«Γίνονται αυτά;» αναρωτιόμασταν χθες το βράδυ , λίγα λεπτά αφού επιβεβαιώθηκε η πληροφορία ότι… κάποια Αλ Ιτιχάντ έχει αποφασίσει να πάρει τον Πρίγιοβιτς.

«Όλα γίνονται…» είναι η απάντηση που προκύπτει σήμερα. Από τη στιγμή που έγινε ό, τι έγινε πέρυσι στις παραμονές του ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός, αυτά τα φετινά με την Αλ Ιτιχάντ… δεν είναι τίποτα.

Ο Πρίγιοβιτς έχει ψηθεί να φύγει, αφού του δίνουν σε μία χρονιά τα λεφτά που θα έπαιρνε στον ΠΑΟΚ αν έπαιζε 3,5 χρόνια. Του δίνουν 440.000 το μήνα!!!

Το μυαλό του είναι ήδη εκεί. Γιατί; Πώς; Τι γίνεται και ξέχασε μέσα σε 48 ώρες τους όρκους αιώνιας πίστης και τις βαρύγδουπες δηλώσεις για το πρωτάθλημα που ονειρεύεται κάθε ΠΑΟΚτσής εδώ και 34 χρόνια; Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να έρθω στη θέση του. Άρα… δεν εκφράζομαι.

Φυσικά και δεν με ενδιαφέρει ο Πρίγιοβιτς.

Έγινε μία πράξη που συνηθίζεται στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο και το ΜΟΝΟ που μας ενδιαφέρει είναι ο ΠΑΟΚ.

Δεν θα εκφράσω σκέψεις και φυσικά δεν θα αναφερθώ στο ρεπορτάζ και στις πληροφορίες… Πράξεις περιμένουμε.

Απλά ζητάω από ΟΛΟΥΣ τους ανθρώπους της ΠΑΕ ΠΑΟΚ, να προσέξουν τι γράφεται γι’ αυτούς και τις ικανότητές τους για τη διαχείριση της κρίσης, από τους ΠΑΟΚτσήδες.

Δείτε. Ζητήστε -για όσους δεν ξέρετε Ελληνικά- να σας μεταφέρουν την γενική αίσθηση.

Επειδή διαβάζετε, θα σας την γράψω και εδώ: Σχεδόν ΚΑΝΕΙΣ δεν πιστεύει ότι μπορείτε να διαχειριστείτε σωστά αυτή την υπόθεση, με την πιθανή αντικατάσταση του Σέρβου (ή και την παραμονή του). ΚΑΝΕΙΣ δεν πιστεύει ότι έχετε πλάνο. ΚΑΝΕΙΣ δεν πιστεύει ότι μπορείτε να κινηθείτε γρήγορα και αποτελεσματικά, ώστε ο ΠΑΟΚ στις 19/1 που δίνει τον τελικό των τελικών στην Τρίπολη, να είναι ήρεμος, δυνατός, ενισχυμένος και απαλλαγμένος από άλλες σκέψεις, ώστε να πάρει το πιο σημαντικό ματς της χρονιάς (μέχρι τα επόμενα με ΑΕΚ, Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό). Γιατί συμβαίνει αυτό; Έχετε αναρωτηθεί;

Αυτό πάντως πιστεύει η συντριπτική πλειοψηφία των ΠΑΟΚτσήδων μετά τα όσα έχουν γίνει και έχουν φέρει την ομάδα σε αυτή την κατάσταση με τις 8-10-15 ποδοσφαιρικές εκκρεμότητες, 3-4 μήνες πριν κριθεί ο πιο σημαντικός στόχος στην ιστορία του ΠΑΟΚ, αυτός που αν επιτευχθεί θα αλλάξει την ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Περιμένουμε να δούμε και τα ξαναλέμε 19 Ιανουαρίου… Ευχή όλων είναι να τους διαψεύσετε. Δεν ξέρετε πόσο θα χαρούν.

* Για το μπάσκετ και ό, τι έγινε σήμερα, θέλω να εκφράσω μία διαφορετική άποψη. Πρώτα απ’ όλα ο ΠΑΟΚ ξεπέρασε τις απουσίες του στους ψηλούς που σαφώς τον αποσυντονίζουν ως ομάδα και κέρδισε τον πιο αδύναμο αντίπαλο στο πρωτάθλημα.

