«Το Πράσινο Μίλι είναι το όνομα του διαδρόμου που βρίσκεται στην πτέρυγα των μελλοθάνατων και οδηγεί στο δωμάτιο με την ηλεκτρική καρέκλα».

Για όσους δεν έχουν δει την εκπληκτική ταινία με τον Τομ Χανκς και το συγκλονιστικό Μάικλ Κλαρκ Ντάνκαν, η εξήγηση του τίτλου, έχει προφανή συνάφεια με όσα συμβαίνουν εδώ και καιρό στον ΠΑΟΚ.

Πρόκειται για μια κατάσταση, στην οποία όσο κι αν ψάξεις να βρεις κάτι θετικό για να πιαστείς, δε βρίσκεις. Και το χειρότερο δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι ότι το ίδιο συναίσθημα υπάρχει και εντός της ομάδας. Δεν υπάρχει ούτε ένας μέσα σε αυτήν, μετά από τα συνεχόμενα λάθη που έχουν γίνει από την αρχή αυτής της σεζόν, που να έχει πιστέψει, ότι με κάποιο τρόπο, αυτή η κατάσταση μπορεί να αλλάξει. Σαν τα τελευταία μέτρα του μελλοθάνατου, πριν κάτσει στην ηλεκτρική καρέκλα.

Έχουμε αναφερθεί πάρα πολλές φορές τα τελευταία χρόνια αλλά και φέτος, στον όλο τρόπο λειτουργίας του ΠΑΟΚ, που είναι μία πολύ ιδιόμορφη περίπτωση, από τη στιγμή που έχει διαρκώς, παλιά χρέη να κάθονται στην πλάτη του. Από την άλλη, υπάρχει και το αγωνιστικό κομμάτι, το οποίο παραμένει σταθερά το Νο1 πρόβλημα, στα δικά μας τα μάτια.

Ο ΠΑΟΚ είναι μια μπασκετική ομάδα, που βάζει το μπάσκετ μόνιμα σε δεύτερη μοίρα, στρατηγικά ή και από ανάγκη. Το αποτέλεσμα όμως είναι ίδιο και είναι πολύ προβληματικό. Όταν η λογική σου είναι «έσοδα από φορολόγηση στοιχήματος, τηλεοπτικό, χορηγός φανέλας-ονόματος» για να βγει το μπάτζετ της χρονιάς, μιλάμε για ομάδες που φτιάχνονται με 550.000-650.000 ευρώ.

Όπερ σημαίνει ότι από ένα σημείο και μετά, η συγκυρία είναι αυτή που επί της ουσίας ορίζει την πορεία σου. Σου βγήκαν οι επιλογές, όπως έγινε πέρσι και το 2020-2021; Διεκδικείς τετράδα. Δε σου βγήκαν όπως το 2021-2022 και τώρα; Μένεις εκτός πλέι οφ αν και με το νέο σύστημα διεξαγωγής φέτος, έχεις την ευκαιρία να διεκδικήσεις τις θέσεις «7-8», αλλά κόντρα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, τί να διεκδικήσεις;

Η αλλαγή στρατηγικής είναι μονόδρομος, εφόσον βέβαια και το κομμάτι που έχει θέσει ως πρωταρχικό στόχο η διοίκηση, η πορεία δηλαδή μέχρι την ολική αποπληρωμή όλων των παλιών χρεών, είναι στο σωστό δρόμο. Έχει κάνει τεράστια προσπάθεια ο Θανάσης Χατζόπουλος από τότε που ανέλαβε, προς αυτήν την κατεύθυνση. Προσπάθεια για την οποία έχει «ματώσει» ο ίδιος, προσπάθεια για την οποία μόνο περήφανος μπορεί να είναι.

Εδώ που έχει φτάσει το πράγμα όμως, στην τέταρτη σεζόν δικής του διοίκησης, είναι ξεκάθαρο πιο πολύ από ποτέ, ότι πρέπει να υπάρξει μια αλλαγή κατεύθυνσης στο μπασκετικό κομμάτι. Είναι κάτι παραπάνω από αναγκαίο να βρεθεί ο τρόπος, να μπουν περισσότερα χρήματα στο αγωνιστικό, καθώς μόνο έτσι ο ΠΑΟΚ θα μπορέσει να διεκδικήσει κάποια πράγματα ΚΑΙ στην Ευρώπη. Δε χρειάζεται να πάμε πολύ μακριά για να δούμε τέτοια παραδείγματα.

Ο φετινός Άρης είναι ένα τέτοιο. Κι αν πάμε πιο μακριά, ας δούμε τι γίνεται στο Περιστέρι αλλά και στον Προμηθέα, που διεκδικούν την παρουσία τους στο Final 4 του Basketball Champions League. Δε ρέουν τα εκατομμύρια με τη σέσουλα εκεί. Έχουν γίνει όμως κάποιες στοχευμένες κινήσεις, που χρειάζονται και συγκεκριμένα χρήματα. Κάτι ανάλογο χρειάζεται και ο ΠΑΟΚ, για να έχει ξανά πρωταγωνιστικό ρόλο. Πέρσι με την 4η θέση, «κορόιδεψε» τους πάντες, φέτος με τα ίδια χρήματα πάνω-κάτω, έχει απογοητεύσει τους πάντες.

Ναι, είναι χαρά και ικανοποίηση για όσους είναι στο Παλατάκι καθημερινά, το οριστικό κλείσιμο μιας παλιάς «τρύπας», θα πρέπει να γίνει χαρά και ικανοποίηση και το επόμενο βήμα όμως. Από τη συντήρηση, να προχωρήσουν σταδιακά στην ανάπτυξη. Φαίνεται ότι η απόφαση αυτή τώρα, είναι πιο κρίσιμη από ποτέ. Και με τον όρο «ανάπτυξη» δεν αναφερόμαστε μόνο στο αγωνιστικό κομμάτι. Αναφερόμαστε στο εταιρικό, χορηγικό, στελεχιακό και φυσικά και γηπεδικό. Το φως στο βάθος του τούνελ υπάρχει και αρκετές φορές, νομίζουμε ότι είμαστε αρκετά μακριά. Αλλά δεν είμαστε.

Υ.Γ.: Δεν υπήρχε κανένας λόγος να εκτεθεί τόσο η χθεσινή διαιτητική τριάδα (Τσολάκος, Μαρινάκης, Χριστινάκης). Όλο το βράδυ να έπαιζαν οι δύο ομάδες, η Καρδίτσα θα κέρδιζε…

Υ.Γ.2: Καλά που υπάρχει και ο Απόλλων Πάτρας.