«Καταλαβαινόμαστε, τώρα, δε χρειάζονται περισσότερα», έλεγε ο Γιάννης Ρίτσος. «Μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά».

Μάθαμε, όμως; Δυστυχώς όχι. Δυστυχώς η ερώτηση του τίτλου για το αν θα ψηφίσουμε με κριτήριο, με γνώμονα τις ομάδες, δεν έχει αυτονόητη απάντηση το «όχι». Και είναι κρίμα, είναι πολύ λυπηρό αυτό.

Αύριο έχουμε πολλαπλές εκλογές. Για δήμους, περιφέρεια και φυσικά για την Ευρωβουλή. Είμαστε σε ένα σταυροδρόμι ως χώρα με βασική προτεραιότητα και όνειρο όλων μας την επαναφορά της κανονικότητας στη ζωή μας μετά από 10 χρόνια μνημονίων. Ο,τι κι αν λέει ο πρωθυπουργός και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, το να φύγει το μνημόνιο δεν είναι μια απόφαση, ένα κουμπί που το πατήσαμε, ένα τιμόνι που το στρίβεις και φεύγει το καράβι σε ασφαλή νερά. Η έξοδος από την κρίση θέλει κονδύλια, οργάνωση, αξιοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη, καλή ψυχολογία στην αγορά, αγώνα και εργατικότητα επί σειρά ετών. Την ανάπτυξη θα την φέρουν οι πολλοί. Θα την φέρει η δουλειά τους.

Στις αυτοδιοικητικές εκλογές, υπάρχουν μια σειρά από τεράστια ζητήματα: η κρατική υποχρηματοδότηση, η μείωση της επιχειρηματικής δραστηριότητας που εξαφάνισε τα έσοδα από δημοτικά τέλη, η έλλειψη προσωπικού στους δήμους, η καθαριότητα, το κυκλοφοριακό, τα ευρωπαϊκά προγράμματα και η απορρόφηση τους, τα ανείσπρακτα ποσά μεγαλοοφειλετών.

Κουφάρια διοικητικών δομών είναι οι Δήμοι. Παρατημένα γραφεία. Άσχημα και εχθρικά. Ο,τι δεν διέλυσε ο Καλλικράτης, το αποτελείωσε η κρίση. Στα δημοτικά συμβούλια, αν έχουν απαρτία και δεν τρέχουν στα τηλέφωνα να μαζέψουν τους συμβούλους, βρίζονται με αχαρακτήριστη φρασεολογία και μετά αποχωρούν… αγκαλιασμένοι. Μας δουλεύουν μπροστά στα μούτρα μας. Έπεσε το επίπεδο παραγωγής ιδεών και πολιτικής. Οι σοβαροί άνθρωποι φεύγουν τρέχοντας από τα κοινά. Οι πετυχημένοι δεν ψήνονται με τίποτα να ασχοληθούν. Πολλά έργα, περνάνε από τόσες φάσης υλοποίησης που τελειώνουν χρόνια αργότερα από άσχετους επόμενους δημάρχους με αποτέλεσμα κανείς να μην τα κυνηγά και να μένουν οι διοικήσεις μόνο στα απλά, καθημερινά και μικροπολιτικά. Καμία έμπνευση, κανένα μακρόπνοο σχέδιο, καμία στρατηγική επιλογή που να βλέπει στο αύριο.

Αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα, συμβαίνει σε ακόμα χειρότερο βαθμό στη Θεσσαλονίκη. Μιλάμε για ντεκαντάνς. Ο Μπουτάρης διοικεί από το 2010. Είπε πολλά και έκανε πολύ λιγότερα. Μάλιστα, όσα έκανε τα έκανε κυρίως με «μαγκιά», με την τρέλα του ανορθόδοξου κι όχι με λεφτά. Είχε έναν αέρα, μια φόρα αλλά στην πρώτη αντίσταση το αιωρόπτερο έπεσε. Βρήκε άδεια ταμεία κι ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο. Έπεσε πάνω στην κάθετη μνημονιακή πτώση των χρηματοδοτήσεων. Δεν είχε εύκολο έργο.

