Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010, η εθνική Γαλλίας (δευτεραθλήτρια κόσμου τότε), έδωσε μια σειρά από φιλικά με ομάδες μικρότερης δυναμικής, κατά τη διάρκεια των οποίων έβαλε κάμποσα γκολ και έφαγε αρκετά.

Σε μια συνέντευξη που έδωσε εκείνες τις μέρες ο τότε εκλέκτορας της εθνικής, ο Ραϊμόν Ντομενέκ, ρωτήθηκε τι σκέπτεται να κάνει για τα αμυντικά προβλήματα της ομάδας και απάντησε κάτι που στη Γαλλία μνημονεύεται ακόμα: «Έχω πεισθεί ότι τα προβλήματα που έχουμε στην άμυνα δεν λύνονται. Επομένως, μόνη λύση είναι να είμαστε συνέχεια στην επίθεση».

Η απάντηση θα μπορούσε να σταθεί ενδεχομένως σε ένα βιβλίο φιλοσοφίας, να μπει ως quote στο ίντερνετ, αλλά στο ποδόσφαιρο δεν λειτούργησε πολύ καλά. Η Γαλλία έκανε μία από τις χειρότερες εμφανίσεις της σε Παγκόσμιο Κύπελλο, αποκλείστηκε από τους ομίλους συγκεντρώνοντας έναν βαθμό όλο κι όλο και μεταξύ του δεύτερου και του τρίτου ματς οι παίκτες κήρυξαν απεργία μετά από έναν καβγά που έγινε στα αποδυτήρια επειδή δεν καταλάβαιναν τι έπαιζαν. Και μια λεπτομέρεια, που δεν είναι χωρίς ενδιαφέρον: σε αυτούς τους τρεις αγώνες που έδωσε, η εθνική Γαλλίας, η οποία στην επιθετική της γραμμή διέθετε παίκτες όπως ο Ανρί, ο Ανελκά και ο Ριμπερί, σκόραρε μόλις ένα τέρμα, κι αυτό 20 λεπτά πριν τελειώσει το Παγκόσμιο Κύπελλο γι αυτήν και ενώ ήταν ήδη αποκλεισμένη.

Το ποδόσφαιρο είναι ένα πράγμα λίγο πιο σύνθετο από το «ποιοι» παίζουν άμυνα και ποιοι επίθεση, ακόμα ακόμα και από το «πόσοι» παίζουν άμυνα και πόσοι επίθεση –τα οποία έχουν αναμφίβολα τη σημασία τους-, πάντα παίζει ρόλο και το «πώς».

Εδώ και περισσότερους από πέντε μήνες, από τότε που στον ΠΑΟΚ συνέβη μια αλλαγή που λίγο πολύ όλοι οι ΠΑΟΚτσήδες ευχηθήκαμε, το μεγάλο πρόβλημα –έχω την αίσθηση ότι- είναι το πώς. Ο ΠΑΟΚ δεν έχει μια επίθεση που «πετάει φωτιές» και μια άμυνα που «μπάζει» -τουλάχιστον όχι τόσο στατικά. Ο ΠΑΟΚ παίζει ένα παιχνίδι στο οποίο κρατάει τη μπάλα διαρκώς, είναι δηλαδή, όπως θα το έλεγε ο Ντομενέκ, «συνέχεια στην επίθεση», χωρίς να δείχνει ότι έχει κάποιο σαφή σχέδιο τι να την κάνει. Το αποτέλεσμα είναι ότι ενίοτε βάζει κάποια γκολ –στα δύσκολα ματς, όχι τυχαία, αφού βρεθεί πίσω με 2-0 και ο αντίπαλος τον αφήσει αντανακλαστικά να προχωρήσει κάποια μέτρα. Και το άλλο αποτέλεσμα είναι ότι τρώει όποτε χάνει τη μπάλα. Γιατί ούτε τότε δείχνει να ξέρει τι να κάνει.

