Ενας κολλητός του πατέρα μου όταν ήμουν μικρός, μού αποκάλυψε ότι έγινε Ολυμπιακός γιατί μαζί με έναν άλλον φίλο του τράβηξαν δυο «τύχες» από το περίπτερο. Αυτουνού του βγήκε ο Σιδέρης, του φίλου του ο Κούδας! Τόσο απλά, τόσο τυχαία, τόσο ασήμαντα ως κριτήριο. Κι όμως, ο κολλητός του πατέρα μου εξελίχθηκε σε φανατικό «γαύρο» που μάς έσπαγε τα νεύρα! Θυμάμαι τον πατέρα μου να του λέει: «κατά τύχη έγινες Ολυμπιακός. Τουλάχιστον σε άλλους χάρισαν κι ένα γλειφιτζούρι για να τους κάνουν γαύρους, εσύ τζάμπα έγινες!».

Τα λέω αυτά γιατί ειλικρινά δε θεωρώ πως η επιλογή ομάδας είναι πάντα συνειδητή. Γίνεται, όμως, ΠΑΝΤΑ συνειδητή στην πορεία. Οι χαρές και οι λύπες, οι παρέες, η καζούρα κι αυτό το απίστευτο συναίσθημα ότι ανήκεις κάπου κι ότι εκεί σε αποδέχονται και σε θεωρούν «συγγενή», δεν συγκρίνεται με τίποτα!

Σήμερα η ομάδα μας γιορτάζει. Κλείνει τα 90 της χρόνια. Ο ΠΑΟΚ που υποστηρίζουμε, που θεωρούμε «οικογένεια», που μας χαρακτηρίζει και μας περιγράφει, έχει την τιμητική του. Κι επειδή είμαστε «μια κατηγορία μόνοι μας» ως λαός, δεν το έχουμε και σε τίποτα να γκρινιάξουμε, να μαλώσουμε, να το χαλάσουμε και να το ξαναφτιάξουμε όλο το κλίμα από την αρχή. Εκείνο το «ΠΑΟΚ είσαι» ή «PAOK you are», περιγράφει όλη τη νοοτροπία και την ψυχολογία μας!

Αν με ρωτήσετε τι σημαίνει για μένα ΠΑΟΚ, ειλικρινά δεν θα απαντήσω κάτι περίεργο ή κάτι που πιθανόν δε σκεφτήκατε κι εσείς. Ισως η ομάδα μας να είναι ακριβώς «το προβλέψιμο», το «αυθόρμητο», το «καθημερινό». Κάτι βαρύγδουπα περί περηφάνιας, αντίστασης, αγώνα, αντίδρασης, δεν τα κατάλαβα ποτέ! Φυσικά και είμαστε περήφανοι. Φυσικά και αντιστεκόμαστε σε ότι βλάπτει αυτό που αγαπάμε. Φυσικά και αντιδράμε όταν αδικούμαστε. Αλλά η ουσία της ενασχόλησης με τον ΠΑΟΚ είναι η δράση, δεν είναι η αντίδραση!

ΠΑΟΚ είναι για μένα η αφορμή για να δω έναν φίλο. Αραγε, πόσα «ψήνεσαι να πάμε αυθημερόν Αθήνα» δεν έχω πει όλα αυτά τα χρόνια…

ΠΑΟΚ είναι μια ανάγκη να μπερδευτώ με τον κόσμο. Να δω αντιδράσεις. Να παρατηρήσω συμπεριφορές.

ΠΑΟΚ είναι η καζούρα, είναι η εκτόνωση, η αποφόρτιση από όλα όσα μας ζορίζουν (και δεν είναι λίγα να πάρει η ευχή…)

ΠΑΟΚ, βέβαια, είναι για μένα και κάτι άλλο: Η σύνδεση με το παρελθόν. Η καταγωγή και η αίσθηση της συνέχειας. Τα παιδικά χρόνια και η θύμηση ενός πατέρα που χάθηκε νωρίς. ΠΑΟΚ είναι η αφήγηση μιας Ιστορίας (όπως έλεγε ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές: «Ζω για να τη διηγούμαι…»). Είναι το από που ξεκινήσαμε, τι τραβήξαμε, που καταλήξαμε σήμερα. Διότι μπορεί οι εποχές να αλλάζουν και μαζί τους να αλλάζει και ο αθλητισμός, ωστόσο, δεν υπήρξε μέρα όλα αυτά τα χρόνια που να μην αναφερθήκαμε στο παρελθόν. Αυτό είναι που δίνει αξία στα εφήμερα. Αυτό είναι που ευθύνεται και για όσα γίνουν στο μέλλον.

