Σήμερα, συμπληρώνεται ακριβώς μια πενταετία από την ημέρα (10 Αυγούστου 2012) που ο ομογενής επιχειρηματίας έγινε μεγαλομέτοχος της ασπρόμαυρης ΠΑΕ. Εκείνη η απόπειρα του να γίνει το αφεντικό στην Τούμπα είχε στεφθεί με επιτυχία, σε αντίθεση με ό,τι είχε συμβεί έξι χρόνια νωρίτερα. H FORZA σύγκρινε τις δύο ξεχωριστές περιπτώσεις, θυμίζοντας τις λεπτομέρειες της καθεμίας σχετικής προσπάθειας.

Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ

Ο Ιβάν Σαββίδης μπήκε για πρώτη φορά στην καθημερινότητα της οικογένειας του Δικεφάλου την άνοιξη του 2006, την εποχή που ο Γιάννης Γούμενος αναζητούσε εναγωνίως οικονομικά σωσίβια για την ΠΑΕ, που βρίσκονταν στο χείλος του γκρεμού. Για την ακρίβεια, το όνομα του ομογενή επιχειρηματία γράφτηκε για πρώτη φορά στον Τύπο στις αρχές του Απριλίου 2006.

Βέβαια, ο φίλαθλος κόσμος δεν είχε πάρει τοις μετρητοίς το ενδιαφέρον του όχι μόνο για την ΠΑΕ, αλλά και για την ΚΑΕ, ακόμη και για τον ερασιτέχνη (ο Σαββίδης διεκδικούσε, παράλληλα, και την παραχώρηση του γηπέδου της Τούμπας), αφού σε καθημερινή σχεδόν βάση έκαναν παρέλαση στα ΜΜΕ ονόματα πιθανών και απίθανων υποψήφιων επενδυτών.

Για να θυμίσουμε μερικά μόνο από αυτά, την ίδια ημέρα που δημοσιοποιήθηκε το ενδιαφέρον του Σαββίδη, βγήκε στην επιφάνεια σενάριο, που ήθελε την πολυεθνική ENIC να εξετάζει το ενδεχόμενο ανάμειξής της στην ΠΑΕ. Στην εξέλιξη των ημερών καταγράφηκαν φήμες για τον Ανδρέα Βγενόπουλο, το ζεύγος Αγγελόπουλου (τις είχε διαψεύσει κατηγορηματικά με επίσημη ανακοίνωση), μέχρι, φυσικά, να προκύψει ο… θυελλώδης Γιαννούλης Καμπάνης.

ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΥΠΟ …ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ

Στις 12 Απριλίου 2006 συντάχθηκε μνημόνιο πώληση της ΠΑΕ μεταξύ του Γιάννη Γούμενου και του Βασίλη Παπαδόπουλου, τότε εκπροσώπου του Ιβαν Σαββίδη. Η ενεργοποίηση του, ωστόσο, προϋπόθετε τον έλεγχο του ερασιτέχνη από τον επιχειρηματία μέσω αλλαγής του καταστατικού του. Έξι μέρες νωρίτερα ο ΑΣ είχε παραπέμψει την πρόταση Σαββίδη στην κρίση μιας έκτακτης γενικής του συνέλευσης.

Ένα μήνα αργότερα (16 Μαΐου 2006) ο Σαββίδης πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στη Θεσσαλονίκη, από τη στιγμή που εκδήλωσε την πρόθεση του να αγοράσει το πακέτο μετοχών της ΠΑΕ. Την ίδια μέρα μετέβη στην υπό κατάληψη Τούμπα (από οπαδούς που διαμαρτύρονταν για τον κίνδυνο οικονομικού κραχ της ΠΑΕ) και αργότερα συναντήθηκε με τον Βασίλη Παγώνη (στην Αθήνα παρέμενε ο Γιάννης Γούμενος, ο οποίος συνομιλούσε με επιχειρηματία…).

ΑΓΕΦΥΡΩΤΟ ΧΑΣΜΑ ΜΕ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΗ

Οι μέρες περνούσαν, χωρίς ο Σαββίδης να βρίσκει σημείο επαφής με τον ερασιτέχνη. Στις 3 Ιουνίου 2006 επιβεβαιώθηκε το χάσμα απόψεων στις διαπραγματεύσεις του με τον Θανάση Κατσαρή, που θεωρούσε αδιανόητη την παραχώρηση του γηπέδου της Τούμπας. Ο Σαββίδης επιφυλάσσονταν ενόψει των εκλογών στον ερασιτέχνη, οι οποίες ωστόσο επιβεβαίωσαν την κυριαρχία Κατσαρή: στις 8 Ιουνίου 2006 επανεξελέγη στη θέση του προέδρου του ΑΣ ΠΑΟΚ με 382 ψήφους (οι παρατάξεις Ζουράρι και Ησαϊάδη πήραν 125 και 80 ψήφους αντίστοιχα).

