Τίποτα δεν καταστρέφει πιο ολοκληρωτικά την ευτυχία του και δεν τον εξοργίζει περισσότερο, όσο η αίσθηση ότι ο άλλος θεωρεί ασήμαντο, αυτό που εκείνος θεωρεί σημαντικό».

Δεν το λέω εγώ. Να μην σας κάνω και τον έξυπνο. Η Βιρτζίνια Γουλφ το έχει πει και συμφωνώ μαζί της γιατί μου έχει τύχει να εξοργιστώ και να στραφώ εναντίον ανθρώπων με αντίθετη άποψη.

Eδώ και καιρό, όμως, έχω αλλάξει. Μεγάλωσα; Βαρέθηκα; Μπορεί και τα δύο. Μπορεί απλά να μην κάνω αυτά που δεν θέλω να μου κάνουνε. Γιατί οι άνθρωποι εδώ και χρόνια μεγαλώνουμε με γιγαντωμένο εγώ και χωρίς καμιά διάθεση συνύπαρξης. Μόνον με διάθεση κυριαρχίας.

Τον τελευταίο καιρό με όσα συνέβησαν στον ΠΑΟΚ φοβήθηκα. Δεν ξενέρωσα, δεν θύμωσα, δεν μάλωσα. Φοβήθηκα και στεναχωρέθηκα με τέτοιον τρόπο που θα κάνει πολύ καιρό να γυρίσει μέσα μου το κουμπί.

Φοβήθηκα με το πόσο εύκολο είναι να καταστρέψουμε αυτό που έχουμε φτιάξει. Με το πόσο μίσος μπορούμε να βγάλουμε από μέσα μας για έναν παίκτη της ομάδας ή για έναν προπονητή, έναν δημοσιογράφο, έναν πρόεδρο. Και στεναχωρέθηκα μαζί. Γιατί είδα ανθρώπους τους οποίους εκτιμώ να εκφράζονται χυδαία. Αλλους, που ξέρω πόσο άκακοι είναι, να είναι έτοιμοι να μαλώσουν. Ακουσα να μιλούν για δικούς μου ανθρώπους με τα χειρότερα λόγια. Παιδιά με τα οποία έχω δουλέψει και ξέρω την τιμιότητά τους, να τα κατηγορούν για όλα τα δεινά του ΠΑΟΚ. Και ξενέρωσα γιατί κάθε μου προσπάθεια να τους υπερασπιστώ σκόνταψε επάνω στην ακλόνητη θεωρία της Βιρτζίνια Γουλφ.

Μετά ο ΠΑΟΚ νίκησε την Λίμπερετς, πέρασε στους 32 του Γιουρόπα Λιγκ και τα πράγματα ηρέμησαν. Για πόσο όμως; Αν δεν αλλάξουν αυτά που γίνονταν ως τώρα, πώς μπορούμε να έχουμε διαφορετικά αποτελέσματα; Μόνον από τύχη; Επειδή μας αγαπά ο Θεός; Δυστυχώς έχουμε μακρύ δρόμο μπροστά μας.

Αν πιστεύετε ότι για τα δεινά του ΠΑΟΚ έφταιγε ο Τζαβέλλας, εγώ διαφωνώ. Είμαι κόντρα στο ρεύμα, το ξέρω, αλλά διαφωνώ. Αν ο οργανισμός της ομάδας εντόπισε εκεί το πρόβλημα και πιστεύει ότι με την αποπομπή του το έλυσε, θα κριθεί σύντομα. Κι από τα αποτελέσματα κι από τις επόμενες ενέργειες. Ευτυχώς ο ΠΑΟΚ έχει καλή ομάδα με καλό υλικό που χρειάζεται απλώς κάποια μικρή ενίσχυση. Ευτυχώς υπάρχουν και χρήματα κι ένας μεγαλομέτοχος που αγαπά πολύ την ομάδα και δε θα της στερήσει τίποτα.

