Τώρα ο λαός, η οικογένεια, ο «όλος ΠΑΟΚ» ετοιμαζόμαστε για μια τεράστια μετακίνηση, για μια γιορτή, για ένα τρόπαιο.

Προσωπικά δεν με καλύπτει κανένα γήπεδο, ούτε το Καυτανζόγλειο, ούτε το Ηράκλειο, ούτε η Λάρισα ή το Πανθεσσαλικό. Θέλω τον τελικό στο ΟΑΚΑ με 30.000 κόσμο δικό μας στις κερκίδες.

Μη βιαστείτε να σχολιάσετε: «κι αν φας πάλι τρία γκολ, τι θα λες μετά, αφελή;» Τους ξέρω τους κινδύνους. Ξέρω την ομάδα μου και τα «θέματά της» με την Αθήνα. Αλλά ξέρω και πως το καταλληλότερο γήπεδο για έναν τέτοιο αγώνα είναι το ΟΑΚΑ το οποίο χρησιμοποιεί η ΑΕΚ για έδρα (δεν είναι η έδρα της).

Σας έχω ξαναπεί ότι εδώ και χρόνια σκέφτομαι αρκετά παραπάνω σαν πατέρας και πολύ λιγότερο σαν παιδί αυτά τα παιχνίδια. Με ενδιαφέρει να πάμε και να γυρίσουμε όλοι υγιείς και χωρίς μπλεξίματα με το νόμο. Σε όλα τα υπόλοιπα γήπεδα πριν του ΟΑΚΑ κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου πιθανό.

Επίσης θεωρώ, και το είπε και ο Ιβάν αυτό, ότι το ποδόσφαιρο πρέπει να το χαίρονται όσοι περισσότεροι μπορούν. Είναι μαζικό άθλημα, λαϊκό. Είναι για να το βλέπουν χιλιάδες άνθρωποι, όχι οι προνομιούχοι. Σε έναν τελικό με 6.000 δικούς μας… ποιος παπάς και ποιος κουμπάρος! Θέλω να πάμε όλοι!

Με έχει πιάσει και ένα «ανάποδο» με το θέμα της Αθήνας και των χαμένων τελικών. Θεωρώ πως ο ΠΑΟΚ για να περάσει σε μια νέα εποχή, για να γίνει ακόμα πιο μεγάλος, πρέπει να ξορκίσει τους δαίμονές του. Ενας τέτοιος ήταν η ανατροπή στον ημιτελικό, ένας επόμενος θα είναι μια κατάκτηση στο «καταραμένο» ΟΑΚΑ. Ενας ακόμα σημαντικός θα είναι μια πρόκριση σε ομίλους Τσάμπιονς Λιγκ. Ετσι το βλέπω και συγχωρέστε με αν είμαι εκτός κλίματος.

Και μιας και είπα για τον ημιτελικό, τώρα που είναι αργά και ηρεμήσαμε κάπως, ξεχωρίζω τα εξής:

– Ο ΠΑΟΚ πήγε στον τελικό γιατί ήταν πιο πλήρης από τον Παναθηναϊκό. Δεν είχε τις προσωπικότητες του Λέτο και του Ζέκα αλλά και ο Παναθηναϊκός είχε μάλλον μόνον αυτούς. Ο ΠΑΟΚ έφερε από τον πάγκο Μπίσεσβαρ – Κάνιας και Ενρίκε, μονάδες που ο Παναθηναϊκός δεν έχει και ούτε θα αποκτήσει.
– Ο Μαρίνος Ουζουνίδης είπε μια μεγάλη αλήθεια: Ο ΠΑΟΚ είναι πια πιο ισχυρός από τον Παναθηναϊκό. Εγώ κατάλαβα πώς το εννοούσε ο Ελληνας τεχνικός. Αλλά ό,τι κι αν υπονόησε ο ίδιος, ξέρουμε πως ο λόγος του είχε βάση, είχε μια αλήθεια που δεν αλλάζει. Ο ΠΑΟΚ είναι πια πιο ισχυρός γιατί έχει την προοπτική να γίνεται όλο και καλύτερος, όλο και δυνατότερος.
– Απόψε θεωρώ πως ήταν η βραδιά δυο Ελλήνων παικτών. Του Παναγιώτη Γλύκου και του Δημήτρη Πέλκα. Δεν είναι εύκολο να είσαι Ελληνας και να παίζεις στον ΠΑΟΚ, ειδικά αν είσαι και από μικρό παιδί σε αυτήν την ομάδα. Να είναι γεροί, να προσπαθήσουν και να πετύχουν ακόμη περισσότερα ώστε να σταματήσει κάποτε αυτό το «με τον τάδε δεν πας πουθενά».
– Για τον Μπίσεσβαρ, τι να πω… Αν δεν με ενοχλούσαν αυτά τα μαλλιά και τα γένια του, θα του έδινα απόψε ένα ρουφηχτό φιλί στο στόμα. Αντρικό!
– Για τον Σαββίδη θα κλείσω λέγοντας ότι είναι «ανοιχτό βιβλίο». Και στα καλά και στα στραβά του. Τον άκουγα να μιλάει και καταλάβαινα πόσο πολύ «δένεται» με τον σύλλογο. Εχει φτιάξει την εταιρεία, έχει την οικονομική δύναμη, μένει να έρθει η υπεραξία των επιτυχιών που, σε όλα τα πράγματα στη ζωή, είναι η πεμπτουσία των πραγμάτων.

Υ.γ.: Είδα τον αγώνα στη Θύρα 8 μαζί με τον φίλο μου τον Γιώργο και τους γιους μας. Κρατήσαμε όλα τα γούρια. Ηρθε μετά και ο Στέλιος με το παιδί του, ένας ακόμα συμπαίκτης των παιδιών μας. Γελάσαμε, φωνάξαμε, κάναμε σαν παιδιά. Λίγο πιο κάτω και αριστερά ήταν μια άλλη παρέα, αυτή του φίλου μου του Δημήτρη Παπανικολάου. Εκείνος έλλειπε. Εφυγε από τη ζωή ξαφνικά πριν λίγες εβδομάδες από καρδιά. Εριχνα το βλέμμα μου συχνά στις θέσεις που πιάνει η παρέα του. Εντόπισα τον Χρήστο τον Τερζή. Θυμήθηκα την φωτογραφία που έβγαλαν όλοι μαζί σε εκείνο το σημείο μετά τον αγώνα με τον Ολυμπιακό στο πρωτάθλημα. Ηταν και ο Δημήτρης πρώτος πρώτος και γελαστός. Θα το χαιρόταν πολύ ο μπαγάσας αν ήταν μαζί μας. Θα χαμογελούσε. Η ζωή, όμως, δεν είναι δίκαιη, είναι σκληρή. Τα γεγονότα συχνά είναι πάνω και πέρα από κάθε δική μας δύναμη, κάθε ανθρώπινη παρέμβαση. Οσο ζούμε και όσα ζούμε είναι ένα πολύτιμο δώρο που μας έχει χαριστεί κι έχουμε χρέος να το πάμε μέχρι εκεί που μπορούμε κουβαλώντας φίλους, σχέσεις, παιδιά, δουλειές και… τον ΠΑΟΚ που τόσο αγαπάμε!
Η αποψινή νίκη και πρόκριση είναι, λοιπόν ΚΑΙ γι αυτούς που απουσιάζουν. Χαλάλι τους. Μακάρι από κάπου ψηλά να καμαρώνουν την τουμπάρα μας γεμάτη και τον κόσμο να παραμιλά. Μακάρι αυτό να γίνεται όλο και συχνότερα.