Σαν να μην έφταναν αυτά, η παράταξη Μπουτάρη με την έναρξη της δεύτερης θητείας σταδιακά διαλύθηκε. Τα στελέχη αποδείχθηκαν κατώτερα των περιστάσεων και ο επικεφαλής κυρ Γιάννης, πολιτικά «λίγος» ώστε να πάρει αποφάσεις για το δικό του μέλλον αλλά για και να δρομολογήσει την επόμενη μέρα της παράταξης. Χάθηκε η συνοχή, το καλό κλίμα, σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και η πλειοψηφία. Λυπηρά πράγματα συνέβησαν και συμβαίνουν ακόμα και σήμερα (κάποιοι δεν το αντιλαμβανόμαστε αλλά ο Δήμος θα πρέπει να λειτουργεί κάθε μέρα μέχρι την αλλαγή σκυτάλης).

Την τελειωτική βολή την έδωσε ο νέος εκλογικός νόμος. Η απλή αναλογική σε μια αυτοδιοίκηση που είναι από πάντα ένα πεδίο συναλλαγών, προσωπικών φιλοδοξιών, διαφθοράς και μικροπολιτικής, αποτέλεσε ταφόπλακα και τα αποτελέσματα φαίνονται πριν καν πάμε στις κάλπες: δεκάδες ψηφοδέλτια μόνο και μόνο για να εκλεγεί με βεβαιότητα σύμβουλος ο επικεφαλής, πήγαιν’ – έλα υποψηφίων στις παρατάξεις λόγω κομματικών πιέσεων, συμφωνίες κάτω από το τραπέζι για την επόμενη μέρα, για μια αντιδημαρχία. Αυτό που ζήσαμε εδώ και μήνες, δεν έχει ξανασυμβεί (φοβάμαι πως θα έρθουν και χειρότερα).

Κι αναρωτιέμαι τώρα εγώ, λίγες ώρες πριν πάμε στις κάλπες: υπάρχει κόσμος που θα σκεφτεί να ψηφίσει ανάλογα με το πόσο κοντά ή μακριά στην ομάδα του είναι ένας υποψήφιος δήμαρχος; Θα ψηφίσω εγώ έναν που δεν τον εκτιμώ, δεν του έχω εμπιστοσύνη ή διαφωνώ με τις στρατηγικές επιλογές του, μόνο και μόνο επειδή είναι ΠΑΟΚ ή επειδή θα βοηθήσει την ομάδα μου με το γήπεδο; Το ίδιο ισχύει και για έναν αρειανό και έναν ηρακληδέα και μάλιστα σήμερα βλέπω συναδέλφους κίτρινων αποχρώσεων να «δίνουν γραμμή», και καλά ανεξαρτήτως παράταξης, με κριτήριο όμως, την αρειανοσύνη των υποψηφίων. Είμαστε στα καλά μας;

Για να το κάνω πιο συγκεκριμένο: Το να ΜΗΝ ψηφίσω τον Νίκο Ταχιάο, θα εξαρτηθεί από το πόσο αντιπαοκτσή τον θεωρώ; Δηλαδή θα συμφωνώ μαζί του σε όσα μας είπε (και μου έπεσαν τα μαλλιά) για τον ΟΑΣΘ, την καθαριότητα, το λιμάνι, τους ιδιώτες αλλά δεν θα τον ψηφίσω γιατί φοβάμαι πως δεν θα στηρίξει ως δήμαρχος την κατασκευή της νέας Τούμπας; Ας τολμήσει να μην την στηρίξει. Τότε θα δράσω. Ως τότε θα τον κρίνω με βάση τις ικανότητες του και το πρόγραμμά του. Να ξεκαθαρίσω εδώ πως ΦΥΣΙΚΑ και δεν θα ψήφιζα Νίκο Ταχιάο (δεν ψηφίζω στον κεντρικό Δήμο). Γιατί έχει άμεση εξάρτηση από ένα συγκεκριμένο κόμμα, γιατί με προσέβαλε μπερδεύοντας τον Δήμο Θεσσαλονίκης με την κεντρική πολιτική σκηνή (θα συντρίψω τον ΣΥΡΙΖΑ είπε), γιατί προέρχεται από το κάκιστο παρελθόν των δεξιών διοικήσεων, γιατί υπερασπίστηκε τον Βασίλη Παπαγεωργόπουλο και για πολλούς ακόμα λόγους. Όχι όμως για τον ΠΑΟΚ.

