Λοιπόν, τώρα που κάναμε μια νίκη και περάσαμε, βλέποντας βασικά όραμα τη Μικρή Γοργόνα που δεσπόζει στον βράχο του πάρκου Τσόρτσιλ στο λιμάνι της Κοπεγχάγης, και έχουμε ζωντανή τη χρονιά μέχρι τον Φλεβάρη, θέλω να πω μερικά πράγματα.

Εγώ τα νιάτα μου, αρκετοί το ξέρουν, τα πέρασα με έντονη –ας πούμε- πολιτική και ακτιβιστική δράση. Το αποτέλεσμα ήταν συχνά πυκνά να καταλήγω να με κυνηγάει η αστυνομία. Για την ακρίβεια, από το 1991 που ξεκίνησα τη δράση μου με τις μαθητικές τότε καταλήψεις μέχρι το 2009 που έβγαλα τη δημοσιογραφική μου ταυτότητα και μπορούσα πλέον να περνάω κύριος από τους αστυνομικούς, με θυμάμαι σχεδόν συνέχεια να με κυνηγάει ένας ή περισσότεροι αστυνομικοί.

Δεν με έπιασε ποτέ κανένας. Βλέποντας τους αστυφύλακες και τα μέλη του Λιμενικού Σώματος του Γιβραλτάρ να ξεπερνάνε σε ταχύτητα κάθε φορά που έφευγε η μπάλα τους παίκτες του ΠΑΟΚ, στο ματς με τη Λίνκολν, σκεφτόμουν ότι δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν: είτε η αστυνομία του Γιβραλτάρ τρέχει πολύ πιο γρήγορα από τη δική μας (που δεν βρίσκω τον λόγο, σιγά τώρα τις κοινωνικές εκρήξεις που έχει το Γιβραλτάρ) είτε οι παίχτες μας είναι απροπόνητοι.

Προσοχή: δεν λέω μεγάλοι, κουρασμένοι, αργοί, αδιάφοροι, λέω «απροπόνητοι». Σε φυσικό επίπεδο που δεν αντιστοιχεί σε αθλητές. Είναι δουλεμένοι να παίζουν ένα ποδόσφαιρο, σωστό ενδεχομένως, αλλά αθλητές δεν είναι. Αν κατέβουν σε πορεία στην Καμάρα και τους πάρουν στο κυνήγι οι χωροφύλακες, θα τους πιάσουν. Κι αν είναι ΠΑΟΚ ο χωροφύλακας πάει καλά. Άμα είναι Άρης, που είναι και το πιθανότερο, θα έχουμε δύο απόντες από κορωνοϊό, τρεις από θλάση κι άλλους τρεις από σύλληψη.

Πάμε παρακάτω. Ο Ζίφκοβιτς είναι ο καλύτερος παίκτης της ομάδας, ο δεύτερος καλύτερος και ο τρίτος καλύτερος. Επίσης, μακάρι το παιδί να γίνει ΠΑΟΚτσάκι ή να έχει γίνει ήδη, και άμα με ρωτάτε πιστεύω ότι τον Γενάρη η ομάδα πρέπει να πάρει τέσσερις τουλάχιστον –και όχι δύο- παίκτες, και στην καινούρια ενδεκάδα που θα φτιαχτεί ο Αντρίγια να φοράει και το περιβραχιόνιο. Όμως, είναι εντελώς εμφανές ότι το παιδί έχει νεύρα και αυτό προφανώς δείχνει ότι νεύρα έχουν όλα τα αποδυτήρια. Όταν παίζει από δεξιά, στον Τέιλορ δεν δίνει τη μπάλα ούτε για να εκτελέσει αράουτ. Καλά κάνει θα μου πείτε, εσύ θα του την έδινες; Μπορεί και όχι, δεν ξέρω, αλλά τα νεύρα δεν κρύβονται. Και δεν τα έχει μόνο ο Αντρίγια, τα έχουν και μερικοί ακόμα στο γήπεδο και φαίνονται.

Μάνι μάνι για αρχή, χάσαμε τα δύο από τα πλεονεκτήματα που θεωρούσαμε ότι τα είχαμε σίγουρα με τον Λουτσέσκου προπονητή: σωστή αθλητική εικόνα και καλά αποδυτήρια. Βάλτε και την άμυνα, που το 2019 κάνανε οι αντίπαλοι 36 τελικές κι εμείς παίζαμε ήρεμοι το κομπολόι μας και τώρα περνάνε τη σέντρα και κλείνουμε τα μάτια, πάμε στα τρία. Μένει το καλό τακτικό στήσιμο και η κυκλοφορία της μπάλας, που την είδαμε να λειτουργεί στα πρώτα ματς, αλλά τη βλέπουμε λιγότερο τώρα που τα πόδια δε βοηθάνε και όλοι –και πρώτοι από όλους οι παίκτες- τρέμουν τι θα γίνει αν χάσουμε τη μπάλα.

