Παναθηναϊκός – ΠΑΟΚ 3-0. Το λέω σε σας για να το πιστέψω εγώ ο ίδιος.

Πριν λίγο καιρό, νομίζω πρώτος ο Δημήτρης Τσορμπατζόγλου μετά από μια ήττα του ΠΑΟΚ είχε γράψει: «δυστυχώς θα δούμε κι άλλες τέτοιες βραδιές».

Και τις βλέπουμε. Κάποιες φορές ως νομοτελειακή ποδοσφαιρική εξέλιξη, κάποιες άλλες ως επαναλαμβανόμενη σύμπτωση και μερικές φορές ως «κάρμα», ως «τιμωρία» για τα εγκλήματα που κάναμε όλοι μας μετά το κλείσιμο του υπέροχου ποδοσφαιρικού κύκλου της τριετίας 2017-2019.

Παναθηναϊκός – ΠΑΟΚ 3-0, λοιπόν. Ζήσαμε για το δούμε κι αυτό. Όπως είδαμε το 1-1 με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ όπου ισοφαρίσαμε στα χασομέρια παρότι είχαμε καταπιεί τον αντίπαλο. Όπως είδαμε την ομάδα μας να χάνει από τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη όντας καλύτερη, από τον Άρη στο Βικελίδης χωρίς καν να καταλάβουμε το πως, με τον Αστέρα στην Τρίπολη ενώ παίζαμε μια χαρά και μας ακυρώθηκε με «κουφό» τρόπο το 0-1 του Κρμέντσικ.

Ζήσαμε φέτος να δούμε τουλάχιστον 15 φορές την ομάδα να τρώει γκολ στην πρώτη τελική προσπάθεια του αντιπάλου. Και σχεδόν πάντα να το πληρώνει με ήττα. Εντελώς τραγικά. Εντελώς ΠΑΟΚτσήδικα, ξυπνώντας εποχές που νομίζαμε πως είχαμε αφήσει πίσω μας για πάντα.

Οι αδυναμίες της ομάδας μας είναι χτυπητές και είναι σε πολλές θέσεις. Τα ανέλυσαν άλλοι αυτά, άνθρωποι πολύ πιο έμπειροι και καταρτισμένοι. Παρουσιάζουμε από ελλείψεις αριθμητικές και αποχωρήσεις κομβικές μέχρι απογοητεύσεις ατομικές για παίκτες που πιστέψαμε ότι θα προσφέρουν περισσότερα. Δύσκολο, λοιπόν, και το έργο ενός άπειρου προπονητή όπως είναι ο Πάμπλο Γκαρσία. Ένας Γκαρσία που δεν ευθύνεται για τις επιλογές του ρόστερ, ούτε είχε τον χρόνο να δουλέψει την φιλοσοφία του στην προετοιμασία. Ένας Γκαρσία που, μοιραία, φθείρεται περισσότερο από όσο θα έπρεπε κι από όσο του αναλογεί. Αν δεν λέγονταν Πάμπλο Γκαρσία, αν δεν είχε αυτό το παρελθόν κι αυτήν την «συγγένεια» με τον ΠΑΟΚ, απόψε δεν θα ήταν προπονητής μας.

Χειρότερο κι από αυτήν την παρατεταμένη μετριότητα της φετινής εικόνας του ΠΑΟΚ είναι, για μένα, η αδιαφορία της μεγάλης μάζας των οπαδών. Το ξενέρωμα είναι τεράστιο, ανυπολόγιστο. Χίλιες φορές καλύτερα η οργή της περσινής χρονιάς. Πλέον, μετά την ομάδα, και οι οπαδοί «χάνουν με κατεβασμένα χέρια». Σαν να αποδεχόμαστε το προδιαγεγραμμένο.

Κι όμως, ο ΠΑΟΚ έχει μισή σεζόν ακόμα μπροστά του. Είναι στον ημιτελικό του κυπέλλου Ελλάδας. Έχει ακόμα 8 ντέρμπι για τα πλέι οφ όπου κρίνεται η παρουσία του στην Ευρώπη η οποία δεν είναι διασφαλισμένη, ούτε θα κριθεί νωρίς. Μια Ευρώπη ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ, που δεν έχεις την πολυτέλεια να την χάσεις για κανέναν απολύτως λόγο.

Ότι κι αν λέμε, λοιπόν, για τα λάθη, τις αδυναμίες, τις ευθύνες που αναλογούν στον καθένα, όλοι μας οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια να κλείσουμε την πόρτα στο σπίτι μας και, ως οικογένεια, να λύσουμε ΤΩΡΑ τις διάφορες μας. Ο πόλεμος τώρα μαίνεται. Το ταμείο θα γίνει μετά. Οφείλουμε ΟΛΟΙ να στηρίξουμε. Οφείλουμε να δούμε το ποτήρι μισογεμάτο. Ακόμα κι αν φαίνεται αγγαρεία. Ακόμα κι αν έχουμε χιλιάδες πράγματα στο κεφάλι μας στην προσωπική ζωή μας.

Την Τετάρτη ο ΠΑΟΚ έχει ένα μεγάλο ραντεβού. Είναι η πέμπτη συνεχή χρονιά που βρίσκεται στα ημιτελικά του κυπέλλου και την ΑΕΚ «την έχει». Δεν μας περισσεύουν τα κύπελλα στην εταζέρα που έφτιαξε ο Ιβάν Σαββίδης. Ας προσπαθήσουμε να την εμπλουτίσουμε και μετά από 45 μέρες, ανοίγουμε τα εσώψυχά μας και τα λέμε από την αρχή.

Να τα πούμε, να ξελαφρώσουμε και να ηρεμήσουμε μπας και γλιτώσουμε και τους ψυχιάτρους. Που δεν το βλέπω.