Το ίδιο ισχύει για τον Γιώργο Ορφανό. Τον έχω κρίνει ως πολιτικό από τη δεκαετία του ‘90. Ως υπουργό του Καραμανλή επίσης. Ως πολιτευτή τα τελευταία χρόνια. Είδα το πως κινήθηκε, αξιολόγησα τα στελέχη του και το πρόγραμμά του. Να είμαι θετικός στο ενδεχόμενο να είναι ο επόμενος δήμαρχος, επειδή είναι ΠΑΟΚ ή νιώθω πως θα είναι περισσότερο συνεργάσιμος με την ομάδα μου; Όχι ρε παιδιά, δεν το βλέπω έτσι. Δεν κρίνω τον δήμαρχο με το αν ανεβάζει ή κατεβάζει σημαίες στα πανηγύρια. Αν πει όχι σε κάτι που αφορά τον ΠΑΟΚ αλλά έχει επιχειρήματα και το δίκιο νομικά, θα το δεχτώ. Αν έχει άδικο, θα το κυνηγήσω και θα δικαιωθώ. Εκ προοιμίου δεν λαμβάνω υπόψιν μου ούτε τι ομάδα είναι, ούτε τι ράτσα, ούτε ποιον σεξουαλικό προσανατολισμό έχει. Για δήμαρχο τον θέλω. Για μάνατζερ μιας μεγάλης εταιρείας. Θέλω ο επόμενος δήμαρχος να έχει σχέδιο, να είναι εργατικός, να είναι καθαρός, να έχει θάρρος και άποψη, να έχει ιδέες και όρεξη, να έχει ευαισθησίες και να μην κρύβεται. Αυτά θέλω κι όχι τα διαπιστευτήριά του περί των ομάδων μας. Οι ομάδες μας είναι το πιο σημαντικό από τα δευτερεύοντα ζητήματα της ζωής μας. Τους δημάρχους τους θέλουμε για τα πρωτεύοντα.

Αμφιταλατεύτηκα πολύ για το αν θα έπρεπε να γράψω αυτό το άρθρο. Βαρέθηκα να μπλέκω σε σκυλοκαυγάδες με εσάς τους αναγνώστες. Ειδικά μέσα στα σόσιαλ μίντια, ο καθένας μας, βγάζει τον χειρότερο εαυτό του στα «συγκρουσιακά» θέματα. Σε αυτά που «κάνουν τζιζ». Αλλά δεν μπορώ και να μη μιλήσω. Όποιος νομίζει πως το πρόβλημα είναι οι πολιτικοί μας, απλά μεταθέτει τις δικές του ευθύνες. Οι πολιτικοί μας, λένε και κάνουν αυτά που βλέπουν ότι έχει για προτεραιότητα η πλατιά μάζα του κόσμου. Η πλειοψηφία. Όταν προτεραιότητα είναι μια δήλωση υπέρ της ομάδας μας, μια αίσθηση πως είναι από το δικό μας κόμμα ο αρχηγός, ένα μικρορουσφετάκι, ε, αυτό θα μας δώσουν οι πολιτικοί και θα ξέρουν πως με αυτό το αντίδωρο θα κάνουμε «γαργάρα» όλη την ανεπάρκειά τους. Δεν μπορεί εμείς να ψηφίζουμε με γνώμονα το προσωπικό μας όφελος και να ζητάμε από τους πολιτικούς να μας διοικήσουν με γνώμονα το κοινό καλό. Το δικό τους συμφέρον θα κοιτάξουν κι αυτοί. Ειδικά αν ξέρουν τον τρόπο να μας κάνουν να «σωπάσουμε». Όταν ξέρουν ότι αρκεί μια προεκλογική παροχή της τελευταίας στιγμής για να ξεχάσουμε. Μια επίκληση στο θυμικό μας για τον ΠΑΟΚ, την ελληνικότητα της Μακεδονίας ή την εκκλησία.

