Στην ΕΡΤ φιλοξενήθηκε ο Μπάνε Πρέλεβιτς, με αφορμή την κυκλοφορία της αυτοβιογραφίας του με τίτλο “Η δύναμη της ήττας”.

Μεταξύ άλλων, είπε:

Για την επιλογή του να βάλει στο εξώφυλλο του βιβλίου του τη φωτογραφία που κλαίει, μετά τον χαμένο τελικό στη Ναντ: “Επέλεξα αυτή τη φωτογραφία για το εξώφυλλο του βιβλίου γιατί είναι η ιδανική φωτογραφία για εξώφυλλο του βιβλίου που λέγεται “Η δύναμη της ήττας”. Ναι μεν δείχνει μια στιγμή απογοήτευσης και απελπισίας όμως μετά από αυτή τη στιγμή, άμα τη φιλοσοφήσεις σωστά, ξεκινάει, γίνεται ένα restart και γίνεται μια καινούρια αρχή”.

Για το αν μίλησε με τον Φασούλα για το ολέθριο λάθος του στον τελικό με τη Ρεάλ Μαδρίτης: “Για αυτή τη φάση όχι. Δεν υπάρχει λόγος. Γιατί ξέρω πάρα πολύ καλά πως αισθάνεται ένας άνθρωπος όταν κάνει ένα τέτοιο λάθος. Δεν υπήρχε λόγος, ίσα ίσα υποστήριξη ήθελε εκείνη τη στιγμή».

Για το φάιναλ φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1993: “Στο βιβλίο μου περιγράφω και την περίοδο του φάιναλ φορ της Αθήνας και μετά αυτό που έρχεται. Και το περιγράφω σαν επιτυχία μίας ήττας. Γιατί άμα ρωτούσες μετά το φάιναλ φορ τι κερδίσαμε σήμερα, θα σου λέγανε όλοι, καλά, τι κερδίσαμε; Χάσαμε τη μεγαλύτερη ευκαιρία μας να γίνουμε Πρωταθλητές Ευρώπης, να αναδειχτούμε. Βεβαίως, αν δεις ιστορικά αυτή η ήττα και αυτή η κακή πορεία εκείνη τη στιγμή, μας έφερε την επόμενη χρονιά η ομάδα να κάνει το καλύτερο της παιχνίδι στην ιστορία της ομάδας και μέχρι σήμερα το καλύτερο παιχνίδι και να κερδίσει άλλο ένα ευρωπαϊκό τίτλο το 1994 στην Ιταλία. Αλλά αυτό ήταν μία ήττα που σε οδήγησε όμως σε μία μεγάλη επιτυχία πάλι”.

Για τους Ίβκοβιτς και Ιωαννίδη: “Το έχω αναφέρει και στο βιβλίο μου, ο Ίβκοβιτς παραδείγματος χάρη θυμάμαι μία φάση που είχε απαγορεύσει να συζητάμε για την κούραση και να μας ρωτάνε αν είμαστε κουρασμένοι. Το είχε εξηγήσει, γιατί άμα ρωτήσεις σε μία ομάδα ανθρώπων, είστε κουρασμένοι; Ένας άμα πει είμαι κουρασμένος, μετά από μισή ώρα θα τους έχεις όλους κουρασμένους, όλα τα κουρασμένα παλικάρια μέσα στο γήπεδο. Και το έχω μεταφέρει και στο βιβλίο, πόση σημασία έχουν οι λέξεις, η δύναμη που υπάρχει σε αυτά που λέμε, πόσο πρέπει να προσέχουμε αυτά που λέμε.

Πολλοί το συζητάνε πλέον αυτό, το έχω αναφέρει ξανά, ο Τζέι Σέτι που είναι ένας από τους σύγχρονους ανθρώπους που δουλεύει παγκοσμίως σε θέματα ψυχολογίας, το έχει αναφέρει ότι δεν πρέπει ποτέ να λέμε στους εαυτούς μας είμαστε κουρασμένοι. Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να πούμε, ναι, ναι, πρέπει να βρω τον χρόνο να ξεκουραστώ. Αυτό ήταν ένα μάθημα που είχα από τον Ίβκοβιτς. Και από τον Ιωαννίδη, που προσπάθησε με την πίεση που μας έκανε να μας αναγκάσει να πάμε να παίζουμε και να μην σκεφτόμαστε. Δηλαδή να μας αποβάλλει την υπερβολική σκέψη από το μυαλό μας.

Απαιτητικός, απαιτητικός, απαιτητικός, ο Ιωαννίδης ήταν πολύ απαιτητικός με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να σταματάς να σκέφτεσαι και να πηγαίνεις να παίζεις. Και αυτό το εξηγώ, ότι η υπερβολική σκέψη σε πάει σε κάποια μονοπάτια αρνητικά. Πως είναι σημαντικό να ελέγχουμε και την σκέψη μας”.

Για τον καυγά με τον Γκάλη το 1991 στο Αλεξάνδρειο: «Τον περιγράφω στο βιβλίο. Είναι ένα θέμα που είναι περιζήτητο εδώ και πολλά χρόνια. Στο βιβλίο περιγράφω τον καυγά με τον Γκάλη και ένα δίδαγμα από όλο αυτό”.