Το ποδόσφαιρο είναι συναισθήματα. Και μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου είναι εντυπωσιακό πως μπορείς, από μια πορεία της μπάλας, να νιώσεις μια “έκρηξη” συναισθημάτων μέσα σου. Δεν θυμάμαι την συνέχεια, στα αυτιά μου ηχεί ακόμη μετά βίας να βγαίνει η φωνή του. Είχαμε πεταχτεί ήδη από τις θέσεις μας. Θυμάμαι να σκέφτομαι πως αυτός έπρεπε να το βάλει. Αυτός και πάλι αυτός.

Η χρονιά του ΠΑΟΚ είναι το εκπληκτικό γκολ του αρχηγού του κι ας με… διόρθωσε αργότερα ο Πορτογάλος στις δηλώσεις του, λέγοντας πως η χρονιά του ΠΑΟΚ δεν είναι ένα πρόσωπο, είναι ένα σύνολο, μια οικογένεια. Έχει δίκιο. Αλλά αυτήν την τσαντίλα που έβλεπα στα μάτια του την προηγούμενη ημέρα, την ημέρα των συνεντεύξεων, ήθελα να την δω μέσα στο γήπεδο. Μέσα σε ένα γήπεδο που έχουμε… καταραστεί τόσες φορές. Και αυτός το έκανε με αριστοτεχνικό τρόπο. Και μετά ήρθε ο Πέλκας να το σφραγίσει.

Και σκέφτεσαι, αυτός κι αν άξιζε να κλείσει μια εκπληκτική σεζόν με ένα γκολ στον τελικό Κυπέλλου και γίνεσαι άδικη απέναντι σε έναν συγκλονιστικό Πρίγιοβιτς που έκανε τα πάντα μέσα στο γήπεδο. Ναι, έχασε το πέναλτι αλλά αποδείχθηκε πως έτσι έπρεπε να γίνει για να είναι πιο γλυκό. Απέναντι σε έναν… οδοστρωτήρα Βαρέλα, σε έναν Κρέσπο που ανέλαβε όλη την “βρώμικη” δουλειά, σε έναν Κάνιας που ήταν παντού, σε έναν, έναν, έναν… και σε έναν Λουτσέσκου που δεν σκέφτηκε λεπτό την ζημιά που ενδεχομένως να κάνει στην εικόνα του και στο προφίλ του, φωνάζοντας διαρκώς για την “κλοπή” του πρωταθλήματος.

Το χρωστούσαν στους εαυτούς του και σε κανέναν άλλον. Τις απαντήσεις τις είχαν δώσει καθ΄όλη την διάρκεια της χρονιάς, εκεί που οι άλλοι σταμάτησαν, αυτοί συνέχισαν. Εκεί που άλλοι περίμεναν πως θα αδειάσει ψυχολογικά, ο ΠΑΟΚ επούλωνε μόνος του τις… πληγές και στο χορτάρι έμοιαζε θηρίο στο κλουβί. Ο τελικός δεν ήταν παρά ένα 90λεπτο, ένα δοκάρι και έξω, ένα χαμένο πέναλτι, μια κακή επιλογή σε ένα τετ α τετ και όλα αλλάζουν…

Και το α΄ημίχρονο φάνηκε πως δεν ήταν η μέρα του. Η εικόνα μιας ΑΕΚ να της χαμογελάει διαρκώς φέτος η τύχη, περνούσαν σαν εφιάλτης από μπροστά σου αλλά υπάρχει και… ποδοσφαιρικός Θεός. Έστειλε την συγκεκριμένη ομάδα στον τελικό με γκολ στην εκπνοή των καθυστερήσεων. Λάζαρε, θα στο είπαν και άλλοι, αλλά σε ευχαριστούμε.

Στον τελικό έπρεπε να βρεθεί απέναντί της. Απέναντι σε εκείνη που βρέθηκαν στα δικαστήρια για χάρη ενός πρωταθλήματος. Απέναντι σε εκείνη που αρκέστηκε σε φιέστες με αστερίσκους για να νομιμοποιήσει στις συνειδήσεις ένα πρωτάθλημα που κρίθηκε στα δικαστήρια. Απέναντι σε εκείνη, μέσα στο σπίτι της.

Και το φινάλε γράφτηκε όπως ακριβώς τους άξιζε. Όπως άρμοζε σε αυτήν την ομάδα και σε αυτόν τον κόσμο που βρέθηκε στα… κάγκελα όταν ένιωσε να παίζουν με την νοημοσύνη του, όταν είδε την ομάδα του να… κανιβαλίζεται όσο καμία ποτέ άλλοτε.

Η λογική του παραλόγου αλλά ήμασταν μέχρι το τέλος ζωντανοί.

Κι ας ζήσαμε τις δικές μας ροκ καταστάσεις, κι ας είδαμε τα νεύρα μας να δοκιμάζονται μέρα τη μέρα, κι ας μην μιλιόμασταν άλλο μεταξύ μας. Υπήρχαν βράδια που δεν κοιμηθήκαμε αλλά το πρωί έπρεπε να το παίζουμε άνετοι και ωραίοι. ΠΑΟΚ είσαι λέγαμε.

Μέχρι τον τελικό. Για την λύτρωση και την αγκαλιά στο τέλος. Για ένα: “Ρε φίλε τι ζήσαμε…”