Δε χρειάζεται να περιμένω το παιχνίδι με τον ΠΑΣ για να το πω αυτό. Αυτό που βλέπουμε στη βαθμολογία είναι μια εκδοχή που λες και βγήκε από την φαντασία του πιο αισιόδοξου οπαδού, κάτι στο στυλ «όλους τρέλα σας πουλάμε» και «πρωτάθλημα θα πάρουμε με αρχηγό τον Τέο» τα οποία παραπέμπουν περισσότερο σε αυτοσαρκασμό και πλάκα της κερκίδας. Ας το παραδεχτούμε: κανείς δεν πίστευε σε αυτήν την συγκομιδή βαθμών. Κανείς δεν πίστευε πως θα σκαλώσουμε μόνο στο Περιστέρι και θα έχουμε 38 βαθμούς, μία αγωνιστική πριν το τέλος του πρώτου γύρου.

13 νίκες και μια ισοπαλία. Αήττητος και με ρεκόρ σε ενεργητικό και παθητικό, σε διαδοχικές νίκες από πέρσι, συν τις επιτυχίες στο κύπελλο και την κατάκτησή του με νίκη στο ΟΑΚΑ επί της ΑΕΚ. Τα ρεκόρ είναι για να σπάνε, το -2 έγινε +8, ο δεύτερος γύρος είναι βατός και η ομάδα δείχνει να έχει τον τρόπο, τις λύσεις, τα πρόσωπα και τη νοοτροπία.

Κι εδώ ανοίγει η πρώτη συζήτηση για το πόσο καλό ποδόσφαιρο παίζει ο ΠΑΟΚ. Και έχει «πολύ ψωμί» η κουβέντα αυτή. Γιατί, πράγματι, ο ΠΑΟΚ δεν παίζει θεαματικό ποδόσφαιρο. Ούτε καθαρίζει από νωρίς τα παιχνίδια. Δεν καταφέρνει παρά ελάχιστες φορές να διατηρήσει ως το τέλος διαφορά πάνω από ένα γκολ κάνοντας τον κόσμο του να καρδιοχτυπά. Ο ΠΑΟΚ είναι ομάδα που δεν κάνει «θόρυβο» όταν παίζει. Δεν σκοτώνει τον αντίπαλο, ούτε τον ρεζιλεύει. Είναι αυτό που λέμε: δεν αναγκάζει τους αντίπαλους φιλάθλους να παραδεχτούν την αξία του, ούτε τους ουδέτερους να τον συμπαθήσουν σκορπώντας θέαμα και συγκινήσεις. Για να το πάω ένα βήμα παραπάνω: Ο ΠΑΟΚ σε όσους δεν είναι ΠΑΟΚτσήδες είναι αντιπαθής και αχώνευτος. Όταν παίζει, συνήθως όλοι επιλέγουν να υποστηρίξουν τον αντίπαλο.

Προσέξτε τώρα εδώ την αντίφαση: όσοι αγωνίστηκαν εναντίον του και έχασαν, παραδέχονται την ποιότητά του και το λένε δημοσίως. Οι ομάδες πλέον τον αντιμετωπίζουν φοβικά. Κλείνονται από το πρώτο λεπτό. Δεν μπορούν να του πάρουν την μπάλα. Είναι πίσω αλλά κοντά στο σκορ και δε ρισκάρουν να ανοιχτούν. Τελειώνει το ματς και ψάχνουν φανέλα να ανταλλάξουν.

Ο ΠΑΟΚ δεν τρομάζει τους αντίπαλους φιλάθλους αλλά τρομάζει τους αντίπαλους ποδοσφαιριστές. Δεν έχει το σεβασμό του κοινού αλλά το σεβασμό όσων είναι απέναντί του στο χορτάρι. Γιατί; Γιατί αυτοί ξέρουν, αναλύουν, υφίστανται την ποιότητα στην πράξη ενώ οι απ’ έξω καταφέρνουν να δούνε μόνο το τελικό αποτέλεσμα που συνήθως μοιάζει «τυχαίο» ή άδικο.

