62 χρόνια Τούμπα! 62 χρόνια γεμάτα συγκινήσεις, χαρές, λύπες, πανηγυρισμούς αλλά και… αναθέματα, 62 χρόνια γεμάτα αγωνία, περηφάνια, 62 χρόνια γεμάτα ΠΑΟΚ!

Με αφορμή λοιπόν τα σημερινά γενέθλια της Τούμπας, οι συντάκτες του PAOK24 ανέσυραν από τη μνήμη τους τις πιο “δυνατές” στιγμές τους στην Τούμπα και τις μοιράζονται μαζί σας!

Δημήτρης Τσορμπατζόγλου: Οι πιο έντονες στιγμές στην Τούμπα!

Στο γήπεδο της Τούμπας πήγα πρώτη φορά το 1983 σε ηλικία 6 ετών. Θα αναφερθώ σε μερικές πολύ έντονες στιγμές που σχετίζονται και με την παρουσία κόσμου. Όπως και να το κάνουμε ήταν άλλη η αίσθηση του γηπέδου με 40-45 χιλιάδες φιλάθλους.

Το 1985 στο ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός 1-0 με το πέναλτι του Κωστίκου στο τέλος, ένιωσα πρώτη φορά να σείεται το γήπεδο. Έτριζε το τσιμέντο από κάτω. Ανατριχιαστική αίσθηση!

Την ίδια χρονιά, κάτι παρόμοιο έζησα και στο 4-0 του κυπέλλου με το Παναθηναϊκό. Το αδιαχώρητο και 45 χιλιάδες φίλαθλοι σε έξαλλη κατάσταση. Μέχρι που σκόραρε ο Κωστίκος το 2-0 με ψαλίδι, τότε που έχασε τις αισθήσεις του. Για εκείνο το γεγονός που με συγκλόνισε, είχα γράψει μέχρι και έκθεση στο δημοτικό!

Η πιο δύσκολη στιγμή στο γήπεδο ήταν το 1988 σε ΠΑΟΚ- Λάρισα 2-1. Το στρίμωγμα κατά την είσοδο στη θύρα 4 ήταν απίστευτο με αποτέλεσμα να βρεθώ στον τοίχο έχοντας γύρω-γύρο χιλιάδες ανθρώπους. Εκεί… τα είδα όλα!

Στέργιος Αναστασιάδης: Ο εφιάλτης που μετατράπηκε σε ονειρική επιστροφή! 

Δυστυχώς, από τη φιέστα του 1985 θυμάμαι ελάχιστα πράγματα, από τη στιγμή που ήμουν μόλις πέντε χρονών. Από τη “μάχη” με τη Νάπολι το 1988, θυμάμαι κάποια περισσότερα, αλλά όχι και πάρα πολλά, εκτός φυσικά από το ανεπανάληπτο σόου των οπαδών του ΠΑΟΚ, στην πιο κολασμένη ίσως ατμόσφαιρα που έχει βιώσει ποτέ η Τούμπα.

Στο μυαλό του καθενός, έχουν αποτυπωθεί μόνιμα στο μυαλό δεκάδες παιχνίδια. Πρόχειρα μπορώ να σκεφτώ την αναμέτρηση με τον Ολυμπιακό τον Μάιο του 1997, με την Άρσεναλ τον Σεπτέμβριο του 1997, το ματς με τον ΟΦΗ εν μέσω χιονιά τον Ιανουάριο του 2001, την απίστευτη βροχή στο παιχνίδι με τη Στουτγάρδη τον Νοέμβριο του 2005, εννοείται τον ημιτελικό Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό το 2014, αλλά και τα παιχνίδια που κρίθηκαν ετσιθελικά από Καζναφέρηδες, Ψυχομάνηδες, Παπάδες, Κομίνηδες και το κακό συναπάντημα.

Για κάποιο λόγο, θυμάμαι κάθε δευτερόλεπτο του αγώνα με τη Σπάρτακ Τρνάβα, στις 12 Αυγούστου 1997. Το που καθόμουν στη θύρα 5, τα εφιαλτικά λεπτά στα μέσα του πρώτου ημιχρόνου με τα τρία γκολ των Σλοβάκων, τον τότε “κολλητό” να φεύγει από το γήπεδο μετά το 0-3 χωρίς να αντιληφθώ το παραμικρό, το σφίξιμο στο στομάχι, τη μαγική ανατροπή και τα χαμόγελα στα πρόσωπα όλων μετά τη λήξη!

