Ο καθένας μπορεί να γράφει ότι θέλει και όπως θέλει. Όλοι κρίνονται. Με αφορμή όμως κάποια τελευταία ζητήματα που προέκυψαν ειδικά μετά τον αγώνα ΠΑΟΚ-Σάλκε, θέλω να ξεκαθαρίσω τη στάση μου όταν πρόκειται για απολύτως εξειδικευμένα θέματα προπονητικής.

Η αφορμή δόθηκε από συγκεκριμένους χαρακτηρισμούς που αποδόθηκαν στον Ίβιτς. Θεωρώ αδιανόητο να ξεκινάς την κριτική για ένα παιχνίδι και στην προσπάθεια να επιχειρηματολογήσεις, να χαρακτηρίζεις τον προπονητή… «άπειρο» και κάπως έτσι να του αποδίδεις λάθη στη διαχείριση του παιχνιδιού.

Αλήθεια τώρα… Ποιος από εμάς έχει το δικαίωμα, αλλά και τη γνώση να κρίνει τις αγωνιστικές επιλογές του προπονητή και να τον χαρακτηρίσει άπειρο, έτσι ώστε ταυτόχρονα να τον μειώσει, προσπαθώντας να επιβάλει και την άποψή του;    

Επαναλαμβάνω ότι… ο καθένας έχει δικαίωμα να λέει και να γράφει ότι θέλει. Απλά πήρα αφορμή από τα παραπάνω για να εξηγήσω πώς εγώ βλέπω αυτό το κομμάτι της κριτικής.

Εξ’ ορισμού ισχύει το ότι… « ο χειρότερος προπονητής, ξέρει απείρως περισσότερα από τον καλύτερο δημοσιογράφο και τον βαθύτερο γνώστη του ποδοσφαίρου που προέρχεται από την κερκίδα». Πάμε παρακάτω…

Για εμένα η κριτική σε έναν προπονητή, ξεκινάει και βασίζεται αρχικά, σε θέματα: Επαγγελματισμού, νοοτροπίας, φιλοσοφίας, συμπεριφοράς, διαχείρισης και φυσικά επικοινωνίας όσον αφορά τις δημόσιες τοποθετήσεις.  Για όλα αυτά πιο εύκολα κριτικάρεις έναν προπονητή, σε σχέση με το αν έπαιξε 3-5-2 ή ποιον έβαλε και ποιον έβγαλε. (Άποψη έχεις, αλλά όταν τη θέτεις, πάντα αναρωτιέσαι για το τι είναι σωστό ή λάθος και σπάνια μπορεί να είσαι κάθετος απέναντι στον επαγγελματία προπονητή, αμφισβητώντας μάλιστα και τη γνώση του επάνω στη δουλειά του).  

Άλλο να εκτιμήσεις ότι… «δεν δικαιώθηκε από αυτή τη κίνηση» και άλλο να αναφέρεις… «είναι άπειρος ή είναι άσχετος ή είναι λίγος και εδώ έκανε λάθος».

Πιστεύω ότι κριτική κάνεις κυρίως σε έναν προπονητή που για παράδειγμα: Αργεί να πάει στην προπόνηση. Που δεν κάνει ποτέ αυτοκριτική. Σε αυτόν που δημιουργεί αναστάτωση. Σε αυτόν που μόνιμα ρίχνει ευθύνες αλλού. Σε αυτόν που «τρελαίνεται» και χάνει εύκολα τον έλεγχο. Σε αυτόν που μπορεί –για παράδειγμα- να καταργήσει έναν γυμναστή και η ομάδα του να μην κάνει καθόλου προθέρμανση (ξέρει και από αυτά ο Ίβιτς, γιατί τα έζησε ως παίκτης του ΠΑΟΚ). Κριτική θα κάνεις σε αυτόν που ποτέ δεν εξηγεί επαρκώς στον κόσμο πώς σκέφτεται για το ποδόσφαιρο, δεν δίνει ένα στίγμα της φιλοσοφίας του και όταν ερωτάται για συγκεκριμένα ποδοσφαιρικά πράγματα… αλλάζει συνεχώς κουβέντα. Γι’ αυτά δηλαδή που βλέπουν αρκετοί ή πολλοί και όχι γι’ αυτά που μπορεί να θεωρούν 10-100-1000.

