Οι γυναίκες μας, οι φίλες μας, βλέπουν το πόσο τρελαινόμαστε με την ομάδα. Ξέρουν ότι η πορεία της επηρεάζει την ψυχολογία μας, την καθημερινότητά μας. Βαθιά μέσα τους το γουστάρουν τρελά. Μας γουστάρουν έτσι, ΠΑΟΚια τρελαμένα που κάνουμε σαν μικρά παιδιά.

Ξέρω πως είναι η ψυχολογία όλων σας. Αλλά δεν θα κρατήσει πολύ και αυτό. Η εμπειρία μου από αντίστοιχα Βατερλό περισσότερα από 30 χρόνια τώρα, με έχει διδάξει ότι το τρένο δε σταματά πουθενά. Η πορεία συνεχίζεται, έρχονται παιχνίδια σε πρωτάθλημα και κύπελλο κι όσο κι αν λέμε ότι θα πάρουμε αποστάσεις, δεν θα ασχοληθούμε, θα απέχουμε, δεν πρόκειται να το κάνουμε.

Δυστυχώς τα νέα – και φέτος – στον ΠΑΟΚ δεν είναι καλά. Ξέρετε, υπάρχουν ποδοσφαιρικοί οργανισμοί στους οποίους μια κραυγαλέα αποτυχία γίνεται ευκαιρία και αρχή μεγάλων επιτυχιών. Οχι στον ΠΑΟΚ! Στον ΠΑΟΚ οι αποτυχίες φέρνουν μεγαλύτερες αποτυχίες γιατί… έτσι έχουμε μάθει να τα αντιμετωπίζουμε όλα: παράφορα, απόλυτα, ισοπεδωτικά. Αυτή τη στιγμή όλοι διψάμε για «αίμα». Είναι εκείνο το «Τις πταίει» της Μικρασιατικής καταστροφής. Θέλουμε να βρούμε τους στρατηγούς και να τους εκτελέσουμε στο Γουδί. Λες και μόνον αυτοί φταίνε και όχι οι πολιτικοί. Λες και αυτοί έδωσαν από μόνοι τους τις εντολές. Λες και δε φταίει πουθενά κι ο λαός που πίστεψε σε μια «μεγάλη Ιδέα» χωρίς να σκεφτεί τις συνέπειες μιας ενδεχόμενης αποτυχίας.

Χθες έγινε η Μικρασιατική καταστροφή. Φαίνονταν σιγά σιγά, μάχη με μάχη ότι θα έρθει. Φυσικά και φταίνε οι στρατηγοί αλλά δε φταίνε μόνον αυτοί. Φταίνε και οι προϊστάμενοί τους. Φταίει και ο λαός που τώρα μετράει τις δικές του πληγές. Δεν αρκεί ένα Γουδί, ένα δικαστήριο που θα αποφανθεί για το ποιοι φταίνε. Δεν λύνονται όλα με εκτελέσεις γιατί εδώ φταίει – κυρίως – μια παγιωμένη νοοτροπία. Φταίει ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε το ποδόσφαιρο. Που επιδοκιμάζουμε και αποδοκιμάζουμε πράξεις και συμπεριφορές πριν τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες.

Στον ΠΑΟΚ του Ιβάν Σαββίδη μπορεί να «περάσει» και η πιο άμπαλη και η πιο ύποπτη εισήγηση. Αυτό δεν αλλάζει με ακόμα μια τιμωρία των υπευθύνων του αποκλεισμού από την Εστερσουντ. Αν δεν αλλάξει η συνθήκη που ισχύει τώρα, να μπορεί δηλαδή ανά πάσα στιγμή να εγκριθεί η πιο παράλογη, η πιο αντιποδοσφαιρική εισήγηση του πλανήτη, θα έρθουν νεώτερα λάθη σε νέα πεδία μαχών. Σε ένα ντέρμπι, σε έναν τελικό, σε ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι του χρόνου.

Ναι, ο Μίχελ έχει κάνει εγκλήματα. Παγωμένοι είδαμε αποδεσμεύσεις που μας προβλημάτισαν, δυστοκία μεταγραφών, το γαϊτανάκι με Ιβιτς – Στανόγιεβιτς – Λουτσέσκου, φθηνές δικαιολογίες για την έλλειψη δεύτερων επιλογών σε συγκεκριμένες θέσεις, τη στοχοποίηση κάποιων παικτών, τις μαλακίες στο θέμα επιλογής των αρχηγών, την αδυναμία να δούμε φανερά κουσούρια ποδοσφαιριστών που αγοράσαμε ακριβά.

