Πρωτάθλημα έχουμε και δεν έχουμε, εκλογές στην ΕΠΟ δεν έγιναν, τα δικαστήρια για τόσα και τόσα σκάνδαλα δεν προχωράνε και η ΟΥΕΦΑ εξαντλεί την αποφασιστικότητά της για αλλαγές στην… νέα επιτροπή διαιτησίας που όρισε (μέχρι κι αυτή να φύγει για κάποιον λόγο).

Από την άλλη, κοιτάς το αγωνιστικό και απελπίζεσαι περισσότερο. Ο Ολυμπιακός χωρίς να ιδρώσει, με ομάδα μέτρια, βρίσκεται ήδη 10 βαθμούς μπροστά. Οι μικρομεσαίοι δεν μπορούν να σκεφτούν τίποτα περισσότερο από το να βγάλουν απλώς τη χρονιά. Οι μικροί παλεύουν για να αποφύγουν την μία θέση του υποβιβασμού. Τον Ηρακλή τον έχουν ήδη τελειωμένο, όχι παικτικά, αλλά γιατί στην κυνική ελληνική λογική, αν δεν έχεις νύχια να ξυθείς μην περιμένεις κανέναν να σε ξύσει.

Και πάμε στη δική μας ομάδα. Που ο κόσμος ήδη έχει βαρεθεί. Δεν του αρέσει, δεν του καλύπτει τις προσδοκίες. Δεν την αγαπά. Οχι γιατί είναι κακή. Αλλά γιατί από την αρχή της χρονιάς δεν είχε κανείς μας καταλάβει τι καλύπτει τις προσδοκίες του και τι αγαπά. Κι όταν δεν περνάς καλά με την ομάδα σου, αρχίζεις να τα αποδομείς και να τα απαξιώνεις όλα. Μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά.

Και μέσα στον εκνευρισμό σου «τσιμπάς» σε πολλά από αυτά που γράφονται. Και αντιδράς θετικά ή αρνητικά στο ενδεχόμενο να φύγει ο Ιβιτς. Και παίρνεις θέση για την αφλογιστία του Κλάους και την δήθεν εύνοια σε Γλύκο, σε Τζαβέλλα. Και διώχνεις και τον Μίχελ. Και παίρνεις παίκτες από την Κύπρο. Και πιστεύεις ότι ο ΠΑΟΚ είναι κοντά σε χαφ από την Μπουντεσλίγκα. Γιατί να μην το πιστέψεις; Τα όνειρα είναι δωρεάν. Και ο ΠΑΟΚ δεν είναι ποτέ στα όνειρά μας αυτό που έχουμε. Είναι πάντα κάτι ανώτερο, ακαθόριστο.

Δεν έχεις το καθαρό μυαλό να δεις ποιος κρύβεται πίσω από την φυλλάδα που έβγαλε το εκάστοτε δημοσίευμα. Δεν μπορείς να εκτιμήσεις το κακό που προκαλείται μέσα στην ομάδα από φανταστικές ειδήσεις, από «ζαριές» που αν βγουν αποτελούν αποκαλύψεις κι αν δεν συμβούν ποτέ, τις ξεχνάμε στην επόμενη κρίση – παράκρουση. Και αναπαράγεις τις κακοήθειες και τα «θα σας πω εγώ που έμαθα από μέσα»! Ποιος τα είπε; «Ενας ξάδελφος. Δεν τον ξέρεις, είναι από το χωριό». Μέσα σε αυτό το ψυχολογικά εύθραυστο περιβάλλον, το Μέσο Ενημέρωσης που έριξε την ζαριά δεν έχει φθορά, αντιθέτως γίνεται συζήτηση γύρω από το όνομά του, πουλάει φύλλα, παίρνει κλικ. Παράλληλα, όσα Μέσα δεν ακολουθούν θεωρούνται «ύποπτα», κατηγορούνται ότι «την πνίγουν» και ότι καλύπτουν ημετέρους. Κατάντια πρώτου μεγέθους.

Προσωπικά, δεν με καλύπτει πλέον το «αγαπήστε τον ΠΑΟΚ». Δεν με καλύπτει καμιά προτροπή και δεν έχω τίποτα να προτείνω γιατί θα φανεί σαν νουθεσία, σα να ξέρω εγώ κι εσείς είσαστε άσχετοι. Και άσχετοι δεν είστε. Εδώ «ψηφίζουμε» όλοι. Εδώ ζούμε. Και ξεραινόμαστε μεταξύ μας μια χαρά. Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν μεταξύ μας κι ας μην υποτιμούμε την νοημοσύνη μας.