Δε με νοιάζει, αλήθεια λέω, ποιος θα βγει στο Δήμο Θεσσαλονίκης. Και γενικά, παρακολουθώ τις εξελίξεις από μακριά. «Τσαλακώθηκα» παλιά, δεν την ξαναπατάω. Ίσως έχω και μια αίσθηση «ασφάλειας» και κάθομαι στα αυγά μου. Ξέρω, όμως, πως υπάρχει πάρα πολύς κόσμος που η ζωή του εξαρτάται από όσα θα συμβούν στο προσεχές μέλλον. Για αυτά θα μιλήσουμε ή μόνον για το τι ομάδα υποστηρίζουν οι υποψήφιοι κι αν «κολακεύουν» τα οπαδικά μας αισθήματα; Τόσο καιρό δεν άκουσα έναν άνθρωπο να μιλάει για τους παιδικούς σταθμούς. Κι όμως, εκεί πρέπει ο κάθε Δήμος να σταθεί δίπλα στον πολίτη. Εκεί μια αποτελεσματική δράση θα αλλάξει την κάθε μέρα των χαμηλόμισθων νέων οικογενειών. Για το χάλι των συγκοινωνιών θα μιλήσουμε; Θα μας πούνε οι υποψήφιοι τι θα διεκδικήσουν για λογαριασμό όλων αυτών των ανθρώπων του μόχθου που περιμένουν με τις ώρες το λεωφορείο μετά τη σκληρή και πολύωρη δουλειά τους;

Και να ήταν μόνον αυτά; Τόσο καιρό, η κουβέντα για το ποιους θα στηρίξουν τα κόμματα, ποιοι σύμβουλοι θα πάνε πού αλλά και τι ομάδα είναι ο καθένας υποψήφιος, έστειλε την μπάλα στην κερκίδα και κανείς δεν ξέρει και δεν ενδιαφέρεται να μάθει τι προϋπολογισμό έχει ο Δήμος Θεσσαλονίκης, ποια είναι τα επόμενα μεγάλα έργα που διεκδικεί η πόλη, τι θα γίνει με το λιμάνι, το αεροδρόμιο, το μετρό και τις επεκτάσεις του.

Κλείνω με τα συνήθη υστερόγραφά μου.

Υ.γ.1: Είχα την τύχη να είμαι εθελοντής της Πρωτοβουλίας το 2010 όταν κανείς δεν πίστευε πως θα βγει δήμαρχος ο Μπουτάρης. Μεγάλο σχολείο. Τον δήμαρχο τον θεωρώ «συγγενή» μου. Τον αγαπώ τόσο πολύ γι αυτό και από την πρώτη στιγμή της διοίκησής του έκανα αυστηρή, σκληρή κριτική. Αν ήταν 10 χρόνια νεότερος, τώρα θα μιλούσαμε αλλιώς. Δυστυχώς την αύρα του δεν την μετέδωσε στα στελέχη του. Κι αυτά δεν προσπάθησαν να την αποκτήσουν. Μια ευκαιρία χάθηκε. Αυτό που έγινε είναι μικρό. Αλλά και το μικρό είναι κάτι. Να είναι γερός και δυνατός ο Κυρ Γιάννης. Το επόμενο μοντέλο διοίκησης θα είναι διαφορετικό. Δε γίνεται αλλιώς.

Υ.γ.2: Κανείς δεν με έπεισε πως έχει σχέδιο γι αυτήν την πόλη. Περισσότερο κι από Ταχιάο, Ορφανό, Νοτοπούλου κλπ, με απογοήτευσαν τα στελέχη του Μπουτάρη που είχαν ήδη εμπειρία διοίκησης. Χάρισαν την Πρωτοβουλία. Επίσπευσαν τη διάλυσή της. Δεν πήραν το ρίσκο να βάλουν οι ίδιοι υποψηφιότητα (εξαίρεση ο Κωνσταντίνος Ζέρβας που κι αυτόν δεν θα τον κρίνω φυσικά από το αν είναι ΠΑΟΚ). Τώρα τους βλέπω σκορπισμένους σε παρατάξεις και καταλαβαίνω γιατί έφτασε η Πρωτοβουλία εκεί που έφτασε και γιατί ποτέ κανείς δεν προστάτεψε σωστά τον Γιάννη Μπουτάρη. Κάτι δικά μου αυτά τα τελευταία. Δεν μου φταίει κανείς τους. Μακάρι να κάνουν ωραία πράγματα από όποιο πόστο συνεχίσουν. Ας ήμουν εκεί κι ας ασχολιόμουν ως όφειλα για να τα αλλάξω μόνος μου.