Θα σας το πω απλά: Αν θελήσω να ανακαινίσω το μαγαζί μου, δε θα το κάνω μόνος μου, θα βάλω έναν ειδικό, έναν διακοσμητή. Αν τον αφήσω, όμως, ελεύθερο να κινηθεί λέγοντάς του ότι «λεφτά έχω, κάνε αυτό που πρέπει», ο διακοσμητής θα κρίνει και θα μου προτείνει να τα αλλάξω όλα. Ξαφνικά τα ηλεκτρολογικά θα είναι παλιά, το πάτωμα θα τρίζει, η οροφή ίσως μελλοντικά μπάζει νερά, τα τραπέζια δε θα ταιριάζουν και όλα μα όλα θα λύνονται με αγορά νέων προϊόντων που «θα τα βρούμε αλλά κοστίζουν». (Καταλάβατε γιατί έχουν φύγει κι έχουν έρθει τόσοι και τόσοι αυτά τα χρόνια;)

Εγώ, όμως, ο ιδιοκτήτης, που έχω πετυχημένο μαγαζί και είμαι χρόνια στην πιάτσα, οφείλω να προστατευτώ. Να του εξηγήσω από την αρχή πόσα λεφτά δίνω και με ποιον ακριβώς στόχο. Πρέπει να του περιγράψω το τι συμβαίνει στο δικό μου μαγαζί. Τι παραξενιές έχουν οι πελάτες μου που μπορεί και να «στραβώσουν» με την ακριβή ανακαίνιση, που μπορεί να τους εμποδίζει ο καναπές εκεί που μπήκε, που μπορεί και να είναι «μπαγιάτες» Θεσσαλονικείς και να μη γουστάρουν τις πολλές αλλαγές. (Καταλάβατε γιατί οι «ανακαινίσεις» του ΠΑΟΚ δεν αρέσουν;)

Κι αφού ακόμα γίνει μια ανακαίνιση και αρχίσει ο κόσμος να σχολιάζει, πάντα το αφεντικό εκεί θα είμαι εγώ. Αν δεν αρέσουν τα νέα καθίσματα, δε φταίει μόνον ο διακοσμητής. Αυτός μπορεί να έχει άλλο γούστο. Μπορεί να πήρε και προμήθεια. Εγώ, αφού το είδα και το ενέκρινα, το έχω κάνει δική μου επιλογή και πρέπει ή να το υπερασπιστώ ή να παραδεχτώ το λάθος μου και να το αλλάξω.

Οι «στρατηγοί», οι «διακοσμητές», όπως θέλετε πείτε τους, θα έρθουν και θα φύγουν. Το έγραφα στο προηγούμενο μπλογκ (εδώ), το λέω και τώρα. Ο Ιβάν Σαββίδης, όμως, θα μείνει. Αυτός είναι το αφεντικό. Με τις αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου είναι ο πανίσχυρος μεγαλομέτοχος που δείχνει να θέλει να επενδύσει ακόμα περισσότερα κι από τα 100 εκατομμύρια που ως τώρα έχει «τοποθετήσει». Μοιραία μπαίνει σήμερα κι αυτός στο «κάδρο» των εξελίξεων. Κι αυτός και οι γιοι του, ειδικά ο Γιώργος. Δικό τους είναι το μαγαζί, κανείς δεν αμφιβάλλει για τις προθέσεις τους και για την αγάπη που έχουν προς τον σύλλογο. Γι αυτό που, όμως, πλέον, όχι απλά δεν αμφιβάλλουμε αλλά σιγουρευτήκαμε και οι τελευταίοι, είναι πως ποδοσφαιρική λογική, ελληνική νοοτροπία, συνεπή στάση και ψυχολογία, γνώσεις και φιλοσοφία στησίματος μιας επαγγελματικής ευρωπαϊκής ομάδας δεν έχουν!

