Οι ελληνικές ρίζες του Alain (παππούς από την Καλαμαριά Θεσσαλονίκης) που γεννήθηκε στη Γαλλία και μεγάλωσε στο Παρίσι τον παρακίνησαν στο να βρεθεί μετά από χρόνια και πάλι στην Ελλάδα.

Ο λόγος του ταξιδιού ήταν το ντέρμπι μεταξύ του ΠΑΟΚ και της ΑΕΚ στο γήπεδο της Τούμπας. Ο Alain έζησε από κοντά όλα όσα έγιναν εκείνο το βράδυ και μετέφερε τις εμπειρίες του με γλαφυρό τρόπο σε ένα κείμενο που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα footballski.fr.

«Όλα ξεκινούν ένα βράδυ του Φεβρουαρίου. Ο ΠΑΟΚ βρίσκεται στην κορυφή του πρωταθλήματος και μου έρχεται μια… ακαταμάχητη παρόρμηση να επιστρέψω στη γη των προγόνων μου για να παρακολουθήσω το ντέρμπι των “Δικεφάλων”, του ΠΑΟΚ εναντίον της ΑΕΚ. Ένα μήνα αργότερα, έρχεται το σοκ απέναντι στον Ολυμπιακό. Με τα αεροπορικά εισιτήρια στο χέρι, σχεδιάζαμε τότε τη διαμονή μας. Επικεντρωθήκαμε στην κρίσιμη αναμέτρηση του πρωταθλήματος, με το κεφάλι γεμάτο ελπίδες και την πίστη πως θα διηγούμασταν μελλοντικές ανέκδοτες ιστορίες.

Έρχομαι σε επαφή με τον σύλλογο για να αποκτήσω μια διαπίστευση, που να μου επιτρέπει την είσοδο στο γήπεδο και στις ζώνες που θα έχουν ενδιαφέρον. Πρόκειται για μια χρονοβόρα διαδικασία που περιλαμβάνει κάποιους “τρελούς” κανόνες, συμπεριλαμβανομένης της απαγόρευσης λήψης φωτογραφιών ή video (λόγω προβλημάτων με τα τηλεοπτικά δικαιώματα) από τη στιγμή που οι παίκτες βρίσκονται στον αγωνιστικό χώρο. Στις κερκίδες δεν υπάρχει περιορισμός και μπορείς να τραβήξεις ελεύθερα video και φωτογραφίες.

Μετά την αγορά αεροπορικών εισιτηρίων και κρατήσεων στο AirBnb, έρχεται το αδιανόητο, η καταστροφή. Η Super League, μετά τα όσα σημειώθηκαν κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού με τον Ολυμπιακό, ανακοινώνει την αφαίρεση τριών βαθμών από τον ΠΑΟΚ, κατακυρώνοντας τον αγώνα υπέρ του Ολυμπιακού. Το πιο δραματικό στην υπόθεση; Δύο παιχνίδια κεκλεισμένων των θυρών, συμπεριλαμβανομένου και του αγώνα εναντίον της ΑΕΚ, που ήταν να παραστώ και εγώ. Το πράγμα γίνεται ακόμη χειρότερο όταν λαμβάνω ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου από το Τμήμα Επικοινωνίας του ΠΑΟΚ που μου λέει ότι οι διαπιστεύσεις ακυρώθηκαν.

Παρά την απογοήτευση που μας κατέβαλε, αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε στη Θεσσαλονίκη, αφού το συμφωνήσαμε με τον φίλο μου και σύντροφο μου στην ατυχία. Στη συνέχεια, έπρεπε να επαναπροσαρμόσουμε το πλάνο μας. Ένα είδος τακτικής υποχώρησης όπως έκανε ο Θεμιστοκλής κατά τη διάρκεια της μάχης της Σαλαμίνας, που μας επέτρεψε να βρούμε κάποια άνεση και να εξασφαλίσουμε τις θέσεις μας.

Φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη και μετά από μια σύντομη διαδρομή με το ταξί από το αεροδρόμιο, κατευθυνθήκαμε στη συνέχεια στο ξενοδοχείο που θα μέναμε.

