Συνήθως αυτό το κάνω όταν χάνουμε (τώρα που σας γράφω χάνουμε 1-0) αλλά, συγχωρέστε με ρε παιδιά, ξέχασα πότε χάσαμε τελευταία φορά στο ελληνικό πρωτάθλημα και, ακόμα περισσότερο, πότε χάσαμε προτελευταία φορά από πέρσι ακόμα.

Κάθομαι στην τηλεόραση να δω τα λάθη της ομάδας μας που ήταν πολλά. Την ποιότητα του Άρη που με κάνει να επιμένω πως έχει ένα καλό ποδοσφαιρικό τμήμα με προοπτικές. Να δω εκείνο το πανό που με θύμωσε και για το οποίο θα έπρεπε να ντρέπονται όσοι το ενθάρρυναν να φτιαχτεί και να κρεμαστεί.

Έχει νόημα να ασχοληθώ με αυτά μια τέτοια νύχτα χαράς για τον ΠΑΟΚ; Έτσι λέω. Έχει και παραέχει.

Δεν περίμενα να δω κάτι διαφορετικό στο Βικελίδης. Μια ομάδα της ίδιας πόλης επέστρεψε μετά από 4 χρόνια ανυποληψίας, πήρε το ρίσκο να στήσει ένα πρότζεκτ πάνω από τις οικονομικές τις δυνάμεις και έπαιξε καλή μπάλα στα περισσότερα ως τώρα παιχνίδια. Στο πρώτο τοπικό ντέρμπι που της έτυχε, προσπάθησε να μας κερδίσει και δεν τα κατάφερε.

Δεν τα κατάφερε γιατί ο ΠΑΟΚ μας συνήθισε να μη χάνει. Να βρίσκει τον τρόπο. Να βάζει σε σειρά τους πλανήτες.

Δεν τα κατάφερε γιατί είναι άλλο η ποιότητα, άλλο ο ενθουσιασμός, άλλο το μέταλλο, άλλο το βάθος του ρόστερ κι άλλο «το πλήρωμα του χρόνου» για την εκπλήρωση ενός στόχου.

Δεν τα κατάφερε το ποδοσφαιρικό τμήμα του Άρη να νικήσει τον ΠΑΟΚ γιατί δείχνει πως είναι απελπιστικά μόνο του μέσα σε ένα γενικότερο περιβάλλον αλαζονείας, λαϊκισμού, οπαδισμού και αμετροέπειας που εκπέμπει το υπόλοιπο, μεγαλύτερο κομμάτι του συλλόγου στην παρούσα φάση.

Γιατί, πως αλλιώς να χαρακτηρίσω έναν οργανισμό που προκαλεί ασυστόλως; Που ανεβάζει τους τόνους; Που δεν περιμένει πρώτα να κερδίσει και μετά να μιλήσει; Τους ευχαριστούμε για το κλίμα των τελευταίων ημερών. Με ή χωρίς αρκτικόλεξα, αφού ήρθαν που ήρθαν, έστησαν την ομάδα που έστησαν (και την ξεχωρίζω από τις υπόλοιπες 12 μη διεκδικήτριες του πρωταθλήματος) ας προσπαθήσουν να Γ. τους προσεχείς δύο αντιπάλους τους για να ξεφύγουμε ακόμα περισσότερο στη βαθμολογία.

Ο ΠΑΟΚ είχε στόχο τη νίκη στο Βικελίδης και την πέτυχε. Την ήθελε τη νίκη στο μέτρο που τον βοηθά να πετύχει τον βασικό στόχο του για φέτος: την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Οτιδήποτε άλλο δεν τον αφορά. Ούτε πρωτοσέλιδα, ούτε συμπλέγματα, ούτε κίνδυνος καζούρας και τοπικού πρεστίζ. Αν τον ενδιέφερε θα το έδειχνε και στο ματς του κυπέλλου. Εκεί προτίμησε να δει τη μεγάλη εικόνα. Να δει το ματς με τον Ολυμπιακό. Στο Βικελίδης ο «δικέφαλος» μπήκε να παίξει το παιχνίδι του κι αν δεν του βγει, τουλάχιστον να μη χάσει. Δεν έπαιξε τίποτα σπουδαίο, δεν ήταν και για να χάσει και τελικά κατάφερε να κερδίσει γιατί «όταν οι χάρτινοι και οι δυνάστες θέλουν κάτι πάρα πολύ, όλο το σύμπαν συνομωτεί να τιμωρηθούν για όσα μας έκαναν πέρσι». Έτσι λέει ο Πάολο Κοέλιο, που, αν δε με απατά η μνήμη μου, φόρεσε και τη φανέλα του Άρη ένα φεγγάρι.