Μια μέρα μετά την κατάθεση προσφυγής από τον Δημήτρη Σαλπιγγίδη (13 Ιουνίου 2006), με την οποία διεκδικούσε το ποσό των 846.168 ευρώ, ο Σαββίδης ζήτησε με επιστολή του στον ΑΣ να πληροφορηθεί το ακριβές οικονομικό άνοιγμα της ΠΑΕ. Κι ενώ η ΟΥΕΦΑ είχε αποκλείσει τον ΠΑΟΚ εξαιτίας οικονομικών εκκρεμοτήτων, στις 18 Ιουνίου δημοσιοποιείται η συμφωνία (στα λόγια…) του Γιάννη Γούμενου με τον Γιάννη Καμπάνη για τη μεταβίβαση των μετοχών.

Την ίδια μέρα, ο Σαββίδης μέσω συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε (παρουσία του νομικού του εκπροσώπου Αλέξανδρου Λυκουρέζου) είχε δώσει διορία 48 ωρών στους ανθρώπους του ΠΑΟΚ για να έχει την οριστική απάντηση τους στην πρόταση του. Το τελεσίγραφο εξέπνευσε και στις 26 Ιουνίου απέσυρε το ενδιαφέρον του για την αγορά της ΠΑΕ, απογοητευμένος για το γεγονός ότι η επί τρεις μήνες προσπάθεια του να γίνει κύριος της πλειοψηφίας των μετοχών δεν είχε τελεσφορήσει.

ΟΤΑΝ ΩΡΙΜΑΣΑΝ ΟΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ

Έξι χρόνια μετά την πρώτη απόπειρα απόκτησης του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών της ΠΑΕ, ο Ιβάν Σαββίδης επανήλθε στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας του Δικεφάλου. Μόνο που τη δεύτερη φορά υπήρξε πιο «διαβασμένος», αλλά και πιο αποφασισμένος για να τελειώσει τη δουλειά. Σ΄ αυτό το μεγάλο μεσοδιάστημα δεν απασχόλησε με δηλώσεις ή πράξεις του την επικαιρότητα της ομάδας, ωστόσο, όπως απέδειξαν και τα μετέπειτα γεγονότα, ποτέ δεν εγκατέλειψε την ιδέα ενεργούς απασχόλησής του με τον ασπρόμαυρο σύλλογο. Παρακολουθούσε τις εξελίξεις από το Ροστόφ και την κατάλληλη χρονική στιγμή έκανε και πάλι την εμφάνιση του στο προσκήνιο.

ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ ΤΩΝ ΔΥΟ ΕΚ. ΕΥΡΩ

Η σεζόν 2011-12 πλησίαζε προς το τέλος της και η διοίκηση (διορισμένη από το Πρωτοδικείο) υπό την προεδρία του Ζήση Βρύζα αγωνιούσε να βρει πόρους, προκειμένου ο ΠΑΟΚ να εξασφαλίσει τη συμμετοχή του στις διοργανώσεις της ΟΥΕΦΑ. Ο Σαββίδης διαπίστωσε ότι η κατάσταση ήταν οριακή και στις 21 Μαΐου 2012 κατάβαλε στην ΠΑΕ δάνειο ύψους δύο εκατομμυρίων ευρώ, προκειμένου να καλυφθούν οι τρέχουσες άμεσες ανάγκες (αμέσως μετά στη διοίκηση της ΠΑΕ μπήκε κι ο Αντόν Γκοντάρεφ ως εκπρόσωπος του Σαββίδη).

Διέψευσε, έτσι, στην πράξη τα όσα υποστήριζε για αυτόν ο Γιάννης Καμπάνης, ο οποίος εκείνη την περίοδο είχε επανεμφανιστεί ως επίδοξος σωτήρας του ΠΑΟΚ. «Πιστεύω ότι δεν είναι αξιόπιστη λύση ο Σαββίδης. Είναι μια σφήνα και μόνο στο δικό μου ενδιαφέρον» διατυμπάνιζε μέσω των ερτζιανών, συμπληρώνοντας ότι είχε έτοιμα πέντε εκ. ευρώ προς άμεση διάθεση προς την ΠΑΕ….

