Ξυπνάς και θέλεις να τον πειράξεις για το τι θα κεράσει όταν βρεθείτε, για τα πόσα χρόνια κλείνει ή αν κρύβει την ηλικία του και άλλα τέτοια μικρά μικρά καθημερινά και πολύτιμα.
Ένα τέτοιο κοντινό πρόσωπο είναι και ο ΠΑΟΚ μας, ο φίλος μας, ο συγγενής μας, η οικογένειά μας που σήμερα έχει γενέθλια. Γιορτάζει τα 94 του χρόνια και γιορτάζουμε κι εμείς μαζί του «το ότι υπάρχει στη ζωή μας».

Οι φίλοι μου που δεν ασχολούνται και τόσο πολύ με το ποδόσφαιρο γελάνε με αυτήν την «προσωποποιημένη απεύθυνση» που κάνω στον ΠΑΟΚ αλλά τους εξηγώ ότι εμείς οι οπαδοί απευθυνόμαστε στην ομάδα μας πάντα σε δεύτερο ενικό πρόσωπο: «Α, ρε ΠΑΟΚ», «γιατί ρε ΠΑΟΚάρα», «όσο με πληγώνεις τόσο με πωρώνεις», «ΠΑΟΚ δεν πειράζει εσύ να ‘σαι καλά», «τι ‘σαι για μένα κανείς δεν ξέρει» και άλλα πολλά.
Προσπαθώ να τους εξηγήσω ότι ο ΠΑΟΚ είναι πρόσωπο. Διαφορετικό κάθε φορά αλλά πρόσωπο απτό, υπαρκτό, επινοημένο σε στιγμές σουρεαλιστικής έμπνευσης και τοποθετημένο στους εγκεφαλικούς μας νευρώνες ακριβώς πάνω στα σημεία που εδράζονται τα βαθιά ανθρώπινα συναισθήματα, οι αναμνήσεις, τα όνειρα και οι υπαρξιακές μας ανησυχίες. Εκεί είναι ο «δικός μας ΠΑΟΚ» που σήμερα γιορτάζει.
Δεν είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνουν τι τους λέω. Ειδικά αυτοί που δεν έχουν σχέση με τον αθλητισμό δυσκολεύονται πολύ. Ίσως γιατί δεν είναι εύκολο όταν αγαπάς πολύ… το θέατρο να πεις: «α ρε ΚΘΒΕ τι παραστασάρες ανεβάζεις..» Δεν μπορείς να πεις: «Βιβάλντι ο ένας στον κόσμο άλλος κανένας», αν είσαι κολλημένος με την κλασική μουσική. Και δε γίνεται να το πεις, όχι γιατί είσαι περισσότερο «φανατικός» στο ποδόσφαιρο ή είναι η αγάπη για την ομάδα σου πιο πολύτιμη από την αγάπη του αλλού για τη μουσική. Όχι. Είναι που στον αθλητισμό συναντάς και πάλι τον παιδικό εαυτό σου άρα είσαι: πιο διαχυτικός, πιο αυθόρμητος, πιο αγνός, πιο αυτοσαρκαστικός, λιγότερο σοβαροφανής. Αυτή είναι η μόνη διαφορά.

Μπορεί και να μας ζηλεύουν λίγο εμάς που αγαπάμε ομάδες όσοι αγαπούν την ποίηση, την βιολογία, το ψάρεμα ή το βουνό. Μπορεί να ήθελαν κι αυτοί να αγκαλιαστούν πανηγυρίζοντας ένα ποίημα του Αναγνωστάκη (παρεμπιπτόντως, ήταν μεγάλος ποδοσφαιρόφιλος ο ποιητής) ή το φινάλε μιας κατάβασης σε ένα φαράγγι. Δυστυχώς γι αυτούς, δεν το κάνουν. Θα είχε πλάκα να μπορούν να απελευθερωθούν από συμβάσεις κοινωνικές και να τους δούμε να πανηγυρίζουν όπως κάναμε εμείς στο γκολ του Βιεϊρίνια στο ΟΑΚΑ ή του Μουσλίμοβιτς στην Πόλη.

