Πάντα στο μυαλό μου είχα την ημέρα που ένας πανίσχυρος οικονομικός παράγοντας σαν τον Ιβάν Σαββίδη, θα έστηνε πρότζεκτ μέσα από έναν ποδοσφαιρικό εξορθολογισμό.

Ουσιαστικά είχα στο μυαλό μου μία σύνδεση της εποχής Ζαγοράκη – Βρύζα με αυτή του Ιβάν Σαββίδη. Και κάπου εδώ, υπό τον φόβο του FFP, φτάσαμε σε αυτή την ημέρα.

Ο ΠΑΟΚ το καλοκαίρι έφερε στη μηχανή του τον Όλαφ Ρέμπε. Παραδοσιακά ο τεχνικός διευθυντής σε ένα προεδροκεντρικό κλαμπ όπως είναι ο ΠΑΟΚ, είναι εκτελεστικό όργανο. Στα συν του σίγουρα, είναι πως πέρασε τις ιδέες του στην ιδιοκτησία. Γιατί στον ΠΑΟΚ, όπως και σε πολλές ομάδες ανά τον πλανήτη, αυτή αποφασίζει.

Μετά από μία σεζόν που η ζημία έφτασε σε κορυφαία νούμερα, έπρεπε να παρθούν σημαντικές αποφάσεις. Και να αποφασιστεί μία συγκεκριμένη στρατηγική.

Αρχίζοντας από τον Αμπέλ Φερέιρα που σήμερα αποθεώνεται, η στρατηγική του κλαμπ είναι αυτή που πρώτα απ όλα δικαιώνεται. Προτίμησε να τον κρατήσει, αλλά υπό τους δικούς του όρους. Αναγνώρισε πως τον προσέλαβε κακήν κακώς μετά την απομάκρυνση του Λουτσέσκου, αναγνώρισε πως έπρεπε να διαχειριστεί ένα γκρουπ που δεν ήταν δικό του, αναγνώρισε πως έστω και στο φινάλε βρήκε μία σταθερά για να στηριχτεί στην επόμενη χρονιά. Η κρητική στον Αμπέλ Φερέιρα πέρυσι, έγινε στοχευμένα και δικαιολογημένα. Άλλο η κριτική και άλλο βέβαια δημοσιεύματα του στυλ απολύστε τον, φάτε τον κτλ. Αν σέβεσαι τον ΠΑΟΚ και τον ρόλο σου, περιορίζεσαι σε αυτό που θεωρείς λάθος και τέλος. Το κλαμπ θα αποφασίσει τι ακριβώς θα κάνει.

Το κλαμπ λοιπόν, έχοντας εντοπίσει χτυπητές αδυναμίες στη καθημερινότητα της ομάδας, προχώρησε στη πρόσληψη του γυμναστή Δημήτρη Δανιηλίδη, του προπονητή τερματοφυλάκων Μάριο Γκαλίνοβιτς, επανέφερε τον γιατρό Γιάννη Ράλλη, προσέλαβε τον Γιάννη Αμανατίδη για το κομμάτι της ατομικής βελτίωσης και έχτισε ένα τιμ που ενίσχυσε τις δυνατότητες του Φερέιρα.

Ο ΠΑΟΚ αν κάπου είναι βελτιωμένος φέτος, είναι στην ένταση των τρεξιμάτων του, σημαντικό περυσινό κουσούρι. Και από τη στιγμή που ο Φερέιρα είχε βρει τον σχηματισμό που ταιριάζει στο ρόστερ του, είχε δημιουργήσει σημαντικούς παίκτες μέσα από τις ακαδημίες με δικό του προσωπικό ρίσκο, ήταν μαθηματικό το ότι θα έχει υπό τον έλεγχό του ένα γκρουπ που θα πιστεύει περισσότερο σε αυτό που κάνει.

Δεν είμαι σίγουρος πως ο ΠΑΟΚ θα αποδεχόταν να κρατήσει τον Πορτογάλο αν δεν αποδεχόταν τις προσθήκες στο τιμ του. Και αν θέλουμε να απονείμουμε τα εύσημα στον Φερέιρα, πρώτα απ όλα θα του πούμε μπράβο που δεν λειτούργησε εγωιστικά.

Το πρώτο σωστό βήμα λοιπόν ήταν αυτό. Να κρατήσει τον προπονητή, αλλά με τους δικούς του όρους. Για να προχωρούσε το πλάνο χωρίς πανικό, έπρεπε να συμβάλει και η ομάδα. Και το έκανε με την πρόκρισή της επί της Μπεσίκτας. Η οποία μάλιστα, είχε απόλυτο πρωταγωνιστή ένα παιδί των ακαδημιών, τον Χρήστο Τζόλη. Κάπου εκεί, όποια φοβία και αν είχε ο οργανισμός ΠΑΟΚ για αυτά τα παιδιά, μπήκε στην άκρη. Πλέον δεν θα πετάει τρία εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο χωρίς λόγο.

