Δεν θα σταθώ στα αποτελέσματα της ομάδας. Αυτή είναι η εύκολη ανάγνωση για να την αναλύσεις. Θα σταθώ στην εικόνα της. Το πως ήταν τον μαύρο Νοέμβρη και το πως είναι σήμερα. Το πως διαχειρίστηκε ο Λουτσέσκου την σειρά αγώνων του μήνα που στέρησε από τον ΠΑΟΚ τη δυνατότητα διεκδίκησης του πρωταθλήματος και το πως διαχειρίζεται την σημερινή που είναι παρόμοια, ίσως και πιο απαιτητική.

Ο ΠΑΟΚ όπου και να παίζει, με όποιον αντίπαλο και να έχει απέναντί του, δείχνει μία ομάδα οργανωμένη. Μία ομάδα που έχει το πλάνο της, που δουλεύει για το παιχνίδι. Έχει κερδίσει τα περισσότερα, έχει χάσει μόνο αυτό της Δανίας, δεν κέρδισε αυτά που τον κρέμασε κάτι που αγοράζεται. Το έλλειμα ποιότητας.

Οι βάσεις πάντως ενός ΠΑΟΚ που θα κάνει πρωταθλητισμό μπαίνουν. Το βασικό στοιχείο είναι η σταθερότητα. Αν εξαιρέσεις το παιχνίδι με την ΑΕΚ στον πρώτο προημιτελικό, η εικόνα των αγώνων έφερνε έναν ΠΑΟΚ που τα έλεγχε.

Προφανώς οι δυνατότητες ενός ρόστερ είναι συγκεκριμένες. Το ταβάνι του περιορίζεται όταν βασίζεται δημιουργικά σε έναν παίκτη που δεν μπόρεσε να ξεκουράσει ποτέ όπως ο Ζίφκοβιτς, στον 35χρονό Μπίσεσβαρ και στον δεύτερο φορ Τσούμπα Άκπομ, έχοντας την απώλεια του Νέλσον Ολιβέιρα από την αρχή της σεζόν.

Στην εποχή Μπότο, το ρόστερ μεγάλωσε χωρίς υπερβολές. Η απώλεια του Σφιντέρσκι καλύφθηκε όχι με επιτυχία είναι η αλήθεια από τον Τσόλακ, αλλά οι μέρες που ο Ολιβέιρα θα επιστρέψει, έχουν μειωθεί δραματικά. Ο Σάστρε είναι ήδη λειτουργικός, ο Σοάρες μπήκε και αυτός στην εξίσωση. Ο Λουτσέσκου άφησε πίσω τους τις εμμονές του – όλοι οι προπονητές έχουν – και χρησιμοποίησε Λύρατζη και Τσιγγάρα, ενώ υπάρχει και ο Ζαμπά.

Πλέον ο Λουτσέσκου δεν ρισκάρει να δώσει τρία σερί 90λεπτά σε Κρέσπο, Βιεϊρίνια και Μπίσεσβαρ ξέρωντας πως θα τους χάσει, η απελευθέρωσή του από τα δεσμά του Βαρέλα μετά τα όσα έκανε με τον γιο του, έχει δημιουργήσει ένα ορθολογικό ροτέισον στα στόπερ, κάτι που συνέβη παράλληλα με την επιστροφή του Ίνγκασον. Δεν ήταν από την αρχή μαζί μας.

Και όπως έκανε στο Χαριλάου, θα βάλει εκεί που μπορεί τους πιο φρέσκους και όχι αυτούς που θεωρεί καλύτερους. Ξέχωρα τι λέει ο καθένας, ο καταρτισμός της ενδεκάδας ήταν αυτός που έπρεπε, όμως τα κουσούρια δεν γινόταν να αλλάξουν.

Το μοναδικό που κρατάω από την εικόνα της ομάδας στο Χαριλάου, είναι το γεγονός πως ο ΠΑΟΚ που έπαιζε βράδυ Πέμπτης στην Δανία, ήταν πιο φρέσκος από τον Άρη μετά το 70΄. Και αυτό είναι το απόλυτο δείγμα σωστής διαχείρισης.

Αν δούμε λοιπόν την εξέλιξη της ομάδας μέσα στη σεζόν, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως γίνεται σοβαρή δουλειά. Υπάρχει δρόμος μπροστά μας βέβαια, όμως όταν υπάρχει η βάση, τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα.

Την Πέμπτη, ο ΠΑΟΚ παίζει τον πιο σημαντικό του φετινό στόχο κατ εμέ. Έβαλε δύσκολα στον εαυτό του, όμως η απουσία του εκτός έδρας γκολ από τη ζωή μας, τον διευκολύνει. Ψάχνει μία νίκη απέναντι σε μία ομάδα που πιστεύω πως την έχει.

Το βασικό πράγμα που με προβληματίζει βέβαια, είναι το γεγονός πως στα παιχνίδια με απαιτήσεις, ο ΠΑΟΚ δεν βρίσκει εύκολα γκολ. Το γιατί το αναλύω παραπάνω, σε αυτή την περίπτωση το κίνητρο θα πρέπει να δώσει ώθηση.

Δεν είναι τυχαίο πως ο ΠΑΟΚ σε δύο παιχνίδια απέναντι στην ΑΕΚ, σκόραρε μεν δύο γκολ, αλλά χρειάστηκε σχεδόν 190 λεπτά για να πετύχει το πρώτο. Δύο αγώνες με τον Άρη επίσης τίποτα. Ένα γκολ με Ολυμπιακό το αυτογκόλ του Σισέ. Το ότι πρέπει να αγοράσει ποιότητα στη μεσοεπιθετική του γραμμή το καλοκαίρι είναι σαφές. Το πως θα φτάσει μέχρι εκεί είναι το ερωτηματικό. Η επιστροφή Ολιβέιρα μετά από δύο – τρεις συμμετοχές του, θα του δώσει πράγματα αλλά αυτά δεν φτάνουν. Και μέχρι να συμβεί αυτό, ο ΠΑΟΚ παίζει την Ευρώπη, μπορεί και το κύπελλο αν αποκλειστούν και οι δύο την ερχόμενη Πέμπτη. Κάτι που σημαίνει πως μπορεί να έχουμε ημιτελικούς στις 10 του Μάρτη.

Και για αυτόν τον λόγο, η πρόκριση θα πρέπει να παρθεί πάση θυσία την Πέμπτη.