Πάντως, επειδή γενικά συνηθίζουμε να βάζουμε ισχυρές δόσεις υπερβολής στη σχέση μας με τον «δικέφαλο, θέλω να σας εξομολογηθώ πως δε νιώθω ξεχωριστός που είμαι ΠΑΟΚ. Δεν νιώθω καν ότι ο ΠΑΟΚ είναι κάτι «ξεχωριστό». Πείτε με ξενέρωτο ή νερόβραστο (τα διαβάζω κάτι τέτοια σχόλια, ειδικά όταν γράφω με ψυχραιμία μετά από ήττες).
Όλες οι ομάδες είναι πολύτιμες και ιδιαίτερες για τους οπαδούς τους. Δεν αποτελεί κάποια εξαίρεση ή πρωτοτυπία ο ΠΑΟΚ. Ταυτόχρονα, βέβαια, νιώθω ότι τα συναισθήματα μου για τον ΠΑΟΚ είναι ξεχωριστά. Η δική μου ματιά στην ομάδα μου είναι ξεχωριστή κι έτσι γίνεται και η σχέση μου με τον ΠΑΟΚ ξεχωριστή, μοναδική, ιδιαίτερη.
Ποτέ δεν μπήκα στη λογική να υποτιμήσω την αγάπη των άλλων οπαδών για τη δική τους «ξεχωριστή» ομάδα. Αν το έκανα θα υποτιμούσα τη δική μου σχέση με τον ΠΑΟΚ. Αντίθετα, σέβομαι τους οπαδούς και των πιο μισητών μας αντιπάλων όταν τους βλέπω να εκφράζουν ανιδιοτελή αγάπη, όταν ακολουθούν την ομάδα τους σε διαφαινόμενες ήττες, σε βέβαιες συντριβές ή ακόμα και σε χαμηλότερες κατηγορίες.

Όση ώρα σας γράφω, μού έχει κολλήσει ένα από τα συνθήματα που ανάφερα στην αρχή για να εξηγήσω την «προσωποποιημένη απεύθυνση» στον ΠΑΟΚ: «ό, τι κι αν λένε, δε μ’ ενδιαφέρει / τι είσαι για μένα κανείς δεν ξέρει…».
Τι είναι αλήθεια ο ΠΑΟΚ; Μέγα φιλοσοφικό ερώτημα. Θα σας πω που κατέληξα εγώ: Στις κοινωνίες του δυτικού πολιτισμού έχει δημιουργηθεί μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο η κουλτούρα «της εξαργύρωσης των πράξεων». Με κάποιον τρόπο μέσα από ένα πλέγμα σκέψεων και δράσεων, έχει περάσει στους σύγχρονους πολίτες η νοοτροπία του «τι έχω να κερδίσω αν κάνω αυτό ή το άλλο». Ακόμα και για απλά πράγματα, όλοι σου εξηγούν «τι θα κερδίσεις» αν κάνεις κάτι. Αν τρέξεις θα αδυνατήσεις, αν πας γυμναστήριο θα φτιάξεις ωραίο σώμα, αν διαβάσεις θα μπεις στο πανεπιστήμιο, αν δουλέψεις θα βγάλεις λεφτά, αν ψηφίσεις έναν πολιτικό θα σε βολέψει… Όλα αυτά στο σύνολό τους καθορίζουν και τις αξίες στη ζωή μας. Αξίες που σίγουρα είναι διαφορετικές στον καθένα, γι αυτό και λέμε πως πάντα υπάρχει η «κλίμακα αξιών» (κι εκεί είναι μεγάλη η συζήτηση για το ποιες νοοτροπίες καθορίζουν τις κλίμακες αξιών και γιατί). Το ζήτημα για μένα, ωστόσο, είναι πως ο ΠΑΟΚ δεν είναι αξία. Δεν μπαίνει στην ίδια κλίμακα με τις υπόλοιπες προτεραιότητες μου γιατί είναι κάτι άλλο. Είναι «αυταξία». 