Άλλο αυτό λοιπόν και άλλο να είσαι κάθετος και να δείχνεις εσύ γνώστης της ομάδας και της κατάστασης (πάντα κατόπιν εορτής και αγώνα) για ένα σύστημα, για μία αλλαγή, για μία επιλογή, χρησιμοποιώντας μάλιστα και χαρακτηρισμούς που μειώνουν μία προσωπικότητα.

Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι… «απαγορεύεται η κριτική για όσα γίνονται στο γήπεδο;»

Φυσικά και όχι. Και για το γήπεδο θα κριθεί ένας προπονητής, ειδικά για ότι παρουσιάζει σε 10-20-30 ματς, σε 10-20-30 μήνες δουλειάς. Όταν στο γήπεδο παρουσιάζεται μόνιμα μία ομάδα ανοργάνωτη και απείθαρχη, φυσικά και θα κριθεί ο προπονητής.

Αλλά όχι χαρακτηρισμούς για μία αλλαγή, για ένα πλάνο αγώνα, για δύο-τρεις-πέντε επιλογές παικτών σε 1-2-3 ματς.

Σε γενικές γραμμές προτιμάμε εδώ στο PAOK24 να κάνουμε κριτική χρησιμοποιώντας όσο πιο αντικειμενικά παραδείγματα (με βάση γεγονότα) και όχι με υποκειμενικές κρίσεις και χαρακτηρισμούς για κάποιες ποδοσφαιρικές επιλογές.

Πάμε λίγο πιο συγκεκριμένα στον Ίβιτς…

Αυτός ο προπονητής ανέλαβε τον ΠΑΟΚ πέρυσι τον Μάρτιο και κατάφερε δύο μήνες μετά να του δώσει μία ταυτότητα, κερδίζοντας τα πλέι οφ χωρίς να χάσει από κανέναν, γεγονός πολύ-πολύ σπάνιο για την ιστορία της διοργάνωσης στη χώρα μας.

Φέτος από το καλοκαίρι και μετά, αυτός ο προπονητής κατάφερε να πάρει ομάδα με 13-14 νέα πρόσωπα (ήταν και δική του επιλογή αυτό βέβαια) και μέσα σε ένα διάστημα τριών-τεσσάρων μηνών αυτή η ομάδα:

Έχει χημεία, έχει συγκεκριμένη ποδοσφαιρική φιλοσοφία, έχει σχέδιο, αυτοματισμούς, έχει καλή φυσική κατάσταση, έχει λύσει το πρόβλημα των μυϊκών τραυματισμών, έχει πολύ μεγάλο σερί αποτελεσμάτων, βρίσκεται μέσα σε όλους τους στόχους και φυσικά έχει μερικές αδυναμίες.

Όλα τα παραπάνω ΔΕΝ είναι υποκειμενικά. Είναι γεγονότα. Όπως είναι γεγονός ότι ο Ίβιτς ως άνθρωπος είναι λίγο οξύθυμος και σε μερικές δύσκολες στιγμές μπορεί να αντιδράσει απότομα.  

Αλλά το… «είναι άπειρος και δεν αντέδρασε γρήγορα και σωστά βάζοντας τον Μπίσεσβαρ και όχι τον… Κάποιον άλλο» είναι καθαρά υποκειμενικό και βασίζεται… στον αέρα και στο αποτέλεσμα, που από μόνο του (σε μία βραδιά) δεν αποτελεί αλάθητο κριτήριο για να κρίνεις την ικανότητα και τις γενικότερες δυνατότητες ενός προπονητή.

Έτσι το βλέπω και έτσι συνήθως κρίνουμε τους προπονητές…