Το πρόβλημα δεν είναι επιθετικό ή αμυντικό: ο φετινός ΠΑΟΚ είναι μια πολύ κακή ομάδα, αδούλευτη και για αυτό με πολύ χαμηλή αυτοπεποίθηση. Ο εντελώς ακατανόητος τρόπος με τον οποίον έχει δομηθεί το ρόστερ του επιτείνει ενίοτε αυτό το πρόβλημα. Όμως μη γελιόμαστε, συμβαίνει και το αντίθετο: η αξία μερικών παικτών το κρύβει μερικές φορές. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι μπορεί να αλλάξει κάτι πραγματικά στους αγώνες που απομένουν, που είναι όλοι τους οι κατά τεκμήριο πιο δύσκολοι της χρονιάς. Ο ΠΑΟΚ το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να βάζει μερικά πόδια παραπάνω στο κέντρο για να κρύβει την έλλειψη αθλητικότητας, να περιμένει από κάποιους χαρισματικούς ποδοσφαιριστές να του δώσουν λύση σε κάποια ματς και –κυρίως- να ελπίζει ότι η ΑΕΚ θα συνεχίσει να έχει χειρότερη εικόνα από αυτόν, για να διασώσει την Ευρώπη.

Η ανησυχία μου ωστόσο είναι άλλη. Πίσω από εντυπωσιακούς ή αμφίσημους τίτλους, το ποδοσφαιρικό τμήμα του ΠΑΟΚ εξακολουθεί να δείχνει ότι κινείται με λογικές και ρυθμούς του 1980. Αυτή τη στιγμή με πρόχειρους υπολογισμούς, παρά τη σχετική παρουσία ταλέντου στην ομάδα, για να πρωταγωνιστήσει του χρόνου θα χρειαστεί να λύσει το ζήτημα του βασικού τερματοφύλακα, του βασικού δεξιού μπακ, του βασικού αριστερού μπακ, του ενός βασικού σέντερ μπακ, των δύο βασικών χαφ και του βασικού σέντερ φορ. Πρόκειται όχι για μία, όχι για δύο, αλλά για επτά θέσεις της ενδεκάδας –από τις οποίες αυτή τη στιγμή καλύπτει κατά τη γνώμη μου επαρκώς τις δύο με δανεικούς παίκτες, αλλά χωρίς καν ρήτρα αγοράς.

Είναι μάλλον σαφές, και ανεξάρτητο του FFP, ότι για να καλύψει επτά θέσεις, ο ΠΑΟΚ πρέπει να πουλήσει το ακριβότερο περιουσιακό στοιχείο του. Κάτι όμως που αυτόματα κάνει τις θέσεις οκτώ. Αναρωτιέμαι εάν αυτή τη στιγμή υπάρχει στην ΠΑΕ αυτή η συζήτηση και σε περίπτωση που υπάρχει αν είναι πρακτική ή φιλολογική. Δηλαδή αν υπάρχουν κάποιοι που δραστηριοποιούνται για να αγοράσουν και να πουλήσουν ή περιμένουν να το κάνουν τον Ιούλιο –οπότε και αυξάνουν οι πιθανότητες να αγοράζεις έναν Μουργκ σε διπλάσια τιμή από όση πούλησες έναν Πέλκα.

Το ερώτημα δεν είναι λογιστικό, είναι πολύ ποδοσφαιρικό. Στην πραγματικότητα έχει να κάνει με το αν ο ΠΑΟΚ αυτή τη στιγμή λειτουργεί σαν ποδοσφαιρικός σύλλογος ή σαν γραφείο ισολογισμών που πρέπει να κλείσει τη χρονιά. Γιατί στο ποδόσφαιρο, όταν το κάνεις αυτό, το αποτέλεσμα είναι μάλλον προβλεπόμενο. Την κλείνεις κάνοντας τον σταυρό σου, περιμένοντας δυο τρεις παίκτες να σου κερδίσουν μερικά ματς, προκειμένου να πέσεις ένα επίπεδο από την προηγούμενη χρονιά και όχι περισσότερα.

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι δημοσιογράφος που ζει και εργάζεται στην Αθήνα αλλά και φίλαθλος του ΠΑΟΚ.