Για τη δική μου γενιά, που κακά τα ψέματα πέρασε περισσότερες ώρες στο Παλέ παρά στα τσιμέντα της Τούμπας τη δεκαετία του ΄90, αυτή ήταν η ονειρική επιστροφή του ΠΑΟΚ στην Ευρώπη, μετά το – επίσης αξέχαστο – παιχνίδι με την Παρί Σεν Ζερμέν το 1992…

Αντώνης Τσακαλέας: Το πεντάλεπτο στα κάγκελα της Θύρας 4!

Στην Τούμπα δεν με πήγε ούτε ο πατέρας μου ή κάποιος συγγενής, δεν έχω μπει με το «θα με βάλεις κι’ εμένα θείε», δεν περνούσα και με… έχωσε κάποιος φίλος μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Βόλο. Έπρεπε να πάω λύκειο για να δω την Τούμπα. Θα μπορούσα να θυμηθώ το πρώτο μου παιχνίδι, το ματς στο οποίο έφαγα μεγάλη πίκρα, το πρώτο μου στα δημοσιογραφικά, το ματς που έφυγα από το γήπεδο «αργάμιση».

Αυτό που μου έρχεται πάντα, ως ξεχωριστή στιγμή είναι το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό για το πρωτάθλημα, το 1997. Τέτοιο πανηγυρισμό σε κερδισμένο φάουλ, ποτέ. Φραντζέσκος, είσαι… Ρε, σφύριξε και και οι μισοί φωνάξανε γκολ με το σφύριγμα. Και, τι σου είναι η κάμερα. Έρχεται να στα ξαναθυμίσει, να τα επιβεβαιώσει όλα. Ο Αποστολάκης και ο «ΓΧ» το ΄χουν πάρει απόφαση.

Και που λέτε, κατεβαίνω χαμηλά στο κάγκελο, στην 4, κεντρικά. Μπαίνει το γκολ, σκαρφαλώνω 4-5 μέτρα, όχι πολύ, και μένω εκεί. Δεν είχα ξανανέβει και με έπιασε φόβος στο πως θα κατεβώ. Με παρακάλια, με «πέσε, θα σε πιάσουμε». «Σίγα μη με πιάσουν, θα ανοίξουν όλοι να σκάσω κάτω και θα γελάνε» σκέφτηκε. Τελικά με πιάσανε, αλλά αυτά τα 4-5 λεπτά που έμεινα εκεί πάνω, αιώνας μου φανήκανε.

Αγάπη Γαβριηλίδου: Η φιέστα του 2019!

Η Τούμπα συμπληρώνει 62 χρόνια ζωής σήμερα κι η αλήθεια είναι πως όλοι μας έχουμε πολλές ιστορίες κι αναμνήσεις από αυτό το γήπεδο. Προσωπικά, ξεχωρίζω ιδιαίτερα την ημέρα της φιέστας τον Απρίλιο του 2019. Τα συναισθήματα, η ατμόσφαιρα, το κλίμα στο γήπεδο…

Όλα ήταν διαφορετικά και πραγματικά, όσοι είχαμε την τύχη να βρεθούμε στην Τούμπα εκείνη την ημέρα, ζήσαμε μοναδικές στιγμές που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μας. Άνθρωποι μεγάλης ηλικίας, που σίγουρα έχουν ζήσει πολλά περισσότερα από εμάς, έζησαν εκείνο το βράδυ με δάκρυα στα μάτια και βλέποντάς τους, μπορούσες να αντιληφθείς το μεγαλείο αυτής της ομάδας και το πόσο πολύ περίμεναν αυτές τις στιγμές. Για τους παλαιότερους, ήταν μία τεράστια δικαίωση.

Για εμάς, τους νεότερους, μία σπουδαία, ιστορική στιγμή. Η κούπα του πρωταθλήματος ήρθε στη Θεσσαλονίκη μετά από πολλά-πολλά χρόνια κι η Τούμπα ήταν πιο όμορφη κι εντυπωσιακή από ποτέ, για να την υποδεχθεί με τον καλύτερο τρόπο…

Νίκος Μοσχοβίτης: Η Φενερμπαχτσε και η… λιποθυμία! 

