Μερικά πράγματα είναι απλά μαθηματικά. Η Νόριτς, ομάδα που μετακινείται σταθερά ανάμεσα στην Πρέμιερσιπ και την Πρέμιερ Ληγκ, ξόδεψε μέσα σε επτά μήνες 21.000.000 ευρώ για να αποκτήσει δύο παίκτες από τον ΠΑΟΚ: τον Γιαννούλη και τον Τζόλη. Το ποσό, με ποδοσφαιρικούς όρους, αποτελεί ένα θαύμα. Πρόκειται για δύο παίκτες που αγωνίστηκαν ο καθένας έναν χρόνο στην ομάδα που βγαίνει 2η στο ελληνικό πρωτάθλημα, δεν κάνει κάτι το ιδιαίτερο στην Ευρώπη, έχοντας να επιδείξει σε δύο χρόνια προκρίσεις αποκλειστικά και μόνο σε μονά εντός έδρας παιχνίδια, και οι οποίοι δεν είναι καν βασικοί και αναντικατάστατοι στην εθνική Ελλάδας, η οποία με τη σειρά της αγνοεί την πρόκριση σε τελική φάση οποιασδήποτε διοργάνωσης από το 2014. Στην πραγματικότητα το ποσό αυτό είναι εξωφρενικό.

Για να καταλάβουμε τα μεγέθη, ας σκεφθούμε το εξής. Ας πάρουμε ένα ποδόσφαιρο και ένα πρωτάθλημα ανάλογης δυναμικής με το ελληνικό. Ας πούμε το Νορβηγικό. Και ας πάρουμε την ομάδα που τελευταία βγαίνει 2η στο πρωτάθλημά της, ας πούμε την Μπόντο Γκλιμτ. Και ας πούμε ότι ο ΠΑΟΚ έδινε 21.000.000 για να αγοράσει το αριστερό μπακ και το αριστερό εξτρέμ αυτής της Μπόντο Γκλιμτ, οι οποίοι δεν θα ήταν βασικοί στην εθνική Νορβηγίας (δεν έχω ιδέα ποιοι είναι, να είναι καλά τα παιδιά). Σκέπτεστε πόση γκρίνια θα υπήρχε στο ΠΑΟΚτσήδικο σύμπαν για το πού πετάμε τα λεφτά μας –χώρια τις συζητήσεις για το πόσα πρέπει να έφαγαν οι μάνατζερ από μια τέτοια απάτη.

Λέω λοιπόν, για όλα αυτά, ότι οι δύο αυτές πωλήσεις υπήρξαν απόλυτα επιτυχείς για τον ΠΑΟΚ. Με οικονομικούς όρους –που δεν είναι ίδιοι με τους αθλητικούς- έσβησαν τη χασούρα από τις ευρωπαϊκές αποτυχίες των τελευταίων χρόνων. Μετέτρεψαν –οικονομικά- τον ΠΑΟΚ σε έναν οργανισμό που πρόπερσι θα είχε αποκλείσει τη Σλόβαν Μπρατισλάβας και θα είχε παίξει στους ομίλους του Γιουρόπα και πέρσι θα είχε περάσει έναν γύρο ακόμα και θα έπαιζε στη φάση των 32 τον Φλεβάρη. Πρόκειται δηλαδή για μια οικονομική ανάσα τεράστια, τέτοια που σου επιτρέπει να προγραμματίσεις ό,τι θες με την ησυχία σου.

Πάμε να δούμε τώρα τι γίνεται στο αθλητικό κομμάτι. Στις θέσεις των δύο αυτών παικτών που πουλήθηκαν, ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε να έχει αποκτήσει ακριβούς ή πιο φτηνούς παίκτες, οι οποίοι θα μπορούσαν να είναι άξιοι ή ανάξιοι αντικαταστάτες τους. Θα μπορούσε επίσης να μην έχει αποκτήσει φτηνούς ή ακριβούς παίκτες και να έχει προωθήσει νέους παίκτες, από τις ακαδημίες του, οι οποίες κατά γενική ομολογία παράγουν υλικό. Δεν έγινε όμως τίποτα από όλα αυτά. Ο ΠΑΟΚ ξεκινά τη χρονιά με δηλωμένη πρόθεση αυτές τις δύο θέσεις, του αριστερού μπακ και του αριστερού γουίνγκερ πίσω από το φορ, να τις καλύψουν αυτοί που τις κάλυπταν πριν αναδειχθούν ο Γιαννούλης και ο Τζόλης. Δηλαδή ο Βιεϊρίνια και ο Καντουρί, που έπαιζαν τις θέσεις αυτές το 2018, ηλικίας 36 και 31 αντίστοιχα.

