Αυτό σκέφτηκα σήμερα το πρωί στο άκουσμα του θανάτου του Νικόλα Τριανταφυλλίδη. Είχα την τύχη να του συστηθώ και να αποθηκεύσω στον σκληρό δίσκο του μυαλού μου, έστω μια μικρή εικόνα του, πέρσι το φθινόπωρο όταν ήρθε με το συνεργείο του στο στούντιο του Libero για να τραβήξει πλάνα από μια ραδιοφωνική εκπομπή του PAOK24.com. Είχε αναλάβει να φτιάξει το ντοκιμαντέρ για τα 90 χρόνια του ΠΑΟΚ κι είχε βρει και τον τίτλο: Νοσταλγώντας το μέλλον!

Το δέος που ένιωσα όταν του έσφιξα το χέρι, αδυνατώ να σας το περιγράψω. Ηταν σχεδόν σαν να γνώριζα τον Γιώργο Κούδα. Στο δρόμο για το ραδιόφωνο σκεφτόμουν να τον ρωτήσω:
– Για την Sunny Μπαλτζή με την οποία πιτσιρικάς ήμουν ερωτευμένος κι αυτός την είχε παντρευτεί και είχε και μια κόρη μαζί της.
– Για τον πατέρα του, Χάρρυ Κλυνν, του οποίου τους δίσκους έχω ακόμη κρατημένους στο πατάρι και σε ηλικία 10 – 12 χρονών άκουγα ώρες ολόκληρες κάθε μέρα, διαμορφώνοντας το χιούμορ μου αλλά και την πολιτική αισθητική μου.
– Για το Gagarin 205 που επισκέφθηκα ναύτης στην Αθήνα κι έπαθα πλάκα με την αύρα του, τον τέλειό του ήχο, τις μορφάρες που φιλοξενούσε.
– Για τον σκηνοθέτη Νίκο Νικολαΐδη που τον είχε δάσκαλο.
– Για τις μουσικές από την ταινία του Ράδιο Μόσχα τις οποίες έβαζα να παίζουν στα κλεφτά στο Ελιξίριο, στην Ανω Ηλιούπολη, όταν δούλευα σερβιτοράκι.
– Για τον Ντίνο Ηλιόπουλο και τον Βασίλη Διαμαντόπουλο που έπαιξαν στις ταινίες του.
– Για τον Σκρίμιν Τζέι Χόκινς και το ντοκιμαντέρ του που είδα στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης.
– Για το ΚΚΕ, για το Λονδίνο, για το φετινό Σαντάν στο οποίο παίζει έναν μικρό ρόλο…

Ξερετε κάτι… Τελικά δε ρώτησα τίποτα! Τον άφησα να μιλήσει ο ίδιος και να μας πει για τη ζωή στην Αθήνα ως ΠΑΟΚτσής, για τα ταξίδια του με τον ΠΑΟΚ, για την μέχρι εκείνη την ώρα εμπειρία του ντοκιμαντέρ, για το ΠΑΟΚ ρε μουνιά που έβαλε στην ταινία του…

Κρεμόμασταν όλοι από τα χείλη του. Τον βλέπαμε να στέκει στην καρέκλα καταβεβλημένος. Και δεν ξέραμε τίποτα για τον Γολγοθά που περνούσε…

Δεν είχε πει σε πολλούς για την ασθένειά του. Το πάλεψε με λίγους. Δεν είπε καν στην ΠΑΕ ότι έχει κάποιο πρόβλημα. Ηθελε να κάνει το ντοκιμαντέρ και να φύγει. Να είναι η τελευταία δουλειά του. Και η πιο σημαντική, αν και όσα έκανε ήταν σημαντικά: Μαγαζιά, σπουδές, ταινίες, φίλους, σκέψεις… Και ταυτόχρονα με όλα, παράλληλα με όλα, μια μεγάλη αγάπη, μια εξάρτηση, ένα πάθος: Ο ΠΑΟΚ.

