Σήμερα ανέβηκε ένα πανό στην Τούμπα που έλεγε «Αδέλφια κρατάτε γερά». Απευθύνονταν σε όσους διώκονται για τη δολοφονία του Αλκη Καμπανού. Και είναι πολλοί. Πρόκειται ξεκάθαρα για την μεγαλύτερη ντροπή στην ιστορία του συλλόγου μας. Του ΠΑΟΚ.

Το πανό ανέβηκε όταν η Τούμπα ήταν άδεια και απλώς μεταφέρθηκε στο πέταλο όταν το γήπεδο γέμισε. Δεν κατέβηκε ποτέ. Δεν τόλμησε κανείς να το κατεβάσει. Κι αυτό είναι ακόμα μεγαλύτερη ξεφτίλα κι από το ότι αναρτήθηκε το πανό στήριξης των δολοφόνων του Αλκη. Η μεγαλύτερη ξεφτίλα. Είναι μια ντροπή που βαραίνει και τους φιλάθλους και τη διοίκηση και τους δημοσιογράφους. ΟΛΟΥΣ.

Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε ξεκάθαρα για το συνδεσμιακό κίνημα στην Ελλάδα. Το κίνημα όλων των ομάδων αλλά και πιο συγκεκριμένα του ΠΑΟΚ γιατί αυτός είναι η αγάπη μας, η καψούρα μας. Τα συνδεσμιακά κινήματα, λοιπόν, χρεοκόπησαν, ξεφτιλίστηκαν μόνα τους. Αφέθηκαν στα χέρια συμμοριών. Σε παραβάτες του κοινού ποινικού κώδικα. Όταν συμβαίνει μια δολοφονία και μέρες μετά η αστυνομία μπουκάρει σε συνδέσμους όλων των ομάδων και βρίσκει στυλιάρια, τσεκούρια, μπαστούνια του μπέιζμπολ, κράνη, τότε τι να πούμε; Αν πρέπει να κλείσουν; Αν πρέπει να αναστείλουν τη λειτουργία τους; Δε χρειάζεται καν να απαντήσει κάποιος σε αυτό. Όπως δε χρειάζεται να σχολιάσει κανείς τους «εμφύλιους» μεταξύ οπαδών της ίδιας ομάδας για τον έλεγχο των συνδέσμων, για το αν θα επικρατήσουν οι εθνικιστές ή οι αντιεξουσιαστές. Ντρέπομαι και να σκεφτώ πώς ήταν οι σύνδεσμοι παλιά και πώς είναι σήμερα. Είναι να σε πιάνει απελπισία.

Ανήκω στη γενιά που πιστεύουμε ακράδαντα πως όσα πέτρινα χρόνια έζησε η ομάδα μας τις δεκαετίες του ‘80, του ‘90, το 2000, οφείλονται κατά κύριο λόγο στη δολοφονία του Μπλιώνα στη Λάρισα. Εκεί και στα συνθήματα για «μια κροτίδα για κάθε καρωτίδα» παίχτηκε η μοίρα αυτής της ομάδας για δεκαετίες γιατί, σε όποιο θεό κι αν πιστεύεις, «το άδικο ουκ ευλογείται». Για μερικά χρόνια, μετά το νταμπλ του 2019, πίστεψα πως η κατάρα αυτή έσπασε, πως εκτίσαμε την ποινή που μας αναλογούσε αλλά ήρθε μια νέα γενιά παιδιών να με διαψεύσει και να μάς υπενθυμίσει πως έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας για να ξορκίσουμε τα σκοτάδια μας. Να διώξουμε το κακό που κρύβουμε μέσα μας.

Δυστυχώς στις κερκίδες όλων των γηπέδων, φυσικά και της Τούμπας, έχουν παρεισφρήσει άτομα που δεν ξέρουν ούτε την ιστορία του συλλόγου, ούτε την ουσία της ύπαρξης του. Μπαίνουν με δικαιολογία την ομάδα για να χτυπήσουν, να σπάσουν, να σκοτώσουν. Είναι παιδιά που χρειάζονται βοήθεια, αγάπη, φροντίδα. Είναι παιδιά που την παρεκκλίνουσα συμπεριφορά τους την έχει δημιουργήσει η ίδια η κοινωνία, άρα και εμείς.