Επιμένω πάντα ότι «ο δικός μου ΠΑΟΚ» είναι αυταξία γιατί η σχέση μου μαζί του δεν καθορίζεται από το «τι έχω να κερδίσω από αυτόν». Κι ας έχω κερδίσει πολλά από αυτόν. Το θέμα είναι ότι δεν τα έβαλα στη ζυγαριά. Δεν πόνταρα σε αυτά. Ήρθαν από μόνα τους.
«Τότε γιατί ασχολείσαι με τον ΠΑΟΚ», θα είναι σίγουρα η ερώτηση μετά από αυτό το σκεπτικό.
«Για κανέναν συγκεκριμένο λόγο. Γιατί απλά υπάρχει εκεί και γιατί έτυχε να βρεθώ στο δρόμο του κι αυτός στο δικό μου». Έτσι απαντώ.

Κάποτε ρώτησαν έναν ορειβάτη γιατί θέλει να ανεβεί στην κορυφή του Έβερεστ. Η απάντηση ήταν: «γιατί υπάρχει εκεί έξω». Γι αυτόν τον άνθρωπο η ορειβασία δεν είναι αξία. Είναι «αυταξία». Το μόνο που θέλει είναι να συναντήσει αυτήν την κορυφή για την οποία έμαθε ότι υπάρχει. Αν δεν το μάθαινε δεν θα πήγαινε να τη συναντήσει.
Έτσι περίπου νιώθω τη σχέση μου με τον ΠΑΟΚ κάθε φορά που πάω να τον συναντήσω. Ο,τι ήταν να γίνει έγινε τη στιγμή «που έμαθα ότι υπάρχει».

Φυσικά και θα κλείσω σε δεύτερο ενικό πρόσωπο: «Χρόνια πολλά ΠΑΟΚΑΡΑ μου». Μπορεί κανείς να μην ξέρει «τι είσαι για μένα» και σίγουρα «ό, τι κι αν λένε δε με ενδιαφέρει». Εγώ, όμως ξέρω τι είσαι:
– Είσαι η πρώτη φορά που με πήγε ο πατέρας μου στην Τούμπα.
– Το πρώτο ματς που είδα στην τηλεόραση (ΑΕΚ – ΠΑΟΚ 2-0 τελικός κυπελλου).
– Η πρώτη φορά μόνος στην Θύρα 4 όπου ένιωσα ότι ανήκω κάπου και με αποδέχονται έτσι όπως είμαι.
– Το κλάμα στον αποκλεισμό από την Μπάγερν.
– Η πρώτη μου εκδρομή στη Δράμα για ένα 0-0 στα «πέτρινα χρόνια».
– Οι 5 κατακτήσεις κυπέλλου που αξιώθηκα να δω μέσα από κερκίδα, δύο εκ των οποίων μαζί με τον γιο μου.
– Η πρώτη φορά που πήγα τον γιο μου στο γήπεδο κι όταν με είδε να κλαίω του είπα: «τίποτα δεν είναι. Κάτι μπήκε στο μάτι μου».

Υ.γ.: Τα έφερε έτσι η ζωή να ασχολούμαι με αρκετά και διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα. Ένα από αυτά είναι κι ο ΠΑΟΚ. Σε κανένα άλλο αντικείμενο δεν έχω τόσο έντονες αναφορές στα παιδικά μου χρόνια. Αυτό θεωρώ πως θα είναι πάντα το μεγάλο μου «κέρδος» από τον ΠΑΟΚ. Γιατί το να θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια σημαίνει να θυμάσαι την καλύτερη έκφανση του εαυτού σου, την μοναδική περίοδο της ζωής σου όπου τα πάντα ήταν απλά, αγνά και ξεκάθαρα. Ήταν όλα… αυτονόητα.

«Το να θυμάσαι». Αυτό είναι ο ΠΑΟΚ για μένα.