«ΧΑΣΑΜΕ ΕΞΙ ΧΡΟΝΙΑ…»

Ανήμερα του Αγίου Πνεύματος (4 Ιουνίου 2012) ο Σαββίδης συναντήθηκε με τον Βρύζα τόσο στο Πρόχωμα, όσο και, λίγο αργότερα, στις εγκαταστάσεις της Νέας Μεσημβρίας. «Πρέπει να επιβιώσει οικονομικά ο ΠΑΟΚ. Χάσαμε έξι χρόνια, αλλά ακόμη και τώρα ο επιχειρηματικός μου όμιλος μπορεί να βοηθήσει το σύλλογο» είχε τονίσει σε δηλώσεις του ο ομογενής επιχειρηματίας. Ακόμη και τότε, βέβαια, είχε υπογραμμίσει ότι «το γήπεδο της Τούμπας πρέπει να ανήκει σε εμάς, εφόσον καταλήξουμε σε συμφωνία. Αλλά κι αυτό το ζήτημα αποτελεί αντικείμενο συζήτησης με τον ερασιτέχνη».

Το νερό, όμως, είχε ήδη μπει στο αυλάκι και, σε σύγκριση με το 2006, είχαν ωριμάσει οι συνθήκες για να υπάρξει καλύτερη, όσο και αποδοτικότερη, συνεννόηση του Σαββίδη με τον Κατσαρή. Η μια πλευρά αντιλαμβάνονταν πλέον καλύτερα τα θέλω της άλλης, αλλά, την ίδια στιγμή, σέβονταν και τις εκατέρωθεν κόκκινες γραμμές. Κι ο Ιβάν είχε εγκαταλείψει κάθε σκέψη περί απόκτησης ελέγχου του ΑΣ και της ΚΑΕ, αντιλαμβανόμενος επίσης και το γεγονός ότι το γήπεδο της Τούμπας δεν μπορούσε παρά να παραμείνει στην ιδιοκτησία του ερασιτέχνη.

Την επομένη του αγώνα ρεβάνς στο γήπεδο της Τούμπας με την Μπνέι Γιεχούντα (4-1) για τον γ΄ προκριματικό γύρο του Γιουρόπα Λιγκ, στο Παλατάκι βρέθηκε ο Ζήσης Βρύζας με τους συνεργάτες του στην ΠΑΕ, η διοίκηση του ερασιτέχνη και οι εκπρόσωποι του Σαββίδη (εκτός από τη Μαρία Γκοντσάρεβα στις συζητήσεις μετείχε κι ο Αντόν Γκοντάρεφ), προκειμένου να ολοκληρωθεί η συμφωνία, που, ουσιαστικά, είχε επιτευχθεί μια ημέρα νωρίτερα.

«ΠΗΡΑ ΜΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ: ΝΑ ΖΗΣΕΙ»

Ακόμη, πάντως, και για τη διευθέτηση των τελευταίων λεπτομερειών απαιτήθηκε χρονικό διάστημα πέντε ωρών, αν και στο τέλος διάχυτη ήταν η ανακούφιση των ανθρώπων του ΠΑΟΚ. Την ίδια ώρα γίνονταν γνωστή η κλήρωση για τα πλέι οφ του Γιουρόπα Λιγκ, που έφερνε αντίπαλο τη Ραπίντ Βιέννης. Αλλά κι αυτή είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα.

Ήταν Παρασκευή 10 Αυγούστου 2012, όταν ο Ιβάν Σαββίδης κατέβαλε το ποσό των δέκα εκατομμυρίων ευρώ στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της ΠΑΕ και έγινε κάτοχος του 51% των μετοχών. “Με την αγαστή συνεργασία και το κοινό όραμα και φυσικά με την συμπαράσταση του κόσμου, ευελπιστούμε σύντομα ο ΠΑΟΚ να κατακτήσει αυτά που του αξίζουν” αναφέρονταν την ίδια μέρα σε ανακοίνωση της ΠΑΕ.

«Έβλεπα μια ομάδα στα όρια της επιβίωσης. Πήρα μια απόφαση: να ζήσει» τόνιζε ο Σαββίδης, ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου από την Παναγία Σουμελά, στις πρώτες του δηλώσεις με την ιδιότητα του μεγαλομετόχου της ΠΑΕ. Και στις 12 Οκτωβρίου 2012, κάνοντας τις ….προγραμματικές του δηλώσεις σε συγκέντρωση δύο χιλιάδων φιλάθλων στο Παλατάκι, έδινε υπόσχεση: «Δεν θα σας προδώσω ποτέ».

ΠΗΓΗ : FORZA