Η πρόταση επί της Μπεσίκτας έφερε το μαξιλαράκι των δέκα εκατομμυρίων ευρώ, άρα έφερε άνεση στην ομάδα. Ακολούθησε η συμφωνία με τη NOVA, η πώληση του Λημνιού και του Άκπομ, είχε προηγηθεί η μείωση της φορολογίας. Εχθές, ήρθε και η πρόκριση επί της Μπενφίκα. Ο βραχνάς του FFP, πήγε στην άκρη. Πλέον, ο δρόμος είναι ανοιχτός.

Η απόλυτη δικαίωση του ποδοσφαιρικού εξορθολογισμού, θα έρθει εφόσον η ομάδα μπει στους Ομίλους του τσάμπιονς λιγκ. Αν τα καταφέρει η ομάδα απέναντι στη Κράσνονταρ, τότε θα υπάρξει αποθέωση της φετινής στρατηγικής.

Πάμε σε αυτά που πιθανότατα θα δούμε από εδώ και πέρα. Εν αναμονή της πώλησης Άκπομ, θα πρέπει να καταγράψουμε κάτι που έχουμε σημειώσει και στο παρελθόν. Στην εποχή προ του Ρέμπε, με ευθύνη του κλαμπ, πολλά συμβόλαια που μπήκαν στον τελευταίο τους χρόνο, δεν είχαν ανανεωθεί. Άρα όταν κάθισε ο Άγγλος στο τραπέζι, είχε πλεονέκτημα έναντι του ΠΑΟΚ και έκανε αυτό που ήθελε. Προφανώς και η πλευρά του Λημνιού το ίδιο. Πιθανότατα και του Πέλκα. Πληρώθηκαν με υπέρογκα ποσά ο Βαρέλα με τον Μπίσεσβαρ, κάνοντας και συμβόλαια μεγάλης διάρκειας για την ηλικία τους.

Αυτός είναι και ο λόγος που ο Άκπομ ντίλαρε με τον ΠΑΟΚ και η ομάδα αναγκάστηκε να τον δώσει για λίγα, για να μη τα χάσει και αυτά. Και να ψάχνει τώρα τον αντικαταστάτη για να πάει με φορ στους τελικούς με την Κράσνονταρ.

Η περίπτωση του Τσολάκ της Ριέκα είναι αυτή που παίζει, υπάρχουν και άλλες. Απλά ο ΠΑΟΚ είναι υπό πίεση γιατί οι μέρες περνάνε.

Πάντοτε βέβαια μία αλλαγή πλεύσης, κουβαλάει μαζί της και καλείται να τις διαχειριστεί, αμαρτίες του παρελθόντος. Ήδη η ομάδα παραμονές των τελικών με την Κράσνονταρ, δεν έχει φορ – δεν υπολογίζω τον σημερινό Σφιντέρσκι – και δεξί φουλ μπακ.

Αν όλα κυλήσουν ομαλά, ο ΠΑΟΚ θα έχει φορ την Παρασκευή και θα ελπίζει πως θα έχει άμεση προσαρμογή στο πλάνο.

Αυτές πάνω κάτω είναι οι σκέψεις μου μετά την μεγάλη πρόκριση επί της Μπενφίκα. Έναν σύλλογο, εντελώς αντιπαθητικό όσον αφορά στη συμπεριφορά τους όσες φορές τους έχουμε συναντήσει.

Με ένα τουπέ εκνευριστικό, με μία αλαζονεία, μία γκρίνια για ότι λειτουργικό θέμα έχουν να αντιμετωπίσουν και μία αίσθηση πως όλη η Γη γυρίζει γύρω από αυτούς.

Μία φορά τους την κάναμε και μάλιστα στη φάση που κάνουν την μεγαλύτερη επένδυση της ιστορίας τους, έχουν εκλογές, η μετοχή τους έκανε βουτιά και παλεύουν να το χωνέψουν.

Οι κούρσες του Γιαννούλη τους σκότωσαν και τώρα ο ΠΑΟΚ καλείται να πείσει τον αριστερό του φουλ μπακ να μείνει με περισσότερα από αυτά που παίρνει και να διατηρηθεί στο ρόστερ για μία ακόμη χρονιά.

Ήταν μία νύχτα που όσοι προσπάθησαν να τον μειώσουν λανσάροντας τον Τσιμίκα, έκλεισαν το στοματάκι τους και θα το σκεφτούν αρκετά για να το ξανανοίξουν.