Υ.γ.3: Θα κλείσω με ΠΑΟΚ και Σαββίδη. Κανέναν δεν έχει ανάγκη η ομάδα μας και ο μεγαλομέτοχος. Οι άλλοι έχουν ανάγκη από το κοινωνικό εκτόπισμα του συλλόγου και το οικονομικό του επιχειρηματία. Μακάρι τα επόμενα χρόνια να συμβούν αυτά που περιμένουμε. Θα ενισχυθεί ακόμα περισσότερο αυτός ο τόπος που έζησε στο πετσί του την κρίση αλλά και την αδιαφορία της κεντρικής εξουσίας. Στο θέμα του γηπέδου, υπάρχουν νόμοι και υπηρεσίες. Ο ΠΑΟΚ είναι τόσο ισχυρός που κανένας δεν μπορεί να τον σταματήσει αν έχει το νόμο με το μέρος του. Όπως επίσης, ο ΠΑΟΚ έχει τέτοια κουλτούρα που κανένας δεν θα έπρεπε να θέλει να μας χαριστεί κάτι που βλάπτει το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Άρα, γιατί κάποιος υποψήφιος να δώσει από πριν εγγυήσεις και εμείς γιατί να τον ψηφίσουμε όταν απλώς θα κάνει αυτό που είναι υποχρεωμένος να κάνει;

Καλό βόλι. Ας προσπαθήσουμε να μην παρασυρθούμε από την απαξίωση της πολιτικής, ούτε από την φτηνή έκφραση πολιτικού λόγου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Σας αφήνω και πάω για τρέξιμο στην παραλία. Ξέρετε, το μέρος αυτό είναι ΔΙΚΟ ΜΟΥ, απλώς σας επιτρέπω να το απολαμβάνετε κι εσείς. Δεν έχω τίτλους ιδιοκτησίας. Δεν με ενδιαφέρουν. Είναι δικιά μου η νέα παραλία γιατί την διασχίζω καθημερινά σπιθαμή προς σπιθαμή. Παρατηρώ τον κόσμο, νιώθω το αεράκι του Θερμαϊκού πάνω μου, χαζεύω τα κάστρα, τον Όλυμπο, το ηλιοβασίλεμα και λέω: είμαι πολύ τυχερός που ζω εδώ. Όλη την πόλη πρέπει να την νιώθουμε «δική μας». Γιατί αν τη νιώσουμε ως τέτοια, δεν θα της κάνουμε ποτέ κακό. Και δεν θα επιτρέψουμε και σε κανέναν να της κάνει. Η πόλη αυτή είναι όλων μας και κανενός. Ονειρεύομαι μια Θεσσαλονίκη στην οποία θα ακούγονται δεκάδες γλώσσες. Με Εβραίους να έρχονται για προσκύνημα και Τούρκους για να δούνε που έζησαν πρόγονοι τους πριν ενάμιση αιώνα. Θέλω όλα τα Βαλκάνια εδώ. Για δουλειές και τουρισμό. Βορειομακεδόνες, Βούλγαρους, Σέρβους. Όλους. Αν καταλάβουμε πόσους αιώνες υπάρχει η Θεσσαλονίκη, πόσες και διαφορετικές φάρες την ένιωσαν δικιά τους και έζησαν εδώ, τότε δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να παίξει τα πολιτικά του παιχνίδια. Θα την κρατήσουμε «αλώβητη» και θα την παραδώσουμε όπως πρέπει στους επόμενους. Γιατί η μήτρα αυτή θα υπάρχει αιώνες μετά κι από μας. Η ομορφιά της είναι παντοτινή.