Ο Πορτογάλος φεύγει, ο Πάμπλο Γκαρσία έρχεται. Ήταν σχεδόν νομοτελειακό, όλοι το ξέραμε και το θεωρούσαμε αυτονόητο. Απλά η πρόταση της Παλμέιρας, επίσπευσε τις διαδικασίες.

Γιατί τώρα; Γιατί ο Πορτογάλος ολοκλήρωσε την δουλειά που είχε αναλάβει ουσιαστικά αυτό το καλοκαίρι, είχε μαζέψει όλη την φθορά πάνω του και εννοείται πως σε συνδυασμό με τις δικές του προπονητικές αδυναμίες, μετρούσε αντίστροφα. Το περιβάλλον του ΠΑΟΚ δεν είχε άλλη υπομονή και όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό.

Αν προσπαθήσω να το δω κρύα το πράγμα, ο Φερέιρα πλήρωσε κυρίως το γεγονός πως δεν έγινε ποτέ κομμάτι του κλαμπ. Δεν αντιμετωπίστηκε ως ένα τέτοιο, αλλά ούτε και ο ίδιος προσπάθησε να γίνει. Υπήρχε μία απόσταση.

Πρόσφατα, έβλεπα μία συνέντευξη του Μουρίνιο στο Netflix. Σε κάποια φάση είπε πως ο οπαδός θα αγαπάει μία ζωή την ομάδα του, όμως δεν θα είναι πάντα ερωτευμένος με αυτή. Εσύ είσαι υποχρεωμένος να στήσεις μία ομάδα που ο οπαδός θα την ερωτευτεί. Και ο ΠΑΟΚ του Φερέιρα, ξέχωρα αν έπαιζε σωστά ή λάθος, δεν ήταν μία ομάδα που την ερωτευόσουν.

Το συναισθηματικό δέσιμο του ηγέτη του αγωνιστικού τμήματος με το κοινό, είναι κομβικό. Και αυτό δεν υπήρχε.

Από εκεί και πέρα βέβαια, έκανε τη δουλειά που ήθελε το κλαμπ. Όταν ο ΠΑΟΚ συμβιβάστηκε στην ιδέα πως είναι αναλώσιμος, τον άφησε για να κάνει τη βρώμικη δουλειά. Οικονομικός εξορθολογισμός με απομάκρυνση επταψήφιων συμβολαίων, ένταξη νεαρών παικτών των ακαδημιών, προετοιμασία εδάφους για την επόμενη μέρα. Ο Πάμπλο αναλαμβάνει χωρίς να χρειαστεί να πάρει καυτές αποφάσεις.

Σωστό ή λάθος, ηθικό ή ανήθικο, η κουβέντα είναι μεγάλη. Η ζυγαριά στο τέλος γέρνει προς το αν έχει γίνει η δουλειά ή όχι. Και το κλαμπ σήμερα, μπορεί να πατήσει στο γεγονός πως ο πρωταρχικός στόχος, το οικονομικό, ισορρόπησε πολύ καλύτερα απ όσο περίμενε.

Κάτι ακόμη ξεκάθαρο στα μάτια μου, είναι πως η προπονητική ΕΣΟ του Αμπέλ Φερέιρα, δεν ήταν έτοιμη να διαχειριστεί κάτι τόσο σύνθετο. Μπορεί το κλαμπ να του έβαλε πολλά και δύσκολα, αλλά υπήρξαν στιγμές που ο ίδιος πλήρωσε την απειρία του. Πέρυσι με την κακή εκγύμναση, συνολικά με τις κακές παρεμβάσεις και τρίτον με την αδυναμία να δουλέψει ένα εναλλακτικό πλάνο απέναντι σε κλειστές άμυνες.

Μπορεί σε πέντε χρόνια ο προπονητής Φερέιρα να είναι πολύ υψηλού επιπέδου, όμως σήμερα, σε έναν ΠΑΟΚ που αλλάζει, έφτασε στο ταβάνι του. Η παραμονή του εδώ θα προκαλούσε φθορά και στον ίδιο και στον ΠΑΟΚ. Αυτός είναι και ο λόγος που το κλαμπ δεν δυσκολεύτηκε να πει το ναι στην Παλμέιρας. Ο δρόμος για τον Πάμπλο Γκαρσία είχε ανοίξει.