19 Αυγούστου 2010. Η Θεσσαλονίκη “βράζει” από τη ζέστη, η Τούμπα “κοχλάζει” από τον κόσμο και την ατμόσφαιρα στο ΠΑΟΚ – Φενέρμπαχτσε.

Ο Βιεϊρίνια έχει βάλει τη γκολάρα για το 1-0, το σκορ αδικεί τον ΠΑΟΚ και για όσους δε θυμούνται, το κλίμα (και τότε) γύρω από την ομάδα, ήταν κάτι παραπάνω από πιεστικό…

90ο λεπτό, ο Βιεϊρίνια χορεύει από δεξιά, παράλληλο γύρισμα, ο Παπάζογλου μόνος του σε άδεια εστία από τα δύο μέτρα κι αντί για 2-0 και μισή πρόκριση, η μπάλα στην 4…

Σκοτεινιάζουν τα πάντα, ο ήλιος απο το πρωί, με είχε κάψει, έφτασα ένα βήμα απο τη λιποθυμία. Να είσαι καλά αδελφέ Κούλη που με μάζεψες, να είσαι καλά θρυλικέ θείε Γιώργο για το παγωτό-φάρμακο μετά.

Ζήσαμε απο αυτό, για να ζήσουμε όσα ακολούθησαν και όσα θα ακολουθήσουν…

Ηλίας Καπράλος: Από το ναδίρ, πιο κοντά στο όνειρο!

Σε ηλικία 16 ετών και μετά από 2 κύπελλα, αυτό όλοι περίμεναν και ήθελαν ήταν το Champions League. Με 1-2 χρονιές ο ΠΑΟΚ να έχει χάσει το τρένο μέσα σε έναν μήνα, ο αγώνας με την ΑΕΚ ήταν η μεγαλύτερη ευκαιρία. Ήταν 21 Μαρτίου και τα αποτελέσματα με Ακράτητο και Αιγάλω, έφεραν και πάλι κακές αναμνήσεις στο μυαλό όλων.

Η Τούμπα γεμάτη από νωρίς, η ΑΕΚ με τόσα διοικητικά προβλήματα, φάνταζε ο ιδανικός αντίπαλος που θα έφερνε την εδραίωση του ΠΑΟΚ στην 3η θέση. Παρόλα αυτά, 2 γκολ του Λυμπερόπουλου, έφεραν σε όλους την εικόνα ακόμα μίας αποτυχίας. Ένας τραυματισμός του Κουτσόπουλου, η αλλαγή του Σπάσιτς και τα δύο γκολ του Γιασεμάκη πριν το ημίχρονο έκαναν το γήπεδο να βράζει και τον κόσμο πιο χαρούμενο από ποτέ.

Στο δεύτερο ημίχρονο το γκολ-φάουλ του Σαλπιγγίδη ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Ο ΠΑΟΚ πλέον δεν μπορούσε να χάσει την 3η θέση και όλοι πίστευαν ότι επιτέλους το σεντόνι θα τεντώσει στην Τούμπα. Η πρώτη έντονη στιγμή στο μυαλό ενός νεαρού παιδιού είχε ήδη χαραχθεί, μέχρι την επόμενη…

Ραφαήλ Γκαϊδατζής: Ένα «τρελό» παιχνίδι και οι αφανείς ήρωες

Με μπαμπά Ηρακλιδέα ήταν λογικό ότι η πρώτη μου επαφή με το γήπεδο της Τούμπας θα καθυστερούσε αρκετά. Παρακολουθώ βέβαια ποδόσφαιρο και όλα τα υπόλοιπα αθλήματα από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, αλλά έπρεπε να φτάσω στα 17 μου για να πάω πρώτη φορά στην Τούμπα και να δω από κοντά παιχνίδι του ΠΑΟΚ. Αξέχαστο μέχρι και σήμερα. Το 2-2 κόντρα στον ΟΦΗ.

Ένα «τρελό» ματς με τρια γκολ μέσα σε έξι λεπτά και τον ΠΑΟΚ να αγωνίζεται με γαλάζια φανέλα. Τότε φυσικά ούτε μπορούσα να πιστέψω ότι η επαγγελματική μου καθημερινότητα θα σχετίζεται μετά από λίγα χρόνια με όλα τα τμήματα του ΠΑΟΚ. Και η επαφή με την Τούμπα σχεδόν καθημερινή. Κυρίως βέβαια με τα αφανή σημεία της και τους ήρωες της, τα γυμναστήρια που φιλοξενούν τα τμήματα του Ερασιτέχνη.

