Είναι σαφές σε όλους τους ανθρώπους που έχουν μία σεβαστή σε χρόνο εμπειρία ζωής, πως τα πράγματα δεν κυλούν ομαλά στη χώρα μας.

Η συντριπτική πλειοψηφία των εν ζωή Ελλήνων, δεν έχει ζήσει κάποιες μεγάλες ιστορικές στιγμές. Ούτε πόλεμο, ούτε δικτατορία, ούτε τεράστιες καταστροφές. Η πανδημία, είναι η πιο ακραία στιγμή της ζωής τους.

Περπατάμε καθημερινά σε αχαρτογράφητες περιοχές. Δεν μπορείς να προβλέψεις το που θα σε χτυπήσει όχι τόσο η αρρώστια, αλλά η στέρηση των βασικών σου ελευθεριών. Αν σε κάτι απέτυχε η σημερινή κυβέρνηση, είναι πως για να κρατήσει χαμηλά τα κρούσματα, μας στέρησε όλες τις ελευθερίες. Και παράλληλα, διέλυσε την οικονομία.

Μία χώρα με πολίτες που πνευματικά στερούνται πολλά, με την αγωνία για το τι ξημερώνει και έχοντας συμπληρώσει μία δεκαετία οικονομικής ύφεσης, βρίσκεται σίγουρα στη κόψη του ξυραφιού.

Η κυβέρνηση προφανώς και προτίμησε να επενδύσει στις δυνάμεις ασφαλείας και όχι στην υγεία. Και αυτό της το όπλο χρησιμοποιεί για να πειθαρχήσει την πιεσμένη κοινωνία. Κάτι θλιβερό.

Υπό αυτές τις συνθήκες, ζούμε και έναν ΠΑΟΚ χωρίς συναίσθημα. Μία ομάδα που την αγαπάς γιατί έτσι είναι, αλλά αδυνατείς να την ερωτευτείς. Δεν είναι κάτι που προσωπικά με αιφνιδιάζει, αλλά αν μη τι άλλο με στεναχωρεί αφάνταστα. Όταν έχεις να αντιμετωπίσεις όλα τα άλλα και προστίθεται και αυτό, τα συμπτώματα του εκνευρισμού είναι τεράστια.

Ήδη βλέπω να απλώνεται επικίνδυνα η εσωστρέφεια. «Τα κάστρα πέφτουν από μέσα», αυτή η σιχαμένη φράση που δίνει μόνο άλλοθι και τίποτα άλλο. Πέντε λέξεις που σπέρνουν διχόνοια στον ΠΑΟΚ δεκαετίες τώρα. Και που σηκώνουν το βάρος τους πάντα αυτοί που μένουν.

Στην εποχή που όλοι ψάχνουμε την αφορμή για να διασπαστούμε, πέφτει στο τραπέζι αυτή η φράση. Την ώρα που ζούμε έναν ΠΑΟΚ με υποστελέχωση, ξεκινά η κουβέντα να φύγουν όλοι. Όλα λάθος.

Να φύγουν όλοι, να έρθουν άλλοι. Το βλέπουμε πόσο ωραία λειτουργεί με τους τεχνικούς διευθυντές που τους αλλάζουμε σαν τα πουκάμισα. Ήρθε ο Ρέμπε και από την πρώτη μέρα δουλεύει στον ΠΑΟΚ για την επόμενη δουλειά του. Φταίει αυτός; Εννοείται πως όχι. Όλοι ξέρουμε ποιος φταίει και γιατί φταίει. Αλλά επειδή ξέρουμε πως από αυτόν εξαρτάται το στάτους μας, συγχωρούμε τα πάντα. Και αυτό γιατί ξέρουμε πως θα επανέλθει. Για την ακρίβεια, έχει ήδη επανέλθει.

