ΑΟ Χανιά, ΠΑΟΚ, Εθνική ομάδα… Αυτή ήταν εν πολλοίς η διαδρομή για τον 66χρονο σήμερα, Γιάννη Δαμανάκη, που παρουσιάστηκε ιδιαίτερα συγκινημένος στο Κέντρο Αρχιτεκτονικής της Μεσογείου (ΚΑΜ) όπου φιλοξενήθηκε η εκδήλωση για λογαριασμό του.

Αρχικά, ο Δήμος Χανίων ετοίμασε και πρόβαλε βίντεο, το οποίο ήταν διάρκειας μερικών λεπτών, το οποίο έδειχνε τον Γιάννη Δαμανάκη σε στιγμές του από τον ΠΑΟΚ. Ηταν ένα βίντεο, πολύ όμορφο που όμως δεν μπορούσε φυσικά να συνοψίσει μέσα σε ελάχιστα λεπτά, τα… εννέα χρόνια της διαδρομής του τον ΠΑΟΚ.

Από εκεί και πέρα, ακολούθησαν οι βραβεύσεις προς τον παλαίμαχο ποδοσφαιριστή όπου εκτός από τον Δήμο Χανίων, ήταν κατά σειρά από τον ΑΟΧ/Κισσαμικό, τον Γαλανόλευκο Φάρο, τον Θησέα Περιβολίων και τον Σύνδεσμο Φιλάθλων ΠΑΟΚ Χανίων.

Ο Γιάννης Δαμανάκης κατά την παραλαβή του βραβείου του, θυμήθηκε την ποδοσφαιρική του καριέρα, μιλώντας από καρδιάς για την παρουσία του στον ΠΑΟΚ και την Θεσσαλονίκη.

Αναλυτικά τα όσα είπε:

«Ενα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους συνέβαλαν για να γίνει αυτή η γιορτή. Για μένα, ήταν ένα όνειρο από τα παιδικά μου χρόνια να παίξω μπάλα. Ο Θεός με βοήθησε και πήγα σε εκείνη την «ευλογημένη» ομάδα, τον ΠΑΟΚ, μία τεράστια ομάδα, με τεράστιους ποδοσφαιριστές και καλούς χαρακτήρες. Εκανα αυτό που μπορούσα να κάνω… Δεν το έκανα για τον εαυτό μου, το έκανα για την πατρίδα μου και η πατρίδα μου είναι τα Χανιά. Πιστεύω πως όταν έφυγα στη Θεσσαλονίκη, αυτό έγινε με τις ευχές όλων των Χανιωτών και οι ευχές της πόλης μου με συνόδευαν όσα χρόνια έπαιξα μπάλα στη Θεσσαλονίκη.

Οταν έπαιζα μπάλα δεν με ενδιέφερε τίποτα άλλο εκτός από αυτό. Σήμερα, έχουν αλλάξει τα πράγματα γιατί οικονομικά οι ποδοσφαιριστές παίρνουν μεγάλα ποσά. Κι εμείς παίρναμε κάποια ποσά, αλλά δεν ήταν όπως τα σημερινά. Αγαπούσαμε αυτό που κάναμε, ζούσαμε γι’ αυτό που κάναμε. Ημασταν μία δεμένη και αγαπημένη οικογένεια στον ΠΑΟΚ που αν δεν ζήσεις αυτά που έζησα εγώ, με αυτούς τους τεράστιους ποδοσφαιριστές, δεν μπορείς να καταλάβεις. Για μένα ήταν η μεγαλύτερη εμπειρία της ζωής μου… Επειτα, αυτό που με βοήθησε ώστε να κάνω μια μεγάλη καριέρα ήταν η οικογένειά μου, η γυναίκα και τα παιδιά μου. Με βοήθησαν πάρα πολύ γιατί όταν έπαιζα μπάλα η γυναίκα μου ήταν… πατέρας, μάνα, γιατρός, όλα ήταν! Με στήριξαν όλοι πάρα πολύ και με βοήθησαν να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Νιώθω ευλογημένος από το Θεό που πήγα και έπαιξα σε αυτή την τεράστια ομάδα του ΠΑΟΚ.

