Τριάντα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τον δεύτερο τελικό με τη Στεφανέλ, στην Τεργέστη της Ιταλίας, εκεί όπου ο τεράστιος ΠΑΟΚ της δεκαετίας του ΄90 έγραψε άλλη μία “χρυσή” σελίδα στην ιστορία του συλλόγου.

Τριάντα χρόνια μετά, ο Χρήστος Παπανικολάου, ο “Αρχηγός” της κερκίδας του ΠΑΟΚ, έγραψε για τον τελικό και προκαλεί… ανατριχίλα!

Ακολουθεί το κείμενο αυτούσιο:

“Ξετυλίγοντας το κουβάρι των αναμνήσεων μου με τον ΠΑΟΚ, όπως ο καθένας μας πιστεύω, κάθε φορά ζω το ίδιο μαγικό ταξίδι!

Έρχονται στο μυαλό, άλλοτε σκόρπια και άλλοτε με τη χρονολογική τους σειρά, πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα! Έρχονται μνήμες που ενεργοποιούν μέσα μου χειμάρρους όλων των συναισθημάτων!

Μερικές από αυτές με χαροποιούν, άλλες με πικραίνουν ακόμη και σήμερα!

Άλλες με συγκινούν, άλλες με κάνουν να νιώθω περήφανος που ήμουν παρών κλπ.

Όσες όμως φορές κι αν προσπάθησα να ξεχωρίσω τη στιγμή που τα είχε όλα, τη στιγμή που ίσως θα ήταν ιδανική για σεμινάριο ψυχανάλυσης, από αυτά που έχω βιώσει, με τον τρόπο που τα “είδα” εγώ, το κουβάρι καταλήγει στο ίδιο σημείο!

16 Μαρτίου 1994…

Σαν σήμερα ακριβώς 30 χρόνια πριν…

Ο ποιοτικότερος, τουλάχιστον κατά τον Μπάνε, μπασκετικός ΠΑΟΚ μεσουρανεί!

Το τμήμα του συλλόγου που οπαδικά μας κράτησε όρθιους τα “πέτρινα” χρόνια του Βουλινού και της αποχής, μας ανταμείβει απλόχερα, για την πολυετή στήριξη, στα δικά του “πέτρινα” χρόνια που δείχνουν να έχουν περάσει ανεπιστρεπτί!

Σηκώσαμε το πιο μάγκικο τρόπαιο στη Γενεύη, κατακτήσαμε το πρωτάθλημα, χάσαμε ένα δικό μας ευρωπαϊκό τίτλο στη Νάντ, αυτοκτονήσαμε στο final four στον Πειραιά αλλά τώρα είμαστε καλύτεροι από ποτέ! Απαλλαγμένοι από τον προδότη που “κατηφόρησε” αρχικά για τον Πειραιά και στη συνέχεια …γενικά, κάνουμε μια εκπληκτική πορεία και φτάνουμε στο διπλό τελικό του κυπέλλου Κόρατς!

Αντίπαλος μας μια ομάδα που όλοι τη θεωρούν, όχι απολύτως άδικα, αχτύπητη. Η Στεφανέλ από την Τεργέστη!

Στο πρώτο παιχνίδι νικάμε με 9 πόντους στο Παλαί! Μια διαφορά που μας δίνει μεν ένα προβάδισμα αλλά δεν εξασφαλίζει απολύτως τίποτα! Στις 16 Μαρτίου λοιπόν είναι το μεγάλο ραντεβού! Ο “δικός” μας ΠΑΟΚ θα σηκώσει το δεύτερο Ευρωπαικό του τρόπαιο και φυσικά,ούτε που μας περνάει από το μυαλό να μην είμαστε εκεί!

Στο άκουσμα της είδησης ότι οι Ιταλοί δίνουν ελάχιστα εισιτήρια, αρχίζει ένα σκληρό, απάνθρωπο θα έλεγα ,“πόκερ” με τη διοίκηση του ΠΑΟΚ, που φιλοδοξεί να περάσει νέα για την εποχή ήθη επιβραβεύοντας τους κατόχους εισιτηρίων διαρκείας (λάθος που είχε κάνει και ο Βεζυρτζής στο final four)! Στα πλαίσια της κόντρας αυτής, άλλοι σπάζονται και δεν ακολουθούν.