Περνάμε δυο μέρες στην πόλη και το πρώτο πράγμα που μας κεντρίζει το ενδιαφέρον είναι πως ολόκληρη η πόλη αναπνέει για τον ΠΑΟΚ. Το σήμα του συλλόγου είναι ο Δικέφαλος αετός της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και αυτό το συναντάς παντού. Ο ΠΑΟΚ ιδρύθηκε το 1926 από Έλληνες πρόσφυγες που επιβίωσαν από τη Μεγάλη Καταστροφή, αντιπροσωπεύει, σύμφωνα με τον Στέλιο, έναν οπαδό που συναντήσαμε τυχαία στις περιπλανήσεις μας στους δρόμους “την καταραμένη ψυχή των Ελλήνων από την Ανατολή”. Κάτι περισσότερο από ένας σύλλογος, συμβολίζει τόσο τον κοσμοπολιτισμό όσο και τον “αγώνα για την αιώνια ανεξαρτησία”. Μικρές ταβέρνες με γκράφιτι στους τοίχους, σχεδόν όλων των σπιτιών. Σχεδόν παντού συναντάς τον ΠΑΟΚ.

Δύο μέρες αργότερα, ξύπνησα μέσα στη νύχτα με ειδοποιήσεις από το τηλέφωνό μου. Το θαύμα συνέβη! Με ενημέρωσαν ότι ο αγώνας της επόμενης ημέρας δεν θα είναι κεκλεισμένων των θυρών. Μου είπαν ότι τα εισιτήρια θα είναι προς πώληση από τις 8πμ. Πληροφορώ αμέσως τον φίλο μου για την απίθανη αλλαγή της κατάστασης. Συμφωνούμε να συναντηθούμε κοντά στο γήπεδο στις 7 το πρωί, για να είμαστε βέβαιοι ότι θα μπορέσουμε να πάρουμε ένα εισιτήριο για το ίδιο βράδυ. Όπως αναμενόταν, η ανακοίνωση είχε ως αποτέλεσμα μια “βόμβα” που προκάλεσε κραυγές νυχτερινής χαράς στους δρόμους και στα σοκάκια στα Κωνσταντινουπολίτικα. Μια μεγάλη ουρά έξω από τα εκδοτήρια.

Το μαγικό χαρτάκι τελικά έπεσε στα χέρια μου και στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Σχεδόν υποχρεωτικό το πέρασμα για να ζητήσουμε από την ψυχή του Βασιλιά των Βασιλέων να παρακολουθήσει “το σύλλογό του, αυτόν που τον αντιπροσωπεύει καλύτερα”, είπε ο Απόστολος, ο οποίος ήρθε ειδικά από τη Λάρισα για τον αγώνα κατά τη διάρκεια της νύχτας. “Είμαι σίγουρος ότι θα κερδίσουμε απόψε, το περιμένουμε για πολύ καιρό!”, εξηγεί.

Χάρη στον οικοδεσπότη του φίλου μου, επίσης ένθερμος υποστηρικτής του ΠΑΟΚ, περνάμε το απόγευμα μας πριν ξεκινήσει το παιχνίδι με μια πολύ ωραία παρέα του σκληρού πυρήνα της Θύρας 4, μία από τις πιο “καυτές” εξέδρες της Ευρώπης. Θα επανέλθουμε σε αυτό αργότερα. Είναι πλέον καιρός να κατευθυνθούμε προς το γήπεδο με τους νέους φίλους μας. Δεν είμαστε στην ίδια θύρα, έτσι συμφωνούμε να συναντηθούμε μπροστά από την μπουτίκ του ΠΑΟΚ μετά το τέλος του αγώνα.

Μας παίρνει σχεδόν τριάντα λεπτά για να φτάσουμε στο γήπεδο, καθώς ολόκληρη η γειτονιά μπλοκάρεται από την Αστυνομία, προστατεύοντας την άφιξη των παικτών. Μετά από πολλές παρακάμψεις και αρκετά λεπτά με τα πόδια, φτάνουμε τελικά στο γήπεδο της Τούμπας. Μετά τα τουρνικέ και τον διπλό έλεγχο στον οποίο υποβληθήκαμε, είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα γίνει ανεκτή καμία παρεκτροπή. Πράγματι, η Αστυνομία αριθμούσε αρκετούς άνδρες εκείνη τη νύχτα. Είναι παρούσα στους διαδρόμους που οδηγούν στις θύρες του γηπέδου. 

Οι αραιές θέσεις αρχίζουν να γεμίζουν. Σε κάθε στιγμή, η ένταση που περιβάλλει αυτήν την καθοριστική συνάντηση συνεχίζει να αυξάνεται. Οι άνθρωποι μιλούν δυνατά, υποστηρίζουν την ομάδα τους, αλλά λίγοι τραγουδούν εκείνη την ώρα. Απογοητευμένος από αυτή τη… βαριά ατμόσφαιρα, μιλάω με τον Θανάση, που καθόταν στην διπλανή θέση, στα πενήντα του χρόνια και με τέλεια γαλλικά. 