Όμως είναι ενδεικτικό της αφέλειάς μας ως περίγυρος, το πως σπεύδουν τα καλοκαίρι όλοι να γίνουν υποστηρικτές κάποιου Ρέμπε, που δεν γνωρίζουν και το βιογραφικό του είναι ελλιπές. Και επαναλαμβάνω δεν μου φταίει αυτός. Δεν χτύπησε την πόρτα και μπήκε.

Για να έρθει λοιπόν κάποιους που θα σε σεβαστεί και θα δουλέψει για σένα, θα πρέπει το ίδιο το κλαμπ να έχει μία λειτουργία που θα τον ξεγυμνώνει με την πρώτη του στραβή. Έτσι θα σε σεβαστεί, έτσι θα έχει το νου του να γίνει και αυτός στρατιώτης.

Όταν του δίνεις τα κλειδιά και με το καλημέρα γίνεται ο κυρίαρχος, χωρίς κανένα μπλοκ και μόνο με υποστηρικτές της επιλογής και όχι του κλαμπ γύρω του, αντίο ζωή.

Αποτέλεσμα αυτής της μη δομής, είναι ο διχασμός και η εσωστρέφεια. Ποιος φταίει, πόσο φταίει, γιατί φταίει. Όμως η κουβέντα θα έπρεπε να πάει στο τι φταίει. Και η απάντηση είναι απλή. Η δομή.

Αυτή τη στιγμή βλέπω παντού ΠΑΟΚτσάκια να τρώγονται μεταξύ τους. Βλέπω επίσης μία ακραία απαξίωση της ομάδας, κανένα ίχνος διάθεσης προστασίας της από τον παραδοσιακό θεματοφύλακα. Τον κόσμο της.

Όπως και όλη χώρα που έχει χωριστεί στα δύο σε θέματα επικαιρότητας, έτσι φοβάμαι πως θα καταλήξει η σεζόν και για εμάς. Και αυτό είναι το χειρότερο όλων. Ο ΠΑΟΚ είναι ένα τεράστιο μηδενικό χωρίς μεγάλο βαθμό συσπείρωσης και αυτό το έχουμε ζήσει στο παρελθόν πολλάκις. Ας μη το ξεχνάμε το παρελθόν μας παιδιά στην εποχή του πλούτου. Καμιά φορά τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία, όπως αποδείχτηκε περίτρανα την τελευταία διετία.

Θα πρέπει να επιστρέφουμε στην ποδοσφαιρική κανονικότητα. Και για να συμβεί αυτό δεν μπορούμε να αφήσουμε τον λαϊκισμό που πάντα εμφανίζεται τέτοιες περιόδους, να μας καταπιεί.

Θα πρέπει με κρύο αίμα να τεθεί το ερώτημα «τι φταίει και φτάσαμε εδώ»; Και όχι ποιος φταίει.

Γιατί όσα πρόσωπα και αν αλλάξουν, αν η δομή παραμείνει η ίδια, θα ζούμε αυτό το μίζερο ντεζαβού με κάποιες αναλαμπές συγκυριακές να σπάνε τη μονοτονία.

Κλείνοντας, έρχεται ένα δύσκολο δίμηνο. Αυτή τη στιγμή που γράφω το κείμενο, ένα μεγάλο κομμάτι του ρόστερ παρουσιάζει τάσεις φυγής. Είτε γιατί δεν υπολογίζεται, είτε γιατί δεν δεσμεύεται και δεν το έχει πείσει το πρότζεκτ, είτε γιατί δεν περνάει καλά.

Ο ΠΑΟΚ από χθες έπρεπε να ξεκινήσει να κλείνει τις πληγές του. Είτε με τη σοφότερη διαχείριση του αγωνιστικού τμήματος η οποία δεν υπήρχε μέχρι σήμερα, είτε με μεταγραφές ελευθέρων που θα καλύψουν σε σωστό τάιμινγκ τα κενά που αποδεδειγμένα υπάρχουν.

Όχι πως θα γλιτώσουμε τα εγκεφαλικά στο δίμηνο, αλλά μπας και γλιτώσουμε την επόμενη σεζόν.