Φταίει το περίεργο περσινό φινάλε, ο τίτλος που δεν χαρήκαμε όπως θέλαμε, η κακή εικόνα των πλέι οφ και η διάψευση (μέχρι τώρα) των προσδοκιών μας για το μέγεθος της μεταγραφικής ενίσχυσης.

Και μέσα σε όλα αυτά να βλέπεις και τον βασικό σου αντίπαλό σου να κάνει πλάκα στα δύο πρώτα επίσημα παιχνίδια του, να ενισχύεται και να έχει ένα προκλητικά αισιόδοξο κλίμα στις τάξεις του. Αν δεν έρχονταν ο Ρόμπερτ Μακ και δε συζητούσαμε σοβαρά και για τον Αντελίνο Βιεϊρίνια, η κατάθλιψη θα είχε χτυπήσει την πόρτα μας.

Από τη μία, σκέφτομαι ότι η αισιοδοξία στα όρια της ξιπασιάς που είχαμε κάποιες από τις παλαιότερες σεζόν, μόνον σε καλό δε μας βγήκε. Οι ηχηρές (αλλά όχι και τόσο ουσιαστικές) μεταγραφές έκαναν τους υπόλοιπους μεγάλους να έχουν το νου τους δυο φορές, οι πέραν του αγωνιστικού πρωτοβουλίες έκαναν το «σύστημα» να παρεμβαίνει προληπτικά και ο ΠΑΟΚ να βρίσκεται εκτός πρωταθλήματος από το Νοέμβριο. Ισως έτσι στα μουλωχτά να είναι ευκολότερο το έργο μιας ομάδας που δεν τη λες και μέτρια βάσει ρόστερ και ομοιογένειας.

Από την άλλη, βέβαια, έχει κουράσει κι αυτή η ιστορία με το πρωτάθλημα. Και με την παρουσία μας στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Εγινε σχεδόν ανέκδοτο. Είναι πλέον ανούσιο να πηγαίνει ο μεγαλομέτοχος στα αποδυτήρια και να ζητά το πρωτάθλημα. Είναι κοινότυπο να ακούς έναν ποδοσφαιριστή να λέει ότι ήρθε στην ομάδα για να παίξει σε υψηλό επίπεδο. Ποιο επίπεδο; Για ποιο πρωτάθλημα μιλάμε; Γι αυτό που κατρακυλά στην βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ, που δεν μπορεί να προγραμματίσει ούτε τρεις συνεχόμενες αγωνιστικές του, που ψάχνει χορηγούς ζητιανεύοντας…

Θα τα πω τώρα γιατί αργότερα δε θα έχει κανένα νόημα αυτή η συζήτηση:

Προσωπικά, κριτική σε έναν άνθρωπο που έβγαλε τον ΠΑΟΚ από την ανυποληψία πληρώνοντας τα χρέη του, δεν μπορώ να κάνω. Είναι θέμα ηθικής τάξης. Να σημειώνω τα λάθη του μπορώ. Ειδικά αυτά που επαναλαμβάνει χωρίς να διορθώνει. Κριτική, όμως, δε νιώθω πως δικαιούμαι να του κάνω. Γιατί δεν θα μπορούσα να είμαι στη θέση του. Δεν έχω τα χρήματα κι αν τα είχα δεν ξέρω αν θα τα ξόδευα στον ΠΑΟΚ (που τόσο αγαπάω). Καμιά φορά μουρμουράω και λέω: «αν ήταν αλλιώς ο Σαββίδης θα…». Αν ήταν αλλιώς μπορεί και να μην ήταν στον ΠΑΟΚ μας. Προτιμώ που ήρθε, που επένδυσε με την τρέλα του, που έλυσε τον βραχνά των χρεών, έκανε την εταιρεία μια από τις μεγαλύτερες στη βόρεια Ελλάδα και σήμερα, πέντε χρόνια μετά, κάνει την πρώτη «κοιλιά» γιατί απλά το κάθε τι κάνει τον κύκλο του και περιμένει την επόμενη φάση.

Θα έρθει επόμενη φάση στον ΠΑΟΚ; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι ακόμα μια χρονιά έχω προπονητή που δεν είμαι βέβαιος ότι θα βγάλει τη σεζόν. Προπονητή που δεν έχει εικόνα της ελληνικής πραγματικότητας και οι πρώτες κινήσεις του μου έδωσαν την εντύπωση πως κάνει «πλάνο τριετίας».