Με συμπληρωμένο ούτε καν το 1/4 του πρωταθλήματος απόψε μπορώ να αναφωνήσω: «πως τα φέρνει έτσι η πόρνη η ζωή;»

– Ο Κόκε να ρωτά ποιος είναι ο Πρίγιοβιτς κι αυτός να βάζει δυο γκολ εκ των οποίων το δεύτερο ενώ θα μπορούσε να έχει βγει αλλαγή.
– Ο Ολυμπιακός να βγάζει ανακοίνωση και να ζητά πέναλτι για ένα σουτ στο στομάχι αντιπάλου ενώ χάνει από τον προτελευταίο της βαθμολογίας.
– Ο Μαρίνος Ουζουνίδης να εξηγεί πως είναι λάθος να τιμωρούνται οι ποδοσφαιριστές χάνοντας βαθμούς που κέρδισαν στο γήπεδο.
– Η αθλητική Κυριακή να ξεκινάει με… τένις.
– Ο Βαρούχας να προσπαθεί να μας πείσει ότι δε χρειαζόμαστε ξένους διαιτητές.
Και άλλα πολλά που βαριέμαι να αναλύσω γιατί… μόλις ισοφαρίσαμε στην επανάληψη της ΕΡΤ.

Έχουμε πολλά να δούμε φέτος. Δε με ενδιαφέρουν οι υπόλοιποι θεσμοί. Για το πρωτάθλημα μιλάω. Τώρα που ξεκινά το διάστημα κατά το οποίο, παραδοσιακά, η ομάδα μου ανεβάζει στροφές. Αφήστε με να το απολαύσω. Ελάτε να το κάνουμε παρέα. Τα καλύτερα έρχονται.

Υ.γ.: Ο ΠΑΟΚ διεκδικεί ως τώρα το πρωτάθλημα μαζί με τον Ατρόμητο και τον Παναθηναϊκό. Οι άλλοι δύο, Ολυμπιακός και ΑΕΚ, έχουν μεγαλύτερες βαθμολογικές απώλειες, πως να το κάνουμε. Είναι κρίμα να καπελώνουν τους πραγματικούς πρωτοπόρους.

Υ.γ.2: Πέμπτη με την Βίντι και Δευτέρα με τον Παναθηναϊκό. Ευκαιρία να βρεθούμε στο σπίτι μας που εκπέμπει χαρά και αισιοδοξία φέτος. Χαρείτε τα τσιμέντα. Θα τα ρίξουν σύντομα.

Υ.γ.3: Για τον Πασχαλάκη ας μην γράψω κάτι. Τα είπα τότε που χρειάζονταν στήριξη. Τώρα βλέπω στο βλέμμα του πως δε μασάει τίποτα.

Υ.γ.4: Όταν δεκάδες παιδιά δίνουν «ραντεβού θανάτου», όλοι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στο μικρόφωνο και στα γραφόμενά μας. Μικρά – μικρά γεγονότα και εκφράσεις μπορούν να οδηγήσουν σε μια φυλάκιση, έναν ξυλοδαρμό, μια περιουσία αναίτια κατεστραμμένη ή ακόμα και ένα περιστατικό σαν του Νάσου. Ποτέ στη ζωή μου δεν έκανα δημοσιογραφικές υποδείξεις. Ο καθένας κρίνεται σε βάθος χρόνου και κάποιοι αυτές τις μέρες πήραν απελπιστικά χαμηλή βαθμολογία.

Κλείνω γιατί το γυρίσαμε το ματσάκι. «Κερδάμε και στην μαγνητοσκόπηση». Πάω για ύπνο.