Αυτός μου λέει: “Έχουν άγχος απόψε να ξέρετε! Αλλά μην ανησυχείτε, θα έρθουν, θα γεμίσουν το γήπεδο αργά. Πριν την σέντρα όμως θα είναι γεμάτο! Και πράγματι, οι κερκίδες γεμίζουν μέσα σε λίγα λεπτά πριν την σέντρα. Έρχεται το πρώτο χειροκρότημα κατά τη διάρκεια της προθέρμανσης των παικτών, μετά ακολουθούν τα σφυρίγματα προς τους παίκτες της ΑΕΚ και τελικά έρχονται τα τραγούδια από την Θύρα 4, με σκοπό να οδηγήσουν ένα ολόκληρο στάδιο στην κοινή τρέλα που προέρχεται από την ελπίδα για ένα πρωτάθλημα μετά από 33 χρόνια.

Ξαφνικά ακούγεται ένας ακόμη πιο εντυπωσιακός “θόρυβος”. Ο Ιβάν Σαββίδης έχει πάρει τη θέση του στα επίσημα της Τούμπας και το κοινό του ΠΑΟΚ τον υποδέχεται ένθερμα.

Και ξαφνικά, το σημείο καμπής του αγώνα! Ένα Θαύμα, ένα δώρο από τους Θεούς που πέφτουν από το Βυζάντιο! Σε ένα κόρνερ από τη δεξιά πλευρά που το εκτέλεσε ο Μπίσεσβαρ, ο Βαρέλα, κατόρθωσε να απαλλαγεί από τους αμυνόμενους, στέλνοντας την μπάλα στα δίχτυα και τους οπαδούς του ΠΑΟΚ στα ουράνια. Στη συνέχεια ακολουθεί μια απερίγραπτη ατμόσφαιρα.

Περισσότερο από… χαρά, αυτό το γκολ βάζει τις 26.000 ψυχές του γηπέδου σε μια υστερία που δεν είναι γνωστή εδώ και αρκετά χρόνια. Μια ημι-μεταφυσική έκρηξη. Ο Θανάσης με αγκαλιάζει και φωνάζουμε μαζί για τον ΠΑΟΚ. Μια στιγμή που πρέπει να σηματοδοτήσει το ιστορικό του πράγματος. Ο τίτλος που κατασχέθηκε για τρεις δεκαετίες από διάφορες αθηναϊκές ομάδες, επιστρέφει τελικά στην Μακεδονία.

Αλίμονο, όλα αλλάζουν. Ξαφνικά, το ξέφρενο πλήθος σιωπά. Στη συνέχεια, μια τεράστια σύγχυση απλώνεται στο γήπεδο. Ο διαιτητής, όπως και ο βοηθός του που έχουν κατακυρώσει το γκολ, αλλάζουν απόφαση. Το στάδιο “βράζει” με τον διαιτητή που ακύρωσε το γκολ, μετά από πιέσεις παικτών της ΑΕΚ. Είναι, με κάθε ειλικρίνεια, ακόμη και με αργή κίνηση, δύσκολο να γνωρίζουμε αν το γκολ ήταν ή δεν ήταν έγκυρο. Όμως, αυτή η θλιβερή διαιτητική απόφαση θα προκαλέσει μια σουρεαλιστική σκηνή που θα μείνει λίγο αργότερα χαραγμένη σε όλο τον κόσμο.

Τότε αρχίζει το ψυχόδραμα. Ο Λούμπος Μίχελ, ο πρώην διεθνής διαιτητής που έγινε το δεξί χέρι του Ιβάν Σαββίδη, εισέρχεται στο γήπεδο και κάνει λεκτική επίθεση στον διαιτητή. Και τότε, ο Ιβάν Σαββίδης έρχεται επίσης να διαμαρτυρηθεί. Εισέρχεται στον αγωνιστικό χώρο και περιβάλλεται από τους σωματοφύλακες του. Ο Σαββίδης εξακολουθεί να προσβάλλει τους αξιωματούχους του αγώνα ενώ το κοινό παρακολουθεί βουβό τη σκηνή. Ο διαιτητής επιστρέφει στα αποδυτήρια, τον ακολουθούν οι παίκτες της ΑΕΚ. Οι παίκτες του ΠΑΟΚ, εν τω μεταξύ, παραμένουν στο γήπεδο. Πέρασαν αρκετά λεπτά με τους οπαδούς του ΠΑΟΚ να παραμένουν στις κερκίδες. 