Μπορούν άραγε να αλλάξουν; Μπορούν να τα αποκτήσουν αυτά; Μπορούν να τα «αγοράσουν» μέσω στελεχών που θα έχουν όση ελευθερία επιτάσσει ο σεβασμός στις γνώσεις τους αλλά και όσο έλεγχο επιβάλλει η στοιχειώδη λογική και πρακτική για να πάει καλά μια μεγάλη επιχείρηση;

Ειλικρινά δεν τους δίνω πολλές πιθανότητες να κάνουν το σωστό και στο μέλλον. Τους σέβομαι, τους αναγνωρίζω όσα έχουν προσφέρει σε επίπεδο οικονομικό. Μας έχουν δημιουργήσει τις συνθήκες να μπορούμε να ονειρευόμαστε λύνοντας ζητήματα που ταλανίζουν «γείτονες», «μακρινούς συγγενείς» και πάλαι ποτέ ισχυρούς ανταγωνιστές. Αλλά ικανοί σε επίπεδο «επιχειρηματικής ψυχολογίας» να δημιουργήσουν ένα αγωνιστικό τμήμα που να παράγει αθλητισμό, ποδόσφαιρο, θέαμα, δεν είναι. Είναι τραγικό: Μας έχουν κάνει να ονειρευόμαστε και δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά μας!

Ισως φταίει η διαφορά κουλτούρας μεταξύ Ρωσίας και Ελλάδας. Πραγματικά για να κατανοήσεις την διαφορά στην κλίμακα αξιών τόσο διαφορετικών πολιτισμών πρέπει να διαβάσεις Ντοστογιέφσκι ή Καραγάτση στον «Γιούγκερμαν» και τον «Συνταγματάρχη Λιάπκιν».

Υ.γ.: Αυτό που έκανε ως τώρα ο Ιβάν ήταν να σώσει τον ΠΑΟΚ από την οικονομική ανυποληψία του 2012. Τον βοήθησε αρχικά να υπάρχει, να μην γίνει ανέκδοτο σε χαμηλότερες κατηγορίες και στη συνέχεια να λειτουργήσει με μέσα που πιθανόν δεν έχουν σημαντικά ευρωπαϊκά κλαμπ. Αλλά αυτό που λέμε «εξέλιξη» και «μεγάλωμα» σε μια ομάδα, δε γίνεται μόνον με λεφτά. Ας το πάρει χαμπάρι πρώτα αυτός και μετά όσοι έχουμε τεράστιες προσδοκίες. Αφού έλυσε τα οικονομικά προβλήματα του ΠΑΟΚ, ο Ιβάν υποτάχθηκε σε μια ποδοσφαιρική μοίρα που είναι η δεύτερη φύση μας, αυτή που μας χαρακτηρίζει από την δημιουργία μας: μια φορά να γελάμε και δέκα να πονάμε γι αυτόν τον σύλλογο.

Υ.γ.2 : Ας πούμε και κάτι για τους χθεσινούς νικητές. Πολλή απαξίωση έπεσε γι αυτήν την ομάδα από το Εστερσουντ, μια άγνωστη επαρχιακή πόλη της Σουηδίας. Ας παραδεχτούμε ότι άξιζαν την πρόκριση γιατί πίστεψαν σε ένα πλάνο και το εφάρμοσαν, γιατί κατάλαβαν ότι τα όπλα τους ήταν λιγότερα και φρόντισαν να σημαδέψουν σωστά. Καλώς ή κακώς, το ποδόσφαιρο χθες κέρδισε την υπεροψία, η υγεία κέρδισε την αρρώστια, η ταπεινότητα την αμετροέπεια. Οποιος ουδέτερος είδε χθες τον αγώνα, χάρηκε με την πρόκριση του Δαυίδ. Πως να το κάνουμε, δε γυρίζουν όλα γύρω από εμάς, δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου ή οι «a priori» νικητές.

Υ.γ.3: Αν δε ματώσεις, αν δεν μοχθήσεις, όσα χρήματα κι αν έχεις, πάντα θα βρίσκεται ένας Γιώργος Δώνης να σε τρολάρει με την πορεία του ΑΠΟΕΛ, μια Κάραμπακ να μπαίνει στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και ένας Σωτήρης Παπαγιαννόπουλος να σε κάνει να αναρωτιέσαι αν έκανες λάθος που δεν του έδωσες ευκαιρίες (γιατί με το νου σου έχεις πει «Ποιος Δώνης;» «Ποια Κάραμπακ;» «Ποιος Παπαγιαννόπουλος»).