Κι έχω ζήσει αρκετά με τον ΠΑΟΚ. Ανήκω στην ευλογημένη γενιά των 40 plus που είδαμε τον ΠΑΟΚ πρωταθλητή στο γήπεδο. Που είδαμε στην Τούμπα, και όχι από διηγήσεις άλλων, την ομάδα να σηκώνει το τρόπαιο του πρωταθλητή.

Το αποψινό, ωστόσο, ήταν αλλιώς. Ήταν τρόπαιο αυτοεπιβεβαίωσης και αυτοσεβασμού. Ήταν αρχή, δεν ήταν κατάληξη κάποιας ιστορίας.

Έγραφα εδώ, σε αυτό το μπλογκ, ότι οι συλλογικές προσπάθειες στο ποδόσφαιρο αλλά και παντού στη ζωή, πρέπει να βασίζονται σε ένα δίπολο αδιαπραγμάτευτο: την απομυθοποίηση της επιτυχίας και την απενοχοποίηση της αποτυχίας.

Πρέπει η επιτυχία να μην γίνεται ψύχωση, να μην υπερτιμάται και πάντα να αντιμετωπίζεται αποστασιοποιημένα από τους πρωταγωνιστές την ίδια ώρα που η αποτυχία δεν πρέπει να τρομάζει, ούτε να καταστρέφει προσπάθειες και ζωές.

Κι ο ΠΑΟΚ τα κατάφερε καλά κι έκλεισε πανέμορφα κι ελπιδοφόρα μια παράξενη χρόνια σε όλα τα επίπεδα.
Τώρα μπορούμε να διατηρούμε το ηθικό πλεονέκτημα της καλύτερης ομάδας στο γήπεδο. Τώρα μπορούμε να επιχειρηματολογούμε πως το αξίζαμε αλλά το «σκορπίσαμε», πως κρίθηκε σε εξωγηπεδικές αποφάσεις και γραφεία δικαστών, άσχετα με το αν οι αποφάσεις αυτές ήταν δίκαιες ή άδικες.

Όλοι ξέραμε πόσο καλή ομάδα είχε ο ΠΑΟΚ φέτος. Ακόμα και ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ το ήξεραν. Μόνο οι ουδέτεροι και οι άσχετοι από τα ελληνικά ποδοσφαιρικά πράγματα είχαν αμφιβολίες. Απόψε τους πείσαμε με την εμφάνιση και το αποτέλεσμα.

Έλεγα και κάτι άλλο στο τελευταίο μου μπλογκ: πως ο ΠΑΟΚ αν θέλει να συνεχίσει να μεγαλώνει και να φέρει τίτλους σε διάρκεια ετών, πρέπει να ξορκίσει τους εφιάλτες του, να σπάσει τις αρνητικές παραδόσεις κατεστημένων δεκαετιών.

ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ

Έσπασε η κατάρα. Έσπασε το ρόδι.

Έτσι απόψε δεν τελειώνει κάτι. Αντίθετα, αρχίζει. Μια προσπάθεια ακόμα μεγαλύτερης ενίσχυσης της ήδη σπουδαίας αυτής ομάδας. Μια προσπάθεια βελτίωσης της οργάνωσης, της ψυχολογίας μας, της σύμπνοιας στις τάξεις οπαδών και διοίκησης.

Κάποτε διαπιστώναμε ότι ο ΠΑΟΚ μεγαλώνει. Από απόψε μπορούμε να λέμε ότι ο ΠΑΟΚ καταξιώνεται. Και συνεχίζει κάτι όμορφο που άρχισε από τη στιγμή που η ομάδα απέκτησε υγεία οικονομική.

Με περηφάνεια και αυτοσεβασμό, γυρίζοντας πίσω τον χρόνο στα 6 χρόνια αυτής της νέας εποχής, η ομάδα μας έχει να περηφανεύεται ότι πλήρωσε τα χρέη της και τα λάθη της. Και με το παραπάνω. Την ίδια ώρα δεν αδίκησε κανέναν, ίσως μόνο τον εαυτό της. Δεν στέρησε το ψωμί και τον ιδρώτα κανενός και αποτέλεσε έναν παράγοντα εξυγίανσης του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Χειροκροτήστε τους αρχηγούς μας που τα δίνουν όλα και φεύγουν στην κερκίδα να πανηγυρίσουν. Χειροκροτήστε τους «ξένους» που δακρίζουν μαζί με τις οικογένειες τους, άγνωστοι σε μια μικρή πόλη του βορρά. Που ντύνουν τα παιδιά τους με την ασπρόμαυρη φανέλα και που αρνούνται προτάσεις μεταγραφών.

Αυτή η βραδιά ανήκει σε όλους μας. Στο αγωνιστικό τμήμα και στον προπονητή. Σε όσους δουλεύουν στην ΠΑΕ και ακούσανε τα εξ αμάξης, στον μεγαλομέτοχο που πλήρωσε όλα τα δικά του λάθη και τα σπασμένα ενός άρρωστου ποδοσφαιρικού περιβάλλοντος, στον κόσμο που το πίστεψε και δεν ξενέρωσε. 

Εδώ στο ΟΑΚΑ, αρκετή ώρα μετά τα πανηγύρια, νιώθουμε όλοι να ανεβήκαμε λίγο ψηλότερα. Και ανεβήκαμε. Είναι το κεφάλι μας ψηλά από περηφάνεια. Είναι η χαρά μας μεγάλη από τα χιλιάδες συναισθήματα. Είναι τα όνειρα που μας κάνουν να μην πατάμε στη γη. Και να σχεδιάζουμε τα καλύτερα τα οποία έρχονται.

Ο αθλητισμός δεν προετοιμάζει πρωταθλητές και κυπελλούχους. Προετοιμάζει αγωνιστές. Προετοιμάζει ανθρώπους που προσπαθούν να βελτιώνονται. Να αλλάζουν τα δικά τους όρια για τον εαυτό τους και για όσους τους πιστεύουν και τους ενθαρρύνουν.

Καλή επιστροφή σε όλους. Από απόψε, μια σκιά λιγότερη θα σκεπάζει τις σκέψεις μας. Μια εσωτερική δύναμη θα μας σπρώχνει λίγο πιο μπροστά. Είναι η αγάπη για ζωή και δημιουργία. Είναι η αγάπη για το ποδόσφαιρο. Είναι η ανάγκη μας να ανήκουμε κάπου που μας αγαπάνε και τους αγαπάμε. Η οικογένεια του ΠΑΟΚ έχει απόψε χαρά. Και η μεγάλη χαρά, όπως και η μεγάλη λύπη, είναι τα γεγονότα που κάνουν τη ζωή πλατύτερη και αφήνουν χνάρια στο πέρασμα μας για να τα βρούνε οι επόμενοι και να μας διαδεχτούν.

Υ.Γ.: το κύπελλο το πήραμε χθες στη συνέντευξη τύπου. Εκεί καταλάβαμε πόσο το ήθελε η ομάδα. Κι όταν ο αρχηγός έστησε την μπάλα για το φάουλ, από τον πιο μικρό ως τον πιο μεγάλο φίλαθλο αυτής της ομάδας εκεί στο πέταλο, μία καθολική σκέψη οδήγησε την μπάλα στα δίχτυα: «θα το βάλει»

Και το έβαλε. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.