Δε μου φταίει φυσικά μόνον ο προπονητής. Για ακόμα μια χρονιά είδα να φεύγουν με έναν «κουφό» τρόπο ποδοσφαιριστές που ο ΠΑΟΚ πλήρωσε, επένδυσε σε αυτούς και μας έδωσε την εντύπωση πως υπολογίζει. Ποιος το αποφάσισε αυτό; Ποιος ακριβώς σχεδιάζει τις μεταγραφές; Εγώ, μπορεί και να μην είμαι τόσο κοντά στην ομάδα κι έχω τόσες απορίες, ειλικρινά δεν κατάλαβα…

Ξεκαθαρίζω: Και τίποτα να μην είχε κάνει ο ΠΑΟΚ από το τέλος των πλέι οφ ως τώρα, εγώ ευχαριστημένος θα ήμουν. Για τους λόγους που σας ανέλυσα πριν και έχουν να κάνουν με την κριτική προς τον Ιβάν Σαββίδη. Τους δανεικούς μου όλους να πάρω πίσω και καμιά μεταγραφή να μην κάνω, κάτω από την δεύτερη θέση δεν πέφτω. Τόσο ανέβηκα σε σχέση με το που ήμουν πριν πέντε χρόνια. Το θέμα μου είναι πού μπορώ να φτάσω και με ποιον τρόπο. Εκεί βλέπω πως δεν έχω απαντήσεις τόσο εγώ όσο και η ομάδα των ανθρώπων που οργανώνει το αγωνιστικό τμήμα. Μακάρι να πίστευα ότι είναι θέμα ενός καλού στόπερ και ενός δυνατού χαφ. Μακάρι να πίστευα ότι το πρωτάθλημα θα το φέρει η ρέντα του Πρίγιο και το 50-50 της νέας ΕΠΟ. Αλλά δεν το πιστεύω.

Αυτό που πιστεύω είναι ότι πρέπει να σεβαστούμε τους βασικούς νόμους του ποδοσφαίρου. Κομμένα τα «ΠΑΟΚ είσαι…». Ο,τι δουλέψεις, ό,τι μοχθήσεις, ό,τι θυσιάσεις, αυτό θα πληρωθείς μέσα στις τέσσερις γραμμές. Δεν μπορεί να αλλάζεις τόσους προπονητές και να θέλεις σταθερότητα. Γελάει μαζί σου το ποδόσφαιρο. Δεν μπορεί να έχεις πέντε τερματοφύλακες και από τους τέσσερις κανένας να μην είναι ξεκάθαρα δεύτερος. Δεν μπορεί να μην έχεις δεύτερο κόφτη. Δεν μπορεί να θέλεις να παίξεις με πέντε χαφ και να έχεις… πέντε χάφ.

Δεν θα γκρινιάξω άλλο, ούτε έχω να προτείνω άλλο τρόπο λειτουργίας. Να το κάνουν αυτοί που πληρώνονται αδρά. Ξένοι και Ελληνες. Τους σέβομαι. Ξέρουν πολλά περισσότερα από εμάς. Αλλά, είναι νομοτελειακό πως θα φύγουν και θα έρθουν άλλοι που κι εκείνοι θα φύγουν. Ονειρεύομαι ξανά μια εποχή που κανένας να μην θέλει να φύγει. Να μην ψάχνει τη στιγμή που θα την κάνει. Να ξέρει ότι η εξέλιξη του ΠΑΟΚ θα φέρει και τη δική του εξέλιξη.

Καλή χρονιά να έχουμε. Με υγεία και τύχη. Και δεν εννοώ τύχη το να κλείσει τελικά ο Αντελίνο, ούτε το να χτυπά η μπάλα στο δοκάρι και να μπαίνει μέσα… Εύχομαι να τελειώνει σύντομα αυτό το ανέκδοτο με τις εκλογές της ΕΠΟ και χρόνο με το χρόνο να επιστρέψει λίγη από την αξιοπιστία που όλοι ζητάμε, όχι μόνον στο ποδόσφαιρο αλλά παντού στην κοινωνία μας.