Ξαναθυμάμαι κάποια λίγα από όσα μας είπε εκείνο το μεσημέρι ο Νικόλας. Φωνή βραχνή, τσιγαρίσια. Πρόσωπο σκαμμένο από ακμή. Μούσι και πολλά κιλά. Βλέμμα καθαρό, σκοτεινό και καθαρό! Ελεγε λοιπόν: Για μας που ζούσαμε στην Αθήνα, κάθε φορά που έρχονταν για να παίξει ο ΠΑΟΚ, γιορτάζαμε. Και φυσικά ο πατέρας μου με πήγαινε στο ξενοδοχείο να δούμε τους παίκτες. Ημουν κάτι σαν μασκότ για όλους. Πολύ πιτσιρικάς μιλάμε. Δεκαετία ’70. Εμπαινε στο γήπεδο η ομάδα κι έμπαινα κι εγώ μαζί. Στην κερκίδα φίλαθλοι και των δύο ομάδων. Παντού ΠΑΟΚτσήδες, σε όλα τα γήπεδα και φυσικά και κάποιες φασαρίες. Στο 0-4 στο Καραϊσκάκη ήμουν μέσα, δεν ξεχνιέται με τίποτα αυτό το παιχνίδι…

Ρε πούστη μου, γιατί να μην τον βάλουμε εκείνη την ώρα στο στούντιο; Γιατί να μας κινηματογραφήσει αυτός και να μην τον ηχογραφήσουμε εμείς; Γιατί να μην μπορούμε όλα αυτά να τα μεταδώσουμε ξανά στο ραδιόφωνο αύριο; Να τα ακούσουν οι νέοι και να πάρουν κάτι από την αύρα αυτού του ανθρώπου; Γιατί ένα από τα αρχέτυπα φιλάθλου αυτής της ομάδας ήταν και ο Νίκος Τριανταφυλλίδης: Γεννημένος καθ’ οδόν σε κάποια κουκίδα του χάρτη. Μπάσταρδος, αλήτης, πότης, αθυρόστομος, ακομπλεξάριστος, ελεύθερος, δημιουργικός, αγαπησιάρης, σπάταλος, ανώριμος…

Να πάτε σ’ ένα βίντεο κλαμπ, να πάρετε τις ταινίες του. Οσες βρείτε δηλαδή, γιατί ο Τριανταφυλλίδης, όπως και πολλοί ακόμη Ελληνες καλλιτέχνες, είναι πιο εμπορικοί και πιο αναγνωρισμένοι στο εξωτερικό από ότι στην Ελλάδα. Να δείτε το Ράδιο Μόσχα και τους πρόσφατους Αισθηματίες. Να δείτε και το φετινό Suntan στο οποίο παίζει έναν μικρό ρόλο. Και να μιλήσετε στα παιδιά σας για το ντοκιμαντέρ του ΠΑΟΚ. Να νοσταλγήσετε μαζί τους το μέλλον. Να νοσταλγήσετε αυτό που δεν ζήσατε ακόμα. Γιατί ΠΑΟΚ δεν είναι αυτό που ζήσαμε. Είναι αυτό που περιμένουμε, που ονειρευόμαστε. ΠΑΟΚ είναι το όνειρο. Πρόσκαιροι εμείς, αιώνιο αυτό. Σύντομο το πέρασμα όλων, διαχρονικό και μόνιμο το χνάρι που αφήνουμε με όσα πούμε και όσα κάνουμε.

Θα ήθελα πολύ να πω καλό ταξίδι στον Νίκο Τριανταφυλλίδη αλλά στα 41 μου χρόνια πιστεύω ότι δεν υπάρχει τίποτα μετά. Ούτε χάρος, ούτε Θεός, ούτε κόλαση, ούτε παράδεισος. Μόνο σκοτάδι και απουσία. Θρηνώ για όσα δε θα ζήσει ο Νικόλας. Λυπάμαι ειλικρινά. Και λέω: Ζήσε Ακη όσο πιο ουσιαστικά μπορείς. Ζήσε και γι αυτούς που έφυγαν και κράτα τους βαθιά μέσα σου. Γράψε, μίλα, θυμήσου… Σύντομα κάποιοι άλλοι θα κληθούν να κάνουν το ίδιο για σένα.

Νικόλα ζεις για πάντα ΠΑΟΚτσής!