Και πάμε στον βασικό φετινό αντίπαλο του ΠΑΟΚ: τον Ολυμπιακό. Δεν ξέρω αν η ομάδα του Πειραιά παίζει ως τώρα το καλύτερο ποδόσφαιρο. Άραγε, πως ορίζεται αυτό πέρα από τους βαθμούς; Υπάρχει σύστημα που καταγράφει ευκαιρίες, σωστές πάσες, δοκάρια, καθαρό παιχνίδι, θέαμα στις μεταβιβάσεις ή τα σουτ, ομορφιά στα γκολ ή στις αντεπιθέσεις; Σίγουρα υπάρχει μια γενικότερη «αίσθηση» που την βλέπουν όλοι. Σίγουρα κάποιες χαλαρές νίκες με θεαματικά διαστήματα απόδοσης συντελούν. Για να μπορέσει όμως κάποιος να πει ότι μια ομάδα παίζει καλύτερο ποδόσφαιρο από μια άλλη ενώ είναι 8 πόντους πίσω στον βαθμολογικό πίνακα (10 στην πραγματική βαθμολογία) σε μόλις 14 αγωνιστικές, πρέπει να αποδείξει ότι εξωγενείς παράγοντες όπως η διαιτησία ή η ατυχία στέρησαν τους βαθμούς που λείπουν. Και στον Ολυμπιακό κάτι τέτοιο δε συνέβη. Ούτε αδικήθηκε, ούτε κακοδαιμονία είχε, ούτε κανένα βαρύ πρόγραμμα σε Ελλάδα και Ευρώπη έβγαλε (σε αντίθεση με τον ΠΑΟΚ που έπρεπε να βρεθεί από νωρίς σε επίπεδο Τσάμπιονς Λιγκ για να αντιμετωπίσει Βασιλεία, Σπαρτάκ και Μπενφίκα). Ο Ολυμπιακός του 3-1 με την Μίλαν είναι μια ομάδα με πολλές προοπτικές. Ο Ολυμπιακός του Αστέρα Τρίπολης, του ΟΦΗ, του Πανιωνίου, του Απόλλωνα, του Παναιτωλικού, της Ξάνθης, του Άρη, του Παναθηναϊκού δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο, ανεξαρτήτως αποτελέσματος (κάποια από αυτά τα ματς τα κέρδισε).

Υπάρχει και κάτι ακόμα στην εξίσωση περί καλύτερης ομάδας: είναι η ψύχωση του Ολυμπιακού να μας πείσει ότι αυτός αξίζει τον άτυπο τίτλο. Στην ουσία προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του γιατί, κακά τα ψέμματα, εμείς το ξέρουμε ότι έχει μια χαρά ομάδα. Με αδυναμίες γιατί είναι καινούργια ομάδα, με προπονητή αμφιβόλου αξίας (αλλά αν στηριχθεί μια χαρά θα είναι, δεν μπορώ να φανταστώ πως σε αυτό το επίπεδο υπάρχουν μαγικές λύσεις) και με έναν περίγυρο διοικητικό και παραγοντικό ο οποίος έχει εδώ και χρόνια σπάσει κάθε γραφικόμετρο επιχειρώντας να λιβανίσει το μεγάλο αφεντικό και να προστατέψει την εικόνα έναντι της ουσίας. Ο Ολυμπιακός είναι νέα ομάδα. Με πολλές αλλαγές που τον διαφοροποιούν από το περσινό «τσίρκο». Έχει χάσει 12 βαθμούς σε έναν γύρο. Μια χαρά είναι γενικώς και σε συνδυασμό με την πρόκριση στους 32, μπορεί να πει κανείς πως έχει προοπτικές και βάθος τριετίας. Η συζήτηση, ωστόσο, περί «καλύτερου ποδοσφαίρου» μοιάζει «παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του». Το έχουμε πάθει. Αρκετές φορές. Τελείωνε το πρωτάθλημα από την 8η αγωνιστική και ψάχναμε το θαύμα στην Ευρώπη και στην Ελλάδα την συμπάθεια της κοινής γνώμης για την «κακοδαιμονία» μας.

Αντιλαμβάνομαι πως υπάρχει η ανάγκη στο αντίπαλο στρατόπεδο να μην «πετάξουν λευκή πετσέτα». Καταλαβαίνω τι σημαίνει για μια ομάδα με 18 στις 21 κατακτήσεις να χάσει δύο τίτλους σερί. Αυτό, όμως, είναι πρόβλημα του Ολυμπιακού και αλίμονο αν επηρεάσει τον ΠΑΟΚ. Αλίμονο αν μειώσει στο ελάχιστο τον φετινό του άθλο που πλέον ξεπερνά τα ρεκόρ της ιστορίας του και αγγίζει ρεκόρ ιστορίας συνολικά της Α’ Εθνικής.

Όσο δυνατή επικοινωνία, λοιπόν, κι αν έχει ο Ολυμπιακός ή η ΑΕΚ (που την θυμήθηκα τώρα αυτήν; Μέχρι και ο Μπαρκάν την έχει ξεχάσει), το γεγονός παραμένει ένα και απλό: ο «δικέφαλος» είναι το πρώτο φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου, χωρίς οικονομικά προβλήματα, χωρίς εσωτερικές τριβές, με δεμένο σύνολο και βελτιωμένη οργάνωση παντού. Έχει ένα μέλλον μπροστά του που θα πάρει σάρκα και οστά όταν θα γίνει η αρχή. Όταν θα κατακτηθεί το πρώτο πρωτάθλημα και θα εξαφανιστεί ακόμα ένα «φάντασμα του μακρινού παρελθόντος».