Την αγαπά τόσο που ενώ είπε ότι δεν θα ξανάρθει στο γήπεδο, έδωσε το παρών στο επόμενο κι όλας εντός έδρας παιχνίδι, μόλις δέκα μέρες μετά κι ενώ οι γιατροί του ζήτησαν να ξεκουραστεί. Και τελειώνει το ματς και βγαίνει δημόσια να ζητήσει συγνώμη από τον κόσμο γιατί, λέει, τον στεναχώρησε. Εγώ σε αυτόν τον άνθρωπο αναγνωρίζω ήθος και δεν το παραβλέπω. Και δεν πρόκειται να δεχτώ το σύνθημα για τον πρόεδρο που θέλει ο ΠΑΟΚ για να μην έχει «κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια…»

Κάποια στιγμή πρέπει να μάθουμε να κρατάμε το μέτρο. Να είμαστε δίκαιοι. Να μην ξεσπάμε απλά. Και να αγαπάμε όσους απαρτίζουν την ομάδα μας χωρίς εμμονές. Επί Αναστασιάδη είχα γράψει ένα άρθρο σε αυτό το μπλογκ με τίτλο «Απόψε είμαι με τον Σπυρόπουλο» όταν σέρνονταν στους αγωνιστικούς χώρους. Τώρα θα πω «είμαι με τον Τζαβέλλα» και θα χαρώ αν τελικά βρεθεί ένας τρόπος να επιστρέψει ο παίκτης στην ομάδα. Αδιαφορώ αν κάποιος μού χρεώσει κολλητιλίκια. Δεν τον ξέρω καν τον άνθρωπο κι ούτε θέλω φιλίες μαζί του.

Ξέρω ότι βοήθησε πολύ. Οτι είχε κι άλλα να δώσει κι ότι η ίδια η ομάδα του επέκτεινε το συμβόλαιο γιατί «είδε» κάτι. Το να αλλάζουν όλα από τη μια στιγμή στην άλλη με τρομάζει. Ξέρω κι από άλλους χώρους, κοινωνικούς και πολιτικούς, τί σημαίνει «εξιλαστήριο θύμα». Τι σημαίνει «πήγαινε γυρεύοντας». Τι σημαίνει «έδωσε δικαιώματα». Και η δικαιολογία για το τι συνέβη και γίναμε άνω κάτω τέσσερις μόλις μέρες μετά από έναν θρίαμβο, δεν με καλύπτει.

Ας πάει στο καλό ο παίκτης αν αυτοί που πληρώνουν το αποφασίσουν. Ο ΠΑΟΚ δεν αρχίζει ούτε και τελειώνει στον Τζαβέλλα, στον Σακισλόγλου, στον Κόλκα. Δεν τελείωσε ούτε στον Κούδα, ούτε στον Ζαγοράκη, πόσο περισσότερο σε παιδιά τα οποία ούτε μεγάλωσαν εδώ, ούτε και θα μείνουν εδώ μετά την καριέρα τους. Παράπονο το έχω, ωστόσο, να λύσουμε μια φορά τα προβλήματά μας εσωτερικά. Να μην το μάθει όλος ο κόσμος. Να μην κάνουμε σαν εκείνη την οικογένεια στη γειτονιά μου μαλώνει και ξεσηκώνει όλον τον κόσμο στο πόδι. Να μην δώσουμε δικαίωμα γαμώτο μου…

υ.γ.1: άνοιξε μια νέα εφημερίδα, η FORZA. Καλή επιτυχία εύχομαι σε όλους. Φίλους και εχθρούς. Με κάποιους με δένουν πολλά. Με κάποιους δεν μπορώ ούτε στα δημοσιογραφικά να συνυπάρξω. Το να τους κατηγορείτε ότι μέχρι σήμερα μαλώναν για ασήμαντους λόγους το καταλαβαίνω. Το να τους κατηγορείτε όμως στο ότι έλυσαν τις διαφορές τους και κάνουν κάτι από κοινού, το θεωρώ άδικο. Ολοι μας θα τους κρίνουμε για το δημοσιογραφικό αποτέλεσμα της δουλειάς αυτής. Και για τους συσχετισμούς που θα διαμορφώσουν. Αλλά το ότι δουλεύουν στην ίδια εφημερίδα, δεν είναι λάθος. Το ότι ξεκατινιάζονταν για ασήμαντους λόγους μέχρι σήμερα ήταν το λάθος.

υ.γ.2 Και μέσα σε όλα να παίζεται στα θέατρα ένα έργο για τον ΠΑΟΚ και τον λαό του και μια ταινία για την Ιστορία και τον πολιτισμό του. Τέτοια η επιδραστικότητα του συλλόγου, τέτοιο το μέγεθος. Και έρχονται και νεώτεροι. Και δεν είμαστε ούτε 100 χρόνων. Σε αυτό το μεγαλείο, πόσο μπορείς να σταθείς μακρυά και να πεις «δεν πάω στο γήπεδο»; Ούτε έναν αγώνα!