Το άρθρο γράφεται με το που ξεκινάει ο αγώνας του Ολυμπιακού στο Γιάννινα. Με νίκη αυτοί παίρνουν ξανά κεφάλι και ψυχολογικό αβαντάζ ενόψει του ντέρμπι στο Καραϊσκάκη.

Σκέφτομαι πως το τελευταίο που πρέπει να κάνει κάποιος που θέλει το καλό του ΠΑΟΚ είναι να εκφραστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να συντελέσει στη διατήρηση της κακής ψυχολογίας. Να μην κοστίσει περισσότερο από δύο βαθμούς. Ελπίζω να μην το κάνω ούτε εγώ, ούτε κι εσείς.

Ο ΠΑΟΚ σήμερα «σκάλωσε» με τον Βόλο ο οποίος είναι και καλή ομάδα και πρωτοπόρος μαζί μας. Δεν έχασε, έφερε Χ. Αλλιώς θα προσεγγίζαμε το αποτέλεσμα αν, ας πούμε, χάναμε 1-0 και ισοφαρίζαμε στα χασομέρια. Κι ας μην κάναμε ούτε μια ευκαιρία. Κι ας έχαναν αυτοί τα άχαστα. Το Χ φέρνει αναταράξεις ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ επειδή το 0-1 έγινε 4-1 και δεν έμεινε ούτε καν 4-3. Κι ας «έγραφε» ό,τι δικό τους πήγε μέσα, κι ας χάσαμε τουλάχιστον τρεις κλασικές ευκαιρίες κι ένα πέναλτι στο δεύτερο ημίχρονο κι άλλο ένα τσουβάλι φάσεις στο πρώτο. Το 4-4 είναι κακό, κάκιστο αποτέλεσμα γιατί προήλθε μετά το 4-1. Αυτό πρέπει να μας κάνει να καταλάβουμε πολλά.

Εχω δει μέσα από το πέταλο της Πάτρας τον ΠΑΟΚ να φέρνει 3-3 από 0-3 με την Παναχαϊκή. Κι αν είχε ακόμα 5 λεπτά θα χάναμε γιατί δεχτήκαμε κι άλλες φάσεις. Σε χρονιά που πηγαίναμε για πρωτάθλημα. Το λέω γιατί σήμερα δεν ήμουν απροετοίμαστος ούτε στο 0-1, ούτε διαδοχικά στο «4-2, 4-3, χαμένο πέναλτι, 4-4». Είμαι οπαδός του ΠΑΟΚ κι έχω δεχτεί ανείπωτες απογοητεύσεις με χειρότερους αντιπάλους και σε χρονιές που είχα απείρως καλύτερη ομάδα από αυτήν που τώρα ξεκίνησε να στήνει ο Λουτσέσκου. Και είμαι και λάτρης του ποδοσφαίρου. Σήμερα εκτός από τη ζοχάδα της ισοπαλίας θυμάμαι (δε με έκανε ο θυμός να το ξεχάσω) πως είδα ένα ωραίο παιχνίδι. Με ποιότητα από τον αντίπαλο. Σήμερα είπα ξανά «όσο με πληγώνεις, τόσο με πωρώνεις». Σήμερα είδα μια ωραία ποδοσφαιρική ιστορία που θα διηγούμαι για πάντα. Απλώς η ιστορία αυτή… ήταν εναντίον μας.

Τι κατάλαβα σήμερα από τον αγώνα με τον Βόλο; Για να έρθει σήμερα 4-4 ο αγώνας έπρεπε να γίνουν πολλά λάθη σε συνδυασμό και με ατυχία. Κι έγιναν γιατί «έτσι είναι το ποδόσφαιρο» και γι αυτό το αγαπάμε. Στην Τρίπολη και στο Αγρίνιο ήμασταν ΚΑΙ τυχεροί αλλά κερδίσαμε. Σήμερα ήμασταν άτυχοι και πληρώσαμε τα πολλά λάθη μας. Χάσαμε δυο βαθμούς που θα μπορούσαν να έχουν κερδηθεί αλλά να είχαν χαθεί νωρίτερα. Χάσαμε δυο βαθμούς που, αν στραβώσει στο τέλος το πρωτάθλημα, θα τους θυμόμαστε, αν όχι, θα γελάμε.

Το σημαντικότερο λάθος που έκανε σήμερα ο ΠΑΟΚ δεν ήταν ούτε τα δύο του τραγικού αμυντικά Τέιλορ, ούτε τα ίδια δύο του κακού Πασχαλάκη, ούτε η κακή εκτέλεση του Αντρέ, ούτε του ασυντόνιστου αμυντικού μας διδύμου. Το σημαντικότερο λάθος ήταν πως δεν «σβήσαμε» το παιχνίδι στο δεύτερο ημίχρονο. Που δεν το καταστρέψουμε. Μάς βόλεψε ο ρυθμός του πρώτου και την πατήσαμε και σε αυτό δε φταίει ένας – ένας παίκτης ξεχωριστά αλλά όλη η ομάδα και φυσικά ο προπονητής.

Στο χέρι του προπονητή και των παικτών είναι να κατανοήσουν τι δεν πήγε καλά και να το αλλάξουν γιατί σε αυτήν την πρώτη χρονιά του «πρότζεκτ Λουτσέσκου» είναι σημαντικό να βελτιωνόμαστε και από τις επιτυχίες και από τις αποτυχίες. Και να μην ξεχνάμε πως φυσικά και δε γίναμε υπερομάδα. Πώς έχουν γίνει πάρα πολλά λάθη τα οποία είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να διορθωθούν με μαγικό τρόπο αλλά διορθώνονται ένα ένα με πολλή δουλειά που μπορεί να φέρει και νέα λάθη.

Υ.Γ.: Περιττό να πω ότι απόψε είμαι με τον Αλέξανδρο Πασχαλάκη, με τον Αντρέ, με τον Τέιλορ. Με τους μοιραίους. Εδώ έχω γράψει άρθρο «Απόψε είμαι με τον Σπυρόπουλο», αυτούς τους παικταράδες δε θα στηρίξω; Αυτοί θα μου φέρουν χαρές στο τέλος της χρονιάς. Τους πιστεύω και το πιστεύω. Και πάω για «διπλό» στο Καραϊσκάκης γιατί πάντα για «διπλό» πηγαίνω. Από κεκτημένη ταχύτητα.

Υ.Γ.2: Να ανοίξει η θύρα 4 χθες. Με τον τρόπο που θέλουν οι οπαδοί του. Αλλά να ανοίξει.