Ο ΠΑΟΚ δεν κατάφερε τίποτα από το καλοκαίρι ως τώρα. Γιατί έδιωξε κάποιες σταθερές και δεν προσαρμόστηκαν ακόμα οι αντικαταστάτες οι οποίοι δεν έχουμε καμία βεβαιότητα ότι είναι καλύτεροι. Γιατί έκανε αλλαγές περισσότερες απ’ ότι έπρεπε. Γιατί δεν έπεισε παίκτες μεγαλύτερης αξίας να έρθουν σε αυτό το πρωτάθλημα. Γιατί δεν έκανε οικονομική υπέρβαση. Γιατί έχει ακόμη θέμα οργανογράμματος, αρμοδιοτήτων, αντανακλαστικών. Γιατί ακύρωσε το προηγούμενο πλάνο του και με νέο προπονητή και νέο αθλητικό διευθυντή ξεκίνησε πλάνο τριετίας από το μηδέν (άντε, όχι από το μηδέν, από το ένα).

Δεν αλλάζει εύκολα αυτό το «λάθος». Θέλει δουλειά και χρόνο. Δεν θα γίνει απλά με ένα νέο σέντερ φορ και δυο παίκτες στα χαφ. Θέλει πολλά πράγματα να λειτουργήσουν σωστά σε μεγάλο χρονικό διάστημα. Και μπορεί να μην δούμε μεγάλο χαΐρι ακόμη κι αν τα κάνουμε όλα σωστά.

Από την άλλη, πόσο καλύτερα θα ήμασταν τώρα αν είχαμε αποφύγει κάποια από τα λάθη; Με τέτοια κατάσταση στην διαιτησία; Με επιθέσεις και εμπρησμούς. Με αυτήν την ΕΠΟ. Με αυτές τις πειθαρχικές επιτροπές. Δεν θα πήγαινε πολύ καλύτερα. Το ξέρουμε όλοι.

Για μένα το πρωτάθλημα δεν έπρεπε να (ξανά) ξεκινήσει. Οχι μόνον γιατί έγιναν αλητείες όλο αυτό το διάστημα. Οχι απλώς επειδή κανείς δεν εγγυάται ότι οι αλητείες τελείωσαν. Κυρίως δεν θα έπρεπε να ξεκινήσει γιατί χρόνο με το χρόνο εθιζόμαστε σε μια ακαθόριστη διαμαρτυρία, σε έναν θυμό αδικίας ελεγχόμενο, σε μια ανάγκη να βρεθεί ένας διαμεσολαβητής και απλώς να βρει μια προσωρινή λύση για να δούμε μπάλα, ξεγελασμένοι ότι κάποια πράγματα θα αλλάξουν. Σαν τα πρόβατα που διεκδικούν καλύτερες συνθήκες σφαγής.

Το πρωτάθλημα δεν θα έπρεπε να (ξανά) ξεκινήσει. Κανένας δεν εγγυάται αγώνες επί ίσοις όροις. Κανείς υπεύθυνος δεν αναφέρεται ονομαστικά σε όσους έφεραν το ποδόσφαιρο σε αυτό το χάλι. Κι όταν δεν εξουδετερώνονται οι δυνάμεις που προκάλεσαν τα φαινόμενα, το σίγουρο είναι πως τα φαινόμενα θα επαναληφθούν, ίσως μάλιστα σε χειρότερο βαθμό καθώς όλοι έχουν πλέον δει πως κυρώσεις δεν υπάρχουν, πως το σύστημα συνεχίζει να ελέγχει και να απειλεί ενώ, παράλληλα, οι περισσότερες ομάδες είναι σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, σε ακόμη χειρότερη οικονομική κατάσταση, άρα και με μικρότερη δύναμη.

Ανήκω κι εγώ στους «εξαρτημένους» της μπάλας. Εχω πει μέσα μου δεκάδες φορές «βρείτε μια λύση να αρχίσει το πρωτάθλημα». Δεν έχω όμως καμιά αμφιβολία πως σύντομα θα φωνάζω «έτσι όπως παίζονται οι αγώνες, καλύτερα να σταματήσουν».

Κατά τα άλλα: «Καλά κρασιά» και ραντεβού και πάλι στη μεταγραφική περίοδο, τότε που όλους μας αρέσει να διαβάζουμε για τους παίκτες που (δεν) θα έρθουν στην ομαδάρα μας.