Είναι και κάποιες φορές που η όλη κουβέντα φεύγει από το καθαρά μπασκετικό κομμάτι και πάει σε κάτι άλλο. Πιο μεταφυσικό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, γιατί δεν υπάρχει πάντα η εξήγηση για όλα.

Για να είμαστε ειλικρινείς στο δρόμο για το Παλατάκι χθες, ετοιμαζόμασταν για ένα παιχνίδι σκληρό, με πολύ «ξύλο» εκατέρωθεν, πιθανότατα με χαμηλό σκορ. Αντ’αυτού, είδαμε στο πρώτο ημίχρονο τον καλύτερο ΠΑΟΚ της φετινής σεζόν σε εντός έδρας αγώνα. Δεν ξεπέρασε τη σχεδόν τέλεια εμφάνιση στην Κωνσταντινούπολη επί της Γαλατασαράι, αλλά την πλησίασε αρκετά.

Και μάλιστα, με νέα χαρακτηριστικά. Με ξεκάθαρη στόχευση να χτυπήσει όλες τις αδυναμίες μιας άμυνας, για την οποία και τι δεν έχει γραφτεί από την αρχή της σεζόν. Τις χτύπησε όλες! Έτρεξε υπέροχα το γήπεδο, χάρη σε αυτήν την ευχέρεια του ευέλικτου Άλστον, περίμενε τις παγίδες σε συγκεκριμένα σημεία βρίσκοντας το ελεύθερο σουτ ή τη σωστή επιλογή, εκμεταλλευόταν σχεδόν πάντα όλα τα μις-ματς.

Αυτό έχει πολύ ξεκάθαρη εξήγηση και αυτή είναι μπασκετική και μόνο. Ο ΠΑΟΚ έχει κερδίσει ομάδες άλλου επιπέδου, όπως η Γαλατασαράι και η Χάποελ Ιερουσαλήμ, στην έδρα του έχει επικρατήσει επίσης του (πολύ ακριβότερου και πληρέστερου) Περιστερίου, δεχόμενος 72.6 πόντους στα παιχνίδια αυτά. Τους «δουλεύει» πολύ τους αγώνες του προπονητικά ο ΠΑΟΚ και αυτό, για όποιον μπορεί να αντιληφθεί τι βλέπει μέσα στο γήπεδο, φαίνεται. Credits στον Τακιανό, στον Νεραντζάκη, στον Καραΐσκο, στον Καϊταντζίδη, που δεν τα έχουν ανάγκη, αλλά τα αξίζουν.

Υπάρχει μία άμυνα χθες στην τρίτη περίοδο, που ο ΠΑΟΚ περιμένει κάθε κίνηση του αντιπάλου του και οδηγεί τον Ντε Σόουζα στο επιθετικό φάουλ και στον πάγκο, οριστικά ως το τέλος του αγώνα. Και αυτό είναι ένα απλό παράδειγμα. Υπάρχουν διάφορα άλλα στο τακτικό κομμάτι, που οι περισσότεροι δεν τα καταλαβαίνουν, αλλά οι προπονητές τα προετοιμάζουν, τα περιμένουν και όταν τα βλέπουν να βγαίνουν στο γήπεδο, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση γι’αυτούς.

Και τώρα πάμε και στο άλλο κομμάτι που δεν υπάρχει εξήγηση 100% μπασκετική, με το συγκεκριμένο αντίπαλο, στο συγκεκριμένο γήπεδο, τα τελευταία χρόνια. Ο Άρης που δεν είναι η περσινή και η προπερσινή ομάδα, ο Άρης που παίζει στο Eurocup κάθε εβδομάδα, με τον τρόπο που αγωνίζεται, βγάζει αντίδραση. Και επιστρέφει. Και το -20, γίνεται -2 (στο 68-66). Εκεί έρχεται κάτι που φεύγει από το μπασκετικό…

Αν δει κανείς από την αρχή της επίθεσης, το καθοριστικό τρίποντο του Σμιθ στο 80-74, θα καταλάβει τι εννοούμε. Ο Φρίντρικσον έχει πάσα στον Αμερικανό στη δυνατή γωνία, ψάχνει το δύσκολο προς τον Άλστον, ο οποίος ανοίγει το χώρο, η κατοχή πάει να χαθεί, τελικά μένει στα χέρια του Άλστον, που την πετάει στον Φρίντρικσον, αυτός στον Σμιθ (κάτι που θα έπρεπε να έχει γίνει από την αρχή) και τα υπόλοιπα, είναι ιστορία.

