Τα προβλήματα του ΠΑΟΚ στο αγωνιστικό κομμάτι είναι γνωστά εδώ και μήνες. Μπορεί να είναι γνωστά για παραπάνω από έναν χρόνο και η “τρύπα” στον άξονα ήταν το πρόβλημα και του Αμπέλ Φερέιρα τον καιρό που ήταν στην ομάδα. 

Αρχικά ο Πορτογάλος υιοθέτησε το 3-4-3 γιατί όπως τόνιζε, δεν είχε την εμπιστοσύνη στους μέσους του, ότι μπορούν να καλύψουν σωστά τον χώρο τους, αλλά ταυτόχρονα να είναι και δημιουργικοί. Αυτό του έβγαινε σε αναμετρήσεις που ο ΠΑΟΚ περίμενε τον αντίπαλο, αλλά τον έκανε προβλέψιμο και ακίνδυνο σε αγώνες που οι αντίπαλοι περίμεναν τον ΠΑΟΚ στο μισό γήπεδο. 

Ο Πάμπλο Γκαρσία με την αρχή της καριέρας του στην πρώτη ομάδα προσπάθησε να περάσει και πάλι το 4-2-3-1 που έζησε και σαν παίκτης στην ομάδα, αλλά είχε ως οδηγό και στην Κ19 του ΠΑΟΚ. Πάνω-κάτω με αυτό τον σχηματισμό ο ΠΑΟΚ πήρε και το πρωτάθλημα το 2019, ενώ είχε και τις μεγάλες επιτυχίες τα προηγούμενα χρόνια. Μπορεί όμως να το καταφέρει;

Αρχικά οι λύσεις που είχε στα χαφ για έναν αμυντικό μέσο ήταν οι Εσίτι και Ντόουγκλας, ενώ μετά έβαλε στο ροτέισον και τον Τσιγγάρα. Και οι 3 παίκτες είναι καθαρά 6άρια, αλλά με τρανταχτές αδυναμίες. Ο Εσίτι είναι αργός και παίκτης που δεν μπορεί να προωθήσει το παιχνίδι. Ο Ντόουγκλας είναι αργός στην σκέψη, χωρίς περιστροφές, έχει το εύκολο λάθος δεν μπορεί να παίξει κάθετα ή να κάνει κάθετη κίνηση με την μπάλα. Από την άλλη ο νεαρός Τσιγγάρας, εκτός της απειρίας του, έχει και αυτός πρόβλημα στην δημιουργία και ειδικότερα στα μεγάλα παιχνίδια. 

Η λύση λοιπόν που αναφέραμε μέσα από αυτή την γωνία είναι το 4-3-3 με 3 μέσους καθαρούς, χωρίς κάποιον επιτελικό.(Διαβάστε εδώ) Μέσα σε ένα τέτοιο σχηματισμό, όποιος από τους 3 παίκτες και αν έπαιζε, δεν θα είχε τόσο μεγάλες ευθύνες στο δημιουργικό κομμάτι, καθώς οι δύο κεντρικοί μέσοι μπροστά του θα είχαν αυτή την ευθύνη. Πότε το είδαμε αυτό από τον ΠΑΟΚ όμως; Στα δύο παιχνίδια με την PSV, στην εκτός έδρας αναμέτρηση με την Λαμία, για ένα ημίχρονο με την Ομόνοια στην Κύπρο και στον αγώνα με τον Άρη στο Κλ. Βικελίδης. Εκείνη η ήττα άλλαξε τις σκέψεις του Γκαρσία και αυτό άλλαξε και όλη την ομάδα. Από τότε δεν είδαμε και πάλι αυτό τον σχηματισμό και ο παραγκωνισμός του Ντόουγκλας, με την επιστροφή Ουάρντα έφεραν το κλασικό 4-2-3-1 που κατέληξε για παραπάνω από 2 μήνες ο Γκαρσία. 

Αυτό μπορεί σε μερικά παιχνίδια να είδαμε τον ΠΑΟΚ σαρωτικό, με πολλές τελικές και πολλά γκολ, αλλά και πάλι η ομάδα δεν είχε την σιγουριά και όλα τα παιχνίδια ήταν αμφίρροπα. Μάλιστα οι τελευταίες κακές εμφανίσεις με Αστέρα Τρίπολης, Άρη και Παναθηναϊκό, ταρακούνησαν και τον προπονητή του ΠΑΟΚ που μετά από καιρό έβαλε κόντρα στην ΑΕΚ και πάλι όσους μέσους διέθετε, “καίγοντας” τον Ουάρντα, κρατώντας όμως τον έλεγχο της αναμέτρησης. 

Η εξέλιξη της αναμέτρησης, η νίκη του ΠΑΟΚ, η θέση της ΑΕΚ που ήταν μακριά από την περιοχή του Πασχαλάκη, αλλά και οι επόμενοι κρίσιμοι και δύσκολοι αγώνες που έρχονται δείχνουν ως μονόδρομο την παραπάνω επιλογή. Άλλωστε μερικές φορές πρέπει πρώτα να σκεφτόμαστε πώς ο ΠΑΟΚ θα κερδίσει ένα δύσκολο παιχνίδι και μετά όλα τα άλλα. Συνήθως τέτοιους μήνες κρίνονται οι βασικοί στόχοι για τη σεζόν και ο ΠΑΟΚ έχει τον στόχο της δεύτερης θέσης, της σίγουρης ευρωπαϊκής συμμετοχής, αλλά και του κυπέλλου. Όλα αυτά δεν πρέπει να περνούν σε δεύτερη μοίρα και αυτό κατάλαβε και ο Γκαρσία μετά τις τελευταίες επιλογές του. Θα το κρατήσει όμως;

ΥΓ Όπως και στο blog του Δεκεμβρίου, έτσι και τώρα, αναφέρομαι στο περσινό παράδειγμα του Ολυμπιακού. Τότε ο Μαρτίνς δεν σκέφτηκε πώς θα αξιοποιήσει τον Φορτούνη, δεν σκέφτηκε το γεγονός ότι ο Βαλμπουενά δεν είναι καθαρό εξτρέμ, αλλά πήρε το 100% από τα πλάγια του μπακ, πήρε τα πάντα από τους μέσους του, που σαν 3άδα έπνιξαν κάθε αντίπαλο και πήρε μονότερμα την μάχη του πρωταθλήματος, του κυπέλλου, αλλά και της Ευρώπης. Είτε έπαιζε με την Λάρισα και τον Άρη, είτε κάποιο μεγάλο ντέρμπι, οι παίκτες είχαν τις ίδιες οδηγίες και τελείωσε τις υποχρεώσεις του άκρως επιτυχημένα.