Για να προλάβω την ερώτηση, είμαι ο Attacker. Ούτε ο Κόλκας, ούτε ο Τσόρμπα, ούτε ο Άκης.

Το παρακάναμε με την εισαγωγή και έχει και παιχνίδι σήμερα.

Λίγες ώρες απομένουν για έναν πολύ σπουδαίο αγώνα για τον ΠΑΟΚ μέχρι τον… επόμενο. Πόσο κλισέ… Θα συμφωνήσω, αλλά είναι τέτοια η εξέλιξη της ομάδας που η φάση στην οποία βρίσκεται τη δεδομένη χρονική στιγμή περιγράφεται από την παραπάνω (έστω και χιλιοειπωμένη) φράση.

Για αυτή την παρέα ποδοσφαιριστών που συγχρονίζεται κάτω από τις επιταγές του Ραζβάν Λουτσέσκου, το μεγαλύτερο πλεονέκτημα και αυτό που την κάνει να διαφέρει από όλες όσες προηγήθηκαν στην εποχή Σαββίδη, είναι η… προίκα της από τη δουλειά αρκετών μηνών.

Μαζί, ως ομάδα, με χρόνο και καθημερινή τριβή στις επιτυχίες και στις αποτυχίες.

Πρώτη φορά ο ΠΑΟΚ, μήνα Αύγουστο, είναι ομάδα 10 μηνών και βάλε, έχει τον ίδιο προπονητή με την περσινή σεζόν και στηρίζεται σε μία έτοιμη ομάδα, στην οποία θα μοχθήσουν πολύ για να μπουν αυτοί που ήρθαν για να πάνε το καράβι ένα βήμα παραπέρα…

Λίγες ώρες πριν από τη «μάχη» της Λισαβόνας, νομίζω ότι αν κάπου πρέπει να εστιάσει αγωνιστικά ο «Δικέφαλος» είναι στην ειδοποιό διαφορά αυτής της δυάδας αγώνων, συγκριτικά με αυτές που προηγήθηκαν απέναντι σε Βασιλεία και Σπαρτάκ Μόσχας.

Τόσο απέναντι στους Ελβετούς όσο και κόντρα στους Ρώσους ο ΠΑΟΚ δοκιμαζόταν πρώτα στην έδρα του και στη συνέχεια σε αυτή του αντιπάλου.

Θα πει κανείς «αστείο επιχείρημα είναι αυτό».

Μόνο του, συμφωνώ, δεν μπορεί να σταθεί, αλλά να προφτάσω να εξηγηθώ πρώτα.

Η ιδιαιτερότητα του πρώτου αγώνα σε ένα ζευγάρι προκριματικών μεστο κατακαλόκαιρο, είναι πως αποτελεί την πρώτη ευκαιρία στην πράξη για καθένα από τους δύο «μονομάχους» να… μετρήσουν το αντίπαλο δέος.

Με τη Βασιλεία το «μέτρημα» είχε το κόστος του, αλλά ήταν μικρό.

Ένα «φτηνό» γκολ στο φινάλε κι η αίσθηση ότι το ξεκάθαρο προβάδισμα εξανεμίστηκε από μία στιγμή ολιγωρίας, ενώ θα πρέπει όποιος θέλει να λέει την αλήθεια στον καθρέφτη (γιατί έτσι μόνο προχωράς και γίνεσαι καλύτερος) να μην ξεχνά και τις φάσεις που έβγαλαν οι Ελβετοί για γκολ στο πρώτο ημίχρονο και από τύχη δε σκόραραν.

Κόντρα στη Σπαρτάκ ο ΠΑΟΚ και πάλι μπήκε νωχελικά, υπνωτισμένα για τις πραγματικές του δυνατότητες και αυτή τη φορά έτυχε να πληρώσει ακριβά, ίσως με μπασκετική αποτελεσματικότητα που μαρτυρά και την τύχη των Ρώσων στην προκειμένη περίπτωση, τις στιγμές που έχασε τη συγκέντρωση του, τις φάσεις που ίσως έδειξε να φοβάται στο γήπεδο το «θεωρητικό» φαβορί.

Ο φόβος σε μία περίοδο που ακόμα και μία δουλεμένη ομάδα μηνών δεν μπορεί να πιάσει υψηλά ποσοστά ετοιμότητας όσο αφορά στην ανάδειξη των δυνατοτήτων της, είναι ο χειρότερος σύμβουλος, ο μεγαλύτερος εχθρός.

Κλείνοντας την παραπάνω επιβράδυνση και ψάχνοντας τον κοινό παράγοντα στα πρώτα παιχνίδια του ΠΑΟΚ στα φετινά προκριματικά, διαπιστώνει εύκολα κανείς πως ακόμα και τα κενά διαστήματα στο πρώτο ημίχρονο των αγώνων είχαν πάντα μία προστασία.

Ποια είναι αυτή; Η «πανοπλία» της Τούμπας. Ο ΠΑΟΚ εκεί είναι πάντα άλλη ομάδα.

