Λένε για τους κουμπάρους ότι είναι οι «εκούσιοι συγγενείς». Αυτοί που τους διαλέγεις κι ας μην κυλά το ίδιο αίμα στις φλέβες σας… Ειδικά σήμερα, λοιπόν, εγώ γιορτάζω διπλά γιατί ο πατέρας του βαφτισιμιού μου δεν είναι απλά ένας φίλος αλλά ένας αδελφός. Μια παράλληλη ζωή. 

Ξέρετε πόσες συζητήσεις έχουμε κάνει με τον Νίκο γι αυτήν την στιγμή; Πόσες φορές σχεδιάσαμε την διαδρομή από την κλινική στο γήπεδο της Τούμπας για να κάνει ο πιτσιρικάς έναν κύκλο γύρω από τον «ναό» και να πάρει κλίμα; Πόσες φορές σκεφτήκαμε την πρώτη φορά που θα πει «ΠΑΟΚ», με την ανωριμότητα που διακρίνει δυο άντρες όταν μιλούν για μπάλα και κάνουν τις γυναίκες τους δίπλα να τσατίζονται;

Σήμερα, στον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που βρήκα να μιλήσω στο τηλέφωνο με τον κουμπάρο μου, «είδα» μπροστά μου όλη την υπαρξιακή διαδρομή της γένησης των παιδιών μου και ειδικά του γιου μου, που μέσα σε όλα συμβολίζει την «διαδοχή», το δέσιμο με τον πατέρα μου, το «αύριο» της οικογένειάς μας που (ανθρώπινο και όχι μακάβριο αυτό) κάποια στιγμή θα συνεχιστεί χωρίς εμάς.

Από τότε που έκανα παιδιά, άλλαξε ασυναίσθητα μέσα μου όλη η οπτική μου γύρω από τα πράγματα και φυσικά γύρω από το ποδόσφαιρο. Οταν η συμπεριφορά σου αποτελεί παράδειγμα, όταν η σύνδεσή σου με την ομάδα δεν είναι κάτι εγωιστικό αλλά μοιράζεται και με άλλους, μικρότερους σε ηλικία ανθρώπους, τότε σκέφτεσαι διαφορετικά, μαλακώνεις.

Φαντάζομαι απόψε το βράδυ τον κουμπάρο μου μόνο του στο σπίτι. Μπακούρι κανονικό. Η κυρά του στο νοσοκομείο. Ο γιος του σε μια θερμοκοιτίδα να παίρνει τις πρώτες του ανάσες προσπαθώντας να καταλάβει τι συμβαίνει. Πρώτη μέρα στη ζωή για τον πιτσιρικά και σημαντικότερη μέρα στη ζωή του κουμπάρου μου, του αδελφού μου. Πείτε μου, δεν είναι ευθύνη αυτό; Δε σε αλλάζει;

Γράφω απόψε τις αράδες αυτές, σα να σκέφτομαι φωναχτά, γιατί θέλω να δώσω μια προέκταση «ασπρόμαυρη» στη χαρά του Νίκου. Πιστεύω, λοιπόν, ότι οι φίλαθλοι μιας ομάδας χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Σε αυτούς που είναι «παιδιά», που είναι μόνοι τους και συνδέονται ευθέως με την ποδοσφαιρική τους αγάπη και στους «γονείς», σε αυτούς δηλαδή που κουβαλούν κι άλλους, μικρότερους φιλάθλους μαζί τους και ζούνε σε επανάληψη εκείνα τα χρόνια των ανώριμων οπαδικών αντιδράσεών τους.

Ωριμάζεις όταν κάνεις παιδιά. Ρίχνεις τους οπαδικούς σου τόνους. Θέλεις να ξαναζήσεις μέσα από τα μάτια του παιδιού σου εκείνη την ωραία εποχή που ήσουν μικρός και όλος ο κόσμος ήταν η ομάδα σου αλλά να διορθώσεις και τα λάθη που είχες κάνει τότε. Σκέφτεσαι αλλιώς «την μπάλα» αν είσαι πατέρας. Οι παίκτες είναι κι αυτοί παιδιά σου, οι παράγοντες είναι κι αυτοί, όπως εσύ, επιφορτισμένοι με πολλά προβλήματα, άρα τους καταλαβαίνεις και τους δικαιολογείς ευκολότερα. Και μόνο που αντιλαμβάνεσαι ότι κάποια μάτια σε κοιτούν και επηρεάζονται από τη συμπεριφορά σου, αλλάζεις, βελτιώνεσαι.

Και ξέρετε κάτι… Η στιγμή που θα αρχίσεις να πηγαίνεις στο γήπεδο με το παιδί σου, αγόρι ή κορίτσι δεν έχει σημασία, είναι η αρχή της καλύτερης περιόδου σου στα γήπεδα. Είναι εκπληκτική παρέα τα παιδιά και μεγάλη ικανοποίηση να βλέπεις τις αντιδράσεις τους. Του εύχομαι του Νίκου να ζήσει πολλές τέτοιες χαρές με τον γιο του. Να είμαστε γεροί, να κάνουμε ταξίδια μαζί με τα παιδιά μας, να τους αφήσουμε να κάνουν και μόνοι τους εκδρομές. Μακάρι να τους δούμε να παίζουν μπάλα, να χαίρονται, να μεγαλώνουν όπως μεγαλώσαμε κι εμείς πριν χρόνια και, ευτυχώς, κάτι είδαμε, κάτι μάθαμε, κάτι χρήσιμο γίναμε σε αυτήν την κοινωνία.

Εύχομαι σε όλους σας να ζείτε τέτοιες στιγμές «διαδοχής». Να έχετε μια καλή ιστορία να μου γράψετε σαν σχόλιο σε αυτό το μπλογκ ή να μου την πείτε από κοντά όταν βρεθούμε σε μια κερκίδα. Εύχομαι να μπορείτε να καταλάβετε τι σημαίνει να είναι γιος σου αυτός που φοράει το 14 στον ΠΑΟΚ ή το 21 και να το σκέφτεστε διπλά πριν βρίσετε, πριν αποδοκιμάσετε και απαξιώσετε ένα παιδί που παίζει ποδόσφαιρο στην ομάδα μας. Οταν μπορείς να δεις τον άλλον σα να είναι παιδί σου, τότε βρίσκεις αγάπη μέσα σου να δώσεις. Κι όταν δίνεις αγάπη, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Κάτι εκεί ψηλά σε βλέπει και σου αποδίδει αυτό που σου αξίζει. «Ο χαρακτήρας του ανθρώπου είναι η μοίρα του». Το πιστεύω βαθιά αυτό κι επειδή γνωρίζω καλά και τον φίλο μου τον Νίκο, απόψε χαίρομαι που ένα ακόμη αγνό ΠΑΟΚτσάκι προστέθηκε στην μεγάλη μας οικογένεια.