Ο χθεσινός στο Λίμπερετς, σαφώς και ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Τι θα μείνει αναλλοίωτο στο πέρασμα των ετών; Σαφέστατα το γκολ του Αθανασιάδη στο 82΄ και ο πανηγυρισμός του μαζί με τους «τρελαμένους» που βρέθηκαν στο «U Nicy».

Το κατά πόσο ο Κλάους είχε την ανάγκη να επιστρέψει στα γκολ, επακριβώς το γνωρίζει μόνο ο ίδιος. Το σίγουρο είναι πως δεν χρειάζεται αυτόκλητους υπερασπιστές. Την αξία του άλλωστε την έχει δείξει πολλάκις. Το ποια θα είναι η πορεία του στο δεύτερο μισό της επαγγελματικής του καριέρας, εξαρτάται σε αποκλειστικό βαθμό από τον ίδιο. 

Για αυτούς τώρα που ακόμα αναπολούν ποδοσφαιριστές της κατηγορίας Στοχ, που πέρασαν και δεν ακούμπησαν, άλλα… τριακόσια γκολ να προσθέσει στο κοντέρ του ο Αθανασιάδης, θα συνεχίσουν να… χτυπιούνται πάνω από πληκτρολόγια και να βγάζουν το άχτι τους μέσω ιστοσελίδων που εκπέμπουν από τα… νησιά Κέιμαν.

Μπορεί να ανοίξει μεγάλη κουβέντα για το ποιοι ποδοσφαιριστές είναι ντεφορμέ, ποιοι αξίζουν περισσότερων ευκαιριών από τον Βλάνταν Ίβιτς , ποιοι δεν έχουν αποδώσει έως τώρα σύμφωνα με τις δυνατότητες τους ή τις προσδοκίες που συγκεντρώνουν στο πρόσωπό τους. Η ουσία όμως είναι πως ο Ίβιτς κουμαντάρει μια χαρά έως τώρα το καράβι, που σαφέστατα δεν φημίζεται για το πόσο εύκολο είναι στην οδήγηση. Ασφαλώς και δεν είναι τέλειος, το γνωρίζει και ο ίδιος.

Την ώρα όμως που οι ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ προσπαθούν να βάλουν τις βάσεις για επιτυχία σε Σούπερ Λίγκα και Europa League και οσονούπω θα μπουν στη «μάχη» του Kυπέλλου, ο πόλεμος με το σάπιο σύστημα μαίνεται.

Ένα σύστημα, που μέσω των ελάχιστων δεκανικιών που του έχουν απομείνει, συνεχίζει να προκαλεί χωρίς καν να τηρεί τα προσχήματα. Γιατί αν ήθελε να κρατήσει τα προσχήματα, δεν θα έβγαζε από το ψυγείο τον διαιτητή που πέρσι λίγο έλειψε να αποτελέσει την αιτία να μπουκάρουν στο χορτάρι ακόμα και φίλοι του ΠΑΟΚ που στη ζωή τους δεν έχουν πετάξει στον αγωνιστικό χώρο ούτε… σπόρι.

Τα πράγματα είναι απλά. Ο ΠΑΟΚ χρειάζεται της μέγιστης στήριξης. Πραγματικής στήριξης. Με παρουσία στην Τούμπα και σε οποιοδήποτε γήπεδο θα επιτρέπεται η παρουσία «ασπρόμαυρων» οπαδών. Όχι στήριξης από την καφετέρια, το καφενείο, το διαδίκτυο, όχι στήριξης μέσω… likes.

