Θέλοντας να εξηγήσουν ότι ο καθένας χρησιμοποιεί τα μέσα που διαθέτει για να πετύχει αυτό που θέλει, οι αρχαίοι Λατίνοι, χρησιμοποιούσαν αυτό το γνωμικό.

«Ο λύκος επιτίθεται με τα δόντια κι ο ταύρος με τα κέρατα». Lupus dentis, taurus cornis. Μπορεί να πέρασαν χιλιάδες χρόνια από τότε που ειπώθηκε αυτό, αλλά έχει μεγάλη ταύτιση με τον τωρινό ΠΑΟΚ.

Ο «Λύκος» που έχει στον πάγκο του, έχει βρει τον τρόπο να πάρει ό,τι περισσότερο μπορεί από κάθε παίκτη του. Ακόμα και από αυτούς, που πριν λίγο καιρό, φαινόταν ότι τα χαρακτηριστικά τους, δε μπορούν να ταιριάξουν στα δικά του «θέλω». Αρχικά, προσαρμόστηκε αυτός, με στόχο να μην τους μπερδέψει ακόμα περισσότερο κι ας μην τον ικανοποιούσε αυτό που έβλεπε. Στην πορεία όμως, βρήκε τον τρόπο, να τους προσαρμόσει όλους στις απαιτήσεις του, με αποτέλεσμα την εικόνα που βλέπουμε στα τελευταία παιχνίδια.

Ποιοτικά, οικονομικά, σε βάθος ρόστερ, ο ΠΑΟΚ είναι πολύ πιο πίσω από τον Προμηθέα. Κι όμως, τόσο στον ημιτελικό Κυπέλλου, παρά την ήττα, όσο και σήμερα, ήταν καλύτερος. Πριν περίπου ένα μήνα, το «βάρος» της πρόκρισης σε έναν τελικό, έπεσε λίγο παραπάνω στις πλάτες αυτής της ομάδας. Στις λεπτομέρειες χάθηκε, δεν ήταν δα και ο στόχος της, όταν φτιάχτηκε, να παίξει στον τελικό Κυπέλλου. Ο στόχος της ήταν, είναι και θα είναι για κάποιο καιρό ακόμα, εκτός γηπέδου. Και είναι πολύ πιο σημαντικός από μια πρόκριση σε τελικό Κυπέλλου.

Στις λεπτομέρειες που καταγράφονται σήμερα, είναι και μία ακόμα. Λεπτομέρεια μεν, με σημασία δε. Η παρουσία ενός παίκτη των παραστάσεων και της ποιότητας του Κάρτερ (και της πραγματικά εκπληκτικής του ετοιμότητας, παρά τον ένα χρόνο αγωνιστικής απραξίας), δίνει πολλά στην επίθεση της ομάδας.

Από εκεί που σχεδόν τα πάντα σε δημιουργία-εκτέλεση, περνούσαν από τα χέρια του Γκρίφιν και του Λοβ, πλέον οι άμυνες αναγκάζονται να ανοίξουν για να ακολουθούν έναν σουτέρ όπως ο Κάρτερ και ο Τέρνερ που «κατέβηκε» στη φυσική του θέση, βρήκε το χώρο που του έλειπε. Και μη σας ξεγελάει το παρουσιαστικό του. Μαλλιά έβγαλε η γλώσσα μας και το πληκτρολόγιο μας από την αρχή της σεζόν, να λέμε ότι είναι ένας πολύ καλός σκόρερ.

Προφανώς και στην πορεία, οι αντίπαλοι θα ψάξουν τρόπους και κάποιοι από αυτούς θα τους βρουν, για να προσαρμοστούν σε αυτήν τη συνθήκη, αλλά είναι προφανές, πως είναι πιο εύκολο γι’αυτούς να επικεντρωθούν στην άμυνα δύο παικτών (Γκρίφιν, Λοβ), στην άμυνα τεσσάρων (Γκρίφιν, Λοβ, Τέρνερ, Κάρτερ).

Όπως είχε φανεί μετά από τον ημιτελικό του Κυπέλλου, ο Λυκογιάννης είχε πολύ ξεκάθαρα τα πράγματα στο μυαλό του. Και παρότι στα μάτια των περισσότερων (και στα δικά μας), φαινόταν «μονόδρομος» η επιλογή άσσου, μετά τον τραυματισμό του Μήτρου-Λονγκ, αυτός που είναι κάθε μέρα με την ομάδα, ξέρει καλύτερα από όλους μας τα χαρακτηριστικά που διαθέτει, βγαίνοντας στην «αγορά» και βλέποντας έναν παίκτη της ποιότητας του Κάρτερ, δεν το σκέφτηκε και πολύ.

Κι αν το επίπεδο ετοιμότητας του Αμερικανού ήταν ένα ερωτηματικό, ερχόμενος στη Θεσσαλονίκη, το επίπεδο της επαγγελματικότητας του από την πρώτη μέρα που ήρθε στην ομάδα, το πως έχει διατηρήσει το κορμί του σε εξαιρετική απάντηση και η εικόνα του στα δύο παιχνίδια που έπαιξε (παρότι σήμερα, φυσιολογικά, δε μπήκε πολύ στην επιθετική εξίσωση), είναι η καλύτερη απάντηση στο ερωτηματικό αυτό.

Είναι πολύ μεγάλο επίτευγμα, γι’αυτήν την ομάδα, το 8-7 μετά από 15 παιχνίδια που έχει δώσει στο πρωτάθλημα, όπως επίσης και το ότι έχασε την ευκαιρία να πάει στον τελικό Κυπέλλου, από δύο σουτ που έβαλε από τα… καλώδια ο Αγραβάνης στην παράταση. Τον είδατε και σήμερα τον Αγραβάνη…

Υ.Γ.: Έξι μέρες είναι μέχρι τις 12 του μήνα που λήγει η ΑΜΚ. Και εκεί, το επίτευγμα ως τώρα είναι πολύ μεγάλο. Ένα τελευταίο «ντου» έμεινε. Και είμαστε σίγουροι πως θα γίνει.

Υ.Γ. 2: Όσο έρχονται οι νίκες, τόσο ανοίγει και η όρεξη. «Να περιμένετε το επόμενο παιχνίδι σα να μην υπάρχει αύριο» όπως είπε με το μάτι να γυαλίζει (κλασικά), ο Λυκογιάννης στην ομάδα, με το τέλος του σημερινού αγώνα.