Κόντρα στη Βασιλεία η αυτοπεποίθηση της έδρας παραλίγο να χαρίσει ένα ξεκάθαρο προβάδισμα, ενώ απέναντι στη Σπαρτάκ έφερε μία επική ανατροπή.

Κι όταν λέω έφερε, εννοώ ότι αποτέλεσε τη γενεσιουργό αιτία να πιστέψουν οι παίκτες του Λουτσέσκου ότι αξίζουν καλύτερης τύχης στη «μάχη» της πρόκρισης με τη Σπαρτάκ.

Η διαφορά στο σημερινό πρώτο παιχνίδι απέναντι στην Μπενφίκα είναι πως ο ΠΑΟΚ απέναντι στο μεγαλύτερο εμπόδιο που υψώνεται μπροστά του το φετινό καλοκαίρι με στόχο να του κόψει τον δρόμο προς τους ομίλους του Champions League, καλείται να… μετρήσει τον αντίπαλο του εκτός έδρας.

Το τέλειο παιχνίδι καμία ομάδα δεν μπορεί να το πετύχει, ωστόσο ο σημερινός στόχος των παικτών του Λουτσέσκου είναι να περιορίσουν όσο περισσότερο μπορούν τις στιγμές που θα αφήσουν την Μπενφίκα να πιστέψει στο γήπεδο της ότι αξίζει περισσότερο από εκείνους την πρόκριση στους ομίλους.

Το «στοίχημα» για τον ΠΑΟΚ είναι να μπορέσει ξεπερνώντας το διάστημα που θα πιεστεί από τη γηπεδούχο σήμερα αντίπαλο του να ψάχνει το κυριαρχικό ποδόσφαιρο που θέλει να παίζει ο προπονητής.

Είτε αυτό περιλαμβάνει τη δημιουργία φάσεων και με ορθολογική ανάπτυξη και όχι μόνο από κόντρες, είτε την επικράτηση στον αγωνιστικό χώρο με σωστό κράτημα μπάλας και πιεστική έως εκνευριστική για την ψυχολογία της Μπενφίκα κυκλοφορίας.

Στην ενδεκάδα η μοναδική ερώτηση που ψάχνει απάντηση αφορά στον αντικαταστάτη του Ελ Καντουρί.

Νομίζω, βάσει όσων μαθαίνω από τις δοκιμές του Λουτσέσκου τις τελευταίες ώρες, ότι το δίλλημα είναι Ζαμπά ή Ουάρντα, με τον Μπίσεσβαρ να βρίσκεται λίγο πιο πίσω και να φαντάζει ιδανικός (ίσως) ως λύση που μπορεί να έρθει από τον πάγκο.

Με αυτά όμως ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος και σίγουρα ένα πρόσωπο σε αυτή την αληθινή ομάδα του ΠΑΟΚ δεν είναι ικανό να κάνει τόσο μεγάλη διαφορά.

Η ενδεδειγμένη νοοτροπία του συνόλου, άλλωστε, είναι το ζητούμενο.

Κι ένα τελευταίο. Οι «μάχες» με την Μπενφίκα μπορεί να αποδειχθούν ιστορικές, καθώς ο ΠΑΟΚ βρίσκεται για ακόμα μία φορά μπροστά στην σπουδαία πρόκληση εισόδου στους ομίλους του Champions League, επίτευγμα που μπορεί να συνδράμει καθοριστικά στην περαιτέρω ανάπτυξη του.

Διαφωνώ με αυτούς που βλέπουν αυτή τη «μάχη» πρόκρισης ως επιτυχία ή αποτυχία.

Η πορεία στα ευρωπαϊκά προκριματικά είναι ήδη άκρως επιτυχημένη. Το θέμα είναι αν ήρθε η ώρα για την υπέρβαση. Και στην Ευρώπη.

Μία υπέρβαση που μπορεί να δώσει τρομερή ώθηση στη χρονιά που ξεκινά…

Υ.Γ. Όταν δουλεύεις σκληρά δικαιούσαι να έχεις αυτοπεποίθηση, πιστεύοντας στους κόπους σου. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος η πίστη που βγάζει ο Λουτσέσκου και οι παίκτες του στις δημόσιες τοποθετήσεις τους, ανεξαρτήτως ποια ομάδα βρίσκεται απέναντι, αποτελεί ενδεχομένως και τη μεγαλύτερη απόδειξη για το πόσο έχει μεγαλώσει ο ΠΑΟΚ. Μία ομάδα που παίζει παντού για τη νίκη. Ένα σύνολο που μέσα από δουλειά έμαθε να κυνηγά το δύσκολο. Δε ψάχνει πώς να «κλέβει» τη νίκη, αλλά την αναζητά κυριαρχικά, με αγωνιστική νοοτροπία που ταιριάζει και εξελίσσει το dna αυτού του μεγάλου κλαμπ.