Άλλωστε, «ο ΠΑΟΚ είναι ντου και όχι μα και μου», όπως πολύ ορθά αναφέρει το γνωστό… απόφθεγμα. Μπορεί το Δημοτικό Στάδιο Βέροιας να έχει επτά χιλιάδες «τρελαμένους» μέσα και άλλους τρεις χιλιάδες απ΄ έξω; Μπορεί η Τούμπα να είναι κατάμεστη στις 16 Οκτωβρίου, χωρίς μουρμούρες, χωρίς αρνητική προδιάθεση, χωρίς βουητό εις βάρος των ποδοσφαιριστών που θα φορέσουν τον Δικέφαλο στο στήθος;

Αυτό χρειάζεται ο ΠΑΟΚ. Στήριξη και θετική ενέργεια, όπως αυτή που έδωσαν απλόχερα στην ομάδα οι 1.500 που βρέθηκαν στο Λίμπερετς. Όχι όμως μόνο από τους… μόνιμους στρατιώτες του, αυτούς που θα βρεθούν δίπλα στην “καψούρα” τους ανεξαρτήτως διάθεσης, προηγούμενων αποτελεσμάτων και… καιρού. Πρέπει να ενεργοποιηθούν και οι “εφεδρείες”. Σε έναν πόλεμο άλλωστε, δεν περισσεύει κανείς. 

Οι τζάμπα μάγκες, που αν τους ζητήσεις να πάνε στην Τούμπα θα χρειαστούν… GPS, ας συνεχίσουν να κάνουν αυτό που κάνουν. Κριτική αφ΄ υψηλού, γκρίνια χωρίς τέλος αλλά και μονίμως ανικανοποίητοι και οργισμένοι χωρίς καν οι ίδιοι να ξέρουν το γιατί, μονίμως απαιτητικοί αλλά χωρίς καμία διάθεση να ξεκουνηθούν από την καρέκλα τους ή να ζητήσουν ένα συγγνώμη όταν εκτίθενται ανεπανόρθωτα.

Ασφαλώς και δεν είναι όλα ρόδινα στον φετινό ΠΑΟΚ. Μπορεί κανείς να ισχυριστεί το αντίθετο; Όχι. Έγιναν και θα γίνουν λάθη, όμως έγιναν και βήματα προς τη θετική κατεύθυνση. Πρέπει να γίνουν ακόμα περισσότερα, τόσο σε διοικητικό και οργανωτικό επίπεδο όσο και σε αγωνιστικό; Σαφέστατα.

Αυτή τη στιγμή όμως, το σημαντικό είναι ο ΠΑΟΚ να μην λαβωθεί από τα τελευταία πυρομαχικά του εχθρού. Όταν θα ξεβρομίσει το τοπίο, η κουβέντα θα γίνει σε άλλη βάση. Όσο στη σκηνή υπάρχουν Αρετόπουλοι, Παππάδες και Μήτσιοι, δεν μπορεί να γίνει μία αμιγώς ποδοσφαιρική κουβέντα.

Η Τούμπα λοιπόν γεμάτη σε κάθε παιχνίδι, οι «τρελοί» στις επάλξεις κάθε γηπέδου εκτός συνόρων όπου αγωνίζεται ο Δικέφαλος και άσε τους άλλους να ξεβρακώνονται με ανακοινώσεις στήριξης υπέρ του Βασσάρα και του κατεστημένου. Έχουν γνώση όμως οι φύλακες και η ιστορία έχει καταγράψει το ποιους στήριξαν και το πως επωφελήθηκαν οι… παρατρεχάμενοι του κατεστημένου, όπως θα καταγράψει και το πώς θα εξαφανιστούν πολύ σύντομα από το ελληνικό ποδόσφαιρο και την καθημερινότητα των Ελλήνων φιλάθλων.

Υ.Γ. Πάντα όταν πλησιάζει η πιο μαύρη ημέρα στην ιστορία του ΠΑΟΚ, νιώθεις ένα άνευ προηγουμένου σφίξιμο στην καρδιά. Πέρασαν κιόλας 17 χρόνια, αλλά ο χρόνος δεν θα μπορέσει ποτέ να γιατρέψει την πληγή που άνοιξε στο σώμα του Δικεφάλου ο χαμός έξι «αετόπουλων» στις 4 Οκτωβρίου 1999. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σκεπάζει τον Χαράλαμπο, τον Δημήτρη, τη Χριστίνα, τον Αναστάσιο, τον  Γιώργο, τον Κυριάκο, καλή δύναμη στους δικούς τους ανθρώπους…