Δεν υπάρχει λόγος να αναλωθούμε και πάλι στο αν ο ΠΑΟΚ δεν κέρδισε τη Βέροια (αλλά και την Ξάνθη) ΚΥΡΙΩΣ λόγο της διαιτησίας ή της κακής του απόδοσης. Τις απόψεις μας τις εκφράσαμε (θα το ξανακάνουμε όταν και αν χρειαστεί) θα συμφωνήσουμε ή θα διαφωνήσουμε και… θα πάμε παρακάτω.

Πάμε σε ένα άλλο κομμάτι, σε αυτό που λένε… «κακή ημέρα, κακή απόδοση, κακό παιχνίδι…».

Κάθε ομάδα έχει δικαίωμα να κατέβει σε μερικά παιχνίδια και να μην είναι στα καλύτερά της… Όλοι δικαιούνται κακές βραδιές.

Η μεγάλη ομάδα βέβαια που θέλει να κάνει πρωταθλητισμό (υποθέτουμε ότι αυτό θέλει και ο ΠΑΟΚ) πρέπει να μειώσει αυτές τις βραδιές όσο το δυνατό περισσότερο. Πρωταθλητισμός με πάνω από 10 κακές βραδιές, προφανώς δε γίνεται.

Κατά Μέσο Όρο και απ’ όση εμπειρία έχουμε ακόμη και σε μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα (και για στοιχηματικούς λόγους)  οι πραγματικά κακές βραδιές μίας ομάδας (όπως αυτή η χθεσινή του ΠΑΟΚ βέβαια) φθάνουν στις πέντε-έξι το πολύ.

Σε αυτές τις περιπτώσεις το θέμα είναι πώς θα τις ξεπεράσεις και θα βρεις τον τρόπο να κερδίσεις. Είναι και αυτό ένα κομμάτι στο ποδόσφαιρο… Ένα ξεχωριστό κεφάλαιο.  Που ίσως δίνει και τους τίτλους…      

Ο ΠΑΟΚ και ο κάθε ΠΑΟΚ ΔΕΝ γίνεται να πάει σε μια σεζόν με 30 στις 30 καλές εμφανίσεις… Ούτε με 28/30! Αν είναι δυνατόν…

Άρα… Πώς ξεπερνάς εδώ στην Ελλάδα, μία τέτοια κατάσταση;

Πρώτα απ’ όλα τέτοιου είδους παιχνίδια τα παίρνουν μεγάλοι παίκτες. Ο ένας ή οι δύο που με μία ενέργεια (από μόνοι τους) θα φέρουν τους βαθμούς.

Από εκεί και πέρα μπορεί να βοηθήσει και η τύχη…  (Αστάθμητος παράγοντας αυτός. Δεν τον ελέγχει κανείς).

Πέρα από αυτά υπάρχει και μία γενικότερη φιλοσοφία που πρέπει να έχεις για να κερδίζεις τέτοια ματς.

Το πώς ακριβώς το ξέρουν όσοι είναι παίκτες-νικητές. Το ξέρουν και όσοι έχουν εμπειρία από τις πολύ ξεχωριστές ειδικές συνθήκες που επικρατούν στη χώρα. Κάποιοι το έχουν εκ γενετής (Ζαγοράκης), άλλοι το αποκτούν στην πορεία, άλλοι δεν πρόκειται να νιώσουν ποτέ! Για παράδειγμα: Ο Ζέκα του Παναθηναϊκού, δεν το είχε με το που ήρθε… Μετά από χρόνια όμως, έπαθε, έμαθε και τώρα είναι ηγέτης στην ομάδα του. Είναι ο καθοδηγητής. Παρά το ότι είναι ξένος…

Κατ’ αρχάς λοιπόν για να ξεπεράσεις τέτοιες δύσκολες καταστάσεις πρέπει να ξέρεις ακριβώς: Το που παίζεις, ποια η δυναμική του αντιπάλου, ποιες οι συνθήκες στο γήπεδο, ποιος είναι ο διαιτητής, πόσο σε «παίρνει» να διεκδικήσεις πράγματα. (Επαναλαμβάνω ότι όλα αυτά αφορούν τα ματς όπου δεν παίζεις καλά και ίσως να μην αξίζεις να κερδίσεις με καθαρά ποδοσφαιρικά κριτήρια).     

Από εκεί και πέρα είναι όλα εκείνα τα μικρά-μικρά που κάνεις για να κερδίσεις. Θα πιέσεις, θα μιλήσεις, θα παλέψεις, θα διαμαρτυρηθείς σε όλους, θα ματώσεις, θα φωνάξεις σε συμπαίκτες και αντιπάλους, θα «κλέψεις» σφυρίγματα χωρίς να ξεφτιλιστείς, θα βρίσεις τον αντίπαλο που πάει να σε κλέψει, θα αντιδράσεις σε κάθε τι, θα παίξεις τον ψυχολογικό πόλεμο, θα αντιμετωπίσεις το ματς σαν τελικό, θα τρέχεις μέχρι το 90+5, θα σπρώξεις μέσα και έξω από το γήπεδο, θα πιέσεις όσο περισσότερο τον διαιτητή που σε «έκλεψε». Θα κάνεις τα πάντα για να κερδίσεις κάτι στις λεπτομέρειες. Δεν θα αφήσεις τους παλμούς σου να πέσουν ΠΟΤΕ! Και όταν δεν τα καταφέρεις θα «πεθάνεις». Δεν θα κοιμηθείς για δύο μέρες! Την άλλη φορά (σε τέτοια βράδια) θα είσαι πιο αποδοτικός. Η νοοτροπία του… «περάσαμε μία ακόμη μέρα στη δουλειά» δεν ταιριάζει σε ομάδες όπως ο ΠΑΟΚ.

Αυτά ξέρω, αυτά κάνουν οι παίκτες-νικητές, αυτά χρειάζονται στην Ελλάδα, αυτά θα έκανα και εγώ αν ήμουν παίκτης, αυτά πρέπει να μάθουν όσο πιο γρήγορα και οι παίκτες του ΠΑΟΚ που δεν το έχουν… Όσοι είναι αυτοί που προφανώς είναι αρκετοί…

Αν δεν είσαι καλά λοιπόν, αν δεν έχεις παίκτες (Βιεϊρίνια) να πάρουν μόνοι το ματς με μία ενέργεια, αν δεν έχεις τύχη (όπως στο Ντόρτμουντ) το παλεύεις με όποιον άλλο τρόπο βρεις! Σε καμία περίπτωση όμως δεν είσαι απαθής! Ποτέ δεν αποδέχεσαι τη μοίρα σου και ποτέ δεν περιμένεις καρτερικά το τέλος…

Εκτός αν δεν είσαι νικητής, εκτός αν είσαι «λίγος», εκτός και αν δεν θέλεις το πρωτάθλημα…