Για τον Ουρουγουανό τα πράγματα είναι απλά. Θα στηριχτεί στον θάνατο γιατί μπορεί να συνδέσει συναισθηματικά το κλαμπ με το κοινό του. Τα προπονητικά δείγματα γραφής του είναι εξαιρετικά. Καμία εμμονή με σχηματισμούς, στοχευμένες προπονήσεις, ισχυρή προσωπικότητα και γνώση του περιβάλλοντος.

Αν από κάπου κινδυνεύει ο Γκαρσία, είναι από τους «προστάτες» του. Οι γελοίες κουβέντες περί τρυπημάτων, η ακραία προσωπολατρία, αυτοί που πάντα ψάχνουν εχθρούς. Ο Γκαρσία δεν έχει ούτε μισό εχθρό εντός ΠΑΟΚ. Αντιθέτως, όλοι θέλουν να πετύχει.

Όλοι θα πρέπει να δείξουν υπομονή. Γιατί δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στο ποδόσφαιρο η μετάβαση από ομάδα ακαδημίες, σε πρώτη ομάδα. Η διαχείριση του γκρουπ μίας ομάδας 19χρονών από μία ομάδα εκατομμυριούχων, έχει τεράστια διαφορά. Εγώ πιστεύω πως το έχει γιατί δεν είναι σαλιάρης. Ο ηγέτης είναι σημαντικό να μην είναι φλύαρος και αυτά που λέει να τα εννοεί.

Δεν έχουμε καμία εικόνα του πως θα παίξει ο Γκαρσία. Έχει παίξει 4-3-3, έχει παίξει 4-2-3-1, έχει παίξει το 3-4-2-1 φέτος με την Κ19. Το πρώτο θέμα που έχει να αντιμετωπίσει βέβαια, είναι αυτό του φορ. Ο Τσόλακ είναι εκτός σύνδεσης με τη νέα του ομάδα, ο Σφιντέρσκι δεν μπορεί να γίνει ξεκάθαρο νούμερο ένα.

Δεν μπορώ να ξέρω αν ο Τσόλακ είναι αυτό που βλέπουμε ή όχι. Προφανώς και μπορεί να δείξει κάτι καλύτερο. Όμως εδώ το λάθος είναι του κλαμπ ξέχωρα αν ο Γερμανοκροάτης πετύχει σε βάθος χρόνου.

Το κλαμπ πρέπει να κατανοήσει που βρίσκεται, ποια είναι η τοποθέτησή του στην αγορά και τι λεφτά θέλει να δώσει. Με αυτά τα στοιχεία, θα κατανοήσει πάρα πολύ εύκολα, πως στη συγκεκριμένη θέση τοπ ποδοσφαιριστής, σε παραγωγική ηλικία – 22 μέχρι 28 – δεν έρχεται.

Όποια επιλογή κι αν κάνεις σε αυτές τις ηλικίες, θα αποτελεί ρίσκο. Δεν είναι τυχαίο πως ο ΠΑΟΚ πήρε το νταμπλ όταν ο Ολυμπιακός πόνταρε στον Γκερέιρο και πως ο Ολυμπιακός πήρε το πρωτάθλημα όταν ο ΠΑΟΚ πόνταρε σε παραγωγικές ηλικίες – Σφιντέρσκι, Άκπομ – και αυτός πήρε τον Ελ Αραμπί.

Στον φορ δεν ρισκάρεις. Θα ανέβεις σε ηλικία, θα πληρώσεις περισσότερα στο συμβόλαιο και θα προτιμήσεις να βρεις ελεύθερο. Σίγουρα θα έδινες λιγότερα από τα 5,5 εκατομμύρια που στοίχησε συνολικά ο Τσόλακ και θα είχες πάρει μικρότερο ρίσκο.

Δεν βγάζω άχρηστο τον Τσόλακ για να μη παρεξηγηθώ. Απλά το ότι το ρίσκο έπιασε στην υπόθεση Πρίγιοβιτς, με τον ΠΑΟΚ να τον αποκτά στα 27 του έχοντας αλλάξει 9 ομάδες μέχρι τότε, δεν σημαίνει πως θα πιάνει πάντα.

Ο Τσόλακ θα έχει τον χρόνο να δείξει. Έτσι κι αλλιώς οι επιλογές στη θέση είναι περιορισμένες.

Απλά σιγά – σιγά, ας ρίξουν και μία ματιά σε έναν παίκτη με περισσότερες παραστάσεις, ανταπόκριση σε τοπ πρωταθλήματα και συνέπεια στα νούμερα. Και ας είναι και 33, δεν μας πειράζει.