Για τον Δημήτρη Μελισσανίδη, δε χρειάζεται να πω περισσότερα. Οταν έγραψα το Νοέμβριο του 2014 σε αυτό το μπλογκ το άρθρο με τίτλο «Μακριά κι από τους δυο», κάποιοι υποτιμητικά μου χτύπησαν τον ώμο λέγοντας «δεν τα ξέρεις καλά. Ο Μελισσανίδης είναι αλλιώς». Πράγματι, μπορεί και να μην τα ήξερα καλά αλλά το πράγμα μιλούσε από μόνο του. Δεν χρειάζονταν να έχεις μαντικές ικανότητες για να καταλάβεις πως η υπόθεση βρομούσε από παντού.

ΠΑΟΚ και ΑΕΚ συνέπλευσαν για να αλλάξουν το καθεστώς του Ολυμπιακού. Οι ισχυροί άνδρες δήλωναν φίλοι, η νοοτροπία των συλλόγων έμοιαζε, ήταν καθαροί από εμπλοκές, έπεισαν παράγοντες του ποδοσφαίρου και ομάδες ότι επιτέλους πρέπει να αλλάξει σελίδα το ποδόσφαιρο. Και πράγματι άλλαξε. Επενέβη η ΟΥΕΦΑ, άλλαξε η ΕΠΟ, η διαιτησία, τα όργανα τα πειθαρχικά. Το αποτέλεσμα δεν ήταν δυνατό να φανεί από τον πρώτο καιρό. Συνέβησαν πολλά, αμφισβητήθηκε η αξιοπιστία της νέας τάξης πραγμάτων από όσους δεν την ήθελαν αλλά όλοι είδαμε μόνον ανθρώπινα λάθη, είδαμε τη διαιτησία να αδικεί και τα θηρία, είδαμε ένα πρωτάθλημα που παίχτηκε κανονικά και δεν κρίθηκε από το πρώτο τρίμηνο.

Και ήρθε το διάστημα από τα μέσα Φεβρουαρίου μέχρι σήμερα να τα διαλύσει όλα. Δε με νοιάζει αν κάποιος έκανε τον φοβισμένο, ούτε αν κάποιοι θέλησαν να πάρουν το ματς στα χαρτιά. Δεν ξέρω αν στη θέση τους θα έκανα κάτι διαφορετικό, δεν θέλω να κρίνω τον Σαββίδη για την απερισκεψία του να μπει στο γήπεδο ή τον Μελισσανίδη για τις δηλώσεις του περί «Μάου – Μάου». Ετσι κι αλλιώς εγώ το «Μακριά κι απ’ τους δύο» σας το έχω πει από το 2014 όταν η ΑΕΚ ήταν στην Β’ Εθνική. Σας το έγραψα όταν ο Ιβάν Σαββίδης, που αναρωτιέμαι αν ποτέ κάποιος του έχει πει «πρόεδρε εδώ κάνεις λάθος», αγκαλιάζονταν και φιλιόνταν με τον «πόντιο» Μελισσανίδη στην Παναγία Σουμελά.

Σήμερα αυτό που με νοιάζει περισσότερο είναι ότι ο ΠΑΟΚ πρέπει επιτέλους να μείνει «μακριά κι από τους δύο ή τρεις» του ελληνικού ΠΟΚ. Να ηρεμήσει, να δει τα δικά του λάθη, να χαρτογραφήσει όλους τους εχθρούς του, να μείνει ενωμένος, να διεκδικήσει το κύπελλο μάγκικα και ψυλιασμένα και μετά το τέλος της φετινής χρονιάς να στήσει μία ακόμα πιο ισχυρή ομάδα εντός και εκτός χόρτου.

Για μένα κανένα «αφήγημα αδικίας», κανένας εκνευρισμός και θυμός δεν δικαιολογείται και δεν φέρνει αποτέλεσμα. Είναι πιο εύκολο να γκρινιάζεις και να βρίσκεις δικαιολογίες. Είναι πιο δύσκολο και πιο δημιουργικό να ισχυροποιηθείς και με υπομονή να περιμένεις την ώρα που τα δικά σου όνειρα θα πάρουν εκδίκηση.

