Δεν ήμασταν πλειοψηφία αυτοί που το είπαμε. Στον ΠΑΟΚ και στις περισσότερες ομάδες, συνήθως κυριαρχεί η τάση «είμαστε καταδικασμένοι να πρωταγωνιστούμε, η ηττοπάθεια κάνει κακό, αν δεν πιστεύεις στις δυνατότητες σου δε θα τα καταφέρεις και τέτοια».

Και είναι δεκτά όλα αυτά. Δεν τα υιοθετώ αλλά τα κατανοώ. Στο κάτω κάτω οι φίλαθλοι δεν πληρώνονται για να σχεδιάζουν ποδοσφαιρικά τμήματα, ούτε για να αξιολογούν τεχνοκρατικά το υλικό της ομάδας τους σε σχέση με τον ανταγωνισμό. Άλλοι οφείλουν να ξέρουν σε τι κατάσταση είναι η ομάδα και ποιες είναι οι δυνατότητές της και για το λόγο αυτό αμείβονται πλουσιοπάροχα. Κάτι διευθυντές τραπεζών και βουλευτές και δήμαρχοι, θα κλάψουν αν μάθουν πόσα χρήματα βγάζουν τεχνοκράτες για να στήνουν ποδοσφαιρικά τμήματα ή να μεσολαβούν για την πώληση ενός αθλητή.

Για κάποιους, λοιπόν, ο ΠΑΟΚ θα ξεκινούσε τη χρονιά από την τρίτη θέση στη γραμμή εκκίνησης. Δεν ξέραμε καν αν θα μείνει ο προπονητής, η ομάδα ήθελε ενίσχυση στις περισσότερες θέσεις, πολλοί παίκτες παρουσίαζαν τάσεις φυγής, άλλοι απαξιώνονταν για έναν ακατανόητο λόγο. Αν προσέθετες την εν γενεί εσωστρέφειά μας ως κλαμπ, καταλάβαινες πως η ζημιά της περσινής χρονιάς δεν είχε ακόμη καταμετρηθεί στο σύνολό της. Υπήρχαν απόνερα. Για να εξηγούμαι: όταν λέω λάθη εννοώ τα λάθη της διοίκησης που ήταν πολλά. Από εκεί ξεκινάνε πάντα όλα. Και τα καλά (που ήταν τόσα πολλά την περασμένη τετραετία) αλλά και τα στραβά.

Και ξεκινάμε τη χρονιά με το πρώτο μας ευρωπαϊκό παιχνίδι χωρίς ούτε ένα σημάδι ελπίδας. Στα φιλικά ήμασταν… «για τα σκυλιά». Βλέπαμε τους περσινούς ανενεργούς ποδοσφαιριστές και τα νέα μας παιδιά που γνωρίζαμε ότι σύντομα θα δίνονταν δανεικοί.

Και περνάμε εύκολα την Μπεσίκτας μέσα στην Τούμπα με εξαιρετική εμφάνιση και αποφαστικότητα, εξασφαλίζοντας τους ομίλους του Γιουρόπα. Επιτυχία μεγάλη και ευκαιρία για ανασύνταξη και ηρεμία.
Η κλήρωση με την Μπενφίκα περισσότερο γέλιο προκάλεσε για την έμφυτη γκαντεμιά μας και διόλου άγχος με αποτέλεσμα ο ΠΑΟΚ να προκριθεί γιατί ήταν σοβαρός και συγκεντρωμένος, γιατί του ταίριαξε το παιχνίδι κλεφτοπόλεμου, δεν είχε άγχος και είχε απέναντι του μια ομάδα που βρίσκονταν σε τεράστια κρίση.

Αλήθεια σας το λέω, καλύτερα να έπεφτε πάλι μεγαθήριο στο δρόμο μας. Αυτό σκέφτηκα για την Κράσνονταρ. Καλύτερα μια ομάδα που θα είχε δεδομένους τους ομίλους και που θα μάς υποτιμούσε παρά ένα κλαμπ με δίψα για την πρόκριση, με ρυθμό αγώνων, με χαμηλό προφίλ και με ρόστερ ομοιογενές, δεμένο, πειθαρχημένο.

