Να λοιπόν που σιγά-σιγά (έστω και αργά) όλοι καταλαβαίνουν ότι ο ΠΑΟΚ (εκτός των άλλων) πάσχει και σε προσωπικότητες….

Η ομάδα του ΠΑΟΚ προφανώς δεν έχει μεσοεπιθετικούς που θα κρίνουν εύκολα και με μία-δύο ενέργειες ένα παιχνίδι, αλλά δεν έχει και τις προσωπικότητες που θα τον «σηκώσουν» στα δύσκολα. Κάπως έτσι δεν μπορεί να αντιδράσει στις δυσκολίες που του παρουσιάζονται σε αγώνες, κάπως έτσι δεν σκοράρει ποτέ μετά από γκολ αντιπάλων που τον φέρνουν σε δύσκολη θέση, κάπως δυσκολεύεται να ξεπεράσει και τις κρίσεις.

Τι σημαίνει λοιπόν προσωπικότητα;

Είναι ο αρχηγός, το παράδειγμα προς μίμηση για όλους. Είναι αυτός που θα πάρει τη μπάλα στα δύσκολα. Είναι αυτός που θα φωνάξει εντός και εκτός γηπέδου. Είναι αυτός του οποίου η απόδοση δεν θα αλλάζει από έδρα σε έδρα. Είναι αυτός που μιλάει στα αποδυτήρια και θα τον ακούν όλοι, είναι αυτός που θα εκπροσωπεί ή θα εκφράζει και την ομάδα δημοσίως. Προφανώς και δεν μιλάμε για μία εύκολη περίπτωση…

Πάμε λοιπόν στο πώς και που βρίσκεις ή φτιάχνεις προσωπικότητες…

Κατ’ αρχάς παραδεχόμαστε ότι ο ΠΑΟΚ πάσχει σε αυτό τον τομέα… Γιατί;

Μεγάλη προσωπικότητα δύσκολα να αναδειχθεί στα 20-22 χρόνια ενός παίκτη. Μπορεί να δείξει σημάδια ένας νεαρός σε αυτή την ηλικία, είναι όμως πολύ δύσκολο και σπάνιο να ηγηθεί ένας παίκτης από τα 20 του χρόνια. (Ο ΠΑΟΚ έχει πολλούς νεαρούς…).

Μεγάλη προσωπικότητα είναι δύσκολο να προκύψει από νεοφερμένους παίκτες και κυρίως από ξένους νεοφερμένους. Ο Κονσεϊσάο (για παράδειγμα) που πρωταγωνίστησε από την πρώτη στιγμή, ήταν εξαίρεση. Ο Γκαρσία χρειάστηκε λίγο χρόνο να προσαρμοστεί. Σε κάθε περίπτωση αυτοί (μαζί και ο Κοντρέρας) ήταν και παικταράδες. Είχαν παίξει νωρίτερα και σε πολύ μεγάλα club. Τέλος πάντων υπήρχαν και άνθρωποι να τους πείσουν για να έρθουν…

Άλλο είναι το θέμα…

Στον Παναθηναϊκό ο Ζέκα, ο Λέτο, ο Μπεργκ είναι προσωπικότητες. Στον Ολυμπιακό ο Μιλιβόγεβιτς είναι πλέον και αρχηγός. Τι κοινό έχουν αυτοί; Παραμένουν στις ομάδες τους για τρία-τέσσερα-πέντε χρόνια.

Ο ΠΑΟΚ αλλάζει πολύ συχνά και σε μεγάλη έκταση το ρόστερ του και από τους ξένους, δύσκολα μένει κάποιος για χρόνια. Ο ξένος πρέπει πρώτα να καταλάβει που ήρθε, τι «παίζεται» στα αποδυτήρια, στην πόλη, στο πρωτάθλημα, με τους διαιτητές και με όλες τις δυσκολίες. Χρειάζονται χρόνο οι ξένοι για να αναπτύξουν την προσωπικότητά τους. Είναι πολύ πιθανό δηλαδή ο Βαρέλα (όπως το πέτυχε στην Ρουμαία) να γίνει και εδώ αρχηγός. Όχι τώρα όμως. Το ίδιο και ο Κάμπος ή ο Κρέσπο… Θέλουν αρκετό χρόνο…

Άλλες προσωπικότητες; Έλληνες διεθνείς… Εδώ τώρα μπλέξαμε… Από πού να το πιάσεις και που να το αφήσεις; Ότι στον ΠΑΟΚ ο… «Έλληνας διεθνής» είναι ένα πράγμα… στοχοποιημένο και σχεδόν ευνουχισμένο, όλοι το ξέρουν… Αλλά ας μην τους δικαιολογήσουμε. Σε κάθε περίπτωση και εδώ κάποιοι αντέχουν (να μην πούμε ονόματα) και άλλοι λυγίζουν… Πρόβλημα λοιπόν και εδώ!

Με αυτά και με αυτά ο ΠΑΟΚ που προσπαθεί να βελτιώσει το ρόστερ του, έμεινε χωρίς προσωπικότητες. Έμεινε γιατί δεν τις έψαξε να τις αγοράσει, έμεινε γιατί οι νεαροί του θέλουν χρόνο, έμεινε και γιατί αλλάζει συνέχεια και σε μεγάλο ποσοστό το ρόστερ του και έτσι αρκετοί… δεν προλαβαίνουν.

Τι μένει; Να ξοδέψει το κάτι παραπάνω για να τις αγοράσει και από εκεί και πέρα να περιμένει όσους άλλους (από τους καινούριους και τους μικρούς) αντέξουν…