Θωμάς Παπάς: Το γκολ του Βαρέλα!

Όταν στην ηλικία των 21 ( τόσο ήμουν το Μάρτιο του 2018) οι χαρές που είχα πάρει από τον ΠΑΟΚ δεν ήταν πολλές, η πορεία πρωταθλητισμού της ομάδας είχε κάνει άπαντες, πόσο μάλλον εμένα, να πιστέψουν πως η ανυπομονησία λαμβάνει τέλος και πως ήρθε η ώρα της δικαίωσης. Το γκολ του Βαρέλα κόντρα στην ΑΕΚ στη γεμάτη Τούμπα, έφερε προς στιγμήν μπροστά μου την εικόνα του ΠΑΟΚ να σηκώνει το πρωτάθλημα. Ένας πόθος διακαής έμοιαζε να παίρνει σάρκα κι οστά μπροστά στα μάτια μας.

Οι στιγμές που ακολούθησαν ήταν πολύ δυνατές και δύσκολα θα μπορέσω κάποτε να τις ξεχάσω. Αγκαλιές, κραυγές, κλάματα, χαμόγελα και ξαφνικά η απόλυτη εναλλαγή συναισθημάτων. Η παγωμάρα που μας διαπέρασε κατά την ακύρωση του τέρματος ήταν πρωτοφανής. Θυμάμαι πως ενώ το παιχνίδι είχε τελειώσει και πλέον δεν μπορούσε ν’ αλλάξει κάτι πως υπήρχαν αρκετοί (μαζί τους κι εγώ) που καθόντουσαν αποσβολωμένοι. Σαν να περίμεναν για κάτι.

Δεν περίμεναν τίποτα όμως. Απλά συνειδητοποιούσαν τι είχαν δει μόλις. Πόσα χρόνια αναμονής έσβησαν εκείνη τη στιγμή. Εκείνο το βράδυ στην Τούμπα θα μου μείνει αξέχαστο. Ακόμη κι αν την επόμενη χρονιά ο στόχος επετεύχθη με τον πλέον επιβλητικό τρόπο. Εκείνο το παιχνίδι στην Τούμπα όμως μας δίδαξε πολλά…

Βαγγέλης Πάνος: “Τα καταφέραμε”!

62 χρόνια οι λέξεις Τούμπα και ΠΑΟΚ είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους. Καμία άλλη έδρα στην Ελλάδα δεν σημαίνει τόσα πολλά για την ομάδα που αγωνίζεται σε αυτήν. Η Τούμπα και οι οπαδοί του ΠΑΟΚ δημιούργησαν, γιγάντωσαν και συντήρησαν το μύθο της ομάδας ακόμα και στα πιο δύσκολα χρόνια της ιστορίας της. Ο καθένας από εμάς θυμάται ακόμα και σήμερα τη λαχτάρα και την ευτυχία που ένιωσε όταν πρωτομπήκε σε αυτό το γήπεδο. Χαρές, λύπες, απογοητεύσεις, συναισθήματα που όλοι μας έχουμε βιώσει μέσα σε αυτό το γήπεδο…

Το παιχνίδι όμως που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι εκείνο εναντίον του Λεβαδειακού στη φιέστα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος το 2019. Σκέψεις, όνειρα, προσδοκίες ετών για αυτή τη στιγμή έπαιρναν σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια μας. Γύρω σου έβλεπες πρόσωπα χαρούμενα, που προσπαθούσαν να ζήσουν κάθε λεπτό αυτής της ιστορικής βραδιάς για όλο το σύλλογο.

Μια Παοκτσήδικη βραδιά για όλους μας, αλλά κυρίως για αυτούς που δεν πρόλαβαν να είναι μαζί μας στα καρεκλάκια της Τούμπας. Και την ώρα που το τρόπαιο του πρωταθλήματος υψώνεται στον ουρανό της Τούμπας το βλέμμα μου πέφτει σε έναν παππού που αγκαλιάζει τον γιο και τον εγγονό του και τους λέει δακρυσμένος “τα καταφέραμε!”. Γιατί όπως και να το κάνουμε, έτσι μάθαμε από παιδιά…