Για την διαφορά του ΠΑΟΚ από τότε μέχρι σήμερα: «Υπάρχει μεγάλη διαφορά όχι μόνο στον ΠΑΟΚ, αλλά σε όλες τις ελληνικές ομάδες γιατί δεν υπάρχουν Ελληνες ποδοσφαιριστές», απάντησε ο Δαμανάκης. «Είμαι τοπικιστής. Μου αρέσει να παίζουν ντόπιοι, Ελληνες παίκτες στις ομάδες. Δε νομίζω ότι ξαφνικά χάθηκαν οι Ελληνες ποδοσφαιριστές. Απλά, έχουν γίνει έτσι τα πράγματα που όλες οι ομάδες κοιτάζουν να πάρουν ξένους και να πάρουν πρωταθλήματα, κύπελλα και να παίξουν στην Ευρώπη και… δυστυχώς δεν κάνουν τίποτα, διότι στην Ελλάδα έρχονται ποδοσφαιριστές, που δεν είναι ποιοτικοί, αλλά από την άκρη είναι ό,τι βρουν. Δεν είναι της ποιότητας, τότε, που είχαμε, 2-3 πάρα πολύ καλούς. Τώρα αυτοί δεν υπάρχουν στις ομάδες κι ενώ υπάρχουν καλοί Ελληνες παίκτες, δυστυχώς δεν τους στηρίζουν».

Για την εθνική ομάδα του 1980: «Με όλα τα παιδιά, όπως με τον Μάικ Γαλάκο που βρίσκεται εδώ, μας δένει μία μεγάλη ιστορία. Οπου δεν υπάρχει αγάπη κι ενότητα σε μία ομάδα, δεν υπάρχει τίποτα. Ο συγχωρεμένος Παναγούλιας, αυτός ο μεγάλος Ελληνας προπονητής, είχε καταφέρει να μας κάνει να παίζουμε ο ένας για τον άλλον κι έτσι κάναμε μία μεγάλη ομάδα που είχε ως αποτέλεσμα το 1980 να προκριθούμε στο Κύπελλο Εθνών».

Για την περίοδο που μεταγράφηκε από τον Α.Ο. Χανιά στον ΠΑΟΚ: «Το 1974 είχε έρθει ο ΠΑΟΚ στα Χανιά και μας κέρδισε στο 90′ με 1-0», θυμήθηκε ο Δαμανάκης. «Είχαμε καλούς, ποιοτικούς παίκτες τότε στα Χανιά που δεν υπάρχουν ακόμα και σήμερα στις ομάδες. Ελειπε όμως το κάτι παραπάνω, το οικονομικό, για να κάνουμε το μεγάλο άλμα στην μεγάλη κατηγορία. Οταν πήγα στη Θεσσαλονίκη, έφυγα με τις ευχές από τα Χανιά και ήθελα να αποδείξω ότι τα Χανιά έχουν καλούς παίκτες. Και τώρα έχουμε, απλώς, δεν στηρίζονται. Ισως πολλά παιδιά μπορούσαν τότε να παίξουν σε μεγάλες ομάδες, αλλά για διάφορους λόγους δεν έπαιξαν».

Για τις μνήμες από τη Θεσσαλονίκη: «Οποτε βλέπω ματς του ΠΑΟΚ και αναφέρομαι στη Θεσσαλονίκη, για μένα είναι ένας πόνος στην καρδιά… Μια πολιτεία που με αγάπησε, μου έδωσε τα πάντα στη ζωή μου και την οικογένειά μου. Μου λείπει πάρα πολύ, αλλά είμαι Χανιώτης και πρέπει να ζω στα Χανιά. Στενοχωριέμαι όμως γιατί μπορώ να πω ότι αυτό που εισέπραξα από τη Θεσσαλονίκη, δεν το εισέπραξα από τα Χανιά… Στη Θεσσαλονίκη εισέπραξα μια μεγάλη αγάπη και μια μεγάλη αγκαλιά».