«Τους είχαμε», ναι. Θα μπορούσαμε εμείς να έχουμε περάσει, ναι. Ότι κι αν γίνονταν όμως στα δύο ματς, αλλά και ανάποδα να ήταν τα αποτελέσματα των αγώνων (θα μπορούσε το 2-1 να έχει γίνει 1-2 με το δοκάρι στο Κράσνονταρ, θα μπορούσε να μπει το πέναλτι, θα μπορούσε να μη βάλει το αυτογκόλ το πουλέν μου ο Μιχαηλίδαρος…) αυτό που λέμε εμείς τώρα, ότι «τούς είχαμε»
δηλαδή, θα το έλεγαν οι Ρώσοι. Και θα είχαν δίκιο.
Μην ξεχνάτε πως οι Ρώσοι το δικό μας όνειρο για γήπεδο το έχουν πραγματοποιήσει προ πολλού και τα τελευταία χρόνια έχουν σταθερά καλύτερη πορεία από μάς στην Ευρώπη. Ούτε ονομάτων στερείται το ρόστερ τους, ούτε μπάτζετ χαμηλό έχουν. Συγνώμη κι όλας αλλά την Τετάρτη δεν έγινε και καμιά έκπληξη πρώτου μεγέθους. Προκρίθηκε η ομάδα «που ήρθε η σειρά της».

Τα αναλύω αυτά γιατί πρώτιστο θέμα μας είναι να καταλάβουμε ποιοι είμαστε εμείς αυτή τη στιγμή και πώς μπορούμε να γίνουμε δυνατότεροι στο προσεχές μέλλον με βάση το πλάνο που εφαρμόζουν η ιδιοκτησία, ο τεχνικός διευθυντής και ο προπονητής.

Ο ΠΑΟΚ είναι μια ομάδα που μπορεί να παίξει στους 32 ή και τους 16 της δεύτερης στη σειρά ευρωπαϊκής διοργάνωσης και να διεκδικήσει τους δύο τίτλους στη χώρα του μέχρι τελευταίου ποδοσφαιρικού δευτερολέπτου. Αυτό μπορεί να κάνει χωρίς το άγχος του φαβορί. Αρκεί να βελτιώνεται. Μήνα με το μήνα. Προσθήκη με την προσθήκη.
Μέσα σε όλες αυτές τις μπερδεμένες σκέψεις, υπάρχει και μια αδιαπραγμάτευτη πραγματικότητα: το σόου έχει ήδη ξεκινήσει. Δεν μπορούμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω. Ας καθίσουμε αναπαυτικά στις οθόνες μας να το δούμε γιατί ούτε καν στο γήπεδο μπορούμε να πάμε. Μακάρι στα ευρωπαϊκά ματς να έχει κόσμο. Έστω και λίγοι «τυχεροί» να ξαναμυρίσουν Τούμπα.

Υ.γ.1: Όταν στο σημαντικότερο ευρωπαϊκό σου παιχνίδι είσαι χωρίς δεξί μπακ και με το σέντερ φορ σου να έχει τις βαλίτσες του ακόμα στην πατρίδα, όταν παροπλίζεις (ενώ έχεις στο ρόστερ και πληρώνεις) αθλητές έτοιμους να παίξουν που ανήκουν στη «φουρνιά των τίτλων» αυτής της ομάδας, καμία κακοτυχία δεν πρέπει να γίνει δικαιολογία.
Υ.γ.2: Ο Λέο Μάτος είναι και πάλι πίσω στην ομάδα. Έτοιμος να κάνει αυτό που ξέρει καλά: να ιδρώσει τη φανέλα. Δε με νοιάζει πια τι έγινε κι αν μπορούσαμε να το αποφύγουμε. Μού φτάνει που κάποιοι κατάλαβαν το λάθος και το διόρθωσαν. «Ο έξυπνος παραδέχεται». Τώρα μόνο μπροστά υπάρχει.
Προχωράμε.