Άλλοι τρώνε τον παπά περι μη ηλεκτρισμού της ατμόσφαιρας και περί τίτλου που θα παρθεί στα μουλωχτά,ενώ η μεγάλη μάζα περιμένει το ματς με το γαύρο που ακολουθεί για να κατακλύσει το ΣΕΦ!

Το τελεσίγραφο της ΚΑΕ ΠΑΟΚ, προς τον Σ.Φ.ΠΑΟΚ ΘΥΡΑ 4, στον οποίο ανήκα τότε και είχα οριστεί ως υπεύθυνος της εκδρομής από τον τότε πρόεδρο Άκη Πετρίδη, είναι ξεκάθαρο: “Μην έρθετε!” λες και ο “δικός” μας ΠΑΟΚ τους ανήκε!

Αυτό μας γύρισε τα μυαλά! “Εμείς θα έρθουμε και θα μπούμε! Αυτοί που παίζει να μείνουν έξω είστε εσείς οι διοικούντες!” είπαμε απαντώντας στο δικό τους τελεσίγραφο!

Στη σύσκεψη που ακολούθησε στα γραφεία του χαμηλοτάβανου, δόθηκε όρκος!

“Κανείς δε θα μας διώξει από τον ΠΑΟΚ, επειδή του χαλάμε τα σχέδια ή τη μόστρα!

Θα πάμε όσοι και να ΄μαστε!”

Μπαίνουμε λοιπόν σε ένα πούλμαν του Κων/νίδη και ξεκινάμε 3 μέρες!!! πριν την προγραμματισμένη μας αναχώρηση(για να έχουμε χρόνο να ψαχτούμε για εισιτήρια)!

Τελευταία στιγμή γίνεται η έκπληξη!

Σκάει ο “Νικόλας” και ενώ αρχικά λέει “θα με αφήσετε στο Βαρδάρη να πάω σπίτι”, κάνει ότι “ξεχάστηκε” και θέλει να έρθει μαζί μας! Αφού ενημερώθηκε για το παρασκήνιο της εκδρομής και τη δική μας αντίδραση, ξέσπασε σε κλάματα από συγκίνηση και μας φιλούσε έναν-έναν! “Μπράβο ΠΑΟΚτσάκια μου! Μπράβο παιδιά μου (αν και τον φωνάζαμε θείο μια που “πατέρας” όλων μας ήταν και θα είναι ο Μάκης)!

26! Ούτε παραπάνω ,ούτε παρακάτω! Ακριβώς 26 ψυχάρες! Με ένα φρεσκοχωρισμένο, ράκος ψυχολογικά και απλήρωτο οδηγό πούλμαν που μαζί του είχε χρήματα μόνο για το καράβι, με ομίχλη θανάτου στην Κατάρα.

Με μανούρες και εξονυχιστικά ψαχτήρια, στα Τελωνεία. Με ένα σαπιοκάραβο γεμάτο νταλίκες, που στον υγρό μουσαμά τους πάλευαν να γαντζωθούν, αγνώστου εθνικότητας λαθρομετανάστες που έψαχναν έστω και “λαθραία” ένα καλύτερο αύριο, μαζί κι εμεις!

Εμείς οι 26! Μόνοι μας εναντίον όλων! Πραγματικά όλων, όμως!

Κάποια στιγμή γύρω στα μεσάνυχτα, στο σαλόνι του σαπιοκάραβου, ακούγεται χαμηλόφωνα, σαν σε πρόβα:

“Εμεις δεν έχουμε λεφτά, είμαστε όλοι ρέστοι, οοοο (λέει κάποιος)

Με ΠΑΟΚτσήδικη μαγκιά, θα πάμε στην Τεργέστη. (συμπληρώνει άλλος)

Το κύπελλο θα πάρουμε, με σκέτο νταηλήκι(καταλήγει ο τρίτος).