Στη συνέχεια ο Σαββίδης επιστρέφει στην σουίτα μέσα σε χειροκροτήματα από τους φίλαθλους του ΠΑΟΚ. Τότε ρωτώ τον Θανάση, αν έχει οποιαδήποτε άλλη πληροφορία. “Όχι, τίποτα, αλλά αυτή τη φορά γ……ε”, απαντά. “Θα χάσουμε ακόμα ένα ματς στα χαρτιά, είναι άχρηστο, φεύγω. Θα πρέπει να κάνετε το ίδιο”. Ο Θανάσης αφήνει το γήπεδο, όπως και πολλοί άλλοι οπαδοί του ΠΑΟΚ…  

Αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε το στάδιο για να συναντήσουμε τους νέους συντρόφους μας μπροστά από το PAOK Megastore, όπως συμφωνήθηκε. Στο δρόμο συναντάμε μια τεράστια σιωπηλή μάζα, ούτε επιθετική ούτε καν εχθρική. Σαν ένα αόρατο όπλο να τους είχε ψεκάσει με αγχολυτικά. “Δεν σκύβουμε το κεφάλι!” λέει ο Γιάννης, άλλο μέλος της Θύρας 4. “Αυτό ακριβώς θέλει να μας κάνει η Super League, μας μισούν”.

Τον ρωτώ για τη στάση του Μίχελ και του προέδρου του ΠΑΟΚ. “Υπάρχουν τόσα πολλά που πρέπει να πούμε”, αναστενάζει, προτού συνεχίσει: “Υποστηρίζουμε τον Σαββίδη, αλλά τον Μίχελ, δεν μπορούμε να τον ανεχτούμε άλλο, ξοδεύει τα χρήματα του συλλόγου φέρνοντας πολλούς… παίκτες και απόψε, συμπεριφέρθηκε άσχημα, ενώ εμείς κάναμε τα πάντα για να αποφύγουμε την τιμωρία. Είναι ντροπή”.

Τότε συναντήσαμε τους φίλους μας από το απόγευμα. “Απόψε, γυρίσαμε στην εσωστρέφεια”, λέει ο Αλέκος. Αν και παραδέχεται ότι είναι δυσαρεστημένος με την αντιμετώπιση της Αθήνας. “Λίγο σαν το σπίτι με το Παρίσι και την επαρχία”, μιλάμε μόνο για τον αγώνα και θα μοιραστώ μερικές μπύρες με φίλους στην οδό Καραολή, μερικά μέτρα μακριά από το στάδιο. 

Περνάμε μια πολύ ευχάριστη στιγμή, όπου συζητάμε τα πάντα εκτός από το ποδόσφαιρο, τον ΠΑΟΚ. Τότε μέσα από την τηλεόραση ενημερωνόμαστε ότι ο διαιτητής έδωσε τη νίκη στον ΠΑΟΚ με το σκεπτικό ότι οι παίκτες της ΑΕΚ αρνήθηκαν να επιστρέψουν στον αγωνιστικό χώρο. Θα ήταν πολύ αφελές να φανταστούμε ότι αυτό θα ήταν το τελικό αποτέλεσμα. 

Στη συνέχεια αλλάζουμε ξανά το θέμα της συζήτησης. Η ζωή δεν περιορίζεται σε αυτό, τελειώνουμε πολύ ευχάριστα το βράδυ μας. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο που να μπορούμε να συζητήσουμε ούτως ή άλλως. Ούτε ποιος φταίει. Και ανεξάρτητα από τις συνέπειες, είναι πλέον ευθύνη της δικαιοσύνης. Βασικά, δεν μας νοιάζει πια. 

Είχαμε, ωστόσο, την ευκαιρία να ζήσουμε μια ιστορική στιγμή. Και τίποτα και κανένας δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει ότι είμαστε μάρτυρες και ζήσαμε ένα θρυλικό γεγονός που θα αποτελέσει ορόσημο στην ήδη ταραχώδη ανθολογία του ελληνικού ποδοσφαίρου. 

Η ιστορία θα κρίνει, με την απαραίτητη εκ των υστέρων υποσημείωση, ποιοι ήταν οι ένοχοι του φιάσκο…».