Λέω και ξαναλέω όπου μού ζητήσουν να μιλήσω τον τελευταίο μήνα πως αυτό που βιώνουμε δεν είναι οπαδική βία. Είναι ενδημική, αυτοτροφοδοτούμενη, κοινωνική βία με πολλές αιτίες και με συγκεκριμένες λύσεις. Οι περισσότεροι άσχετοι συμπολίτες μας ζητάνε «αίμα». Ζητάνε σκληρές τιμωρίες, παραδειγματικές. Ζητάνε «Θατσεροποίηση» του ποδοσφαίρου και νόμους τύπου «Ορφανού». Λες και έτσι θα παταχθεί η βία. Και δε σκέφτονται πως αν ήταν τόσο ξεκάθαρα τα πράγματα, δεν θα γίνονταν φόνοι τόσους αιώνες που ίσχυε η θανατική ποινή. Έλα όμως που τα πράγματα δεν είναι έτσι. Οι σκληρές τιμωρίες είναι η εύκολη και πιο αναποτελεσματική λύση. Το πραγματικό ενδιαφέρον της κοινωνίας για τα προβληματικά παιδιά της είναι το δύσκολο. Το μακροπρόθεσμο. Αλλά είναι και το πιο μόνιμο. Το πιο αποτελεσματικό.

Το ποδόσφαιρο νοσεί. Αυτό το φανερώνουν τα επεισόδια, η διαπλοκή, η βία, οι δολοφονίες. Μερικοί επιλέγουν να αποσυρθούν. Να πάνε σπίτια τους. Κάποιοι άλλοι παραμένουν σιωπηλοί στις κερκίδες και αποχωρούν με τρόπο όταν ξεφεύγει η κατάσταση. Έτσι, όμως, όλοι μαζί αφήνουμε χώρο στην τραγικά απειροελάχιστη μειοψηφία των μπερδεμένων, των χουλιγκάνων, να κάνουν παιχνίδι. Να επιβάλλουν τις απόψεις τους και την παρουσία τους στο χώρο.

Τους λέμε, λοιπόν, όλους αυτούς που εκφράζουν την αλληλεγγύη τους σε δολοφόνους πως «θα μάς βρουν μπροστά τους». Και τους διαβεβαιώνουμε ότι εμείς είμαστε οι πολλοί κι αυτοί είναι οι λίγοι, οι ελάχιστοι. Τους διαβεβαιώνουμε ότι εμείς θα μείνουμε κι αυτοί θα φύγουν. Αν συνεχίζουν να ντροπιάζουν την ιστορία του ΠΑΟΚ, θα φύγουν. Ήδη έχουν φύγει. Είναι παρελθόν. Οι κοινωνίες αλλάζουν. Οι άνθρωποι αλλάζουν, εξελίσσονται, αναζητούν τη χαρά και την αδελφοσύνη γιατί ήδη είναι πολλά αυτά που τους στεναχωρούν και τους δυσκολεύουν.

Απόψε στην Τούμπα κρεμάστηκε ένα ντροπιαστικό πανό. Εύχομαι να είναι το τελευταίο. Το χρωστάμε στον Αλκη Καμπανό και στην οικογένειά του. Το χρωστάμε και σε αυτά τα παιδιά που διώκονται για τον θάνατο του Αλκη. Παιδιά που ίσως έχουν ήδη μετανιώσει για όσα έκαναν. Παιδιά που δεν τους αξίζει να τα εκπροσωπεί κανένας βλαμμένος της κερκίδας που εκφράζει αλληλεγγύη και ντροπιάζει και την ιστορία του ΠΑΟΚ και τη μνήμη του δολοφονημένου Αλκη. Το χρωστάμε, όμως, και σε όσα παιδιά του ΠΑΟΚ έχασαν τη ζωή τους από βία στο γήπεδο. Μόνο με την καταδίκη αυτών των αποτρόπαιων γεγονότων θα αναπαυθεί και η δική τους ψυχή.

Εσείς που κρεμάσατε αυτό το πανό στην Τούμπα να ξέρετε πως δεν είστε και δεν ήσασταν ποτέ εκπρόσωποι του ΠΑΟΚ. Δεν ήσασταν ποτέ ΠΑΟΚ. Ανήκετε σε ένα παρηκμασμένο παρελθόν που έφυγε και δε θα γυρίσει πίσω ποτέ. Να πάρετε το πανό σας και να το βάλετε εκεί που ξέρετε.

Υ.γ.1: Στα πέναλτι απόψε δεν είχα καμία αμφιβολία ότι θα περάσουμε. Μια τεράστια θετική αύρα οπαδών που αποδοκίμασαν το πανό το οποίο κρεμάστηκε στην Τούμπα, αιωρούνταν πάνω από το γήπεδο. Είχε έρθει η ώρα της μεγάλης ανατροπής. Της τεράστιας αλλαγής. Περιμένω από όλους τα σχόλιά σας και θα τα απαντήσω ένα προς ένα. Αν αυτοί που ανέβασαν το πανό, είναι συνοπαδοί σας, τότε εγώ σίγουρα δεν είμαι δικός σας.

Μετά τιμής.