Ο προπονητής νέος, το τιμ νέο, οι διεθνείς δεν θα έχουν προπονηθεί καν αυτές τις 21 μέρες. Ο Κάτσε 14, οι Τζιόλης, Μακ, Ρατς 12, ο Νομπόα 8. Ο Ρόμπιν Όλσεν- βασικός αναγκαστικά τερματοφύλακας μετά τον τραυματισμό του Γλύκου, ούτε δεκαήμερο.

Είδαμε καλή δουλειά, δεν μπορώ να πω, όμως δουλειά που αναγκαστικά την κόβεις στη μέση. Η ομάδα πρέπει να ανοίξει για να μπορεί να παίξει. Μετά τον αγώνα με την Ντνιέπρ έχει αλλάξει η προπόνηση, πέφτει το βάρος στο τακτικό κομμάτι.

Ο Τούντορ είναι ένας καλός επαγγελματίας και δεν θα μπορούσε να μην είναι όταν ένα κλαμπ σαν την Γιουβέντους τον κράτησε τόσα χρόνια. Και οι βοηθοί του δουλεύουν καλά και ο Πάολο Αρτίκο είναι ένας γυμναστής υψηλών προδιαγραφών. Παίκτης μου έλεγε σήμερα πως είναι ο καλύτερος που έχει δουλέψει στη καριέρα του. Αυτά βέβαια φαίνονται πάντα στο χορτάρι.

Ο νέος προπονητής του ΠΑΟΚ ξεκίνησε να δουλεύει το 3-5-2 όμως μετά το φιλικό με την Μπόχουμ άλλαξε. Είναι σαφές πως σε φάση άμυνας ο ΠΑΟΚ πάει στο 4-2-3-1, το σύστημα που παραδοσιακά τον βόλευε.

Μέσα από αυτό, ο κάθε παίκτης παίζει στη θέση του, δεν χρειάζεται ο Μακ να παίρνει όλη την πλευρά, ο Τζιόλης έχει την υποστήριξη του Κάτσε, ο Λούκας τον ελεύθερο χώρο να κινηθεί όπως τον βολεύει.

Η πρώτη παρέμβαση στις αρχικές του σκέψεις έγινε μετά το φιλικό με την Μπόχουμ όπου και δεν είχαμε διάρκεια αλλά ούτε και ισορροπία. Έδειξε αντανακλαστικά ο Τούντορ, αντιλήφθηκε άμεσα το πρόβλημα και στο φιλικό με την Ντνιέπρ παρουσίασε κάτι διαφορετικό μέσα από δουλειά που έγινε σε δύο προπονήσεις. Καλό πρώτο στοιχείο.

Ο Τούντορ είναι της πειθαρχίας αλλά χωρίς υπερβολές. Υπάρχουν κανόνες που πρέπει να τηρούνται. Όποιος δεν τους τηρεί τρώει πρόστιμο και ένα ξεφτιλίκι μπροστά στους συμπαίκτες του και η ζωή συνεχίζεται.

Τους έχει πάρει τον αέρα, όμως κακά τα ψέματα, η προετοιμασία είναι η εποχή που άπαντες είναι στα μέλια. Το πώς θα διαχειριστεί ο Τούντορ την ομάδα, θα φανεί όταν ξεκινήσουν οι επίσημοι αγώνες και δείξει τις προτιμήσεις του.

Επίσης, έτσι όπως είναι δομημένο το ρόστερ, με τις τρεις – τέσσερις προσθήκες που θα πρέπει να γίνουν για να αναβαθμιστεί αυτό ποιοτικά, η διαχείριση θα είναι ακόμη πιο σύνθετη εντός των αποδυτηρίων.

Πάμε σε κάτι που διαφωνώ σε σχέση με το κλίμα που επικρατεί. Αυτή η ομάδα που βλέπω εγώ στην Ολλανδία, δεν είναι η ίδια με αυτή που απέτυχε παταγωδώς πέρυσι. Έχει έξι νέα στελέχη, έχει νέο προπονητή, νέο τιμ και αθλητικό διευθυντή … δικτάτορα πάνω από τα κεφάλια όλων.

Πρώτα απ όλα, στην ενδεκάδα που αναμένεται να παίξει την Πέμπτη, τρεις δεν υπήρχαν πέρυσι. Ο Όλσεν, ο Πέλκας και ο Λούκας. Πάμε παρακάτω.

Ο Χαρίσης που προφανώς δεν έχετε εικόνα, είναι μία εκπληκτική περίπτωση ποδοσφαιριστή που στη φάση που βρίσκεται σήμερα, μπορεί να καλύψει άνετα τον Τζιόλη όταν αυτός κουραστεί. Έναν Τζιόλη που όταν κουράζονταν πέρυσι – και όταν έφυγε πρόπερσι – κλαίγαμε με μαύρο δάκρυ.

Επίσης, υπάρχει και ο Κοροβέσης που δεν σου γεμίζει το μάτι, όμως τη δουλειά την κάνει και λες πως έχεις άλλο έναν ακραίο. Ο Μακ δεν είναι μόνος του πλέον. Υπάρχει και ο Μυστακίδης που τον περιμένω. Δεν είμαι ακόμη σίγουρος για το τι μπορεί να δώσει.

Θα προσθέσω πως παρά την κακή εικόνα που είχε ο Ρικάρντο Κόστα απέναντι στη Μπόχουμ δεν μπορεί να έχει το περυσινό χάλι, έχει γυμναστεί σωστά, δουλεύει επαγγελματικά και τον περιμένω πολύ πιο σοβαρό, ενώ το μεγάλο ερωτηματικό λέγεται Νομπόα που και αυτός δύσκολα θα πάει χειρότερα από πέρυσι.

Θέλω με λίγα λόγια να πω, πως ναι μεν η ομάδα απέτυχε, αλλά αυτή η ομάδα που βλέπουμε σήμερα έχει κάποιες διαφορετικές πινελιές που δίνουν ποιότητα και σχετικό βάθος.

Το ότι χρειαζόμαστε επιπλέον παίκτες και κυρίως καλύτερους από αυτούς που έχουμε, είναι ένα γεγονός που το καταγράφουμε σε κάθε ευκαιρία.

Απλά δεν μπορώ να ακούω πως η ομάδα είναι η ίδια.