Μόνοι μας θα το στήσουμε, μες τη Θεσσαλονίκη” (sic ελαφρώς “παραφρασμένο” για ευνόητους λόγους)*

Φτάνουμε στην Τεργέστη δυο μέρες πριν τον αγώνα! Είναι προεκλογική περίοδος και υπάρχει ανοιχτή συγκέντρωση, με δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, του νεοσύστατου κόμματος Forza Italia,του Silvio Berlusconi που κέρδισε εκείνες τις εκλογές!

Καραμπινιέρι παντού, μυστικοί αστυνομικοί και πολιτοφύλακες “χτενίζουν” τα πάντα, την ίδια ώρα που 26 αφηνιασμένοι ψάχνουν για εισιτήρια παντού! Και όταν λέμε παντού, το εννοούμε! Στα γραφεία της Stefanel,σε κάτι κλαμπάκια του κώλου, στη μαύρη αγορά…..παντού!

Φτάνει η αποστολή.’Ολοι παθαίνουν σοκ που μας βλέπουν να έχουμε καταλάβει το ξενοδοχείο και να τρωγόμαστε με τα ρούχα μας!

Γίνεται μανούρα και σαν πυροσβέστης, ο Λάκης Οικονομίδης, αλλάζει ύφος και υπόσχεται να μας βοηθήσει να βρούμε τα μαγικά χαρτάκια!

Σκάνε μύτη κάτι επίσημοι, ο Κώστας Ρήγας, από τη Φίμπα, ο Καρατζάς του ΕΣΑΚΕ και άλλοι, τους αρπάζουμε τις προσκλήσεις από τα χέρια και σύσσωμη η ομάδα μας παρακαλεί να τους τις επιστρέψουμε!

Βρίσκουμε έναν μαυραγορίτη, ο οποίος αποδείχτηκε αργότερα, ότι ήταν ο αδερφός του Μποντίρογκα, κάνουμε έρανο και καταφέρνουμε να αγοράσουμε 10 εισιτήρια!

Ο Οικονομίδης συμβάλει κι αυτός οικονομικά, βλέποντας ότι η κατάσταση ξεφεύγει άσχημα! Υπήρχαν παιδιά που ενώ είχαν να φάνε και να καπνίσουν δυο μέρες ,δίνανε και το τελευταίο τους κατοστάρικο στο κοινό ταμείο! Ήρθαν ΠΑΟΚτσάκια από Γερμανία, που είχαν εισιτήρια και συμβάλανε κι αυτοί με τα μάρκα τους στο κοινό ταμείο!

Τρείς ώρες πριν το παιχνίδι, μη έχοντας άλλη λύση, πηγαίνουμε έξω από το γήπεδο για να αγοράσουμε εισιτήρια από Ιταλούς! Μιάμισι ώρα πριν την έναρξη, σχεδόν τα καταφέρνουμε! Μας λείπουν μόνο τρία εισιτήρια! “Μπιλιέτι” από εδώ, “μπιλιέτι” από εκεί, μας την πέφτουν οι πολιτοφύλακες και μας “μαζεύουν”! Εμένα και άλλους δύο (τα ονόματα δεν τα λέω γιατί δεν ξέρω αν θα το ήθελαν)!

Συλλαμβάνεστε μας λένε και δεν ξέρουμε το λόγο! Ένας φοιτητής που ζούσε στην Ιταλία, μας εξηγεί ότι μας συνέλαβαν, σαν μαυραγορίτες! Μετά από λίγο έρχεται η διοίκηση του ΠΑΟΚ και αφού δίνονται οι αμοιβαίες εξηγήσεις, παίρνουν τα εισιτήρια για έλεγχο και σχεδόν τα μισά, αποδεικνύονται πλαστά! Κανονικά είναι μόνο τα 13! Ακριβώς για τους μισούς!

