Ο ΠΑΟΚ έπρεπε να κερδίσει την Ξάνθη για πολλούς λόγους σήμερα. Και τα κατάφερε έστω και αγχωτικά. Κάτι που η εικόνα του αγώνα δεν έδειχνε.

Ο ΠΑΟΚ παρουσιάστηκε εξαιρετικά ισορροπημένος, δεν πήρε ρίσκα και πόνταρε στα όποια στοιχεία διαθέτει. Κυρίως στην εμπειρία. Κεντρικό πρόσωπο με θετική αύρα, ο Δημήτρης Παπαδόπουλος που με τα δύο γκολ του έφτασε τα τέσσερα στα τελευταία τρία παιχνίδια και έδωσε έξι βαθμούς.

Έπαιξε ως δεξιός χαφ, όπως και ο Σαλπιγγίδης, όμως φαίνεται ξεκάθαρα πως ο Παπ το έχει περισσότερο. Κι όμως, ήταν στα χαμένα για καιρό.

Ο ΠΑΟΚ έπρεπε να κερδίσει για να πλησιάσει τον Παναθηναϊκό. Εκμεταλλεύτηκε την γκέλα του, μείωσε στους δύο και πάει παρακάτω.

Εδώ και δύο εβδομάδες γίνεται μία διαφορετική δουλειά μέσα στην ομάδα. Καλύτερη, χειρότερη, η ιστορία θα δείξει. Για να πάει πάντως καλύτερα, χρειάζεται την πίστη των παικτών, μία πίστη που χτίζεται μέσα από νίκες. Σημαντικό στοιχείο και αυτό για τη σημερινή επικράτηση.

Η ομάδα κέρδισε και με κόντρα κλίμα. Από την ίδια της την κερκίδα. Κεντρικό πρόσωπο ο Τζαβέλλας ο οποίος σαν απόδοση ήταν εξαιρετικός. Και εκεί που έδειχνε πως κέρδισε την συμπάθεια της κερκίδας, έβαλε την Ξάνθη στο παιχνίδι.

Ο Τζαβέλλας θα περάσει δύσκολα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο γιατί ο ίδιος επέλεξε να ανοίξει μία κόντρα που δεν τόλμησαν άλλοι κι άλλοι. Τώρα θα πρέπει να βρει τα ψυχικά αποθέματα να ισορροπήσει και να παίξει για την ομάδα και τον εαυτό του.

Πάλι καλά μετά την γκέλα δεν μάσησε. Κράτησε τη θέση του, έκανε τη δουλειά, δεν δεχτήκαμε φάση. Όμως αν συνεχιστεί αυτή η ένταση γύρω από το πρόσωπό του, θα γίνουν μεγάλα λάθη. Και η ομάδα δεν έχει αυτή τη πολυτέλεια έτσι όπως είναι.

Παραδοσιακά ήμουν κατά του γιουχαρίσματος στην ομάδα ή σε πρόσωπα, στοχευμένα από την αρχή ενός αγώνα. Άλλο να μη τραβήξει η ομάδα και να πέσει ξεφωνητό και άλλο να πέφτει ξεφωνητό τραβήξει δεν τραβήξει.

Θα πρέπει όλοι να κατανοήσουμε πως με τον Σαββίδη ζεστό να χώσει φράγκα πολλά το καλοκαίρι, είναι πολύ σημαντικό να βγούμε πρώτοι στα πλέι οφς. Αντιλαμβάνομαι το κλίμα που υπάρχει, αντιλαμβάνομαι την απογοήτευση, αλλά κάπου μακριά στο μυαλό μου συνεχίζω να ονειρεύομαι διάφορα. Κάποτε θα σταματήσουν τα λάθη.

Αντιλαμβάνομαι βέβαια και την εικόνα των ανταγωνιστών μας σε αυτή την διαδικασία. Ο Παναθηναϊκός μετά τη νίκη επί του Ολυμπιακού, έπαθε ακριβώς αυτό που πάθαμε εμείς πέρυσι μετά τον ημιτελικό.

Ο Αστέρας Τρίπολης έχει κάποιες καλές εμφανίσεις, αλλά δεν παύει να είναι μία ομάδα που στη καλή σου μέρα την κερδίζεις. Στα… πόδια σου είναι.

Επίσης, η νίκη του ΠΑΣ με τον Ολυμπιακό σήμερα, δίνει ελπίδες εισόδου στη πεντάδα για τους Ηπειρώτες. Ο Ατρόμητος παραμένει φαβορί λόγω προγράμματος, αλλά ας κερδίσει αύριο την Κέρκυρα και βλέπουμε.

Ο ΠΑΟΚ έχει άλλες 15 μέρες μπροστά του να προετοιμαστεί, η άδεια του Πάσχα θα είναι σχετικά μικρή, πλέον δεν θα λείπουν οι διεθνείς.

Το μεγαλύτερο πλήγμα για την ομάδα, είναι αυτό που συμβαίνει με τον Νομπόα. Με τα σημερινά δεδομένα θα παίξει μόλις ένα παιχνίδι στα πλέι οφς. Αν αλλάξει κάτι, μπορεί να φτάσει μέχρι και τα τρία στη καλύτερη. Κάτι εξαιρετικά δύσκολο είναι η αλήθεια, σπανίως συμβαίνει.

Η ομάδα έχει κάποιες ελπίδες. Όμως δεν έχω ζήσει καμία ομάδα να πετυχαίνει κανέναν στόχο όταν το κοινό της όχι απλά δεν έχει διάθεση να την στηρίξει, αλλά γιουχάρει κάθε προσπάθειά της.

Εννοείται πως η μέχρι σήμερα αποτυχία βαραίνει αυτούς που έκαναν τις επιλογές, όχι το κοινό, όμως αν μάθουμε να μένουμε στα πίσω και να μη κοιτάμε στα μπροστά, τότε θα πετύχουμε μία τρύπα στο νερό.

Ο καθένας έχει στο μυαλό του το πώς πρέπει να συμπεριφερθεί στην ομάδα. Ας κρίνει από μόνος του.

Βρίζοντας έναν – δύο στελέχη της, επηρεάζεται όλη η προσπάθεια. Και για αυτό είμαι σίγουρος που γράφω, το έχω ξαναζήσει…