Ας μην θέτουμε ηθικά ζητήματα. Ας μην το παίζουμε τίμιοι και ηθικολόγοι. Ζούμε σε μια υποκριτική κοινωνία. Μια κοινωνία στην οποία έχει ρωτηθεί υπουργός γιατί ευνόησε ιερές μονές σε βάρος του δημοσίου και αυτός απάντησε «το νόμιμο είναι και ηθικό!» Και δεν τον στείλαμε σπίτι του! Ζούμε σε μια χώρα που τα μνημόνια είναι νόμιμα, άρα και ηθικά. Οι μειώσεις μισθών είναι νόμιμες, το ίδιο και οι πλειστηριασμοί κατοικιών, οι χρηματοδοτήσεις των τραπεζών, τα μπόνους υπουργών για δημόσια έργα. Σε αυτήν την χώρα αν επιμείνουμε να αναζητούμε το δίκιο μας για «τον μη τραυματισμό του Οσκαρ Γκαρθία» και την υποκρισία του Κομίνη και της αποστολής της ΑΕΚ, το μόνο που θα πάρουμε σαν απάντηση από τους ουδέτερους πολίτες είναι «αυτό είπαν τα δικαστήρια, αυτό λέει ο νόμος».

Δεν ξέρω εσείς τι λέτε, εγώ δε θέλω να κλαφτώ ούτε στο ελάχιστο. Δεν μου ταιριάζει. Δεν το έχω κάνει για κανένα από τα χαστούκια που κατά καιρούς έχω φάει. Ακόμα και για τα σημεία που ξέρω ξεκάθαρα ότι με στήσανε, με αδικήσανε, με κλέψανε, θα κατηγορήσω πρώτα τον εαυτό μου και πριν κατηγορήσω τους άλλους θα φροντίσω να ισχυροποιηθώ για να ορμήξω με μεγαλύτερο πείσμα καταπάνω τους για να πάρω τα επόμενα και τα μεθεπόμενα τρόπαια. Αφού δε βρίσκεται δικαιοσύνη να τους τιμωρήσει, θα τους τιμωρήσω εγώ. Θα περιμένω την ώρα μου και θα τους τιμωρήσω στο γήπεδο.

Για τον τελικό κυπέλλου θα επαναλάβω τα περσινά που τα έγραψα εδώ: «Θέλω ΟΑΚΑ με 30.000 οπαδούς μας». Γιατί δε θέλω να τιμωρηθεί η ομάδα μου. Δε θέλω να κινδυνέψει η ζωή κάποιου παιδιού ή να μπει κάποιος φυλακή. Δε θέλω λεζάντες από κανέναν Μπέο. Εχω παίξει κι έχω παίξει τελικούς στην Αθήνα μια ολόκληρη ζωή. Επαιξα και το 2014 και τον έχασα και μαγκιά μου. Πρώτα τους δικούς μου εφιάλτες πρέπει να ξορκίσω αν θέλω να πετύχω κάτι μεγάλο τα επόμενα χρόνια.

Υ.Γ.: Και κάτι επί προσωπικού: Χρόνια τώρα, με το ίδιο πάθος και αγάπη, ζητιανεύω λίγο καλό ποδόσφαιρο. Λίγο άρωμα χόρτου, μια καλή ενέργεια, μια όμορφη εικόνα στην κερκίδα. Ζητιανεύω λίγο εμπνευσμένο χιούμορ στην καζούρα, ένα αστείο σύνθημα, μια αντρίκεια δήλωση, ένα γκολ – ποίημα κι ας είναι κι από αντίπαλο. Ψάχνω με αγωνία τον επόμενο παικταρά χωρίς τατουάζ να μας πει ότι ξεκίνησε από ένα χωριό και ζει το όνειρό του, ψάχνω την χαρά στο βλέμμα ενός παιδιού στο αναπηρικό καροτσάκι όταν νικά η ομάδα μας… Και χρόνο με το χρόνο τα βρίσκω αυτά όλο και λιγότερο, το φελέκι μου μέσα. Χρόνο με το χρόνο βρίσκω την καφρίλα και όχι την αγάπη. Δεν ξέρω αν το αγαπάνε το ποδόσφαιρο όλοι αυτοί. Δεν θέλω να τους αδικήσω. Πάντως ακόμα και αν το αγαπούν, όλο και λιγότερο το δείχνουν πρωταγωνιστές και κομπάρσοι, θεατές και παράγοντες. Και στεναχωριέμαι, χαλιέμαι, ασυναίσθητα αποτραβιέμαι.
Αυτό…