Έλα στη θέση μου ρε μάγκα τώρα, εσύ που το διαβάζεις, μετά από 30 χρόνια και πες μου ποιους 13 θα διάλεγες; Με τι κριτήρια; Και άντε διάλεξες αυτούς που νόμιζες. Με τους υπόλοιπους πως θα ταξίδευες πίσω; Πώς θα τους ξανααντίκριζες;

Πάνω λοιπόν στην τρέλα μου αυτή και ενώ βρίσκομαι ήδη μέσα στο γήπεδο, αφού ο χώρος της ανάκρισης μας ήταν μέσα σε κάποιο γραφείο του γηπέδου, προσπαθώντας να βγώ έξω, για να δω τι θα γίνει, βλέπω τον πορτιέρη να μου δίνει ένα καρτελάκι κατά την έξοδο! Με τα λίγα Ιταλικά που μπορώ να καταλάβω, μου λέει ότι πρέπει να του το δώσω ξανά την ώρα που θα θελήσω να ξαναμπώ!

“Αυτό είναι”σκέφτηκα! “Στο ημίχρονο θα βγούμε οι μισοί θα δώσουμε το χαρτάκι σε αυτούς που έμειναν έξω και εκείνοι δίνοντας το χαρτάκι στον πορτιέρη θα μπούνε μέσα!

Έτσι θα μπούνε οι άλλοι μισοί να δουν ένα ημίχρονο και εμείς θα μείνουμε έξω, για να υπάρξει ΠΑΟΚτσήδικη δικαιοσύνη”…

Έτσι και έγινε! Όταν βγήκαμε στο ημίχρονο για να μπουν οι υπόλοιποι τα συναισθήματα ήταν τόσο έντονα, που ράγιζαν καρδιές! Άλλοι έκλαιγαν συγκινημένοι, άλλοι χαίρονταν ενώ οι Ιταλοί είχαν μείνει με το στόμα ορθάνοιχτο, μη πιστεύοντας αυτό που έβλεπαν!

Ένας πορτιέρης λυγίζει! Βάζει τα κλάματα και αρχίζει να μας χειροκροτεί, καθώς βγαίναμε από το γήπεδο για να μπουν οι άλλοι

Αρχίζει το δεύτερο ημίχρονο! Ο ΠΑΟΚ είναι πάντα μπροστά στο σκορ! Οι ιαχές μας ,σκίζουν τον αέρα! Σε κάποια στιγμή βλέπω ένα τσακαλάκι που είχε μπει με τη δεύτερη “φουρνιά” να με χτυπάει στην πλάτη με τρόπο! “Αρχηγέ! Άνοιξα μια γυάλινη πόρτα πάνω από την κερκίδα μας! Ελάτε ένας-ένας με τρόπο ,να ξαναμπείτε μέσα!” Το κάνουμε και θυμάμαι ο τελευταίος που μπήκε μέσα, έκανε βουτιά πάνω στους άλλους, ακριβώς τη στιγμή που ο Μπουντούρης πετύχαινε, ίσως το πιο κρίσιμο τρίποντο του αγώνα! Το παιχνίδι λήγει με 91-100!

Ο ΠΑΟΚ κατακτά το δεύτερο του ευρωπαϊκό τίτλο, μέσα σε έξαλλους πανηγυρισμούς! Ο Λαός ξεχύνεται στο Λ. Πύργο να πανηγυρίσει!

Η Θεσσαλονίκη καίγεται από τα πανηγύρια! Την ίδια ώρα οι 26 ξεκινάμε για το ταξίδι της επιστροφής! Πιο κατάκοποι κι από πολεμιστές που γυρίζουν από το μέτωπο,αλλά και πιο ευτυχισμένοι,πιο γεμάτοι και πιό μάγκες,από όλους!

Η ιστορία είχε γράψει: Ο ΠΑΟΚ μας! Ο δικός μας ΠΑΟΚ, σήκωσε το κύπελο και εμείς οι 26 είμασταν εκεί! Κόντρα σε όλους και σε όλα! Στο ταξίδι της επιστροφής κανείς δε νοιαζόταν πλέον, για το οτιδήποτε! Δεν είχαμε να σκεφτούμε κάτι, αφού στην ουσία το γνωρίζαμε εξ΄αρχής: “ΑΔΙΑΦΟΡΩ ΓΙΑ ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΛΕΝΕ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΠΩΣ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΓΙΑ ΣΕΝΑ…..