Οι παίκτες έκαναν το καθήκον τους. Σε επαγγελματικό επίπεδο ξέρουν καλά ότι αυτά τα χρήματα που τώρα δουλεύουν, θα τα πάρουν 100%. Θα πάρουν και όσα δουλέψουν στην πορεία. Άρα… ας αποφύγουμε τις υπερβολές και τα μελοδραματικά σχόλια.

Από εκεί και πέρα πολλά από όσα ακούστηκαν στην τηλεόραση και στο ρεπορτάζ και στις δηλώσεις, με έκαναν να νιώσω ότι πραγματοποιείται το μνημόσυνο του ΠΑΟΚ. Μιλούσαν για τον ΠΑΟΚ εκφράζοντας λύπηση, οίκτο και όλα αυτά που πολλές φορές λέμε για κάποιον νεκρό. Τι λέτε…

Ο Χρήστος ο Καραμπέρης που ήταν εκεί, βγήκε και μίλησε σα να τους άκουγε που «έκλαιγαν» τον ΠΑΟΚ και τους απάντησε: «Θα βρούμε τις λύσεις είμαστε πολύ δυνατός οργανισμός. Ο ΠΑΟΚ είναι μια δύναμη στο μπάσκετ. Είμαστε υποχρεωμένοι να βρούμε λύσεις». Αυτό έλειπε να μην βρουν τόσοι ΠΑΟΚτσήδες λύση για το μπάσκετ που έχει το 10% των προβλημάτων σε σχέση με αυτά που είχε πριν από 6-7 χρόνια ή σε σχέση με τον Απρίλιο του 2008 που έπαιζε σε ένα ματς με τον Άρη την παραμονή του στην Α1. (Τα ξεχάσαμε αυτά;)

Στο τέλος ο Παπαθεοδώρου είπε: «Η σημερινή προσπάθεια δείχνει το σεβασμό που δείχνουμε στην ομάδα που υπηρετούμε…». Μου φάνηκε κάπως και αυτό, αλλά Οκ! Σεβαστό, από αυτόν που είναι μέσα και δουλεύει.

Αλλά όλοι οι άλλοι… ας χαλαρώσουν λίγο. Ο ΠΑΟΚ δεν έχει ανάγκη τη λύπηση κανενός και φυσικά δεν σηκώνει χλευασμό από κανέναν. Ο ΠΑΟΚ έχει τον κόσμο του, έχει τον Σαββίδη, έχει τον Κατσαρή, έχει τον Πρέλεβιτς (όσο θα τον έχει…) και θα την βρει την άκρη του για να είναι εκεί, δυνατός και αξιοπρεπής (έστω και αν δεν μπορεί να διεκδικεί τίτλους αφού εδώ και χρόνια δεν γουστάρουν να ασχοληθούν όλοι όσοι θα μπορούσαν) σε αντίθεση με πολλούς άλλους που σκορπάνε κάθε εβδομάδα και περισσότερο και δεν ξέρουμε που θα αγωνίζονται του χρόνου.

Θέλω πάρα πολύ να “απλώσω” το κείμενο και να αναφερθώ στον Βαγγέλη τον Μαργαρίτη και ότι αντιπροσωπεύει σε σχέση με τα λεφτά του κάθε Πρίγιοβιτς, του κάθε Βέρνμπλουμ, του Χατσερίδη, του (κάθε) Λεβέκ, τα λεφτά στη SuperLeague και όλα αυτά… αλλά το αφήνω γιατί τα λεφτά δεν είναι δικά μου, άρα δεν έχει και νόημα οποιαδήποτε σύγκριση και ανάλυση.

Απλά… σεβασμός για τον Μαργαρίτη, γι’ αυτό που βγάζει μέσα στο γήπεδο και για όλα όσα έχει πετύχει στο μπάσκετ, όσο και αν το άλμα προς τον ΠΑΟΚ το πραγματοποίησε λίγο αργά. Τι πέτυχε κυρίως; Κέρδισε την μεγάλη εκτίμηση όλων και αυτό θα του είναι πάρα πολύ χρήσιμο για όλη του την πορεία.

– Λέξεις δεν υπάρχουν και για τον κόσμο που υποστηρίζει τον ΠΑΟΚ στην Ρόδο. Σήμερα… συγκλόνισαν και τους γηπεδούχους.

* Για τον πιτσιρικά της φωτογραφίας που ζωγράφιζε τον Πρίγιοβιτς στα Σπάτα τι να σχολιάσουμε;