Το κοινό έχει μάθει να αποθεώνει, να αποδομεί, να ζητάει κεφάλια, να κρίνει σκληρά. Η βάση της αντίδρασής του είναι ακραία, είτε θετικά, είτε αρνητικά και αυτό είναι λογικό, αφού για την ομάδα του σκέφτεται συναισθηματικά.

Αναπολώ τις εποχές που σκεφτόμουν έτσι, όπως ο ρόλος μου είναι άλλος. Να κάνω το ακριβώς αντίθετο. Να παραθέσω τις σκέψεις μου, απομονώνοντας το συναίσθημα.

Με τα χρόνια λοιπόν πιστεύω πως ως ένα μεγάλο βαθμό το έχω καταφέρει. Και έρχεται η στιγμή για να αραδιάσω τις σκέψεις μου.

Ο ΠΑΟΚ του Ιβάν Σαββίδη, πέρασε από διάφορες φάσεις από τον Ιούλιο του 2012 μέχρι και σήμερα. Πάντα η στόχευση ήταν μία και μοναδική. Η κορυφή.

Το πως έφτασε σε αυτή το ξέρουμε όλοι, όμως πρέπει να είμαστε σε θέση να παραθέσουμε όλες τις παραμέτρους. Σίγουρα, έχοντας ξοδέψει πολλά περισσότερα χρήματα από αυτά που έπρεπε. Γιατί; Πρώτον γιατί μάθαινε και δεύτερον γιατί το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο, διοικούνταν από μία Χούντα, αυτή του Ολυμπιακού.

Το περυσινό αήττητο πρωτάθλημα και νταμπλ, έφερε τους δύο από τους τέσσερις τίτλους τα τελευταία τρία χρόνια. Συν ένα κλεμμένο πρωτάθλημα, πέντε. Η στόχευση είχε επιτευχθεί με άγαρμπο αλλά αποτελεσματικό τρόπο.

Δε νομίζω πως υπήρχε άλλος τρόπος πλην του άγαρμπου για έναν επενδυτή που δεν ήξερε το άθλημα σε αυτό το επίπεδο, σε ένα περιβάλλον χυδαίο για κάποιον καινούργιο που θέλει να πάρει κομμάτι της πίτας. Όμως όλα αυτά πέρασαν. Η στόχευση πλέον είναι άλλη.

Ο ΠΑΟΚ πρέπει να παραμείνει συνεπής στον πρωταθλητισμό, πρέπει να κατακτά τίτλους, αλλά πρέπει να το κάνει λιγότερο άγαρμπα, πιο τεχνοκρατικά ποδοσφαιρικά. Γιατί; Πρώτον γιατί κανένας επενδυτής δεν είναι σε θέση να πετάει 30 εκατ τον χρόνο σε βαρέλι χωρίς πάτο και δεύτερον, γιατί με το πρώην μοτίβο αποτύχαμε στην Ευρώπη.

Εδώ λοιπόν η στόχευση πρέπει να είναι συγκεκριμένη. Τι θέλει να κάνει το κλαμπ; Να μειώσει τα κόστη και να έχει καλύτερη ομάδα. Γίνεται. Πως θα το πετύχει αυτό; Προφανώς με έναν τρόπο. Διαλέγοντας στελέχη που θα συμφωνήσουν στα θέλω του κλαμπ και θα προχωρήσουν πάνω σε αυτά. Και που εννοείται, θα έχουν την ευθύνη των επιλογών τους.

Με αυτόν τον τρόπο, το τάιμινγκ των επιλογών θα είναι καλύτερο, άρα και μειωμένα έξοδα, ενώ αυτές θα γίνονται μέσα από μία πολύ μεγαλύτερη λίστα έτσι ώστε να μειωθεί το ρίσκο που πάντα υπάρχει.

Στα θέλω του κλαμπ εννοείται πως θα πρέπει να μπει και ένα κομμάτι των ακαδημιών, έτσι ώστε να μη ξαναδούμε πάγκο του ΠΑΟΚ που θα κοστίζει όσο τρεις ομάδες της Σούπερ Λίγκας και αν βάλουμε την κερκίδα τέσσερις.

Τόση ώρα γράφω ουσιαστικά για την στόχευση που ξεκινά από την δομή. Και ο ηγέτης, δηλαδή ο ιδιοκτήτης, δεν είναι αυτός που αναλαμβάνει την ευθύνη αλλά αυτός που απαιτεί από τον υφιστάμενό του. Είτε τον λένε τεχνικό διευθυντή, είτε project manager, είτε όπως θέλει ας βαφτιστεί.

Ο τεχνικός διευθυντής βέβαια δεν είναι Θεός, ούτε και μπορεί να προχωρήσει χωρίς τον διοικητικό έλεγχο. Αυτός είναι και ο λόγος που προσωπικά θεωρώ απαραίτητη την παρουσία ενός ποδοσφαιράνθρωπου στο διοικητικό συμβούλιο της ΠΑΕ.

Έναν τύπο που θα έχει απόσταση απ όλο το αγωνιστικό τμήμα, που θα παρεμβαίνει μόνο όταν ο τεχνικός διευθυντής θα δείχνει αδυναμία. Και που ο τεχνικός διευθυντής θα ξέρει πως αυτός είναι ο άνθρωπος που θα του εκφράσει την ικανοποίηση ή τη δυσαρέσκεια του κλαμπ.

Αυτή είναι η πυραμίδα της δομής στη κορυφή του κλαμπ κατά την άποψή μου. Ιδιοκτήτης, διοικητικός ποδοσφαιράνθρωπος, τεχνικός διευθυντής. Οι πρώτοι δύο δίνουν τις κατευθύνσεις και ο τρίτος υλοποιεί. Και ο δεύτερος είναι απαραίτητος, λόγω της απόστασης του πρώτου.

