Πώς τα φέρνει η ζωή μερικές φορές… Πέρσι, τέτοια εποχή ήμουν αναγκασμένος να ανακαλέσω βαθιές εσωτερικές δυνάμεις ψυχραιμίας και να γράψω το άρθρο με τίτλο «Ναι, ήταν καταστροφή! Και μετά;» Φυσικά αναφερόμουν στον αποκλεισμό από την Εστερσουντ και τον τρόπο διαχείρισης μιας κρίσης βαθιά υπαρξιακής.

Και «το κουμπί γύρισε». Ο ΠΑΟΚ διόρθωσε τη λάθος επιλογή προπονητή, έγινε «ομάδα», δούλεψε, μόχθησε και κατάφερε με τη λήξη της σεζόν να κατακτήσει πανάξια ένα κύπελλο, να χάσει (κυρίως) στα δικαστήρια το πρωτάθλημα και να θεωρείται πρώτο φαβορί κατάκτησης του φετινού τίτλου παρότι ξεκινά με -2.

Είδαν μπάλα τα ματάκια μας. Είδαν φλόγα και συνέπεια. Κι αυτό, από τον Αύγουστο της Εστερσουντ μέχρι τον αποκλεισμό από την Μπενφίκα, δεν είναι εξέλιξη, είναι ένα ωραίο θαύμα και ένα επίτευγμα του οργανισμού του ΠΑΟΚ.

Φτάσαμε να αποκλείσουμε την Βασιλεία με νίκη 0-3. Να προκριθούμε στη Μόσχα και να ξενερώνουμε που δε νικήσαμε. Να φέρνουμε 1-1 στην Μπενφίκα και να κυνηγάμε το όνειρο. Σε διπλούς αγώνες με ένα μεγαλύτερο κλαμπ, επιπέδου Τσάμπιονς Λιγκ, προκρίθηκε ο καλύτερος γιατί… δεν μπήκαν οι πλανήτες σε σειρά, δε συνέβησαν απανωτές συγκυρίες. Μπράβο στην Μπενφίκα. Προκρίθηκε δίκαια.

Ο ΠΑΟΚ πλέον έχει έναν ξεκάθαρο στόχο: το πρωτάθλημα. Και δυο παράλληλους, πιο «τυχοδιωκτικούς» αλλά σημαντικούς: το κύπελλο κι ένα βήμα παραπάνω στο Γιουρόπα. Ναι, χρειαζόμαστε ενίσχυση. Και τώρα, αν προλαβαίνουμε, αλλά και σίγουρα το Γενάρη. Ναι, πρέπει να κάνουμε κι άλλη υπομονή. Οδυνηρό αλλά απαραίτητο. Υπάρχει πίστη γιατί υπάρχει δέσιμο, υπάρχει και ελπίδα γιατί υπάρχει βάσιμο σκεπτικό, δεν ελπίζουμε σε θαύματα.

Διαβάζω διάφορα για παίκτες του ΠΑΟΚ στο «ΚΑΠΗ των σόσιαλ μίντια», δηλαδή στο Facebook. Και ντρέπομαι πραγματικά. Ντρέπομαι για τις φορές που όλοι αυτοί κάνουν σαν τους παλαβούς για να κλέψουν λίγη από τη λάμψη των παικτών μας, για μια σέλφι και ένα αυτόγραφο. Κρίμα. Τα παιδιά μας χρειάζονται στήριξη στα δύσκολα. Τους αγαπάμε και τους πιστεύουμε όλους. Και όσους δώσαμε δανεικούς ακόμα! Δηλαδή, τι να πούνε οι οπαδοί της Σπαρτάκ για τα λάθη του πιτσιρικά στην Τούμπα; Στον επαναληπτικό ήταν στην ενδεκάδα γιατί τον πιστεύουν. Γιατί είναι «δικός τους». Να πάω και να χτυπήσω στην πλάτη τον Πασχαλάκη όταν «κατεβάζει ρολά», γιατί; Τον αφήνω να πάει σπίτι να ξεκουραστεί. Σήμερα θα τον ψάξω. Στην στραβή. Και θα του χτυπήσω την πλάτη και θα τον αγκαλιάσω για να μάθει και το παιδί μου να κάνει στο μέλλον το ίδιο. Και γιατί… αυτός είναι ο ρόλος μου. Εκεί μπορώ να βοηθήσω. Τα υπόλοιπα τα ξέρουν οι άνθρωποι της ομάδας.

Υ.γ.: Επιστροφή τώρα στην ελληνική πραγματικότητα. Στην επικοινωνιακή λαίλαπα αυτών που ξέρουν να λασπώνουν και να μειώνουν. Είναι πολλοί και είμαστε λιγότεροι. Τίποτα δε θα αφεθεί να πέσει κάτω. Κι όσοι γείτονες σπεύσουν να ανακυκλώσουν τα ίδια «σκατά», θα θεωρηθούν εχθροί. Είναι ένας βρώμικος πόλεμος 29 αγωνιστικών με αναλύσεις επίμαχων φάσεων, δυναμόμετρα, στημένα άρθρα, πρωτοσέλιδα φυλλάδων που διαβάζει μόνο ο διευθυντής τους. Καλό στομάχι να έχουμε κι όσοι «μεγαλόκαρδοι» δικοί μας θέλουν περισσότερες εξηγήσεις, ας με ψάξουν και θα μάθουν.

Υ.Γ.2: Ολη μας η σκέψη και η αγάπη είναι αυτές τις ώρες στην Αθήνα στην οικογένεια του αδελφού μας Βασίλη Νικολόπουλου που έχασε τη γυναίκα του. Η Γιώτα πάλεψε με τον καρκίνο, τον αμφισβήτησε αλλά έχασε. Ας είναι καλά εκεί που βρίσκεται τώρα κι ο Βασίλης με τα υπέροχα παιδιά του να τη θυμούνται και να την τιμούν με τη ζωή τους και τη στάση τους στα πράγματα. Μόνον υγεία αδέλφια. Σε όλο τον κόσμο.