Και μια παράκληση προς το κομμάτι αυτό του κόσμου που κατά καιρούς αμφισβητεί πρόσωπα και συμπεριφορές: Την ελευθερία του πνεύματος του οπαδού της ομάδας μας την θαυμάζω. Εδώ όλοι κρίνονται. Από τον Κούδα και τον Πρέλεβιτς μέχρι τον Παντελάκη και τον Σαββίδη. Ο κόσμος δεν είναι χαζός ούτε είναι παράλογο να θέλει να βλέπει θεαματικότερο ποδόσφαιρο γιατί ξέρει πόσα χρήματα ξοδεύτηκαν ώστε να στηθεί αυτό το πρότζεκτ. Ούτε ανέχεται εύκολα ο κόσμος την καζούρα των «εχθρών» και την αμφισβήτησή τους. Αυτό, κυρίως, «τον χαλάει» πολύ. Κάποια στιγμή, όμως, οφείλουμε όλοι να αναμετρηθούμε με τα θέλω μας και να βάλουμε προτεραιότητες. Έχω 33 χρόνια να πάρω πρωτάθλημα. ΤΕΛΟΣ! Πρώτη μου σκέψη, στόχος, προτεραιότητα είναι αυτό. Θα το διεκδικήσω με κάθε τίμημα. Ακόμα περισσότερο τώρα που είμαι αήττητος και με διαφορά μεγάλη. «Αυτή η στάνη, αυτό το τυρί βγάζει». Μη με ρωτάτε γιατί. Ξεχάστε πως υπάρχουν κι άλλες συνταγές. Για 1.500 λόγους κάτι χάνουμε, κάτι κερδίζουμε παίζοντας. Αυτά που έχασε ο ΠΑΟΚ τη φετινή χρονιά με αφήνουν αδιάφορο αφού δεν έχασε (και πλησιάζει) το πολυτιμότερο.

Και, ναι, αν με ρωτάτε, δεν αλλάζω με τίποτα στον κόσμο αυτό το πρωτάθλημα, όχι μόνον λόγο στέρησης αλλά γιατί καταλαβαίνω πόσο μπορεί να «φτιάξει» τον ιδιοκτήτη. Γιατί ξέρω πόσα ΠΑΟΚτσάκια θα γεννήσει. Γιατί ακούω πως «σκούζουν» αυτοί που θα το χάσουν (γιατί το ξέρουν ότι θα το χάσουν).

Θυμάμαι τον ΠΑΟΚ που έχανε στα μέσα του πρώτου γύρου την επαφή με την κορυφή. Το πόσο αγαπητή ομάδα ήταν στο φίλαθλο κοινό με κάνει να «ξερνάω με καμπύλη», που θα έλεγε και ο Σταύρος Κόλκας. Γιατί όταν δε σε φοβούνται, είσαι «καρντάσι» και ξηγημένος. Δε θέλω να είμαι έτσι. Βαρέθηκα. Κρατήστε όλους τους άτυπους τίτλους και δώστε μου τον τυπικό. Τον κανονικό. Είμαι 43 κλειστά και πάω στα 44. Είδα τον Ιωσηφίδη να σηκώνει το τρόπαιο στην Τούμπα. Είδα ελικόπτερο να πετάει μπάλες στο τελευταίο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό. Πήγα στα Τρίκαλα για το ματς με τον Ηρακλή κι όταν μπήκα μέσα κερδίζαμε ήδη 0-1. Και το θυμάμαι ακόμα αυτό το «τίποτα» που είδα γιατί πήρα το πρωτάθλημα. Κρατάω τα καλά. Πετάω τα άσχημα. Δε θυμάμαι καν με ποιους παίξαμε στους φετινούς ομίλους του Γιουρόπα. Έχω πάρει πρωτάθλημα με Ράντε Πάπριτσα ρε μάγκες. Θα σέβεστε την ανάγκη μου να το ξαναζήσω αυτό. Δεν είμαι αχάριστος και υπερβολικός. 34 χρόνια πέρασαν. Ο γιος μου είναι ήδη μεγαλύτερος απ’ ότι ήμουν τότε εγώ. Τίποτα δε θα με ξενερώσει αν το πάρω. Γι αυτό κάνω και λίγο την παλαβή ως τότε.