Για να μην κρυβόμαστε, η δεύτερη θητεία του Λουτσέσκου στον ΠΑΟΚ δεν έχει αρχίσει καλά. Και δεν έχει αρχίσει καλά, όχι μόνο γιατί τα αποτελέσματα είναι κακά, αλλά γιατί δεν υπάρχουν οι σταθερές στις οποίες μας είχε συνηθίσει ο Ρουμάνος.

Δεν είμαι αντικειμενικός με τον Λουτσέσκου: προπονητικά είμαι μεγάλος οπαδός του. Ήμουν από το 2017 που τσακωνόμουν στη Νέα Σμύρνη με αυτούς που τον έβριζαν. Έγινα πιστός οπαδός το 2018, με το χάρτινο, γιατί ήταν ο πρώτος άνθρωπος στην ιστορία του ΠΑΟΚ που στην αδικία δεν θόλωσε, δεν τρελάθηκε, δεν αποπροσανατολίστηκε, αλλά αποπροσανατόλισε τους αντιπάλους –και αυτό μας το χρωστούσε η ιστορία, Αλλά εδώ υπάρχει θέμα, και δεν πρόκειται να λυθεί εάν δεν αναγνωριστεί, δεν ειπωθεί ρητά και δεν αντιμετωπισθεί με όσες συνέπειες μπορεί να έχει αυτό. Ο Λουτσέσκου που δεν έχασε το μυαλό του όταν μας μηδένιζαν για ένα ρολό ταμειακής και ένα γκολ που ακυρώθηκε μετά από συνεδρίαση, το έχασε όταν επέστρεψε στην Τούμπα ως απόλυτος άρχοντας. Γιατί ξέχασε ποια είναι η δουλειά του.

Τα μεγάλα παιδιά του ΠΑΟΚ, ας το παραδεχτούμε, αν είχαν μια τελευταία καλή χρονιά, την έχασαν από την άθλια διαχείριση. Κάποια από αυτά τραυματίζονται σχεδόν κάθε δύο ματς, γιατί τόσο αντέχει το κορμί τους. Για να βγει η χρονιά χρειάζεται εντελώς διαφορετική διαχείριση των ποδοσφαιριστών, να ομολογήσει στον εαυτό του ο Λουτσέκσου ότι κάποια παιδιά ξεπεράστηκαν από κάποια άλλα (κανείς δεν μπορεί να καταλάβει γιατί στον φετινό ΠΑΟΚ ο Βαρέλα είναι βασικός και ο Μιχάι αναπληρωματικός), να αρχίσουν να συμμετέχουν στην περιστροφή των συμμετοχών οι τέσσερις μικροί (Λύρατζης, Τσιγγάρας, Κούτσιας, Κωνσταντέλιας) και να κοπεί η πλάκα περί δύο παικτών τον Γενάρη.

Η ομάδα δεν θέλει μόνο δεξί μπακ και δεκάρι. Θέλει και ένα κανονικό ανασταλτικό χαφ με πάσα γιατί όσο και να το παλεύει ο Εσίτι κάθε φορά που παίζει έχουμε πρόβλημα μπροστά, θέλει και αριστερό ακραίο μπροστά γιατί ο Μπίσεσβαρ έσκασε και άλλος δεν υπάρχει, κι αυτοί που υπάρχουν δεν ταιριάζουν καθόλου με τον Σίντκλεϊ που δεν είναι παίκτης που παίρνει όλη την πτέρυγα, για να μην πω ότι χρειάζεται κι άλλος ένας αριστερός μπακ γιατί ο Βιεϊρίνια αν μπορεί να πάρει κάποιον χρόνο πλέον, είναι μπροστά.

Κατά τα άλλα, δεν το πολυχαρήκαμε, αλλά ο ΠΑΟΚ είναι στους «24» μιας ευρωπαϊκής ποδοσφαιρικής διοργάνωσης. Πιο μακριά έχει να φτάσει από το 1973. Έκανε τρεις προκρίσεις σε μια σεζόν, που το έχει κάνει άλλες δύο φορές στην ιστορία του, το 2011 και το 2015. Τελευταία φορά που πέρασε όμιλο έπαιζε με τον Λέοβατς, τον Κλάους και τον Μυστακίδη. Δεν σκοτώσαμε κανένα θηρίο, αλλά μην το υποτιμήσουμε. Οι δύο αγώνες του Φλεβάρη πρέπει να είναι στόχος. Και η ομάδα πρέπει να χτιστεί με γνώμονα την επόμενη χρονιά, αλλά με το βλέμμα και σε αυτούς τους δύο αγώνες.

ΥΓ: Ο ΠΑΟΚ είναι το απάγκιο των φτωχών και των κατατρεγμένων, μια όαση στην αλλοτρίωση του σύγχρονου καπιταλισμού που μας χαλαρώνει και μας τονώνει ευχάριστα. Έτσι ήταν και έτσι θα είναι. Αυτός είναι ένας καλός λόγος για να μη φωνάζουμε στο 2^ο λεπτό κρίσιμου ευρωπαϊκού αγώνα ότι θα τον ανασκολοπίσουμε αν δεν παίξει τη μπάλα της ζωής του.