Όποιος φαντάστηκε ότι αυτό δεν θα δημιουργούσε όχι απλά ανησυχία και γκρίνια, αλλά διάχυτο εκνευρισμό στον κόσμο του ΠΑΟΚ, δεν έχει ιδέα από τον σύλλογο. Και ακόμα κι αν ο εκνευρισμός καταλήγει σε υπερβολές, γενικεύσεις και αδικίες, εν προκειμένω δεν είναι αναιτιολόγητος. Η εικόνα αυτή είναι η εικόνα ενός κλαμπ που δεν ενδιαφέρεται να προχωρήσει και σίγουρα δεν μοιάζει να ανοίγει νέο κύκλο. Πόσο μάλλον που ο ΠΑΟΚ έχει πληρώσει ακριβά τη θερινή του ραστώνη στις μεταγραφές. Το 2017 ανακοίνωσε τις μεταγραφές του Βιεϊρίνια, του Καντουρί, του Μαουρίτσιο (και του Σαμπράνο) αφού πρώτα αποκλείστηκε από την Εστερσουντ. Και έπειτα ξόδεψε 14 βαθμούς στο πρωτάθλημα, μέχρι όλοι αυτοί να μάθουν να παίζουν μαζί. Και το 2020 βρέθηκε να παίζει τον αγώνα της χρονιάς χωρίς σέντερ φορ και χωρίς δεξί μπακ. Και φέτος δείχνει να κινδυνεύει να πάθει το ίδιο. Δεν έχω καμία εικόνα της Ριέκα, αλλά είναι η τρίτη δύναμη της Κροατίας –όχι της Ιρλανδίας- και τρέμω στην ιδέα να έχει γρήγορους χαφ και κάνα δεξί εξτρέμ που να τρέχει.

Τα δύο πρώτα επίσημα ματς της χρονιάς επιβεβαίωσαν έναν διάχυτο φόβο: ο ΠΑΟΚ είναι μια πάρα πολύ γερασμένη ομάδα. Επιβεβαίωσαν επίσης και την ποιότητα των παικτών και όσα γνωρίζαμε ήδη για τη δουλειά του Λουτσέσκου: και στους δύο αγώνες, ο ΠΑΟΚ είχε οργανωμένο χτίσιμο παιχνιδιού, καλή κυκλοφορία, ένστικτο ανάκτησης της μπάλας και σε κάποιες στιγμές πολύ καλούς συνδυασμούς στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου. Μόνο που όλα αυτά τα είχε απέναντι σε ημιεπαγγελματίες, οι οποίοι μας δυσκόλεψαν και μόνο από το γεγονός ότι έτρεχαν μέσα στο γήπεδο. Δεν θα ξαναβρεί ημιεπαγγελματίες στον δρόμο του φέτος.

Τον περασμένο Μάιο αρκετοί λέγαμε ότι ο ΠΑΟΚ μέσα στο καλοκαίρι θα χρειαστεί να ψαχτεί για 7-8 θέσεις, εξαιρώντας μόνο αυτές των σέντερ μπακ, του ενός αμυντικού χαφ και του δεξιού εξτρέμ. Φοβάμαι ότι δεν πέσαμε πολύ έξω. Δυστυχώς, στην πράξη, μετά και την ατυχία στην περίπτωση Ολιβέιρα, έχει καλυφθεί μόνο η μία από αυτές: αυτή του άλλου αμυντικού χαφ –και είμαστε στις 15 Αυγούστου. Το πρόβλημα είναι ότι ο ΠΑΟΚ αναζητά παίκτη στο «3», παίκτη στο «10» και παίκτη στο «11», σχεδόν τρεις μήνες αφότου, σε πείσμα όσων είδαμε πέρσι και όσων ξέραμε, είχε αφήσει να εννοηθεί ότι δεν θα τους χρειαστεί, εξακολουθεί να λέει ότι δεν αναζητά παίκτη στο «1» και προφανώς δεν θα πάρει και άλλον στο «2», όπου κανείς δεν νιώθει ότι καλύφθηκε το πρόβλημα. Και αναζητά, από καθαρή ατυχία, και άλλον έναν στο «9». Με όλον τον σεβασμό στο προπονητικό τιμ, της αθλητικής και διαχειριστικής δουλειάς του οποίου είμαι μεγάλος θαυμαστής, αυτό δεν είναι ακριβώς τέλειος προγραμματισμός.

Αν ο ΠΑΟΚ περάσει τη Ριέκα και αποκτηθούν οι 3-4 παίκτες που ψάχνουμε για να συμπληρωθεί το ρόστερ, μπορεί όλη αυτή η μουρμούρα να αποδειχθεί εντελώς άσκοπη –και μακάρι. Φοβάμαι όμως ότι για να τα πετύχουμε όλα αυτά πρέπει να βοηθήσει λίγο και η Παναγιά. Και υποτίθεται ότι στον ΠΑΟΚ είχαμε αφήσει πίσω την εποχή που η Παναγιά ανακατευόταν με τους στόχους του ποδοσφαιρικού τμήματος.

ΥΓ: Είδα ένα ματς της Νόριτς. Από την ομάδα λείπει ένας χαφ θηρίο, δύο μέτρα, μαύρος, να μην περνάει τίποτα. Δεν ξέρω γιατί δεν το βλέπει ο πρόεδρος.