Έβδομη σερί εντός έδρας νίκη στο Παλατάκι, κόντρα στον Άρη σε κανονική περίοδο κι ένα οκτάχρονο που υποστηρίζει το συμπολίτη, δεν τον έχει δει ποτέ να κερδίζει στην έδρα του ΠΑΟΚ και παράλληλα, έχει πανηγυρίσει σαφώς λιγότερες νίκες στην έδρα της ομάδας του.

Ωραία πράγματα… Και κάθε χρόνο σε αυτό το παιχνίδι, το Παλατάκι να είναι κατάμεστο, κάποιοι «κολλημένοι» να ξεφεύγουν για να ικανοποιήσουν το «εγώ» τους, αλλά η πλειοψηφία να υποστηρίζει την ομάδα της διαρκώς, ανεξαρτήτως της εξέλιξης του αγώνα και να χειροκροτάει έναν αντίπαλο, που είχε μία άτυχη στιγμή και τραυματίστηκε, όπως ο Σανόγκο του Άρη, ο οποίος μάλιστα μέχρι τότε, ήταν ένας εκ των κυριότερων εκφραστών της αντεπίθεσης της ομάδας του Καστρίτη.

Και στο τέλος γιορτή. Όλοι μαζί. Η ομάδα, με τους παίκτες που τώρα μαθαίνουν το σύλλογο που παίζουν και έπρεπε ο νεαρός Σκουλαριώτης, να τους δείξει τι να κάνουν στο τελετουργικό με τον κόσμο, που έχει καθιερωθεί στην Τούμπα από πέρσι, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Από κοντά και ο Θανάσης Χατζόπουλος, που «βούτηξε» στην ομάδα, που πήρε το μικρόφωνο, που το χάρηκε με την ψυχή του και καλά έκανε.

Σαν πανηγύρι. Όπως μαζεύονται οι οικογένειες, οι φίλοι, στα χωριά, στα νησιά, κάθε χρόνο, ξέροντας πάνω-κάτω ποιους θα δουν, τι θα γίνει, τη μουσική που θα παίξει. Αλλά κάθε χρόνο, ανυπομονούν για να έρθει η ώρα. Του πανηγυριού. Της γιορτής. Του ανταμώματος. Των χαμόγελων. Ε, κάπως έτσι είναι και τα τελευταία χρόνια το μπασκετικό ΠΑΟΚ – Άρης.

Υ.Γ.: Δε θυμάμαι τις τελευταίες σεζόν προσθήκες-αλλαγές μέσα στη χρονιά, να έχουν άμεσα, τόσο μεγάλη επιρροή στο παιχνίδι της ομάδας, όπως ο Σμιθ και ο Άλστον. Και μάλιστα, σε αγώνες μεγάλων απαιτήσεων όπως με τη Χάποελ και τον Άρη.

Υ.Γ. 2: Το έκανε το κομμάτι της και χθες. Με 8.000 κόσμο στο γήπεδο, με μεγάλη τηλεθέαση. Τιμώρησε τον αρχηγό του ΠΑΟΚ με τεχνική ποινή, γιατί έκανε το σταυρό του σε ένα φάουλ. Επειδή με τη συγκεκριμένη περίπτωση, έχουμε ασχοληθεί πολύ εδώ και πολλά χρόνια, καταλήγουμε στο εξής συμπέρασμα. Ή πλήρης αδιαφορία σε ό,τι κι αν κάνει (που νομίζω ότι τη «σκοτώνει») ή κάποιος να της πάρει τη σφυρίχτρα, γιατί έχει κάνει πολύ χειρότερα από το χθεσινό. Το δεύτερο δε βλέπω να γίνεται, οπότε…

Υ.Γ. 3: 4-3 στην Ελλάδα, 2-1 και κορυφή στην Ευρώπη σε τέτοιο όμιλο, δεν είναι λίγο γι’αυτόν τον ΠΑΟΚ. Πάνω από τις προσδοκίες η συγκομιδή ως τώρα.