Το παρελθόν είναι «γοητευτικό» και για έναν άλλο λόγο: Γιατί εξιδανικεύει. Φτιάχνεις την ιστορία από την αρχή και με την απόσταση του χρόνου μπορείς και προσθέτεις λίγη «αστρόσκονη». Θυμάσαι εκείνη την εποχή που ήσουν πιο νέος, πιο αθώος, πιο αμέριμνος. Το «τώρα» είναι πάντα βαρύ, συχνά άδικο. Αν δεν μπορούσαμε να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας με μια εξιδανικευμένη εικόνα, δύσκολα θα αντέχαμε αυτό που ζούμε. Η διήγηση επίσης πολλαπλασιάζει, μεγαλώνει τις εμπειρίες. Αυτό που ζήσαμε παλιά επιστρέφει και ξαναζεί. Είναι μικρή η ριμάδα η ζωή για να την ζήσεις μια φορά και τον ΠΑΟΚ τον ξαναζούμε κάθε μέρα.

Σκέφτομαι ότι η ομάδα μας, ο ΠΑΟΚ, συνδύασε τη δημιουργία και την ανάπτυξή της με τη δημιουργία και την ανάπτυξη της βόρειας Ελλάδας. Της μισής Ελλάδας δηλαδή. Οσα πέτυχε κι όσα δεν κατάφερε, αντικατοπτρίζουν τους αγώνες αυτής της «επάνω» πλευράς της χώρας να προκόψει. Δεν είναι λίγο αυτό.

Προσωπικά προσπαθώ να αντισταθώ στη νοοτροπία πως «εμείς είμαστε και κανένας άλλος». Σέβομαι την αγάπη όλων των φιλάθλων για την ομάδα τους και κατανοώ πως αυτό που εμένα με «φτιάχνει», με «πωρώνει», με «ξεσηκώνει», μπορεί για άλλους να μην σημαίνει τίποτα. Καμαρώνω, ωστόσο, που για πολλούς φίλους ή γνωστούς μου, το άκουσμα της λέξης ΠΑΟΚ, τους φέρνει εμένα στο μυαλό τους. Είναι κάτι που δείχνει ότι ο ΠΑΟΚ είναι στοιχείο της ταυτότητάς μου. Στοιχείο της προσωπικότητάς μου. Για να μην πω «το πεπρωμένο μου».

Και για το «φινάλε», επειδή καμιά φορά πρέπει να «ξανασυστηνόμαστε» και να ξεκαθαρίζουμε κάποια πράγματα, θέλω να σας πω το εξής: Νιώθω πολύ τυχερός με αυτό που ζω τα τελευταία χρόνια. Ενα κομμάτι της επαγγελματικής μου δραστηριότητας περιστρέφεται γύρω από τον ΠΑΟΚ κι αυτό κάνει τα πράγματα ευκολότερα γιατί όταν ασχολείσαι με κάτι που αγαπάς, δεν υπάρχουν δυσκολίες. Αν μου ζητούσαν να γράψω σε ένα χαρτί τα 10 σημαντικότερα πράγματα στη ζωή μου, ο «Δικέφαλος» θα ήταν στην πρώτη πεντάδα ασυζητητί ΟΜΩΣ προτιμώ να μην το δείχνω τόσο έντονα. Προτιμώ να παίρνω αποστάσεις. Εχω την αίσθηση ότι όταν αγαπάς κάτι πραγματικά πολύ, πρέπει να μπορείς να ζήσεις και χωρίς αυτό. Αυτό που αγαπάς πρέπει να σε απελευθερώνει, όχι να γίνεται πρόβλημα. Αυτό που αγαπάς σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, δε σε αποκτηνώνει. Αυτό που αγαπάς σε ενώνει, δε σε χωρίζει. Ισως για κάποιους να είμαι «νερόβραστος». Δεν πειράζει, το δέχομαι. Βαρέθηκα τον λαϊκισμό, όπως βαρέθηκα να βλέπω νέα παιδιά να καταστρέφουν τη ζωή τους για τον ΠΑΟΚ (ή οποιαδήποτε άλλη ομάδα). 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στην ΠΑΟΚάρα μας! Εύχομαι σε 10 χρόνια από τώρα να είμαστε όλοι εδώ και να γιορτάζουμε τον πρώτο αιώνα ζωής της