείδηση του θεϊκού αγγίγματος του απίστευτου ταλέντου του και, καθώς έρχεται το πιο κρίσιμο σερί των αγώνων της χρονιάς, ας ευχηθούμε πως έρχεται η ώρα του, η ώρα που, για εκείνον και μόνο, θα τα δείξει στο χορτάρι.