Ο ΠΑΟΚ τη δεδομένη χρονική στιγμή είναι ένα κλαμπ οργανωμένο σε όλα τα επίπεδα. Από την πρώτη ομάδα μέχρι και τις ακαδημίες, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από κανέναν αναλογικά με το που βρίσκεται.

Το λάθος που κάνει λοιπόν ο ΠΑΟΚ παραδοσιακά, είναι πως δεν θέτει ο ίδιος τους όρους που θα δουλέψει αυτός που θα έρθει. Όπως έγινε φέτος με τον Φερέιρα.

Αυτό συνέβη γιατί μέσα σε δύο μέρες έπρεπε να βρει προπονητή, όμως είναι ένας οδηγός για το μέλλον. Όταν το κλαμπ λέει πως οι μετρήσεις των παικτών είναι κακές και πρέπει να αλλάζει η προπόνηση, θα αλλάζει.

Όταν κάποιος έρχεται από το εξωτερικό, έχει την αίσθηση πως εδώ βιάζουμε παρθένες και τρώμε πογκολίνους. Το πρώτο πράγμα λοιπόν που οφείλει ο ΠΑΟΚ να κάνει, είναι να ξεκαθαρίζει πως εδώ δουλεύουμε έτσι. Όποιος δεν θέλει, σπίτι του.  

Ο ΠΑΟΚ οφείλει να έχει δικό του αρχιγυμναστή, δικό του αναλυτή αντιπάλου, δικό του αναλυτή ομάδας, δικό του ιατρικό τιμ, δικό του προπονητή τερματοφυλάκων.

Ο κάθε προπονητής που προσλαμβάνεται, μπορεί να έχει δύο βοηθούς και τέλος γιατί σε αντίθετη περίπτωση θα έχουμε φαινόμενα Λουτσέσκου που τους πήρε όλους και εννοείται φαινόμενα Φερέιρα με ελλιπές τιμ και εγωιστική νοοτροπία απέναντι στο κλαμπ.

Επίσης, το κλαμπ θα πρέπει να είναι σκληρό απέναντι στα στελέχη του. Όχι σκληρό ρίχνω δύο μπινελίκια και τέλος. Είσαι γιατρός και απέτυχες να επαναφέρεις τα περιουσιακά μου στοιχεία όταν έπρεπε, έφυγες. Είσαι γυμναστής και δεν τρέχει η ομάδα; Έφυγες. Είσαι προπονητής τερματοφυλάκων και τα παιδιά δεν είναι καλά όποιον και αν χρησιμοποιήσω; Έφυγες.

Με λίγα λόγια, το κλαμπ πρέπει να σεβαστεί την ίδια του την επένδυση. Δεν είναι δημόσιο που πληρώνει ο λαουτζίκος για να κάνουν κάποιοι τους όμορφους. Υπάρχει επένδυση από ιδιώτη, υπάρχουν ευθύνες, υπάρχουν πολύ καλές πληρωμές, αλλά και απαιτήσεις βάσει αυτών.

Η στόχευση λοιπόν είναι ο ΠΑΟΚ να παραμείνει για χρόνια στη κορυφή και να βαδίζει στην Ευρώπη. Αυτό θα το πετύχει ξεκινώντας από τη δομή του και περνώντας τα κατάλληλα μηνύματα στα στελέχη του.

Αν συμβούν αυτά τα δύο, μετά τα πάντα είναι πολύ πιο εύκολα.

Ο τεχνικός διευθυντής μπορεί να διαλέξει έναν προπονητή που θα δεχτεί τα θέλω του κλαμπ και δεν θα υπάρχουν παρεξηγήσεις στη διάρκεια, ο προπονητής θα είναι σε θέση να ζητήσει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά για αυτό που θέλει να παίξει, το κλαμπ θα ελέγχει την εκγύμναση των παικτών έτσι ώστε να βγαίνουν οι κατάλληλες εντάσεις όπως πρέπει, οι παίκτες που θα έρθουν θα γνωρίζουν ακριβώς τον ρόλο που θα έχουν, όπως και αυτοί που θα μείνουν.

Παράλληλα το κλάμπ που ξοδεύει 3εκατ τον χρόνο για ακαδημίες θα έχει μία τετράδα – πεντάδα παικτών προοπτικής που θα έχουν και αυτοί ξεκάθαρο ρόλο έστω και υποβαθμισμένο, αλλά με το καλημέρα θα ρίξουν το μπάτζετ της πρώτης ομάδας αισθητά.

Μετά θα δούμε αν ξαφνικά ο Μπίσεσβαρ ξέχασε τη μπάλα, ο Βαρέλα χρειάζεται GPS για να συναντήσει αντίπαλο σε μαρκάρισμα, ο Πασχαλάκης δεν θα πιάνει τη μπάλα, ο Μαουρίτσιο δεν θα περνάει μισή κάθετη και ο Άντρε θα είναι μία έτσι, μία γιουβέτσι.

Το ονόματα τυχαία γιατί δεν ξέρουμε πόσοι από αυτούς θα συνεχίσουν, δεν ξέρουμε τι θέλει να κάνει ακριβώς ο ΠΑΟΚ και αν αυτοί έχουν ρόλο, δεν ξέρουμε ποιον προπονητή θα έχουμε και αν ταιριάζουν και χίλια δύο.

Το μοναδικό ευχάριστο είναι πως ο ΠΑΟΚ ο ίδιος, αρχίζει και αντιλαμβάνεται πως πρέπει σιγά – σιγά και πρακτικά, να μεταβεί σε αυτό το μοντέλο.